ΑΛΙΚΗ ΚΡΙΘΑΡΗ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ (Στην Τίνα Βαρουχάκη) | TAR - Μουσικό διαδικτυακό περιοδικό με αφορμή την κιθάρα

ΑΛΙΚΗ ΚΡΙΘΑΡΗ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Στην Τίνα Βαρουχάκη

Δεκαετίες πριν, ορισμένες γυναίκες συνέδεαν την έννοια της απελευθέρωσης με το να φοράνε παντελόνια και να καπνίζουν… Όμως οι όντως πρωτοπόρες γυναικείες προσωπικότητες, ήταν εκείνες που κατάφεραν να σπουδάσουν και να διακριθούν. Μια σπουδαία μουσική προσωπικότητα είχα την τιμή να συναντήσω και να συνομιλήσω μαζί της. Ο λόγος για την αρπίστα, Αλίκη Κρίθαρη, της οποίας η καταγωγή από μια αστική αλλά και μουσική οικογένεια, της επέτρεψε να χαράξει έναν πρωτοπόρο δρόμο, αποτέλεσμα υψηλού επιπέδου Παιδείας. Μετά από κάποια ιδιαίτερα μαθήματα άρπας φοίτησε στο Εθνικό Ωδείο. Αποφοίτησε με Άριστα και Α΄ Βραβείο. Ήταν μέσα της δεκαετίας του ΄50 όταν συνέχισε τις σπουδές της στη Μουσική Ακαδημία της Βιέννης! Με τέτοιες σπουδές, ξεχωριστή ήταν και η επαγγελματική της σταδιοδρομία. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, περνά ακρόαση από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, με προτροπή του τότε Καλλιτεχνικού Διευθυντή, Θόδωρου Βαβαγιάννη. Γίνεται δεκτή και γράφει ιστορία, ως μια από τις δυο πρώτες αρπίστες στη χώρα μας! Στη συνέχεια της σταδιοδρομίας της, έμελλε να είναι η κορυφαία αρπίστα της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών (ΚΟΑ), καθώς και της Ορχήστρας του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας, (ΕΙΡ) μετέπειτα Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ. Επίσης συνεργάστηκε και με την Ορχήστρα Επιστημόνων Καλλιτεχνών, καθώς και άλλες Ορχήστρες της εποχής. Πολλοί τη θαύμαζαν και την αγαπούσαν και για έναν επιπλέον λόγο: τη συμμετοχή της σε αλησμόνητα ηχογραφήματα του Μάνου Χατζιδάκι, του οποίου υπήρξε από τους στενότερους συνεργάτες. Μετά την ενδιαφέρουσα συζήτησή μας, μου δείχνει ένα άλμπουμ με όμορφα τακτοποιημένες παλιές φωτογραφίες. Τη διακρίνω ανάμεσα σε άλλες σπουδαίες μουσικές προσωπικότητες: τον Δημήτρη Φάμπα, τον Γεράσιμο Μηλιαρέση, τον Θέμη Μώρο, τον Ανδρέα Ροδουσάκη, με τον οποίο έχουν και μια πρόσφατη φωτογραφία από συναυλία με έργα Χατζιδάκι στο ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Σύμβολα και οι δυο μιας αξέχαστης εποχής με λατρεμένα ηχογραφήματα του Μάνου Χατζιδάκι, που είναι βαθιά ριζωμένα στην καρδιά και την ψυχή μας.

Ανάμεσα στις φωτογραφίες, η σπουδαία αρπίστα, έχει κρατήσει και αποκόμματα εφημερίδων με κριτικές συναυλιών: «ομολογουμένως οι κριτικές πάντοτε ήταν πολύ θετικές και με περιέβαλαν με πολλή αγάπη» αναφέρει με νοσταλγία η Αλίκη Κρίθαρη.
Ένα ρίγος συγκίνησης με διαπερνά… Δίπλα σε μια τέτοια προσωπικότητα προτιμώ να μένω σιωπηλή…

