Άφοσίωση μόνο...
Με αφορμή την περίπτωση του Έρικ Κλάπτον
Η περίπτωση του Έρικ Κλάπτον (Eric Patrick Clapton) με συγκλόνισε! Δήλωσε ευθαρσώς πως εγκαταλείπει σιγά-σιγά το παίξιμο μπροστά σε κόσμο ή να δισκογραφεί, διότι υποφέρει από νευραλγίες στα χέρια, τα δάχτυλα δυσκολεύονται, από μια περιφερειακή νευροπάθεια που τον ταλαιπωρεί, με αποτέλεσμα να πονάει όλη του η πλάτη και οι τένοντες των χεριών…
Δεν αναφέρομαι απλώς σε μια πάθηση που-ενδεχομένως-με μια φαρμακευτική αγωγή ίσως θα μπορούσε να… ξεγελάσει την ασθένεια. Αναφέρομαι σε έναν σπουδαίο κιθαριστή-τραγουδοποιό (songwriter) που έχει ήδη επιβληθεί στο χώρο τής ηλεκτρικής-ακουστικής κιθάρας και είναι από τα πρώτα ονόματα της παγκόσμιας σκηνής στους χώρους της ροκ και της τζαζ, με πλούσια δισκογραφία, ο οποίος δείχνει πως θα αποχωρήσει οριστικά.
Η ασθένεια που μπορεί να χτυπήσει τα δάχτυλα ενός σπουδαίου κιθαριστή, και γενικότερα ενός μουσικού-σολίστα κάθε οργάνου, είναι ένα μεγάλο και σημαντικό θέμα το οποίο νιώθουν οι μουσικοί περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον… Ο κίνδυνος να πάθουν κάτι είναι η καίρια απειλή για τη ζωή του. Ένας τραγικός εφιάλτης τον οποίο-ενίοτε-βλέπουμε στα πιο άγριά μας όνειρα! Ο φόβος και η αυτονόητη ανασφάλεια που νιώθουμε (όσοι τουλάχιστον κατοικούν στην… Ιερουσαλήμ) μας συνοδεύει σε όλη μας τη ζωή, αφού σε όλη τη ζωή μελετάμε-δουλεύουμε με επίκεντρο τα δάχτυλα προσέχοντας μην τα χτυπήσουμε, μην τα ταλαιπωρήσουμε, μην τα θέσουμε σε κίνδυνο, μην τα εκθέσουμε σε δοκιμασίες πάνω από τις επιτρεπτές. Να μάθουμε να τα προστατεύουμε καθημερινά δίχως πολλά βάρη, δίχως επαφή με σαπούνια, κρέμες, διάφορα τοξικά υγρά, πλύσιμο πιάτων, μαχαίρια, αιχμηρά αντικείμενα, προσεκτικό κλείσιμο-άνοιγμα της πόρτας τού αυτοκινήτου με το αριστερό χέρι ώστε να μην μπει σε κίνδυνο το δεξί, όπου υπάρχουν νύχια για όποιους τα χρησιμοποιούν στην κρούση των χορδών. Να αποφεύγονται αθλήματα όπως το μπάσκετ, το βόλεϊ, οι ρακέτες που καταπονούν τα χέρια, και άλλα. Η τέχνη τής ενασχόλησης και της μάθησης ενός οργάνου (κιθάρα-άρπα-πιάνο, έγχορδα, πνευστά και νυκτά όργανα, ) έχει ανάγκη από τέτοιες «θυσίες», τις οποίες η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου δεν γνωρίζει επαρκώς.
