ΒΑΣ. ΚΑΝΑΡΑΣ - ΣΤ. ΜΟΥΣΤΟΣ – ΣΤ. ΓΚΟΛΓΚΑΡΗΣ: Συνέντευξη στην Τ. Βαρουχάκη για το Φεστιβάλ Κιθάρας Καρδίτσας 2013

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΝΑΡΑΣ - ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΟΥΣΤΟΣ – ΣΤΕΛΙΟΣ ΓΚΟΛΓΚΑΡΗΣ
Συνέντευξη στην Τίνα Βαρουχάκη για το
Φεστιβάλ Κιθάρας Καρδίτσας 2013

 

Η συνέντευξή μας έγινε με αφορμή τη διοργάνωση του 1^ου   Φεστιβάλ Κιθάρας Καρδίτσας. 12-14 Ιουλίου  2013. Ναι! Εν καιρώ κρίσης!  Ελάχιστα δίδακτρα,  διαμονή σε ξενοδοχείο πέντε αστέρων, μόλις τέσσερις ώρες με  τρένο από την Αθήνα,  δωρεάν όλα τα μουσικά δρώμενα-  μεταξύ των οποίων οκτώ συναυλίες! Η  διαμονή και οι δραστηριότητες στο ίδιο ξενοδοχείο  διασφάλισε σπάνια συνοχή δημιουργώντας ένα «παρεϊστικο» κλίμα που σπανίζει σε ανάλογες διοργανώσεις.
Ο  ενθουσιασμός των συντελεστών του,  αφενός των δυο καλλιτεχνικών διευθυντών,  Βασίλη Καναρά και Στέλιου Μούστου και αφετέρου του κατά κοινή ομολογία ως «ψυχή της διοργάνωσης» Στέλιου Γκόλγκαρη με τη συνδρομή και του άλλου μέλους του  κιθαριστικού ντουέτου, Βασίλη Μαστοράκη είναι μεγάλος. Ίδρυσαν «Σύλλογο Ελλήνων κιθαριστών» βασιζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις, αρνούμενοι οποιαδήποτε μορφή κρατικής επιχορήγησης ή άλλης οικονομικής ενίσχυσης. Τελικά υπάρχει και η «άλλη» Ελλάδα: της ανιδιοτελούς προσπάθειας, της δημιουργικότητας,   της επίτευξης στόχων και της θέσπισης ολοένα υψηλότερων. Οι διοργανωτές δεν αρκούνται απλώς στο να επαναληφθεί  του χρόνου. Έχουν αρχίσει ήδη την προετοιμασία ώστε  το Φεστιβάλ να έχει μεγαλύτερη διάρκεια, περισσότερες συμμετοχές μη εξαιρουμένης της τοπικής κοινωνίας (που «έλαμψε δια της απουσίας της» με μόλις 2  μαθητές!). Στοχεύουν στο  να καθιερωθεί κάθε χρόνο, να γίνει ΘΕΣΜΟΣ. Παράλληλα, σχεδιάζουν να προσεγγίσουν μέσω  άλλων Φεστιβάλ δυσπρόσιτες «απομακρυσμένες περιοχές» των Περιφερειών Ανατολικής Μακεδονίας  -  Θράκης αλλά και της Κρήτης.
Το άλλοτε (επιπόλαιο) «θα», μετασχηματίζεται σε ένα (πολλά υποσχόμενο) «να». Ένας συνδυασμός λογικής και ευαισθησίας. Δεν  συγκινεί μόνο. Κάτι παραπάνω: πείθει!

 
Βασίλης Καναράς

Β.Κ. «Τελείωσε το Φεστιβάλ και εγώ την ερχόμενη εβδομάδα δεχόμουν συνέχεια τηλέφωνα από ανθρώπους που είχαν έρθει να με ευχαριστήσουν για τη διοργάνωση. Για το πόσο ωραία περάσανε, πόσο χρήσιμο ήταν αυτό το Φεστιβάλ και  ότι τα παιδιά τους  δεν παίζουν υπολογιστή,  παίζουν κιθάρα!!!»