Τ.Β. Σπουδάσατε μουσική και μάλιστα ένα σπάνιο και ιδιαιτέρως απαιτητικό μουσικό όργανο: την άρπα. Σε ποια ηλικία αποφασίσατε να ασχοληθείτε με αυτό το μουσικό όργανο και γιατί;

Αλίκη Κρίθαρη: Κίνητρο απόλυτο δεν είχα. Βέβαια, να σας πω η οικογένεια ήταν μουσική. Τραγουδούσαν, έπαιζαν πιάνο, είχα μια θεία που ήταν σοπράνο κτλ Αυτά στην Αίγυπτο. Λίγο πριν τον πόλεμο ήρθαμε στην Ελλάδα, γιατί ήθελε ο πατέρας. Είχαμε πιάνο, τραγουδούσαμε … Έπαιζα πιάνο, πειραματιζόμουν με τις πρώτες μουσικές συνθέσεις και γενικότερα μου άρεσε πολύ η κλασική μουσική. Οι γονείς μου γνώριζαν την κυρία Αναστασάκη – Πρωτόπαπα, αρπίστρια, η οποία ήταν κοντά στο σπίτι και έλεγε στη μητέρα μου: «δεν θα μου στείλεις μια από τις κόρες σου να της μάθω άρπα;» Εμείς ήμασταν πέντε αδελφές. Οι δυο μεγαλύτερες αδελφές μου, είχαν αρχίσει πιάνο, η μια μάλιστα με τον Φρίμαν (Freeman) την εποχή εκείνη. Οπότε η Δασκάλα έλεγε στη μητέρα μου: «στείλε μου ένα κορίτσι να της μάθω άρπα!» Μου είπαν οι γονείς: «εσύ Αλίκη πήγαινε να μάθεις άρπα!» Έτσι ξεκίνησα τα μαθήματα. Στην αρχή η άρπα μου φάνηκε… δύσκολη. Είχα κάποια δυσκολία να βάλω τα χέρια μου… Αλλά μου έκανε εντύπωση. Σιγά σιγά προχωρώντας το αγάπησα αυτό το μουσικό όργανο, μου άρεσε, κάθισα και μελέτησα. Ήμουν 10 – 11 χρονών περίπου όταν ξεκίνησα, μέσα στον πόλεμο...

Τ.Β. Tις δεκαετίες 60΄ και ΄70 αφενός μεν οι κυρίαρχες κοινωνικές αντιλήψεις, αφετέρου δε, οι πολιτικές και οικονομικές συνθήκες, καθιστούσαν εξαιρετικά δύσκολο και-ως εκ τούτου-σπάνιο φαινόμενο για μια γυναίκα να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική και δη τη μουσική δωματίου και τη συμφωνική μουσική. Τι είδους δυσκολίες συναντήσατε στην επαγγελματική σας σταδιοδρομία;

