Ακαδημία Τεχνών? Όχι ευχαριστώ!
(Αναδημοσίευση από το http://academy-no-thanks.blogspot.com/ )
Το παραπάνω blog δημιουργήθηκε με αποκλειστικό σκοπό να διευκολύνει την κυκλοφορία ανάμεσα στους μουσικούς, ενός κειμένου διαμαρτυρίας για την εξαγγελία του εκτρώματος "Ακαδημία" Τεχνών και τη συλλογή υπογραφών (από όσους συμφωνούν με το πνεύμα του) για αποστολή στα ΜΜΕ, σε ιστολόγια, Υπουργείο Πολιτισμού, κλπ.
Το συγκεκριμένο κείμενο, που εμφανίζεται πιο κάτω έχει ήδη δημοσιευθεί (με ελάχιστες διαφορές), ως editorial (με υπογραφή του Κώστα Τηλιακού) στο καλοκαιρινό τεύχος του περιοδικού Classical Music Review.
Η υπογραφή του κειμένου μπορεί να γίνει στο blog, αλλά και με mail στη διεύθυνση academynothanks@gmail.com που δημιουργήθηκε επίσης για τον συγκεκριμένο σκοπό, για όσους ευλόγως δεν θέλουν να συνδέσουν το nickname τους με το όνομά τους.
Παρακαλώ για πλήρη αναφορά ονοματεπώνυμου και ιδιότητας. Προαιρετικά και e-mail ή τηλ. επικοινωνίας.
Ως συνήθως στο μουσικό χώρο, όλοι (ή τουλάχιστον σχεδόν όλοι) κατ'ιδίαν διαμαρτύρονται για το θέμα αυτό, σε έντονους μάλιστα τόνους, αλλά δεν διαφαίνεται μια συγκεντρωτική προσπάθεια...
Ας προσπαθήσουμε για μια φορά να ενώσουμε τις φωνές μας.
Η κοροϊδία και η συστηματική απαξίωση των επαγγελματιών μουσικών(από όπου και αν επιχειρείται και δυστυχώς δεν είναι μόνο ένα το κέντρο...) πρέπει επιτέλους κάπου και κάποτε να σταματήσει.
Τουλάχιστον ας καταγραφεί ότι το καλοκαίρι του 2007 κάποιοι, επώνυμα, είπαν όχι στο έκτρωμα αυτό της υποβαθμισμένης εξαγγελόμενης "Ακαδημίας", όσον αφορά στη μουσική, και οι υπόλοιποι ας αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Διονύσης Μαλλούχος
εμπειροτέχνης πιανίστας πρακτικοποιημένης γνώσης και μάλιστα άνευ πιστοποιητικού...
Το πλήρες κείμενο διαμαρτυρίας:
Πρόσφατα ο Υπουργός Πολιτισμού εξήγγειλε τη δημιουργία της πολυαναμενόμενης «Ακαδημίας Τεχνών», η οποία θα αρχίσει να λειτουργεί τον Σεπτέμβριο του 2009. «Η Ακαδημία», είπε ο υπουργός, «θα είναι Ανώτερης Παιδείας, τριετούς φοίτησης, οι σπουδαστές θα πρέπει να διαθέτουν απολυτήριο λυκείου, δεν θα εισάγονται με σύστημα πανελληνίων εξετάσεων και όταν αποφοιτούν θα τους χορηγείται πιστοποιητικό σπουδών και όχι πανεπιστημιακό πτυχίο, δεδομένου ότι η εκπαίδευση δεν θα είναι θεωρητικού περιεχομένου αλλά ‘πρακτικοποιημένης γνώσης’». ‘Πρακτικοποιημένη γνώση’• με άλλα λόγια εμπειροτέχνες! Και ας φροντίζουν τα τελευταία χρόνια σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι πιο ονομαστές Μουσικές Ακαδημίες να εναρμονίσουν το πρόγραμμά τους με αυτά των Πανεπιστημιακών σχολών ώστε να μην υποβαθμιστούν για οποιοδήποτε λόγο οι τίτλοι σπουδών που χορηγούν. Και το πέτυχαν, προσθέτοντας μαθήματα και θεματικές ενότητες, διευρύνοντας την διδασκόμενη ύλη, χωρίς να κάνουν την παραμικρή υποχώρηση στην ποιότητα της παρεχόμενης τεχνικής και θεωρητικής μουσικής εκπαίδευσης –που έτσι κι αλλιώς είναι η προτεραιότητα τους– και μπορούν πλέον να φέρουν επάξια τον τίτλο του Πανεπιστημίου.