 
Στέλιος Μούστος & Στέλιος Γκόλγκαρης

 ΣΤ.Μ. «Έχω συναδέλφους που τους λες: “γιατί δεν έρχεσαι στο φεστιβάλ εκεί” και λένε:  “δεν με καλέσανε!” Ακόμη και αν είσαι «φοβερός» δεν  μπορεί σε κάθε Φεστιβάλ να σε καλούν. Υπάρχουν πολλοί  που φθάνουν σ΄ένα σημείο και  θεωρούν ότι τα έχουν μάθει όλα!  Αυτό είναι το χειρότερο απ όλα! Όσοι προχωράνε προς τα «πάνω» οφείλεται σε  ό,τι καινούργιο μαθαίνουν».

ΣΤ.ΓΚ. «Εμείς ως “Σύλλογος Ελλήνων Κιθαριστών” όποιος ζητήσει τη βοήθειά μας- και μπορούμε- θα του τη δώσουμε. Να κάνουμε  μια υποθήκη να δώσουμε ένα όραμα πάλι στα νέα παιδιά. Θα είμαστε δίπλα στις νέες γενιές κιθαριστών και ούτε θα δεχθούμε να πάμε να ζητήσουμε επιχορηγήσεις.»

 

Τ.Β. 1o  Φεστιβάλ Καρδίτσας. Καλοκαίρι 2013.  Πώς καταφέρατε σε συνθήκες οικονομικής κρίσης να υλοποιήσετε αυτό το όνειρο ζωής;

Β.Κ. Είναι το μόνο Φεστιβάλ που έγινε χωρίς καμία Κρατική επιχορήγηση! Έγινε με πολύ προσωπική δουλειά από εμένα, το Στέλιο  Μούστο και  τον Στέλιο  Γκόλγκαρη, ο οποίος εργάστηκε πάρα πολύ. Δεν το κάναμε για να βγάλουμε χρήματα, απλώς προσπαθήσαμε να μην χάσουμε.

ΣΤ.ΓΚ. Το «Σύλλογο Ελλήνων κιθαριστών»  τον δημιουργήσαμε από αγάπη προς την κιθάρα και τις νέες «κιθαριστικές γενιές» που έρχονται. Με σκοπό να κάνουμε ένα Φεστιβάλ αυτοχρηματοδοτούμενο, χωρίς να έχουμε την ανάγκη κανενός Δημάρχου,  ή Υπουργού. Μαζευτήκαμε δέκα φίλοι που παίζαμε μαζί στα μεγάλα Φεστιβάλ του εξωτερικού και της Ελλάδος και τα παιδιά ήρθαν χωρίς καμία οικονομική απαίτηση. Θυμηθήκαμε τα παλιά, τις ωραίες καλλιτεχνικές στιγμές που έχουμε περάσει με αυτά τα παιδιά, είχαμε ξεκινήσει από συναγωνισμούς, στους διαγωνισμούς συναγωνιζόμαστε ποιος θα πάρει το πρώτο, ποιος το δεύτερο βραβείο, είχαμε τις «κοντρίτσες» μας τότε αλλά αυτά όλα στην πορεία του χρόνου γίνανε δυνατοί δεσμοί φιλίας και μπήκαν μπροστά να στηθεί ένα Φεστιβάλ. Οφείλω να τους ευχαριστήσω όλους, ακόμη και κάποιους που τελικά δεν μπόρεσαν, λόγω άλλων υποχρεώσεων.
Θεώρησα ως χρέος μου να ηγηθώ μιας προσπάθειας  να φύγουν  τα παλιά «κιθαριστικά απωθημένα», οι διαμάχες  μεταξύ κιθαριστικών Σχολών. Δεν κοίταξε κανείς ούτε να «βάλει λεφτά στην τσέπη», ούτε να κάνει φεστιβάλ για να έχει μαθητές το χειμώνα στο ωδείο του- όχι γιατί δεν έχουμε ανάγκη, αλλά γιατί δεν είναι  στη «φιλοσοφία» μας. Εμείς ως Σύλλογος όποιος ζητήσει τη βοήθειά μας -και μπορούμε- θα του τη δώσουμε. Γιατί αυτό είναι το σημαντικό: να στήσουμε ένα Φεστιβάλ να κάνουμε  μια υποθήκη, να δώσουμε ένα όραμα πάλι στα νέα παιδιά. Δεν είμαστε ένας σύλλογος που θα  δεχθούμε να ζητήσουμε επιχορηγήσεις, έχουμε μόνο μια συμβολική συνδρομή για τα μέλη μας (10 Ευρώ το χρόνο).