Αλίκη Κρίθαρη: Στην αρχή πήγαινα και μελετούσα στης δασκάλας μου το σπίτι που είχε άρπα. Εγώ που να βρω άρπα την εποχή εκείνη; Μελέτησα δυο-τρία χρόνια, ίσως και περισσότερο, σε αυτές τις συνθήκες. Μετά μου είπαν οι γονείς «πρέπει να βρούμε μια άρπα να είσαι στο σπίτι να μελετάς.» Είχα νοικιάσει τότε μια άρπα στο Εθνικό Ωδείο και έτσι την είχα στο σπίτι και μπορούσα καλύτερα να αντεπεξέλθω στη μελέτη μου. Λίγο καιρό αργότερα, με ενημέρωσαν για μια αγγελία σε εφημερίδα ότι πωλείται μια άρπα. Πήγα να τη δω. Την είχε μια αμερικανίδα αρπίστα που έμενε στην Κηφισιά. Πήγα στο σπίτι της και είδα την άρπα. Μου άρεσε. Άλλωστε, έπρεπε την άρπα που είχα ενοικιάσει, να την επιστρέψω στο Εθνικό Ωδείο. Παρά το γεγονός ότι είχε ένα σπασμένο πεντάλ, με εξυπηρέτησε πάρα πολύ αυτή η άρπα. Ήταν με κάτι κόκκινες χορδές, γιατί δεν υπήρχαν χορδές τότε. Ήταν πολύ δύσκολο να βρεθούν εκείνη την εποχή. Αλλά με βοηθούσε η δασκάλα μου στο να βρω. Όπως ξέρετε την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν πολλοί αρπίστες. Ήταν η κυρία Φιλοθέη Καίσαρη- Αράγγη, πριν από μένα, αλλά και εκείνη ήταν σε όλα, έπαιζε στην ΚΟΑ, έπαιζε στην ΕΛΣ, έπαιζε στην Ορχήστρα της ΕΡΤ και ασφαλώς δεν τα έβγαζαν πέρα μόνο με μια αρπίστα. Ζητούσαν και άλλες αρπίστες. Έτσι ήρθε τότε ο Διευθυντής της ΚΟΑ, ο κ Θόδωρος Βαβαγιάννης και είπε στη δασκάλα μου: «Για να την ακούσουμε, γιατί έχουμε ανάγκη από άρπες!» Aφού με άκουσε, μου είπε: «Δεν έρχεσαι στην ΚΟΑ να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε;» Εγώ ποτέ δεν είχα παίξει σε συνεργασία με κάποιον άλλο μουσικό. Άλλωστε, με ποιον άλλο να παίξω; Δεν ήταν δημοφιλές όργανο η άρπα στα έργα μουσικής δωματίου. Έτσι για μένα ήταν λίγο δύσκολη στην αρχή η συνεργασία με την ορχήστρα, μέχρι να καταλάβω πώς συνεργάζομαι με την Ορχήστρα, να παρατηρώ το μαέστρο, να καταλάβω τι κάνει. Αλλά σιγά σιγά το συνήθισα. Ήμουν στην ΚΟΑ, καθώς επίσης και στην Ορχήστρα της ΕΡΤ.

Τ.Β. Θυμάστε τη χρονολογία, πότε ξεκινήσατε την πρώτη σας συνεργασία με την ΚΟΑ;

Αλίκη Κρίθαρη: Γύρω στο ΄59 – 60.

Τ.Β. Νοιώσατε ποτέ να υφίστασθε διακρίσεις ως γυναίκα σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον;

Αλίκη Κρίθαρη: Αυτό που λέτε είναι σωστό. Αλλά ευτυχώς αυτό δεν με ενοχλούσε. Πήγαινα έκανα τη δουλειά μου και έφευγα. Μετά από χρόνια αγάπησα τους συναδέλφους, τους γνώρισα καλά, αλλά ποτέ δεν είχα κανένα πρόβλημα.

Τ.Β. Το όνομά σας έχει συνδεθεί με την ΚΟΑ. Ποια πιστεύετε ότι ήταν η πιο λαμπρή περίοδος στην ιστορία της;

Αλίκη Κρίθαρη: Δεν μπορώ να πω απόλυτα, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια συγκεκριμένη περίοδο. Η Ορχήστρα ανέκαθεν ήταν πολύ καλή, είχε πολύ καλούς μουσικούς. Τόσο οι μουσικοί των εγχόρδων, όσο και των πνευστών- όλοι. Αλλά και οι Διευθυντές ήταν πολύ καλοί! Όσο περνούσαν τα χρόνια καλυτέρευε η Ορχήστρα, γιατί οι μουσικοί της γινόντουσαν όλο και καλύτεροι.

Τ.Β. Έχετε υπάρξει από τους στενότερους συνεργάτες του Μάνου Χατζιδάκι. Τι σας συνέδεε με αυτή τη μουσική προσωπικότητα;

Αλίκη Κρίθαρη: H αλήθεια είναι ότι μου άρεσε πάρα πολύ η μουσική του Χατζιδάκι. Του το είχα πει κιόλας όταν τον είχα δει, γιατί δεν είχα τη νοοτροπία ν΄ ακούω αποκλειστικά και μόνο κλασική μουσική, παρότι ασφαλώς μου άρεσε πολύ. Αλλά όταν άκουσα τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, είπα: «Tι ωραία, που είναι!» Μου άρεσαν πολύ και τα τραγούδια και η μουσική του γενικότερα. Και ο ίδιος ο Μάνος Χατζιδάκις με είχε τιμήσει με την πρόσκλησή του να είμαι στενή συνεργάτιδά του.

