Ένας ανθηρός τόπος
Είναι, αν μη τι άλλο, παρήγορο πως οι καλλιτέχνες μέσα σε αυτή την πεζή και σκληρή καθημερινότητα της κρίσης δεν δείχνουν να πτοούνται. Αυτό βέβαια δεν είναι και τόσο περίεργο όσον αφορά στους νεότερους, τα νιάτα βλέπετε έχουν τα δικά τους αυτοτροφοδοτούμενα όνειρα που δεν τα μαυρίζουν εύκολα οι δυσκολίες των προβλημάτων ή οι γκρίνιες ημών των παλαιοτέρων που, μιας και δεν μας περισσεύει η νεανική ορμή, εύκολα πέφτουμε στην παγίδα της απαισιοδοξίας. Τα νεανικά καλλιτεχνικά όνειρα είναι σαν τον ερωτικό οίστρο: είτε πεινάς είτε διψάς, εσύ ‘το βιολί σου’ (την κιθάρα σου στη συγκεκριμένη περίπτωση) κι αυτό δεν μπορεί καμία κρίση να στο σταματήσει! Όμως δυστυχώς μπορεί να το φυλακίσει, ή μπορεί να το παραμορφώσει. Όπως ο έρωτας μπορεί να παραμορφωθεί σε φτηνή πορνογραφία, έτσι και η καλλιτεχνική ορμή μπορεί να εκφυλιστεί στο κυνήγι για την ποζεριά, για το ντόρο του χαβαλέ.
Κι εδώ είναι ο ρόλος των ‘δασκάλων’! Εκείνων δηλαδή που, εκτός από την απαραίτητη δεξιότητα και γνώση, διαθέτουν προσωπικότητα και κουλτούρα για να ενώσουν τους νέους σε μια παρέα, σε μια σχολή, σε ένα σύνολο και κατόπιν να δώσουν την καθοδήγηση και την έμπνευση ώστε να πάει ‘σε καλή μεριά’ ο νεανικός καλλιτεχνικός οίστρος.
Ο χώρος της κλασικής κιθάρας έχει ευτυχήσει να έχει ‘δασκάλους’. Μουσικές προσωπικότητες, με την ικανότητα, τη γενναιοδωρία και το ταλέντο για να δίνουν έμπνευση και κατευθύνσεις. Με τόσο μεγάλη επιτυχία μάλιστα, ώστε η μικρή πληθυσμιακά Ελλάδα να έχει εδώ και δεκαετίες μια από τις σημαντικότερες Σχολές κλασικής κιθάρας παγκοσμίως!
Ένας από τους δασκάλους μας είναι ο Βαγγέλης Μπουντούνης. Δεν το λέω εγώ - πώς θα μπορούσα άλλωστε να έχω το τεκμήριο της αμεροληψίας μετά από 30 χρόνια φιλίας και κοινής πορείας; Το λέει η ίδια η Ιστορία της ελληνικής κιθαριστικής Τέχνης, δια του αριθμού των νέων κιθαριστών που ο Μπουντούνης καθοδήγησε μέχρι να γίνουν διαπρεπείς μουσικοί, επιτυχημένοι δάσκαλοι, καλλιεργημένοι μουσικόφιλοι. Και όλοι αυτοί είναι κατά πάρα πολύ περισσότεροι από όσους ξεχείλισαν τη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής στις 9/12/12. Αυτό θα έπρεπε εδώ και καιρό να το γνωρίζουν όσοι εντυπωσιάστηκαν τόσο, σε σημείο μάλιστα που να ‘κάνουν πρωτοσέλιδο’ στην εφημερίδα τους (ή στη ζωή τους) τις «200 Κιθάρες». Μπορεί αυτή η μεγάλη φετινή γιορτή της κιθάρας να τους ανάγκασε, μιας και δημιούργησε το εντυπωσιακό γεγονός (το οποίο φαίνεται πως έχουν ανάγκη για να δώσουν προσοχή), όμως το πραγματικό πρωτοσέλιδο υπάρχει εδώ και χρόνια και δυστυχώς τους διαφεύγει: είναι οι «2000 Κιθάρες» του Μπουντούνη!