ΣΤ.Μ. Η κιθάρα είναι ένα όργανο φαινομενικά «περιθωριακό», όμως έχει πολύ μεγάλη δύναμη. Άμα κοιτάξεις τον αριθμό των μαθητών  στα ωδεία πανελληνίως είναι πολύ μεγάλος!  Είχαμε την τύχη - στην Ελλάδα και παγκοσμίως -η κιθάρα να είναι  το μόνο όργανο που έχει τόσα φεστιβάλ δικά του. Για να φτιάξεις φεστιβάλ πρέπει να βάλεις φοβερή προσπάθεια προσωπική, να έχεις αγωνία μέχρι και την «τελευταία στιγμή» εάν θα υλοποιηθεί! Αποδείξαμε ότι γίνεται φεστιβάλ χωρίς καμία κρατική ή άλλη οικονομική ενίσχυση,  αλλά να μην αδικήσουμε τους χορηγούς:  τον κατασκευαστή κιθάρας, τον Παντελιά, ο οποίος έδωσε  μια ακριβή κιθάρα ως πρώτο βραβείο και τα δυο καταστήματα, τα οποία είναι συνέχεια πίσω απ όλες τις κιθαριστικές εκδηλώσεις: ο «Ανδρομιδάς» και ο «Παπαγρηγορίου Νάκας».
Και να προσθέσω  κάτι άλλο: άκουσα κάποιες κριτικές όσο το ετοιμάζαμε: «εντάξει βρε παιδιά άλλο ένα φεστιβάλ, τόσα γίνονται!» Μα δεν γίνονται!  Της Βέροιας δεν έγινε φέτος. Της Νάξου έχει χρόνια να γίνει. Που είναι τα πολλά πλέον;  

Οι συμμετέχοντες καθηγητές και σολίστ

Τ.Β. Για ποιους λόγος επιλέξατε την Καρδίτσα; Eπιθυμείτε να καθιερώσετε εκεί ένα φεστιβάλ κιθάρας;

Β.Κ. Αυτό το Φεστιβάλ έγινε με παρότρυνση του Στέλιου Γκόλγκαρη προς εμένα, γιατί πάντοτε το συζητάγαμε ότι πρέπει να κάνουμε ένα Φεστιβάλ, ότι αυτό θα μας κάνει καλύτερους κιθαριστές και  δασκάλους. Συζητώντας που θα το διοργανώσουμε, καταλήξαμε στην Καρδίτσα.

ΣΤ.ΓΚ. Η περιοχή της Καρδίτσας μας βόλευε λόγω της γεωγραφικής θέσης της  στο κέντρο της Ελλάδος.  Μπορέσαμε να βρούμε φθηνά ξενοδοχεία πολύ υψηλού επιπέδου σε φθηνές τιμές για τη συγκεκριμένη περίοδο, γιατί  η Καρδίτσα δεν είναι τουριστικός προορισμός του καλοκαιριού. Πήγε ανέλπιστα καλά! Σε μια πολύ χαμηλή τιμή,  (80 Ευρώ η συμμετοχή και 75 Ευρώ η διατροφή),  παρακολουθούσες οκτώ συναυλίες, όλα τα σεμινάρια, συμμετείχες στο διαγωνισμό (δεν είχε extra συμμετοχή) και έμενες σε ξενοδοχείο πέντε αστέρων, το οποίο  είχε και τρεις πολύ ωραίες αίθουσες συναυλιών με full διατροφή -μπουφέ πρωί, μεσημέρι και βράδυ!
Ο στόχος μας είναι ως Σύλλογος Ελλήνων  Κιθαριστών  να βοηθήσουμε  τις νέες γενιές  να βρουν χώρους δράσης, να διοργανώσουμε και άλλα αντίστοιχα Φεστιβάλ σε άλλα μέρη της Ελλάδος που  οι μαθητές  είναι δύσκολο να έρθουν στην Καρδίτσα, ώστε  να δραστηριοποιηθούν  έτσι και οι απομακρυσμένες περιοχές όπως πχ Θράκη, Κομοτηνή, αλλά και Κρήτη που έχουν μεγάλη ανάγκη τα σεμινάρια. Κατέβηκα στην Κρήτη για να διδάξω μόνος μου σε ένα  σεμινάριο τον Απρίλιο. Είχα 52 συμμετοχές και λυπόμουνα να μην κάνω μάθημα σε όλους. Έκανα μάθημα από τις 9.00 το πρωί μέχρι τις 20.00 το βράδυ και στις 21.00 είχα ρεσιτάλ!

