[μουσικός στο ντιβάνι] Έθνος Ηρώων,,,
(του Κώστα Γρηγορέα)

"μουσικός στο ντιβάνι"
Έθνος Ηρώων…

(Ωχ, γιατρέ σήμερα πάλι νιώθω "ανθέλλην"...)

Τα Ελγίνεια παιδιά, τα Ελγίνεια!!!
Με όλα αυτά, ξεχάσαμε το όραμα όλων των υπουργείων πολιτισμού για τις τελευταίες δεκαετίες.
Ως γνωστό, δε πα να πήγε κατά διαόλου η οποιαδήποτε στήριξη στη σύγχρονη πολιτιστική δράση.
Η Ελλάδα όμως είχε όραμα: Την επιστροφή των Ελγίνειων.
(Τα οποία φυσικά και ανήκουν στην Ελλάδα, όπως άλλωστε και το Αιγαίο αναμφισβήτητα ανήκει στα ψάρια του)

Με τι μούτρα όμως θα συνεχίσουμε τώρα πια να υποστηρίζουμε το όραμα της αείμνηστης τουριστικής μας βαμπ;
Πως θα “ψήσουμε” όλους τους αστραφτερούς επώνυμους να υπογράψουν τις αγανακτισμένες μας εθνικές διαμαρτυρίες, τώρα που έχουμε πλέον κανονικότατα ψήσει στα κάρβουνα (εκτός από τα σπίτια μας) και την Αρχαία Ολυμπία μαζί με το μαγαζί των (τρομάρα τους) “Αθανάτων”;
Δυστυχώς…
Όταν ξαναπάμε στο Βρετανικό Μουσείο για τα μάρμαρα έχοντας τη μισή Ολυμπία καμένη και το μουσείο της σωσμένο στο παραπέντε από το μηχάνημα ενός (μπράβο ρε φίλε!) ιδιώτη, που ως συνήθως ο… “θεός της Ελλάδος” έστειλε, θα την πάρουμε και καρατσεκαρισμένη πλέον την απάντησή τους:
"Δεν είσαστε άξιοι να τα φυλάξετε!"

Ρεντίκολο πάλι λοιπόν, χάρη στους Βουλγαράκηδες και τους Καραμανλήδες.
Που μπορεί βέβαια να φάνηκαν ανίκανοι και ενίοτε γελοίοι, αλλά δεν έκαναν και πολλά περισσότερα από τους εδώ και χρόνια προκατόχους τους. Συνέχισαν απλά να διαδίδουν προς τα έξω την εικόνα μιας ανοργάνωτης και χωρίς πολιτιστικό όραμα Ελλάδας. Που αφού σε κρατικό επίπεδο παραιτήθηκε από το να παίξει έναν ενεργό ρόλο στο σύγχρονο πολιτισμό και επέλεξε το δρόμο του τουριστικού... πολιτισμού, τώρα δε δείχνει ικανή να παρέχει ούτε μια καθαρή τουαλέτα στον επισκέπτη της, ούτε να προστατεύσει το τουριστικό… προϊόν της!
(Μη βαράτε εμένα, έτσι δεν αποκαλούν οι σύγχρονοι τεχνοκράτες την πολιτιστική κληρονομιά των αρχαίων; )

Ούτε καλά γκαρσόνια λοιπόν, ούτε καλοί ξενοδόχοι, αλλά ούτε και καλοί φύλακες…
Για τι διάολο τελικά είμαστε άξιοι ρε γιατρέ;

Όμως ας μην απογοητευόμαστε! Δεν παύουμε να είμαστε έθνος ηρώων κι όταν χορεύουμε τη ζεϊμπεκιά μας, τρέμει η γης!!!
Κι όταν αυτοί οι λίγοι που ζουν ανάμεσα μας, οι πραγματικοί ήρωες, βουτάνε στα ερείπια, βουτάνε στις φωτιές και μας σώζουν, εμείς (ηρωικά πάντα) δακρύζουμε με υπερηφάνεια. Και απαλά σκουπίζουμε το τηλεκοντρόλ από τα δάκρυα…

       

Επειδή λοιπόν σε έθνος ηρώων μεγάλωσα και μόνο ως ήρωας (έστω και κατά φαντασία) ψιλιάζομαι ότι από δω και πέρα θα τη βγάζω καθαρή, επιστρέφω γιατρέ στις παιδικές μου φαντασιώσεις.
Τότε που για να χαλαρώσω και να με πάρει ο ύπνος φανταζόμουν ότι είμαι ο Σούπερμαν και σώζω τη γη από μετεωρίτες.
Ή την πατρίδα μου από τις φωτιές. Με ένα σούπερ – φτύσιμο, σαν 10000 Καναντέρ!

Διότι, σου ανοίγω την ψυχή μου και το εξομολογούμαι:
Στην πραγματική ζωή γιατρέ, είμαι μεγάλος χέστης. Μαλθακός και αγύμναστος.
Άσε που είμαι και σνομπ και δε γουστάρω να με σώνουν πυροσβέστες, διασώστες και αστυνομικοί, άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν υψηλή αισθητική και κουλτούρα όπως εγώ.
Αλλά τώρα πια τι να γίνει;
Αφού το μυαλό μου νερούλιασε από τον καταναλωτισμό και την καλοπέραση, το μόνο αληθινό που μου έμεινε για να βασίζομαι είναι τα μπράτσα τους και η ψυχή τους.
Για να με σώζουν, πάντα βέβαια κατόπιν εορτής...

Και βέβαια οι φαντασιώσεις μου! Ο Σούπερμαν και το μαγικό φίλτρο του Αστερίξ.
(Α, ναι... και οι φιλάνθρωποι πλούσιοι).

 
 Κώστας Γρηγορέας
grigoreas@tar.gr
 http://www.grigoreas.gr/
(Αύγουστος 2007)