Όπως και του κάθε Μπουντούνη που (σε συνήθως αντίξοες συνθήκες) παλεύει ώστε η Ελλάδα να είναι ένας ανθηρός τόπος.
Κώστας Γρηγορέας
Δεκέμβριος 2012
200 ΚΙΘΑΡΕΣ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΡΟΥ-ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ
Η συναυλία αυτή ήταν το πιο μεγάλο στοίχημα που έθεσα ποτέ στον εαυτό μου. Θέλησα να σμίξω 200 κιθαριστές διαφορετικού επιπέδου, που, παίζοντας ένα όργανο τόσο μοναχικό όπως είναι η κιθάρα, δεν είχαν συναντηθεί ποτέ ξανά, να ανέβουν στην σκηνή του Μεγάρου και να παίξουν μαζί, σε μια συναυλία επαγγελματική ως προς την ποιότητα και σημαντική ως προς τον συμβολισμό.
Το κίνητρό μου ασφαλώς δεν ήταν ούτε η δόξα ούτε το χρήμα. Στον νου μου είχα την Ελλάδα και την κατάσταση που βιώνει τα τελευταία χρόνια η χώρα μας. Μετά το τέλος της συναυλίας συνειδητοποίησα πόση ανάγκη είχαμε όλοι, και οι κιθαριστές και ο κόσμος που κατέκλυσε το Μέγαρο και εγώ ο ίδιος, να δείξουμε ότι είμαστε, ως κοινωνία, ζωντανοί, δημιουργικοί και αισιόδοξοι. Θα ήθελα να το λάβουν όλοι αυτό το μήνυμα: Η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα ταπεινωμένη, αλλά μια χώρα περήφανη και δημιουργική.
Η καλλιτεχνική, η κιθαριστική διάσταση, είναι η δεύτερη σημαντική παράμετρος αυτής της συναυλίας. Η δουλειά που κρύβεται πίσω της είναι τεράστια. Ήταν πέρυσι τέτοια εποχή, όταν άρχισα να βάζω τις πρώτες νότες στο πεντάγραμμο. Όταν τελείωσα τις ενορχηστρώσεις, την σκυτάλη ανέλαβε όπως πάντα ο Δημήτρης Ντούλιας για να τις γράψει ηλεκτρονικά και κατόπιν ήρθε το «μαρτύριο» της φωτοτυπίας. Χιλιάδες φωτοτυπίες που έπρεπε να μοιραστούν σε δεκάδες μαθητών, ανάλογα με το επίπεδό τους.
Σ’ αυτό βοήθησαν βέβαια και πολλοί, αγαπημένοι φίλοι και συνάδελφοι, από τους οποίους θα αναφέρω ορισμένους, δεδομένου ότι σε άλλο σημείο αναφέρονται όλοι. Η Μάρω Ραζή βέβαια, ο Κώστας Ηλιάδης, ο Χαράλαμπος Γούλας, ο Χάρης Κανελλίδης, ο Περικλής Σακελλαρίδης, η Μαίρη Στρατήγη, ο Γιώργος Γιαννόπουλος, η Αλίκη Νταή, ο Σταύρος Ντουλαβέρης, ο Βασίλης Μαστοράκης, ο Άγγελος Μπότσης και πολλοί άλλοι.
Βοήθησαν βέβαια και δεκάδες Ωδεία και Μουσικές Σχολές με πρώτο το Δημοτικό Ωδείο Αμαρουσίου το Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού του ίδιου Δήμου καθώς και διάφορα Ωδεία που μας διέθεσαν τους χώρους τους για πρόβες όπως το Εθνικά Ωδεία Ηλιούπολης, Σπάρτης και Αγίας Παρασκευής,το Ωδείο Ραζή, καθώς και τα Δημοτικά Ωδεία Ελληνικού- Αργυρούπολης, Γλυφάδας, Ωρωπού και πολλά άλλα.