Τ.Β. Υπήρχε ένα όνειρο ειδικά για την ενίσχυση της τοπικής κοινωνίας της Καρδίτσας;

ΣΤ.Μ. Ποια ενίσχυση της τοπικής κοινωνίας… που η τοπική κοινωνία δεν μας έδωσε ούτε ένα ευρώ! ήρθαν δυο μαθητές από την πόλη της Καρδίτσας που όπως είπαν το έμαθαν τυχαία, όχι από τους δασκάλους τους. Ξέρω συναδέλφους που τους λες: «γιατί δεν έρχεσαι στο φεστιβάλ εκεί» και απαντούν:  «δεν με καλέσανε». Ακόμη και αν είσαι «φοβερός» δεν  μπορεί σε κάθε Φεστιβάλ να σε καλούν! Υπάρχουν πολλοί συνάδελφοι που φθάνουν σ΄ένα σημείο και  θεωρούν ότι τα έχουν μάθει όλα!  Αυτό είναι το χειρότερο απ όλα! Όσοι προχωράνε προς τα «πάνω» οφείλεται σε ό,τι καινούργιο μαθαίνουν. Εγώ πχ στο θέμα των χορδών ενημερώνομαι από τους μαθητές μου!  Τους ρωτάω, δεν έχει σημασία αν είναι μαθητές μου. Και στο τέλος της μέρας, γίνομαι καλύτερος  ως άνθρωπος,  μουσικός και  κιθαριστής. Υπάρχουν  συνάδελφοι που έχουμε να τους δούμε σε συναυλίες,  διαγωνισμούς και Φεστιβάλ κιθάρας  εδώ και δεκαετίες! Είναι κλεισμένοι στο μικρόκοσμο τους και δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι έχει γίνει στην κιθάρα! Πάρτε για παράδειγμα τους διαγωνισμούς : οι δάσκαλοι που στέλνουμε τα παιδιά μας στους διαγωνισμούς κιθάρας και βραβεύονται είμαστε οι ίδιοι και οι ίδιοι. Οι περισσότεροι δεν στέλνουν τους μαθητές όχι γιατί δεν παίζουν καλά τα παιδιά τους, αλλά γιατί δεν θέλουν. Συμμετοχή σε διαγωνισμό σημαίνει έξτρα δουλειά! Πληρώνει το παιδί για μια ώρα και εμείς κάνουμε τέσσερις ώρες τη βδομάδα μάθημα σε κάθε παιδί, χωρίς να αμοιβόμαστε γι΄αυτό.

Β.Κ. Οι περισσότεροι δεν μπορούν αυτή τη διαδικασία. Να ετοιμάσεις παιδιά για διαγωνισμούς είναι μια πολύ παραπάνω δουλειά, καθώς και  το «τρέξιμο» στους διαγωνισμούς.

