[αυτοσχεδιασμοί] Ο ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΧΟΡΕΥΕ ΤΣΑΜΙΚΟ
Η 21η Απριλίου, η Επανάσταση και η χαμένη μας Ροκιά...... (του Δημήτρη Οικονομάκη)

Ο ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΧΟΡΕΥΕ ΤΣΑΜΙΚΟ.
Η 21η Απριλίου, η Επανάσταση και η χαμένη μας Ροκιά.

Η 21η Απριλίου 1967 με βρήκε μαθητή της 6ης Δημοτικού στις Σέρρες και με γέμισε χαρά, ομολογώ. Τριήμερη αργία, άνοιξη και ευκαιρία να ξεχυθούμε με τις σφεντόνες μας στους γύρω λόφους, κυνηγώντας μικρά, έντρομα σπουργιτάκια, με πολύ μικρή επιτυχία ευτυχώς. Το κυνήγι συνοδευόταν από τους ήχους εμβατηρίων που ξεχύνονταν από τα ανοικτά παράθυρα. Τα εμβατήρια δίνανε τη θέση τους στα κλαρίνα. τσάμικα και καλαματιανά, για να επανέλθουν δριμύτερα πλαισιώνοντας διαγγέλματα και  λογύδρια, σε μιά περίεργη αρχαΐζουσα γλώσσα, γεμάτα αυστηρότητα και ενθουσιασμό.

Βέβαια η μουσική υπόκρουση δεν ήταν και ακριβώς του γούστου μας, αλλά παρ’ όλα αυτά μας έφτιαχνε τη διάθεση και μας έδινε ένα σκηνικό γεμάτο μεγαλοπρέπεια. Νοιώθαμε σαν πρωταγωνιστές σε μιά κινηματογραφική ταινία, σαν μικροί Ριχάρδοι Λεοντόκαρδοι στο “κυνήγι της αλεπούς”.
Οι μήνες πέρασαν, τα εμβατήρια περιορίστηκαν αλλά τα κλαρίνα –κλαρίνα! Πλαισιωμένα κι από διάφορα ανόητα ελαφρά και ελαφρολαϊκά τραγουδάκια. Κλειώ Δενάρδου, Νάντια Κωνσταντοπούλου, “αδέρφια μου αλήτες, πουλιά”, (μεγάλε Τόλη!), Άντζελα Ζήλεια…Απελπισία! Και εμείς μπαίναμε στην εφηβεία αναζητώντας τους ήχους και τους στίχους που θα μιλούσαν γιά την αγωνία μας. Εν δυνάμει ροκάδες.
Το 1967 το ΡΟΚ κίνημα στην Αμερική και στην Ευρώπη είχε φτάσει σχεδόν στο απόγειο του. Hendrix, Doors, Pinkfloyd άνοιγαν καινούγιους δρόμους, δίπλα στους ήδη κλασικούς Beatles, Rolling Stones, Who. Σε λίγους μήνες θα φτάναμε στο τόσο σημαντικό, μουσικά και ιδεολογικά, φεστιβάλ του Woodstock.  Στην Ελλάδα βέβαια, όλα έρχονταν με δεκαετή συνήθως καθυστέρηση. Το ραδιόφωνο περιοριζόταν στους τρεις κρατικούς σταθμούς, ιδιαίτερα συντηρητικούς ακόμα και πριν την χούντα. Μοναδική όαση ο ραδιοσταθμός της αμερικάνικης βάσης του Ελληνικού, με μικρή εμβέλεια όμως. (είχε και τα καλά του ο ιμπεριαλισμός! ) Ελάχιστοι ροκ δίσκοι κυκλοφορούσαν. Το ιστορικό δισκάδικο Pop Eleven, των αδελφών Φαληρέα έκανε φιλότιμες προσπάθειες  εισάγοντας τους λεγόμενους “ακυκλοφόρητους” δίσκους από το εξωτερικό, σε απλησίαστες όμως τιμές για τις τσέπες μας.