Στην συνέχεια άλλο «μαρτύριο», αυτό των προβών. Αναρίθμητες φορές, καθ’ όλη αυτή την διαδικασία, αναρωτήθηκα τι πάω να κάνω, κι αυτό γιατί το ρίσκο ήταν μεγάλο και η πιθανότητα της αποτυχίας υπαρκτή. Οι περισσότεροι, ακόμα και οι πολύ προχωρημένοι που υποτιμούσαν την δυσκολία των κομματιών, έρχονταν μάλλον για να μελετήσουν παρά να κάνουν πρόβα. Αυτός ήταν ο εφιάλτης μου. Το κλίμα αυτό άλλαξε άρδην μετά την ανακοίνωση που έκανα σε μια μεγάλη πρόβα στο Μαρούσι, ότι την συναυλία αυτή την κάνω μόνο για την πατρίδα μας, για να δείξουμε ότι οι έλληνες είναι περήφανος και δημιουργικός λαός. Εκείνη την στιγμή ένοιωσα ότι ξύπνησε το φιλότιμο του έλληνα και ότι επρόκειτο να κάνουμε μια μεγαλειώδη συναυλία όπως και έγινε. Οι πρόβες γίνονταν βέβαια τμηματικά, σε μικρές ομάδες με τη φροντίδα την δική μου και των καθηγητών και μέχρι να φτάσει η στιγμή να κάνουμε μεγάλες πρόβες των 80-100 ατόμων. Ουδέποτε κάναμε πρόβα όλοι μαζί, παρά μόνο στην σκηνή του Μεγάρου, δύο ώρες πριν την συναυλία.
Μια άλλη μεγάλη ανησυχία μου αφορούσε το μέγεθος της σκηνής που, αν και τεράστια, δεν γνώριζα αν θα μπορούσε να χωρέσει 210 κιθαριστές με τα αναλόγια τους. Πήγα πολλές φορές στο Μέγαρο για να μετρήσω και να φανταστώ πώς έπρεπε να τοποθετηθούμε ώστε κανείς να μην κρύβει κανένα. Προς μεγάλη μου ευχαρίστηση διαπίστωσα τις εντυπωσιακές δυνατότητες που προσφέρει αυτή η καταπληκτική σκηνή. Πολλές και μεγάλες υδραυλικές και κινητές εξέδρες και χώρος αρκετός ώστε να τοποθετηθούμε άνετα.
Το επόμενο σοβαρό πρόβλημα που έπρεπε να λυθεί ήταν σκηνοθετικής φύσης και σκηνοθέτη δεν είχαμε: Πώς θα βγαίναμε και πώς θα αποχωρούσαμε από την σκηνή; Δεκάδες σχέδια με ονόματα, σειρές και θέσεις. Τελικώς, δημιουργήθηκαν εννέα σειρές και σε κάθε μια ένας συγκεκριμένος αριθμός θα αντιστοιχούσε σε κάθε κιθαριστή. Δέκα καθηγητές θα ήταν υπεύθυνοι να συγκεντρώσουν και να τοποθετήσουν τους κιθαριστές στην αντίστοιχη σειρά και θέση, ώστε να βγουν στην σκηνή γρήγορα και συντεταγμένα.
Το τελευταίο αλλά ίσως το πιο σημαντικό ζήτημα, ήταν αυτό του κουρδίσματος. Επειδή έχω εμμονή με το σωστό κούρδισμα, και παρ' ότι οι κιθάρες κουρδίστηκαν τρεις φορές πριν βγούμε στη σκηνή, ήθελα να τις …ξανακουρδίσω όλες μέσα στα δέκα λεπτά του διαλείμματος και θα το επιχειρούσα αν διάφοροι φίλοι και συνάδελφοι δεν μου έλεγαν ότι όλα ήταν εντάξει και οι κιθάρες είναι τέλεια κουρδισμένες. Τέτοια ήταν η ένταση αλλά και οι υψηλές προσδοκίες μου γι' αυτήν την συναυλία.