Τ.Β. Ποια είναι τα κυριότερα  στοιχεία που συγκροτούν την ταυτότητα αυτού του Φεστιβάλ;

ΣΤ. Μ. Θέλαμε  να προσφέρουμε παραπάνω από το «κανονικό». Μαθήματα συνέχεια. Διαλέξεις. Παρουσίαση κατασκευαστών κιθάρας. Δυο διαγωνισμοί για δυο όρια ηλικιών μέχρι 15 και χωρίς όριο ηλικίας. Δυο συναυλίες το μεσημέρι και δυο το βράδυ. Θέλαμε να εκμεταλλευτούμε το ελληνικό ανθρώπινο δυναμικό. Ήρθαν ανιδιοτελώς, με μια-δυο εξαιρέσεις που   όταν είπαμε ότι  δεν έχουμε τη δυνατότητα να σας δώσουμε τα χρήματα που θα παίρνατε υπό κανονικές συνθήκες υπήρχαν 1-2 που είπαν «ευχαριστώ πολύ είμαι επαγγελματίας παίρνω τόσα!» Πάντως,  δεν τους αφήσαμε  να βάλουν και από την τσέπη τους.
Το Φεστιβάλ ήταν μικρό γιατί αν το «ανοίγαμε» σε περισσότερες μέρες θα ήταν μεγαλύτερο το κόστος.  Ειδικά για την πρώτη φορά είπαμε να μην το τολμήσουμε.  Όμως ήθελαν όλοι μαθήματα. Κάναμε όσα μπορούσαμε, ακόμα και όταν οι άλλοι τρώγανε (αλλά ξέραμε ότι θα έβρισκαν φαγητό και μετά). Ξανά το απόγευμα μαθήματα μέχρι κάποια άλλη εκδήλωση.  Σκεφτόμαστε αν όλα πάνε καλά μήπως μπορέσουμε του χρόνου τουλάχιστον μια μέρα παραπάνω. Είχε μεγάλο φόρτο εργασίας αλλά τα σχόλια ήταν πολύ θετικά,  δεν άκουσα κανένα παράπονο.

Β.Κ. Οι κιθαρίστες που ήρθαν και παίξανε είναι εξαιρετικοί! Ήταν πολύ υψηλό το επίπεδο των συναυλιών, ήταν κορυφαίο θα έλεγα είπαν όλοι «ερχόμαστε επειδή το θέλουμε!» Εγώ είμαι πολύ περήφανος γι΄ αυτά τα παιδιά τους έχω ζήσει από μικρούς στα φεστιβάλ κιθάρας ερχόντουσαν 12 -15 ετών και έχω δει την πορεία τους.

ΣΤ.ΓΚ.  Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο που το είχαμε  διαπιστώσει από την εμπειρία μας  από  Φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό  είναι ότι φροντίσαμε να είναι όλες οι δραστηριότητες συγκεντρωμένες  για να υπάρχει  σύσφιξη των σχέσεων των μελών και των προσκεκλημένων, να μην χάνεται η συνοχή.

Τ.Β. Ποιες «κοινές αναλογίες» παρατηρείτε (αλλά και ποιες διαφορές) στους μαθητές σήμερα εν συγκρίσει με τα δικά σας μαθητικά χρόνια;

ΣΤ.ΓΚ. Παλαιότερα, παρόλο που ήταν οι εποχές πολύ πιο δύσκολες στο θέμα της πληροφόρησης,  εμείς ψάχναμε ένα δίσκο βινυλίου,   πηγαίναμε στο εξωτερικό να βρούμε μια παρτιτούρα και έπρεπε να δαπανήσουμε χρόνο να βγάλουμε φωτοτυπίες ή να αντιγράψουμε μόνοι μας ένα κομμάτι. Για μας ήταν ένας μύθος το να ακούσουμε τους μεγάλους κιθαρίστες, για να βρούμε ένα δίσκο τους,  διαθέταμε ατέλειωτες ώρες! Τώρα  βρίσκεις τα πάντα στο διαδίκτυο. Τότε υπήρχε πολύ μεγαλύτερο μεράκι, ίσως γιατί ήταν πιο δύσκολες οι συνθήκες για να αντλήσεις όλες αυτές τις πληροφορίες.  Τώρα  υπάρχει υπερ-πληροφόρηση. Άρα θα έπρεπε να υπάρχει πολύ μεγαλύτερη εξέλιξη. Βέβαια, η ελληνική κιθαριστική γενιά  εξελίσσεται. Θεωρώ όμως ότι από το 2000 και μετά, δεν υπάρχει η ανάλογη εξέλιξη συγκριτικά με την περίοδο από τη 10ετία  του ΄90 μέχρι και το 2005 που  βγήκανε τουλάχιστον 15-20 Έλληνες κιθαρίστες, οι οποίοι κάνανε πολύ σημαντική καριέρα στο εξωτερικό. Δυστυχώς δεν βλέπω τώρα να υπάρχει ένα αντίστοιχο νέο ρεύμα να βγει να «σαρώσει» τουλάχιστον την Ευρωπαϊκή μουσική σκηνή της κλασικής κιθάρας. Θα έπρεπε να υπάρχει μεγαλύτερη εξέλιξη σε αυτό τον τομέα από το 2005 και μετά.