Τ.Β. Το 1962 συμμετείχατε στη θεατρική παράσταση «Οδός Ονείρων» που ανέβηκε στο θέατρο “Μετροπόλιταν” σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολωμού. Θυμάστε κάποιο αξιοσημείωτο γεγονός από αυτές τις παραστάσεις;

Αλίκη Κρίθαρη: Ήταν πολύ ωραίες παραστάσεις! Τις θυμάμαι με μεγάλη νοσταλγία… Τώρα, δεν θυμάμαι να σας διηγηθώ κάτι αξιοσημείωτο… Πάντως μου έχει μείνει χαραγμένες στη μνήμη μου, οι ενθουσιώδεις αντιδράσεις του κοινού!
Η παράσταση άρεσε πολύ στο κοινό! Ήταν μια αλησμόνητη περίοδος συνεργασίας!

Τ.Β. Με τον Μάνο Χατζιδάκι υπήρχε κοινωνική διάσταση στις σχέσεις σας ή ήταν αμιγώς επαγγελματικές;

Αλίκη Κρίθαρη: Βεβαίως, είχαμε κοινωνικές σχέσεις, γιατί ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν άνθρωπος απλός και μπορούσε εύκολα κανείς να μιλήσει μαζί του. Σε αυτό βοήθησε και το γεγονός ότι κάναμε περιοδείες σε διάφορα μέρη. Οι συναυλίες δεν ήταν μόνο στην Αθήνα. Ήταν βεβαίως και στην Αθήνα. Θυμάμαι ένα υπέροχο κέντρο στην Πλάκα. Αλλά πηγαίναμε και εκτός Αθηνών. Θυμάμαι, είχαμε πάει στη Β. Ελλάδα και παίξαμε σε διάφορα κέντρα. Ήταν πολύ ευχάριστο να παίζει κανείς μαζί με τον Μάνο Χατζιδάκι και να εκτελεί τα ωραία του έργα. Εκείνο που κρατάω πολύ είναι ότι στο έργο «15 Εσπερινοί» που είχε εντάξει και την άρπα στις ενορχηστρώσεις, όταν επέστρεψε από περιοδεία στην Αμερική, ήρθε και μου είπε ότι ακούγοντας εκεί το ηχογράφημα, τους έκανε πολύ εντύπωση η άρπα. Τους άρεσε πολύ!

Τ.Β. Σας λείπει σήμερα;

Αλίκη Κρίθαρη: Ναι, πραγματικά μου λείπει. Είχαμε κάνει πολλές ηχογραφήσεις και για φιλμ που έκανε έξω «Αμερικα-Αμέρικα», τον εμβληματικό «Μεγάλο Ερωτικό» και τόσα άλλα… Μου λείπει πολύ και ως συνεργάτης και ως προσωπικότητα της δημόσιας ζωής και ως άνθρωπος.

Οι συντελεστές του Μεγάλου Ερωτικού, στο σπίτι της Αλίκης Κρίθαρη στα Πατήσια

Τ.Β. Στις 3 Μαρτίου 1963, σε μια συναυλία που πραγματοποιήθηκε στο θέατρο «Κεντρικόν», συμπράξατε με τη Μικρή Ορχήστρα Αθηνών (ΜΟΑ) σε ένα κονσέρτο για άρπα και Ορχήστρα, υπό τη διεύθυνση του αρχιμουσικού, Στέλιου Καφαντάρη. Η χρονική απόσταση από το γεγονός, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για ένα εγχείρημα πολύ πρωτοποριακό για την εποχή. Θυμάστε τις αντιδράσεις των κριτικών και του κοινού;

Αλίκη Κρίθαρη: Ναι, το θυμάμαι! Ερμηνεύσαμε το κονσέρτο του Χέντελ για άρπα και Ορχήστρα. Ο συνθέτης αρχικά το είχε γράψει για κλαβεσέν, αλλά το μεταγράψανε για άρπα. Όντως ταίριαζε πάρα πολύ ωραία στην άρπα!