Και βέβαια, πάνω στην σκηνή πια, ο μεγάλος γρίφος που έπρεπε να λυθεί ήταν αυτός του συντονισμού δεδομένης της μεγάλης απόστασης που θα με χώριζε από το μεγαλύτερο μέρος της ορχήστρας. Γνώριζα ασφαλώς, ότι αν εκεί χανόταν το παιχνίδι, αν δηλαδή δεν συντονίζονταν η πρώτη με την ένατη σειρά, θα επικρατούσε χάος. Στις πρόβες μπορούσα με την φωνή να δίνω τον ρυθμό, άλλα εκείνη την ώρα έπρεπε όλοι να παρακολουθούν τα χέρια μου, πράγμα πολύ δύσκολο αφ' ενός λόγω της φύσης της κιθάρας που δεν είναι όργανο ορχήστρας και αφ' ετέρου λόγω του γεγονότος ότι όλοι οι κιθαριστές είναι προσηλωμένοι είτε στις παρτιτούρες τους είτε στην ταστιέρα. Ως προς αυτό δεν μπορούσα να κάνω και πολλά πράγματα και έτσι εναπόθεσα όλες τις ελπίδες μου στον... Θεό!!!
Βέβαια στη Συναυλία αυτή είχα καταπληκτικούς συνοδοιπόρους. Εκτός από την Μάρω Ραζή ήταν οι δύο καταπληκτικές τραγουδίστριες της βραδιάς η Βασιλική Καρακώστα και η Σοπράνο Ελπινίκη Ζερβού η Βιολονίστα Λυδία Μπουντούνη και ο Βιολοντσελίστας Κωνσταντίνος Μπουντούνης.
Όλα όμως πήγαν πολύ καλά και, αντίθετα με ότι συνέβη μετά το Ηρώδειο, αυτήν τη φορά δεν ορκίστηκα πως δεν θα το ξανακάνω. Το ακριβώς αντίθετο μάλιστα!
Βαγγέλης Μπουντούνης
Δεκέμβριος 2012
- Κλικ ΕΔΩ για να δείτε όλους τους συντελεστές, στο πλήρες φυλλάδιο της συναυλίας
100 ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΙΣ«100(+) ΚΙΘΑΡΕΣ»:
Ξεπερνώντας την κρίση με μια γιορτή
- Οι «100 κιθάρες» είναι οι εξής: 210!
- Παιδιά όλων των ηλικιών! ακόμη και κάποιοι (ελάχιστοι) που δεν ήταν και πολύ...παιδιά.
- Άνθρωποι που βοήθησαν με ανιδιοτέλεια και παραχώρησαν χώρους για πρόβες
- Πολλές και επίπονες πρόβες τα Σαββατοκύριακα
- Ναι, τα Σαββατοκύριακα. (Που άλλα παιδιά είναι «κολλημένα» στο playstation και σε εμπορικές κινηματογραφικές ταινίες (συχνά άθλιας αισθητικής και με αμφιβόλου ήθους μηνύματα)
- Πρόβες εξαντλητικές: είτε από το πρωί, έως το απόγευμα, είτε από νωρίς το απόγευμα έως το βράδυ
- Αρχικά, χωριστές πρόβες ανά γκρουπ περίπου 30 κιθαριστών, στη συνέχεια της προετοιμασίας πρόβες ανά 100 κιθάρες
- Ωραιότατη ατάκα του κ Μπουντούνη σε μαθητή κατά τη διάρκεια πρόβας που έγινε το απόγευμα του Σαββάτου, 1 Δεκεμβρίου:
- “κύριε θα τελειώσουμε 19.30;”
- “δηλαδή αν τελειώσουμε 19.45 τι έγινε; Δημόσιος υπάλληλος είσαι;” - Γονείς που παρακολουθούν την πρόβα συγκινημένοι
- Άλλοι γονείς που περιμένουν νευρικά πότε θα τελειώσει, λες και ήταν «σύνηθες» να παίζει το παιδί τους στο Μέγαρο!
- Ένας πατέρας βιντεοσκοπεί την κόρη του με το κινητό και κάθεται απέναντί της χαμογελώντας της διαρκώς
- Κατευθύνσεις από τον κ Μπουντούνη με έμφαση στην ερμηνεία
- Μια ερμηνευτική ιδέα της Λυδίας, ενθουσιάζει τον κ Μπουντούνη και τη θέτει αμέσως σε εφαρμογή
- Νοιώθεις ότι όλοι προσπαθούν για το καλύτερο και με πραγματικό κέφι: αυτοσχεδιάζουν και ψάχνουν εναλλακτικούς τρόπους για το πώς ένα σημείο θα αναδειχθεί περισσότερο και όλο αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον
- Το ψυχικό κόστος μεγαλύτερο απ΄όλα. Φοβερό Άγχος!
