ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΚΑΡΔΙΑ! – Camerata Junior
Την περασμένη Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου δόθηκε μια διαφορετική συναυλία από την Camerata Junior. Ήταν μία συναυλία με ισχυρό συμβολισμό.
Το κοινό ήταν ασθενείς και μάλιστα παιδιά. Συνηθίζεται βέβαια να λένε τα κάλαντα σε νοσοκομεία. Αλλά πάντοτε οι μουσικοί κάθονται λίγο και υπάρχει μία ανοχή από το νοσοκομείο του οποίου οι ρυθμοί δεν επιτρέπουν απρογραμμάτιστες αλλαγές.
Μόνο που εδώ δεν μιλάμε για κάτι τέτοιο. Η μετάβαση μια ολόκληρης ορχήστρας και μάλιστα νεανικής σε ένα χώρο όπου η έννοια του πόνου, της ασθένειας και δυστυχώς μερικές φορές του θανάτου είναι μη αποδεκτή αλλά υπαρκτή, όπως το νοσοκομείο Παίδων, δεν είναι κάτι εύκολο.
Όλα ξεκίνησαν όταν σε μία πρόβα ρωτήθηκαν τα παιδιά από το Μαέστρο τους Δημήτρη Σέμση αν θα ήθελαν να πάνε να παίξουν σε ένα νοσοκομείο παίδων.
Ενθουσιάστηκαν. Μία μητέρα παιδιού της ορχήστρας, που είναι γιατρός εντατικολόγος στο Αγλαΐα Κυριακού, ανέλαβε και οργάνωσε τα πάντα. Ζήτησε άδειες από τη διοίκηση και τις αρμόδιες διευθύνσεις, κανόνισε για το αμφιθέατρο του νοσοκομείου, την εσωτερική ενημέρωση στο νοσοκομείο κλπ.
Την Τετάρτη στις 5:00 μμ έπαιξε η Ορχήστρα στο αμφιθέατρο του νοσοκομείου :
Έλγκαρ (Α μέρος από την σερενάτα για έγχορδα),
Καλλίνικοφ (σερενάτα για έγχορδα),
μία πόλκα που έχουν γράψει από κοινού οι Σόκολοφ, Γκλαζούνωφ και Λιάντωφ
την πιτσικάτο πόλκα των Γιόχανκα Γιόζεφ Στράους και
μία σειρά διασκευών για έγχορδα από Χριστουγεννιάτικα
(τα τελευταία σε διασκευές διαφόρων αλλά και του Παύλου Σεργίου καθηγητή του τμήματος Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και διευθυντή της Αθηναϊκής Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων που βοηθάει και την την Camerata)
Μετά η Camerata Junior ανέβηκε στο ογκολογικό τμήμα και έπαιξε σε δύο ορόφους για παιδιά που είναι διασωληνωμένα και δεν μπορούσαν αν έρθουν στο αμφιθέατρο. Έπαιξαν μόνο Χριστουγεννιάτικα γιατί η εμφάνιση αυτή στο ογκολογικό έγινε εκ των ενόντων με την υποστήριξη του νοσηλευτικού προσωπικού το οποίο έσπευσε να βοηθήσει κουβαλώντας ό,τι χρειαζόταν ούτως ώστε να μην στερηθούν τα παιδιά του ογκολογικού τμήματος τη χαρά της συναυλίας.
Ας ακούσουμε όμως την μαρτυρία του Δημήτρη Σέμση:
“Ήταν κάτι πολύ συγκινητικό. Παίξαμε όρθιοι (δεν υπήρχε δυνατότητα για στήσιμο της ορχήστρας) και τα άρρωστα παιδιά βγήκαν στις πόρτες των θαλάμων. Όσα μπορούσαν πλησίασαν με τους ορούς τους κλπ. Τα παιδιά χάρηκαν, χτύπησαν παλαμάκια και ένα δυο χόρευαν και δείχνανε να το χαίρονται. Μερικές μητέρες έκλαιγαν και άλλες χόρευαν με τα παιδιά τους αγκαλιά.
Τα δικά μας παιδιά ήταν πολύ συγκινημένα όπως εγώ και η Wendy Clark. Μερικοί έπαιζαν και έβλεπες τα δάκρυα στα μάγουλά τους. Όλοι ένιωσαν πως κάνανε κάτι που πραγματικά άξιζε τον κόπο και θέλουν να το ξανακάνουν όποτε βρουν ευκαιρία.
”
Ευχηθήκαμε γρήγορα περαστικά και καλή χρονιά και βγήκαμε όλοι σφιγμένοι και προβληματισμένοι από την αδικία αυτή των άρρωστων παιδιών.
Θα το ξανακάνουμε!
”
Αμφιβάλλει κανείς ότι η εμπειρία αυτή θα εξοπλίσει και θα μπολιάσει τους νεαρούς μουσικούς με μια άλλη αίσθηση της δύναμης που κρύβει η μουσική;
Όσο για τους νεαρούς ασθενείς ότι η αναθύμηση της συναυλίας αυτής μπορεί να τους δώσει την αναγκαία ψυχική δύναμη για να παλέψουν; Το ελπίζουμε και το ευχόμαστε.
Οι νεαροί μουσικοί και οι εμψυχωτές της Camerata Junior (Σέμσης - Clark υπερέβησαν τα στεγανά του θεάτρου και της έννοιας της συναυλίας, όπου το πλαίσιο είναι καθορισμένο, τόλμησαν και έδωσαν έτσι μια άλλη διάσταση στη λέξη αλληλεγγύη.
Μπράβο τους!