Β.Κ. Θέλω να παρατηρήσω κάτι για τη νέα γενιά κιθαριστών. Δεν εννοώ τη γενιά που έρχεται, αλλά  τη γενιά που ήδη κάνει καριέρα. Πολλά από αυτά τα παιδιά έπαιξαν στο Φεστιβάλ μας. Για μένα ήταν μεγάλη χαρά και τιμή να παρακολουθήσω το μάθημά τους.  Είναι η επόμενη γενιά μετά από μας και παρότι δεν απέχουμε πολύ, εντούτοις φέρνουν ένα καινούργιο στοιχείο. Έχουν νέα πράγματα να πούνε που είναι πολύ ενδιαφέροντα. Γι΄αυτό όταν τελείωσα το δικό μου το μάθημα, πήγα κατευθείαν να δω ποιος άλλος κάνει και λυπήθηκα που δεν μπορούσα να τους ακούσω όλους. Εμένα με βοηθάει να παρακολουθήσω το μάθημα ενός συναδέλφου. Με βοηθάει να φρεσκάρω τις γνώσεις μου, να μάθω κάτι καινούργιο και αυτό ήταν μου είχε λείψει τα τελευταία χρόνια.

ΣΤ.Μ. Και ξέρεις πιο είναι εξίσου σημαντικό; Είναι «φοβεροί» χαρακτήρες. Έχουν ήθος! Και στο μάθημα όταν συνδυάζεις την ανθρώπινη πλευρά με τις κιθαριστικές και τις μουσικές γνώσεις, αυτή η τριάδα, φτιάχνει το καλύτερο «κοκτέιλ». Είναι άνθρωποι οι οποίοι  δεν μιλάνε όπως οι παλαιότεροι όταν έκαναν το μάθημα «αυτό θα κάνεις».  Σου λένε με έναν τρόπο αφήνοντας ένα περιθώριο ότι: «ίσως υπάρχει μια άλλη άποψη, εγώ όμως θα σου δώσω αυτή που την έχω δοκιμάσει».  

Τ.Β.  Πώς κρίνετε το επίπεδο των συμμετεχόντων;  Νομίζετε ότι το επίπεδο των μαθητών βαίνει αυξανόμενο ή μειούμενο;

Β.Κ. Πιστεύω ότι το επίπεδο γενικά είναι πεσμένο στο σύνολο, αλλά στους καλούς μαθητές δεν είναι. Οι καλοί είναι καλοί. Ουσιαστικά κάνουν «προταθλητισμό». Υπάρχουν εξαιρετικοί κιθαρίστες νέοι, οι οποίοι θα κάνουν την πορεία τους  και αυτοί σιγά, σιγά. Όμως  αν τους συγκρίνουμε πριν 15 ή 25 χρόνια το γενικό επίπεδο είναι χαμηλότερο.