- Αγωνία για το αποτέλεσμα!
- Πίκρα για κάποια ειρωνικά σχόλια(!) πριν τη συναυλία. Άραγε, γιατί;
- Ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά
- Στις 19.30 Σαββάτου τελειώνει η πρόβα των πρώτων 100 κιθαριστών.
- Στις 19.45 περίπου, τους διαδέχεται το επόμενο γκρουπ. Μέχρι το βράδυ
- Κυριακή, 9 Δεκεμβρίου. Η μεγάλη ημέρα έφθασε!
- Το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών… φίσκα!
- Η αίθουσα sold out (τύποις και κατ΄ ουσίαν)
- Aπο τις σπάνιες φορές που στο Μ.Μ.Α. μεταξύ των θεατών βρίσκονται τόσα παιδιά
- Επιμελημένο πρόγραμμα που διανεμήθηκε δωρεάν
- Μπορούσες να διαβάσεις αλφαβητικά όλα τα ονόματα των κιθαριστών
- Επίσης καταχωρήθηκαν και όλοι οι φορείς που συνεργάστηκαν όχι μόνο από την Αθήνα, αλλά από Λήμνο, Τήνο, Ικαρία, Κέα, Σπάρτη…
- Ο κ. Μπουντούνης δεν μίλησε καθόλου ως το τέλος της συναυλίας
- Ένοιωθες ότι όλοι ήταν πολύ συγκεντρωμένοι και σοβαροί
- Γεμάτη λυρισμό και με πολύ ωραία φωνή η Ελπινίκη Ζερβού
- Στο «στοιχείο» της με πολύ άνεση και με επίσης ωραία φωνή, η Βασιλική Καρακώστα
- Σεμνή και ήρεμη όπως πάντα η Μάρω Ραζή. Σε ορισμένα έργα ξεκινούσε δίνοντας τον τόνο!
- Πολύ ευχάριστα και αρκετά πρωτότυπα έργα
- Μεγάλη Ποικιλία Ρεπερτορίου: από χορούς της Αναγέννησης μέχρι Χατζιδάκι, μουσική από τον κινηματογράφο και παραδοσιακά τραγούδια
- Το πρόγραμμα ξεκίνησε με 5 χορούς της Αναγέννησης των T. Sussato, H. Purcell, G.Ph. Telemann (σε δυο μέρη) και M. Praetorious
- Αρχικά ήταν στη σκηνή καμιά εικοσαριά κιθάρες και υπήρχε μια «κατανυκτική» ατμόσφαιρα
- Στη συνέχεια του προγράμματος προστέθηκαν και άλλες κιθάρες
- Aκολούθησε το «Βαλς των Χαμένων Ονείρων» του Μ. Χατζιδάκι. Δεν γνωρίζω γιατί ταιριάζει τόσο πολύ σε αυτό το τραγούδι η διασκευή για πολλές κιθάρες!