Τ.Β. Το επίπεδο των νέων μουσικών κατά την άποψή σας βαίνει αυξανόμενο ή μειούμενο;

Αλίκη Κρίθαρη: Αναμφίβολα βαίνει αυξανόμενο. Το επίπεδο στις ορχήστρες έχει ανέβει πολύ. Και αυτό το αποδίδω στο γεγονός ότι οι μουσικοί είναι πολύ καταρτισμένοι, πολλοί έχουν κάνει σεμινάρια ή σπουδές στο εξωτερικό... Επίσης δεν έχουν ορισμένες από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζαμε τότε εμείς. Έχουν λυθεί ζητήματα, τεχνικά, οικονομικά, γενικότερα λοιπόν, εργάζονται υπό πιο ευνοϊκές συνθήκες, είναι πολύ πιο καλά. Οπωσδήποτε λοιπόν, εν συγκρίσει με το παρελθόν, το επίπεδο βαίνει αυξανόμενο.

Τ.Β. Έχετε ερμηνεύσει μουσική δωματίου του Μανώλη Καλομοίρη. Τι γνώμη έχετε γι΄αυτή τη μουσική προσωπικότητα και γενικότερα για την Εθνική Σχολή;

Αλίκη Κρίθαρη: Ναι έχουμε ερμηνεύσει το έργο «Κουαρτέτο σα Φαντασία». Ήταν πολύ ωραία τα έργα του Καλομοίρη. Σε αυτό συμμετείχαν ακόμη: ο Γιάννης Βατικιώτης (πιάνο), η Στέλλα Γαδέδη (φλάουτο), ο Χρήστος Αργυρόπουλος (αγγλικό κόρνο). Eπίσης ερμηνεύσαμε το φωνητικό έργο «Κάποια λογάκια», μαζί με τον Νίκο Γκίνο (κλαρινέτο) και την Ιωάννα Καρβελά (τραγούδι). Προσπαθούσαμε να εισχωρήσουμε στο πνεύμα το πώς αισθανόταν ο ίδιος ο συνθέτης. Αυτό θυμάμαι μας προβλημάτισε κατά κάποιο τρόπο, αλλά νομίζω ότι τελικώς το αποτέλεσμα βγήκε καλό.

Τ.Β. Έχετε συνεργαστεί και με την Ελένη Καραίνδρου. Θα θέλατε να μας μιλήσετε γι΄αυτή τη συνεργασία σας;

Αλίκη Κρίθαρη: Η Καραίνδρου είναι πολύ ευχάριστος άνθρωπος και πολύ καλός. Με περιέβαλε με πολλή αγάπη. Αλλά δυστυχώς διήρκησε λίγο χρονικό διάστημα η συνεργασία μας.

Τ.Β. Yπάρχει κάποια μουσική προσωπικότητα που νοιώθετε ότι έχει συμβάλει καθοριστικά στη διαμόρφωση της δικής σας;

Αλίκη Κρίθαρη: Η δασκάλα μου Αναστασάκη – Πρωτοπαππά με δίδαξε εξαιρετικά και ως εκ τούτου, με βοήθησε πάρα πολύ. Για μένα τότε, νέο παιδί, η συμβολή της ήταν πολύ σημαντική. Εν τω μεταξύ, ως οικογένεια, είμασταν πολύ συνδεδεμένοι με τον Γαζουλέα, ο οποίος είχε αποφασίσει να πάει στη Βιέννη. Και η μητέρα μου, μου είπε: «αφού έχεις παρέα, να πας». Τότε δεν βγαίναμε και πολύ εύκολα… Έτσι, το 55 – 56 πήγα στη Βιέννη. Είχα γραφτεί εκεί στην Ακαδημία, αλλά δεν έμεινα τόσο πολύ. Ο λόγος ήταν ότι ο καθηγητής που επρόκειτο να με διδάξει άρπα, για κάποιους λόγους απουσίαζε όλο τον καιρό. Συγχρόνως, ένοιωθα ότι έχω μάθει τόσο πολλά από τη Δασκάλα μου, που δεν έχω ανάγκη.

