[μουσικός στο ντιβάνι] ΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ
(του Κώστα Γρηγορέα)

[μουσικός στο ντιβάνι]
ΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ

Μια ιδιαίτερη συναυλία ήταν αυτή που παρακολουθήσαμε στις 3/3/2008 στην πανέμορφη και με θαυμάσια ακουστική αίθουσα του «Παρνασσού».
Μη βιαστείτε όμως να συμπεράνετε ότι το ‘ιδιαίτερη’ αφορά στο ότι περιλάμβανε μόνο έργα γυναικών συνθετριών. Ούτε επίσης στο ότι την ερμηνεία των έργων είχαν αναλάβει δυο υπέροχες (επίσης γυναίκες) μουσικοί, η Μάρθα Αράπη και η ‘δική μας’ Έφη Αγραφιώτη (ελπίζω να συμφωνείτε ότι δικαιούμαι να καμαρώνω (γραπτώς) που είναι συνεργάτης μου!).
Το ‘ιδιαίτερη’ λοιπόν αφορά στο ότι είναι πολύ σπάνιο να βρεθεί κάποιος σε μια συναυλία με άγνωστα έργα (τραγούδια στην συγκεκριμένη περίπτωση) και να είναι όλα διαμάντια! Κι εδώ λοιπόν παρακάμπτουμε την υπέροχη ερμηνεία της σοπράνο Μάρθας Αράπη και τη βελούδινη, άψογη συνοδεία της πιανίστριας Έφης Αγραφιώτη (που άλλωστε για μένα ήταν απολύτως αναμενόμενη - με την καλή έννοια), για να μπούμε στο ‘ζουμί’ του θέματος: Που είναι λοιπόν κρυμμένα όλα αυτά τα έργα και γιατί πρέπει να δημιουργηθεί μια ελαφρώς… ρατσιστική συναυλία για να τα απολαύσουμε;
Κι αν -τέλος πάντων- στην εποχή της Άλμα Μάλερ ο στερεότυπος τότε ρόλος της γυναίκας ήθελε εκρηκτικές προσωπικότητες σαν την Άλμα για να διαρραγεί, διάολε… είμαστε πια στον 21ο αιώνα! Για ρίξτε μια ματιά στα προγράμματα του Παρνασσού, του Μεγάρου, του Ατενέουμ. Πόσα έργα γυναικών παίζονται;
Κι ας δεχτώ ότι πχ το «γυναίκα – μαέστρος» δεν είναι πετυχημένη συνταγή (που δεν το δέχομαι δηλαδή, εκτός αν θεωρήσω σημαντικό το αναμφισβήτητο πλεονέκτημα του άντρα – μαέστρου να λέει καλύτερα ‘Γαλλικά’ στους μουσικούς..) Όμως το «γυναίκα - δημιουργός», κάτι εξαιρετικό πχ στη λογοτεχνία, πως είναι δυνατόν για τα σημερινά μυαλά πολλών μας να μην μπορεί να κολλήσει στη μουσική σύνθεση;

Χμμμ… Θα βγουν κάτι παλιές μου φίλες φεμινίστριες και θα πουν: «Μα φυσικά. Στη μουσική φαίνεται ο ρόλος της γυναίκας, που είναι καταδικασμένη από τα βιώματά της μόνο να… μαγειρεύει ερμηνείες σε συνταγές ανδρών». Όμως κορίτσια θα διαφωνήσω, τα πράγματα δε νομίζω ότι είναι τόσο απλά. Μια ματιά στο mySpace θα σας πείσει. Σε άλλα είδη γίνεται χαμός από γυναίκες δημιουργούς. Η κλασική μουσική και το όλο σκηνικό του μάρκετινγκ μέσα στο οποίο κινείται είναι που τραβάει τα μεγαλύτερα ζόρια να αποδεχτεί τις συνθέτριες και να τις βάλει στην πρώτη γραμμή, παρόλο ότι υπάρχουν καταπληκτικές περιπτώσεις. Δεν είναι καιρός λοιπόν να ξεκολλήσει κι αυτό από τη μούχλα, μαζί με τα άλλα σκουριασμένα προβλήματα αυτού του χώρου; Όλα αυτά δηλαδή που δημιουργούν ένα οπισθοδρομικό κλίμα σε ένα χώρο που θα έπρεπε να είναι ο παράδεισος  της σύγχρονης μουσικής δημιουργίας. Αφήνοντας, τοιουτοτρόπως, το χώρο ελεύθερο σε όλες τις «ποιοτικές» σούπες του λάιφ-στάιλ,  που το «Τζώνυ Γουόκερ» και η χλιδο-τιβί επιβάλει στους καλοπροαίρετους και διψασμένους (για κάτι που θα κάνει τη ζωή τους πιο ‘ακριβή’) φιλότεχνους.

ΥΓ1. Και κάτι ακόμα για τη συναυλία: τα περισσότερα τραγούδια ήταν πάνω σε στίχους αντρών ποιητών! (Χε, χε, χε…. Χωρίς εμάς δεν κάνετε!)

ΥΓ2. Ευτυχώς που η συναυλία ηχογραφήθηκε από την EBU και δεν θα είμαστε μόνο εμείς αυτοί που απολαύσαμε αυτή την άψογη  ερμηνεία των δύο μουσικών. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η ηχογράφηση είναι ένας έτοιμος δίσκος. Τι θα’ λεγε η ΕΡΤ γι’ αυτό; Η παραγωγή του θα κόστιζε όσο μια ραδιοφωνική μετάδοση ενός ποδοσφαιρικού αγώνα Β’ Εθνικής!