Και στην Ελλάδα; Τι γίνεται στην Ελλάδα της αδιαβάθμητης μουσικής εκπαίδευσης των εκατοντάδων Ωδείων και Μουσικών Σχολών, όπου το ζήτημα της ίδρυσης μιας Ακαδημίας Μουσικής πανεπιστημιακού επιπέδου είναι το κύριο αίτημα επί σειρά δεκαετιών, το οποίο ουδέποτε η πολιτεία αντιμετώπισε με σοβαρότητα και ευαισθησία; Η δήλωση του υπουργού έδωσε τη χαριστική βολή: «εμπειροτέχνες» οι μουσικοί, ως εάν όλα τα χρόνια (και) θεωρητικών σπουδών (υπό την έγκριση και εποπτεία του ίδιου του Υπουργείου Πολιτισμού) να μην υπάρχουν! Ε, τότε στο χέρι της πολιτείας είναι να τους προσφέρει την περαιτέρω εκπαίδευση και ικανότητες που εν γνώσει της τους στερεί. Τον δρόμο έδειξαν τόσες χώρες της Ε.Ε, η βούληση μόνο χρειάζεται ώστε τα εκπαιδευτικά προγράμματα να προσαρμοσθούν στα ελληνικά δεδομένα και να εφαρμοσθούν. Αλλιώς καταδικάζουμε και τις μελλοντικές γενιές των μουσικών στην ανυποληψία.
Μία «Ακαδημία» τριετούς φοιτήσεως που θα χορηγεί πιστοποιητικά σπουδών ισότιμα με τα πτυχία των Σχολών Ανωτέρας Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης, ποιους θα μπορούσε να αναμένει ως σπουδαστές; Αλλοδαποί δύσκολα θα την επέλεγαν και η διαρροή Ελλήνων σπουδαστών προς το εξωτερικό δεν θα σταματήσει. Από την άλλη, οι φοιτητές της «Ακαδημίας Τεχνών» τι άλλες δυνατότητες θα έχουν αντίστοιχες των συναδέλφων τους των ελληνικών πανεπιστημιακών σχολών; Θα μπορούν να πάνε με προγράμματα ανταλλαγών, όπως το Erasmus για παράδειγμα, να μελετήσουν για κάποιο διάστημα στο Παρίσι, το Λονδίνο, το Βερολίνο κλπ; Και πώς θα έρθουν αντίστοιχα σπουδαστές των Μουσικών Πανεπιστημίων του εξωτερικού σε μία μη ισότιμη με τη δική τους σχολή της Ελλάδας;
Μήπως τελικά δημιουργούμε με τον τρόπο αυτό, απλά ένα ωδείο «πολυτελείας»; Σαφώς το ζήτημα της ανώτατης καλλιτεχνικής εκπαίδευσης αντιμετωπίζει διαδικαστικά προβλήματα, όπως αυτό των τυπικών προσόντων των καθηγητών που θα κληθούν να διδάξουν. Υπάρχουν τέτοιες ιδιαιτερότητες και αυτές καλείται να επιλύσει η πολιτεία παίρνοντας τις σωστές αποφάσεις, κάτι που πολύ σωστά έχει ήδη γίνει για την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Αλλιώς τι είδους ισοτιμία θα έχουν απόφοιτοι ερμηνευτές του ίδιου οργάνου, όταν κάποιοι θα προέρχονται από την «Ακαδημία Τεχνών» και άλλοι από ανώτατες σχολές που έχουν ήδη εντάξει σχολές οργάνων στο πρόγραμμά τους χωρίς να προβλέπονται εισαγωγικές εξετάσεις στο όργανο (παγκόσμια πρωτοτυπία...), όπως το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιόνιου Πανεπιστημίου και το Τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας;
Δυστυχώς τα ζητήματα δεν είναι μόνο αυτά. Είναι πολύ περισσότερα. Το ελάχιστο που θα περίμενε κανείς είναι ένα σύγχρονο πλαίσιο, που να παρέχει σοβαρή, ευρεία, και σε ανώτατο επίπεδο μουσική εκπαίδευση. Ο,τιδήποτε άλλο είναι στην καλύτερη περίπτωση ανεπαρκές. Οι Έλληνες σπουδαστές-μουσικοί θα συνεχίσουν να πηγαίνουν στο εξωτερικό για να διευρύνουν τις γνώσεις τους, αποκτώντας αναγνωρισμένους τίτλους αντί πιστοποιητικών, και η μουσική εκπαίδευση στη χώρα μας θα παραμείνει ουσιαστικά αδιαβάθμητη, όπως είναι όλα αυτά τα χρόνια.
Όσο για το σύνηθες ελληνικό επιχείρημα «από ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα», οι επαγγελματίες Ελληνες μουσικοί δηλώνουν «καλύτερα ολότελα»!
Είναι προτιμότερο να παραμείνει η σημερινή -απαράδεκτη όντως- κατάσταση, από το να δημιουργηθεί ένα ίδρυμα που μόνο ως τροχοπέδη θα λειτουργήσει σε οποιαδήποτε προσπάθεια (εάν και όποτε αυτή ξεκινήσει) για τον εκσυγχρονισμό, την ορθολογικοποίηση και την πραγματική αναβάθμιση των σπουδών αλλά και του ρόλου του μουσικού εκτελεστή γενικότερα.