Αφιέρωση από τον Αράμ Χατζατουριάν

Τ.Β. Υπάρχει κάποιο έργο για άρπα που θεωρείτε ότι είναι πολύ αγαπημένο σας;

Αλίκη Κρίθαρη: Για σόλο άρπα υπάρχουν πάρα πολλά έργα. Και τώρα που ακούω νεότερους μουσικούς, παρατηρώ ότι ερμηνεύουν και παλιά μουσική, μπαρόκ κτλ Αλλά όλα τα κονσέρτα είναι ωραία στην άρπα. Το κονσέρτο του Ντίτερσντορφ, του Μότσαρτ και του Χέντελ είναι κατά την άποψή μου τα πιο ωραία κονσέρτα. Επίσης Καλομοίρη παίξαμε, Ντεμπυσσύ. Επίσης ήταν ένα κονσέρτο του Θέμη Μώρου για άρπα και Ορχήστρα. Προσπάθησα να το θυμηθώ, αλλά δεν έχω τα κατάλληλα μέσα για να το ακούσω. Έχω παίξει και το κονσέρτο Μότσαρτ με φλάουτο. Αυτό πρέπει να συνέβη γύρω στο ΄70 . Επίσης ερμηνεύσαμε στο ραδιόφωνο άριες αντίκες που παιζόταν πολύ ωραία στην άρπα με φωνή.

Τ.Β. Ήσασταν και σε άλλες ορχήστρες?

Αλίκη Κρίθαρη: Με την ΚΟΑ, της ΕΡΤ, και έπαιζα και καμιά φορά με την Ορχήστρα Επιστημόνων Καλλιτεχνών με τον Αθανασιάδη.

Τ.Β. Έχετε κάποιο περιστατικό να διηγηθείτε από τη συνεργασία με την Ορχήστρα Επιστημόνων – Καλλιτεχνών;

Αλίκη Κρίθαρη: Μια φορά που πήγαμε στην Κρήτη να παίξουμε, είχε μποφόρ, το πλοίο «κούναγε» και δεν κοιμηθήκαμε όλη νύχτα! Όμως έπρεπε την άλλη μέρα το πρωί να δώσουμε συναυλία στα Χανιά. Θυμάμαι, ότι με είχε πιάσει απελπισία! Σκεφτόμουν: «Θεέ μου, πώς θα παίξουμε όλοι τόσο ταλαιπωρημένοι και ξάγρυπνοι;» Παρόλα αυτά, ήταν τόσο ωραίο το κλίμα και πήγε θαυμάσια η συναυλία! Μας έχει μείνει αξέχαστη! Ένα Κυριακάτικο πρωινό ήταν θυμάμαι…

Τ.Β. Αισθανσθήκατε ποτέ προδομένη από συνεργάτες σας;

Αλίκη Κρίθαρη: Όχι, δεν θα το έλεγα, εντάξει έγιναν τα πράγματα.

Τ.Β. Αν ξεκινούσατε τη σταδιοδρομία σας, θα κάνατε τις ίδιες επιλογές;

Αλίκη Κρίθαρη: Θα έκανα ακριβώς τις ίδιες επιλογές. Αν ερχόμουν ξανά στη ζωή νομίζω ότι θα έκανα το ίδιο. Ήμουν πολύ ευχαριστημένη. Μου έδινε πολλή ζωή, πολλή χαρά όλη αυτή η επαγγελματική ενασχόληση με αυτό το υπέροχο μουσικό όργανο που λέγεται άρπα, καθώς και με τη συμφωνική μουσική γενικότερα.