- Αμέσως μετά ακούστηκε η δημοφιλής «Άνοιξη» από τις «τέσσερις εποχές» του Vivaldi
- Ο κόσμος ενθουσιάστηκε με το «τζιβαέρι» (Παραδοσιακό τραγούδι της Ιωνίας)
- Στη συνέχεια ακούσαμε το “Godfather” (θέμα I, II, II) του Nino Rota
- Ενδιαφέρουσα και «Η Περσεφόνη» του Μ. Χατζιδάκι σε διασκευή Λυδίας Μπουντούνη, Κωνσταντίνου Μπουντούνη και Βασιλικής Καρακώστα
- Οι διασκευές των παιδιών είχαν πολύ ενδιαφέρον και φαινόντουσαν ότι έγιναν από νέους ανθρώπους. Είχαν έναν «αέρα» ελευθερίας
- Tρία έργα του κ Μπουντούνη: «Βαλς για το σινεμά ν1 και ν2», καθώς και το «Βαλς της Αγγελικής»
- Με το Libertango έκλεισε το πρώτο μέρος της συναυλίας
- Ο κόσμος χειροκροτούσε ενθουσιασμένος
- Έγινε ένα διάλειμμα περίπου ενός τετάρτου
- Πολλοί θεατές παρέμειναν στις θέσεις τους και νομίζω ότι έκαναν καλύτερα απ΄όσους βγήκαμε έξω σχηματίζοντες «ουρές» ικανές να διεκδικήσουν το… «γκίνες»
- Δεύτερο μέρος: 220 κιθάρες μπαίνουν αθόρυβα και με πολύ οργανωμένο τρόπο στη σκηνή
- Εντυπωσιακό αν λάβει υπόψη κανείς ότι μεταξύ τους υπήρχαν και μικρά παιδιά
. - Το βάλς της “Amelie” ανοίγει πολύ ευχάριστα το β΄ μέρος της συναυλίας δίνοντας «παλμό»
- Ακολούθησε το ωραιότατο “Cancion Triste”
- Στη συνέχεια ακούμε τρία δημοφιλή έργα του Μ Χατζιδάκι: «Αθανασία», «Προσωπογραφία της μητέρας μου» και «Κεμάλ»
- Υπέροχοι η Λυδία και ο Κωνσταντίνος στο τραγούδι του Μ. Χιώτη «Περασμένες μου αγάπες».
- Έπαιζαν με ιδιαίτερη άνεση και ζωντάνια αυτό το τραγούδι. Η ιδέα τους να το διασκευάσουν για βιολί, βιολοντσέλο και φωνή ξεπερνούσε κάθε φαντασία και αναδείκνυε την υψηλή τους δεξιοτεχνία!
- Ακολούθησε το παραδοσιακό ποντιακό τραγούδι «Πάρθεν η Ρωμανία» με την ερμηνεία της Βασιλικής Καρακώστα σε μια πολύ εντυπωσιακή διασκευή των νέων μουσικών (Λυδίας, Κωνσταντίνου και Βασιλικής)
- Πολύ ατμοσφαιρικό στη συνέχεια το βαλς του Shostakovich
- Ακολούθησε ένα δημοφιλές τραγούδι των Madredeus
- Τη διασκευή του παραδοσιακού μεξικάνικου τραγουδιού «La Llorona» που ακούσαμε αμέσως μετά, είχε κάνει ο καθηγητής κιθάρας, Χ. Γούλας
- Ακολούθησε ένα παραδοσιακό ισπανικό τραγούδι “Sevillanas del siglo XVIII”
- O κόσμος ενθουσιάστηκε ιδιαιτέρως με τα παραδοσιακά τραγούδια που είχαν πολύ πρωτότυπες διασκευές και έδιναν ζωντάνια
- Κατά τη διάρκεια του παραδοσιακού θρακιώτικου τραγουδιού «Ζωναράδικος» (με το οποίο έκλεινε το πρόγραμμα), δυο παιδιά στο ψηλότερο μέρος της σκηνής, σήκωσαν ψηλά την Ελληνική σημαία!
- Όλος ο κόσμος, φανερά συγκινημένος, ξέσπασε σε δυνατό, παρατεταμένο χειροκρότημα!
- Σκέφτηκα πόσο έχει «βιαστεί» αυτή η σημαία «κολλημένη» σε κομματικά λάβαρα
- Πόσο διαφορετική δείχνει «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ», υπηρετώντας ιδανικά από ανθρώπους που με ανιδιοτέλεια και σκληρή δουλειά απλώς επιθυμούν να τους αφήσουν ήσυχους να επιτελέσουν το λειτούργημά τους
- Εκείνη την ιερή στιγμή, που η προσοχή του κοινού ήταν στην Ελληνική σημαία, σε κλίμα έντονης συγκίνησης, ο κ. Μπουντούνης απευθύνθηκε για πρώτη φορά στο κοινό λέγοντας ότι η Ελλάδα είναι περήφανη και δημιουργική!