ΣΤ. Μ. Επειδή οι σολίστ που προσκλήθηκαν στο Φεστιβάλ είναι παιδιά που έχουν γνώσεις, στο πρόγραμμα των συναυλιών έπαιξαν έργα συνθετών  (είτε αυθεντικά έργα για κιθάρα, είτε  μεταγραφές) που προκάλεσαν συζητήσεις. Ερχόντουσαν μετά μαθητές μου και με ρωτούσαν για τους συνθέτες και τα έργα. Ένας  μαθητής μου πήγε κατευθείαν στον σολίστα και τον ρώτησε. Και ξέρεις τι έγινε; Επέστρεψε με την παρτιτούρα!.
Σιγά, σιγά στους διαγωνισμούς έρχονται μόνο τα παιδιά που έχουν να «πούνε κάτι». Τώρα ο διαγωνισμός ξεκινάει από ένα επίπεδο. Όμως παλαιότερα στους διαγωνισμούς ερχόντουσαν και παιδιά που δεν θα έπρεπε. Μπορεί ένας μαθητής  να πάρει 10 στο ωδείο στις εξετάσεις, αλλά δεν είναι για διαγωνισμό. Για να πάρεις μέρος σε ένα διαγωνισμό η λογική είναι ότι είσαι κάποια χρόνια πιο μπροστά από αυτό που είσαι στο Ωδείο,  από τον μέσο όρο.
Δεν είναι το γενικό επίπεδο τόσο πολύ πάνω, έχει πέσει. Βέβαια ίσως  τα παιδιά δεν έχουν και τόσο μεγάλη στήριξη όλοι από τους γονείς. Οι γονείς στηρίζουν  τα παιδιά αυτά που πραγματικά έχουν αποδείξει ότι είναι σ΄ ένα επίπεδο. Αλλά αυτοί που είναι καλοί, είναι. Όμως  λίγοι μπαίνουν σε αυτό το «κλειστό» γκρουπ μαθητών. 

Β.Κ. Ο λόγος που το επίπεδο είναι πιο χαμηλό από τις προηγούμενες δεκαετίες είναι ότι τα παιδιά σήμερα είναι τόσο εξουθενωμένα από αυτά που κάνουνε, οπότε λογικό είναι να μην μπορούνε να διαβάσουν και πολύ κιθάρα

Τ.Β. Κατά κοινή ομολογία, τα παιδιά σήμερα είναι «κολλημένα» στις νέες τεχνολογίες. Έχει συμβάλει και αυτό στην «πτώση του επιπέδου»;

ΣΤ. Μ. Υπάρχουν πληροφορίες δωρεάν στο διαδίκτυο. Υπάρχουν  παιδιά που το εκμεταλλεύονται αυτό και παιδιά που ακριβώς επειδή είναι διαθέσιμες οποιαδήποτε στιγμή λένε:«δεν πειράζει θα το διαβάσω μετά». Υπάρχει ένα ρεπερτόριο για βιχουέλα που παίζανε στην Ισπανία το 16^ο αιώνα όταν σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη παίζανε λαούτο. Σιγά, σιγά άρχισα να αγοράζω όλες τις ταμπλατούρες από τους επτά γνωστούς βιχουελίστες της εποχής. Έχω βιβλίο του Valderrabano που γράφει επάνω 30.000 πεσέτες (γύρω στις 45.000 δρχ) το ένα. Αυτή τη στιγμή κυκλοφορεί ένα cd rom που έχει όλες τις ταμπλατούρες αυτές και κάνει μόνο 60 Ευρώ! Παρότι το έχω και  δεν χρειάζεται να το πληρώσει κανένας μαθητής μου, εντούτοις δεν μου το ζητάει κανένας! 

ΣΤ.ΓΚ.  όταν  ένας μαθητής δαπανά 10 ώρες στο facebook την ημέρα πότε θα διαβάσει κιθάρα;  

Τ.Β. Θα θέλατε να προσθέσετε κάτι που θεωρείτε σημαντικό σε σχέση με το Φεστιβάλ;

Β.Κ. Επίσης ένα στοιχείο εξαιρετικό ήταν ότι μέναμε όλοι μαζί στον ίδιο χώρο όπως ήταν παλιά στην «παιδόπολη» στο Βόλο. Υπήρχε ένα ανεπανάληπτο «παρείστικο κλίμα». Ξενυχτάγαμε κάθε βράδυ δίπλα στην πισίνα με κιθάρες με τραγούδια

ΣΤ.Μ.  Εγώ συγκινήθηκα. Μόνο και μόνο γι΄αυτό, άξιζε τον κόπο.