Ο Έρικ Κλάπτον μου έδωσε την αφορμή να ασχοληθώ με ένα θέμα το οποίο χαρακτηρίζει ολόκληρο τον μουσικό κλάδο. Ο σπουδαίος κιθαρίστας-τραγουδοποιός, περ’ όλες τις κατά καιρούς καταχρήσεις του, διατηρεί διαύγεια πνεύματος, κατέχοντας ακόμα και τώρα μια ξεχωριστή θέση στο πάνθεο των ροκ-τζαζ ερμηνευτών. Το 1993 και 2000 κέρδισε τρία βραβεία Grammy, για την συνεισφορά του στην ροκ ως μέλος των Yardbirds και των Cream, καθώς και για την προσωπική του δουλειά. Ο δύσκολος χαρακτήρας του, οι προβληματικές διαπροσωπικές του σχέσεις, καθώς και η ατίθαση ζωή του, συνέβαλαν στον κλονισμό της υγείας του ώσπου να φτάσει στο σημείο να νιώσει αυτή την περιφερειακή νευροπάθεια, η οποία του προκαλεί άλγη στα πάνω άκρα, την αποδυνάμωση των, απαραίτητα για ένα όργανο, ανακλαστικών, που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια κινητικότητας και ενέργειας που είναι και οι πηγές τής εξαιρετικής ως τώρα επίδοσης.
Δυστυχώς έχουμε παρατηρήσει πολύ συχνά να χάνονται εξαιρετικά ταλέντα, μέσα από την πορεία ζωής που επιλέγουν να ζήσουν. Η συνηθισμένη συνταγή λέει πως η ενασχόληση με ένα μουσικό όργανο έχει να κάνει κατά κάποιον τρόπο με… μοναστηριακή ζωή! Αφοσίωση, ολοκληρωτική «υποταγή» σε αυστηρούς κανόνες και μεθόδους μελέτης όπως και εμβάθυνσης. Πόσοι μπορούν να αντέξουν ένα τέτοιο φορτίο το οποίο έχει ως αποτέλεσμα και επακόλουθο να απομονωθείς, συμπεριφερόμενος αντικοινωνικά… Κι αυτό το έχουμε δει αρκετές φορές. Από την άλλη μεριά, στο χώρο τής εμπορικής μουσικής (ιδιαίτερα στο ροκ, μέταλ, κτλ) θα παρατηρήσει εύκολα κανείς πως οι παίχτες των ηλεκτρικών οργάνων δεν τηρούν τόσο την προαναφερόμενη συνταγή «υποταγής στη μελέτη». Απεναντίας, σ’ αυτούς τους χώρους έχουν μαζευτεί ανυπόταχτα πνεύματα, που πρωτίστως αναζητούν την απόλαυση της ζωής με κάθε κόστος. Το έμφυτο συνήθως ταλέντο τους, τους οδηγεί στο να είναι μοναδικοί στο είδος τους, δίχως να ακολουθούν οποιονδήποτε κανόνα μελέτης και αφοσίωσης… Το ίδιο δεν μπορεί να συμβαίνει στους ονομαζόμενους «κλασικούς». Εκεί, η αφοσίωση και η αυστηρή πειθαρχεία είναι στοιχεία σταθερά και αδιαπραγμάτευτα.
Όλα αυτά λοιπόν περί της μοναδικότητας των δαχτύλων, μπορούν να κατακρημνιστούν από έναν σοβαρό τραυματισμό ή από μια αρρώστια! Εκεί, ο καλλιτέχνης, ο ερμηνευτής, χάνει και το νόημα της ζωής την οποία «έχτισε» με μοναδικό όραμα να μάθει, να εμβαθύνει, να κατακτήσει τη μουσική σκέψη και φιλοσοφία που ενυπάρχει και εκφράζεται από το κάθε όργανο… Μια τέτοια διαδικασία δεν κατακτιέται εύκολα και δεν χαρίζεται σε κανέναν. Είναι καθαρά προσωπική υπόθεση και αναζητά την «αυτοθυσία» όλων όσοι είναι πρόθυμοι να προχωρήσουν σε αυτήν...
Νότης Μαυρουδής
Ιούλιος 2016
http://mavroudistar.wordpress.com/
Τεχνική επιμέλεια σελίδας Κώστας Γρηγορέας
(Η επιμέλεια του κειμένου είναι ευθύνη του αρθρογράφου)