- Είπε και λίγα λόγια (σύντομα) για το σκεπτικό της συναυλίας
- Στη συνέχεια ευχαρίστησε όλους τους συντελεστές με έμφαση στα «καταπληκτικά παιδιά»
- Μου άρεσε που ασπάστηκε μουσικούς και ερμηνευτές. Άλλωστε όλο το κλίμα στο τέλος της συναυλίας είχε δυνατές συγκινήσεις
- Ακολούθησαν πολλά μπιζ, που ερμήνευσαν ακούραστα και με την ίδια ζωντάνια όπως πριν
- Ο κ Μπουντούνης έπαιξε κιθάρα για «δυο λεπτά» και το κοινό χειροκρότησε μόλις τον είδε να παίρνει στα χέρια του την κιθάρα
- Ακούστηκαν ξανά κάποια παραδοσιακά έργα που ενθουσίασαν το κοινό
- Ερμήνευσαν και πάλι το υπέροχο libertango
- Ο κόσμος δεν έκανε καμία κίνηση να φύγει πριν τελειώσει η συναυλία
- Πολλοί – πραγματικά πολλοί - θεατές πήγαν να συγχαρούν
- Ο κ Μπουντούνης και η κυρία Ραζή ήταν πολύ εγκάρδιοι με το κοινό
- Η συναυλία όντως είχε «ιδεολογική πλευρά»
- Ήταν μια έμπρακτη αντίσταση στην «μεμψιμοιρία» και την «απελπισία» των καιρών
- Καταρρίφθηκε το επιχείρημα ότι η Ελλάδα είναι ένας «Τιτανικός» και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να αποτρέψουμε την καταστροφή.
- Δόθηκε μια ευκαιρία σε νέα παιδιά να συμμετάσχουν σε μια ομαδική δουλειά με κοινό στόχο και υψηλή αισθητική.
- Ένα είναι βέβαιο: είναι μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσουν ποτέ τους!
- Δόθηκε στα παιδιά το μήνυμα ότι στη ζωή οφείλουν να αγωνίζονται με όποιες συνθήκες
- Δόθηκε στους γονείς το μήνυμα ότι τα νέα παιδιά είναι πολλά υποσχόμενα και μπορεί να αποτελέσουν κινητήριο μοχλό που θα οδηγήσει τη χώρα σε ένα καλύτερο μέλλον
- Δόθηκε σε όλους το μήνυμα ότι με σκληρή δουλειά μπορούμε να καταφέρουμε τους στόχους μας
- Και ότι δεν πρέπει να περιμένουμε τα πάντα σαν το «μάννα εξ΄ουρανού» ως παιδιά από τους γονείς και αργότερα ως ενήλικες από-το συμβολικό τους ισοδύναμο- το «Κράτος»…
- Υπήρχε αναμφίβολα υψηλή αισθητική
- Μια πολύ φιλική ατμόσφαιρα
- Μια ατμόσφαιρα χωρίς «ίχνος» σνομπισμού και «βεντετισμών»
- Ήταν μια «αληθινή γιορτή της κιθάρας»
- Μέσω της συναυλίας «πέρασε» το μήνυμα:
- «H Ελλάδα μπορεί να ελπίζει, γιατί μπορεί να δημιουργεί» όπως έγραφε ο κ Μπουντούνης στο δελτίο τύπου
- «Η Ελλάδα ζει, αντιστέκεται και είναι αισιόδοξη» όπως αναγραφόταν χαρακτηριστικά στο πρόγραμμα της συναυλίας
- Φύγαμε με ένα αίσθημα αισιοδοξίας και ψυχικής ανάτασης
- Η συναυλία πέτυχε!
- Το μήνυμα ελήφθη!
- Και το είχαμε ανάγκη!
- Όπως έχουμε ανάγκη και ανάλογες εκδηλώσεις στο μέλλον
- Μπράβο σας παιδιά!
- Μας συγκινήσατε!
- Αλλά…μην σταματήσετε εδώ. Συνεχίστε.
Τίνα Βαρουχάκη
Δεκέμβριος 2012
ΔΕΙΤΕ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΒΕΣ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ:
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΟΥΝΤΟΥΝΗΣ - ΜΑΡΩ ΡΑΖΗ
(Συνέντευξη στην Τίνα Βαρουχάκη, με αφορμή τη συναυλία στις 9/12 "100 ΚΙΘΑΡΕΣ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ"
Τεχνική επιμέλεια σελίδας σελίδας: Κώστας Γρηγορέας