Όσον αφορά στο εγχώριο Ροκ, τα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα. Τα συγκροτήματα που μεσουρανούσαν μετά το 1965 ήταν βουτηγμένα μέσα στη στιχουργική και μουσική αφέλεια.

      ...μες την καλή χαρά!

Επικεφαλής οι Olympians με τον ατακτούλη Πασχάλη Αρβανιτίδη και τα διαχρονικά hit “ο τρόπος”, “ο Αλέξης”, “το σχολείο”. Από κοντά οι Forminx με αρχηγό τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και το “Jeronimo Yanka”, και οι Charms με τον δακρύβρεκτο “Διωγμό”. Η ποπ- ροκ αυτή σκηνή φάνταζε ακόμη πιο ανόητη αν σκεφτούμε ότι συνυπήρχε με την ωριμότητα του Ζαμπέτα, το ξεκίνημα του Άκη Πάνου και του Σαββόπουλου, την δημιουργική άνοιξη του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη. Η ποπ ροκ εγχώρια ανοησία σκέπασε και τις πιο σοβαρές κινήσεις που άρχισαν να κάνουν δειλά την εμφάνιση τους όπως αυτή τού, εμποτισμένου από το πνεύμα του Dylan και του Zappa, Δημήτρη Πουλικάκου και των MGC.

Το κούρεμα…
Η εθνοσωτήριος επανάσταση της 21ης Απριλίου έκανε τα πράγματα χειρότερα. Βέβαια το κυνήγι των ροκάδων και του ροκ πνεύματος εν γένει δεν ήταν και το κύριο μέλημά της. Έπρεπε πρώτα να γεμίσει τις φυλακές και τις εξορίες με τα κομμούνια και τους συνοδοιπόρους. Κι αυτό ήθελε πολύ δουλειά. Τους ροκάδες τους αντιμετώπιζε σαν χόμπι. Όπως εμείς οι μικροί μαθητές, τα άμοιρα σπουργιτάκια.

Νόμος 4000, "περί τεντυμποϊσμού"

Όταν ο Παττακός δεν είχε τι να κάνει, έβγαινε στους δρόμους, μάζευε τους μακρυμάλληδες -άρα ροκάδες- από το αυτί και τους έστελνε στο κουρείο. Κάτι ανάμεσα σε διαπόμπευση και πατρική νουθεσία. Αυτό το αντέχει κανείς.
 Το δύσκολο μέρος ήταν το βαρύ σύννεφο του σκοταδισμού πού είχε σκεπάσει την χώρα, τους πολίτες, τα ελεύθερα πνεύματα. Το σοκ, το μούδιασμα. Το κίνημα της αντίστασης, εγκλωβισμένο στην αναποφασιστικότητα και στις διαμάχες της Αριστεράς, με εξαίρεση τις αυθόρμητες εκδηλώσεις στην κηδεία του Γ. Παπανδρέου παροπλίστηκε, κούρνιασε στη φωλιά του. Οι συνταγματάρχες έδειχναν κυρίαρχοι. Και το ελεύθερο πνεύμα νικημένο. Πού όρεξη για ροκιές!

Η Άνοιξη του 1970
Το σκοτάδι βέβαια, δεν μπορούσε να κρατήσει για πάντα. Μετά το 1970 εμφανίζονται τα πρώτα, σοβαρά αυτή τη φορά, ελληνικά ροκ συγκροτήματα. Με κέντρο το κλαμπ “Κύτταρο” και το “Ροντέο”. Οι “Socrates Drank the Conium” με τον, εκπληκτικό για τα δεδομένα της εποχής, κιθαρίστα Γιάννη Σπάθα. Κάτι σαν βαλκάνιο Hendrix. O “Εξαδάκτυλος” του ώριμου πια Πουλικάκου, η πιο δεμένη και ουσιαστική ροκ μπάντα της εποχής, κατά τη γνώμη μου. Οι “Πελόμα Μποκιού” με  ένα ήχο μεταξύ Traffic και Santana με τον πολύ καλό τραγουδιστή Βλάση Μπονάτσο (..αχ που’ σουν νιότη που έδειχνες..).