Η αναχώρηση ενός χρήσιμου πολίτη
(για τον Μάριο Πλωρίτη)
Όσο έζησε ο Μάριος Πλωρίτης δεν σιώπησε ποτέ. Πάντα ανήσυχος, οξυδερκής και βαθύτατα άνθρωπος του Πολιτισμού, άρα και της Πολιτικής, με την καλλιτεχνική και συγγραφική του δράση πρόσφερε πάντα απλόχερα μέσα από τον χαρισματικό και διεισδυτικό του λόγο, υλικό για να σκεφτεί κανείς πάνω στα ανθρώπινα και κοινωνικά συμβάντα. Θα πρέπει να ήταν γενναιόδωρος, γιατί μέσα από τα κείμενά του άπλωνε τις γνώσεις, τα ερωτήματα και τις απόψεις του, χωρίς υπεροψία και ελιτισμό, αλλά με έναν τρόπο που ένιωθες ότι έλεγε αυτά που ο κάθε σκεπτόμενος και προβληματισμένος άνθρωπος θα ήθελε να εκφράσει. Με λίγα λόγια, κατάφερνε να σε εκπροσωπεί με την μεστή, διορατική και ελεύθερη γραφίδα του για τα παρόντα και τα μελλούμενα. Κάθε φορά που διάβαζα τα κείμενα-παρεμβάσεις του στο «Βήμα», ένιωθα την ανάγκη να τον ευχαριστήσω για όσα μου πρόσφερε.
Είναι αλήθεια ότι φτωχαίνει ο τόπος μας, όταν αναχωρούν τέτοιες προσωπικότητες, αλλά συγχρόνως όσο έζησε καλλιέργησε συνειδήσεις με το πολύπλευρο έργο του και αυτό παραμένει αναλλοίωτο. Υπήρξε συνιδρυτής του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν, μεταφραστής πολλών θεατρικών έργων, σημαντικός δημοσιογράφος, συγγραφέας, κριτικός θεάτρου και επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστήμιου Αθηνών στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών.
Ο Μάριος Πλωρίτης έφυγε, στα ογδόντα επτά του χρόνια, σεμνά όπως έζησε. Όπως κάνουν όλοι οι σημαντικοί άνθρωποι, που δεν αναλώνονται στην Αγορά. Επιθυμία του να δοθεί το στερνό αντίο σε στενό οικογενειακό κύκλο, λιτά και απέριττα χωρίς επικήδειους και παράτες. Γιατί ήξερε να ξεχωρίζει το σημαντικό από το ασήμαντο και γιατί πολέμησε το επιφανειακό και επίπλαστο που αγκυλώνει το πνεύμα και την ψυχή.
Βάσω Μαυρουδή
vasso@tar.gr