Τ.Β. Tι θα συμβουλεύατε κάποιο νέο που θα ήθελε να ασχοληθεί επαγγελματικά με την άρπα;

Αλίκη Κρίθαρη: Θα συμβούλευα οπωσδήποτε να το επιχειρήσει. Βέβαια, αυτό το μουσικό όργανο είναι δύσκολο! Είναι κουραστικό κατά κάποιο τρόπο, σε κουράζει η στάση. Μελετάς μεν καθιστή, αλλά οπωσδήποτε σε κουράζει και είναι δύσκολο να συντονίσεις τα χέρια σου παράλληλα με τα πεντάλ. Έπειτα οι νεότεροι συνθέτες έχουν πάρα πολλές δυσκολίες, γιατί αλλάζουν την τονική και είναι πολύ δύσκολο για την άρπα μερικές φορές! Δεν προλαβαίνεις να αλλάξεις πεντάλ! Γενικά η άρπα, είναι ένα πολύ δύσκολο όργανο. Θα συμβούλευα όμως κάποιον που θέλει να ασχοληθεί να το πράξει. Εξαρτάται βέβαια και από το κάθε παιδί, αν πράγματι του αρέσει και του ταιριάζει το όργανο αυτό. Είδα και πολλά παιδιά που ερχόντουσαν σε μένα, αρχικά είχαν όρεξη για μάθηση και στην πορεία, όταν είδαν κάποιες δυσκολίες, ορισμένοι τα παράτησαν.

Τ.Β. Έχετε κάποιους μαθητές που σήμερα σταδιοδρομούν ως επαγγελματίες;

Αλίκη Κρίθαρη: Καταρχήν, ήταν η Μαρίνα Ροδουσάκη, που ήταν πολύ καλή μουσικός, ανεπανάληπτη. Eπίσης, είχα μαθήτρια την Άννα τη Ρουβά, που είναι είναι πρώτη άρπα στην Ορχήστρα της Ε.Λ.Σ από το 1992, τη Μαριάννα την Κρεζία, η οποία επίσης συνεργάστηκε για μια δεκαετία με την Ορχήστρα της ΕΛΣ, και την Ευαγγελία Κιοσόγλου που είναι πρώτη άρπα στην Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων

Τ.Β. Υπήρχε κάποια ιδιαίτερη συνεργασία με τον κοντραμπασίστα, Ανδρέα Ροδουσάκη;

Αλίκη Κρίθαρη: Παίζαμε πολύ μαζί. Και με τον Χατζιδάκι που είχαμε πολύ συχνές επαφές και στην ΚΟΑ και μπορώ να πω με υποστήριξε κάποτε με τον μαέστρο. Είχα πολύ καλές σχέσεις και πάντοτε τον αισθάνομαι ως έναν πολύ καλό φίλο, εκτός του ότι είναι και ένας πολύ καλός μουσικός πραγματικά.

Τ.Β. Θα θέλετε να προσθέσετε τίποτε άλλο και δεν σας έδωσα την ευκαιρία;

Αλίκη Κρίθαρη: Είναι δύσκολο να συνδέσεις το «τότε» με το «τώρα». Περάσαν και τα χρόνια πια…

Τ.Β. Κυρία Κρίθαρη, σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας και την εξαιρετική σας περιποίηση. Είναι από τις συναντήσεις που θα θυμάμαι με πολλή νοσταλγία.

ΣΗΜ. Μια μικρή επιλογή της δισκογραφίας της Αλίκης Κρίθαρη, μπορείτε να δείτε ΕΔΩ

Τίνα Βαρουχάκη
varouchaki.tar@gmail.com
Απρίλιος 2019
Επιλογή εικόνων και τεχνική επιμέλεια σελίδας Κώστας Γρηγορέας
Το υλικό του βίντεο "Meditation" είναι από το αρχείο της Τζουλιέττας Καρόρη
(Η επιμέλεια του κειμένου είναι ευθύνη του αρθρογράφου