Β.Κ. Τελείωσε το Φεστιβάλ και εγώ την ερχόμενη εβδομάδα δεχόμουν συνέχεια τηλέφωνα από ανθρώπους που είχαν έρθει να με ευχαριστήσουν για τη διοργάνωση. Για το πόσο ωραία περάσανε για το πόσο χρήσιμο ήταν αυτό το Φεστιβάλ ότι τα παιδιά τους παίζουν κιθάρα συνεχώς δεν παίζουν υπολογιστή, αλλά παίζουν κιθάρα…

Τ.Β. Τι σχέδια έχετε για την τρέχουσα ακαδημαϊκή χρονιά;

Β.Κ. Καταρχήν ο στόχος είναι να διοργανωθεί  ξανά το Φεστιβάλ Καρδίτσας.

ΣΤ.Μ.  Σε ό,τι αφορά το φεστιβάλ, θα προσπαθήσουμε  να εντάξουμε  μια νέα κατηγορία στο διαγωνισμό μέχρι 12-13 ετών.

ΣΤ.ΓΚ. Ο στόχος μας ως  Σύλλογος Ελλήνων  Κιθαριστών  είναι να βοηθήσουμε  τους νέους κιθαρίστες  να βρουν χώρους δράσεις, να διοργανώσουμε και άλλα Φεστιβάλ ανάλογα με την Καρδίτσα,  σε άλλα μέρη της Ελλάδος, να βοηθήσουμε και τα  παιδιά των απομακρυσμένων περιοχών της Ελλάδας στις περιοχές των Περιφερειών  Ανατολικής Μακεδονίας – Θράκης και της Κρήτης.
Επίσης  στις 22 Δεκεμβρίου έχει προγραμματιστεί ο διαγωνισμός του ωδείου «Έντεχνον» είναι ο 4^ος Χριστουγεννιάτικος διαγωνισμός  που γίνεται με την μεγάλη τιμή να είναι Πρόεδρος για 4^η χρονιά, από την ίδρυσή του, ο κ. Κώστας  Γανωσέλης.
Δεχθήκαμε και την τιμητική πρόταση, η συμφωνική  ορχήστρα του Δημοτικού ωδείου Νίκαιας να παίζει από 26 Δεκεμβρίου – 3 Ιανουαρίου  σε ανοικτό χώρο μπροστά στο παγοδρόμιο των Village cinema δωρεάν για το κοινό. Είμαι πολύ συναισθηματικά δεμένος με το συγκεκριμένο ωδείο γιατί μεγάλωσα στη Νίκαια. Είναι  το DNA του Μικρασιατικού Πολιτισμού που το συναντάς σε αυτό τον κόσμο. Μπορεί  να μην έχει χρήματα, να είναι άνεργος, θα κάνει όμως τη μεγάλη θυσία να φέρει το παιδί του να σπουδάσει στο ωδείο. Στα δυο χρόνια που είμαι Δ/ντης έχει φθάσει τους 360 μαθητές μόνο κλασικών οργάνων, ενώ παράλληλα υπάρχει στο Δήμο μουσικό τμήμα με τα μη «αναγνωρισμένα» όργανα, συνολικά 1500 -2000 μαθητές.  Αλλά δεν είναι μόνο οι αριθμοί. Είναι και τι αφήνουμε στα παιδιά, τι ορίζοντες τους ανοίγουμε. Όταν άκουσε για πρώτη φορά ο κόσμος της Νίκαιας  τη συμφωνική ορχήστρα που δημιούργησα  με τη συνδρομή του κ Δημήτρη Καραβέλη,  έβλεπα κόσμο να δακρύζει.  Για μας αυτό δεν πληρώνεται με τίποτα! 

Τίνα Βαρουχάκη
varouchaki@gmail.com 
Νοέμβριος 2013

Τεχνική επιμέλεια σελίδας Κώστας Γρηγορέας