ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ:
Mερικές σκέψεις και… ερωτηματικά
Την Τετάρτη, 18 Μαϊου 2016 η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ εμφανίστηκε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε μια ωραιότατη συναυλία, υπό τη διεύθυνση του Αρχιμουσικού, Νίκου Χαλιάσα.
Με αφορμή το γεγονός, θα ήθελα να θέσω έναν ευρύτερο προβληματισμό αναφορικά με την πολιτιστική πολιτική που ασκείται μέσω του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.
Να καταστήσω καταρχήν σαφές, ότι πληροφορήθηκα το πολιτιστικό γεγονός από οικογενειακή φίλη, η οποία είχε ακούσει σχετική «διαφήμιση» από το Τρίτο Πρόγραμμα. Ζω στην πόλη του Πειραιά και ΠΟΥΘΕΝΑ δεν είχα δει μια έστω αφίσα γι΄αυτή τη συναυλία.
Αναρωτιέμαι: γιατί δεν υπήρξε σωστή προώθηση μιας συναυλίας συμφωνικής μουσικής, ενώ υπάρχουν παντού αφίσες τραγουδιστών, των οποίων οι συναυλίες είναι προγραμματισμένες για πολύ καιρό αργότερα;
Το απόγευμα της 18ης Μαϊου τηλεφωνούσα στα εκδοτήρια προκειμένου να κλείσω εισιτήρια. Κατέστη αδύνατον να επικοινωνήσω τηλεφωνικώς. Πρόβλημα αποτελεί και το γεγονός ότι στην ιστοσελίδα του θεάτρου, δεν αναγράφεται το ωράριο λειτουργίας του χώρου των εκδοτηρίων. Έτσι αναγκάστηκα να πάω στα εκδοτήρια δυο ώρες πριν την παράσταση, ώστε να εξασφαλίσω τα εισιτήρια. Προφανώς, εάν δεν έμενα κοντά, αυτό θα ήταν αδύνατον. Ποιος φιλόμουσος θα πήγαινε στη συναυλία από μια μακρινή περιοχή αμφιβάλλοντας εάν θα βρει εισιτήρια;
Αναρωτιέμαι γιατί να παραμένουν τα εκδοτήρια κλειστά τις μεσημβρινές ώρες, γεγονός που στερεί τη δυνατότητα σε χιλιάδες εργαζομένων να κλείσουν εισιτήρια καθ΄οδόν από την εργασία προς το σπίτι τους.
Λίγο πριν τις 20.30, διέσχιζα τον προαύλιο χώρο του Δημοτικού Θεάτρου. Το πόσο βρώμικος ήταν ο χώρος είναι δύσκολο να περιγραφεί! Κουτσουλιές από περιστέρια και ως εάν να μην έφθανε αυτό, γύρω μας, όπως συμβαίνει σε καθημερινή βάση, νεαροί με skateboard! Συμβαίνει δηλαδή το ανήκουστο, στον προαύλιο χώρο του Μεγάρου να «προσγειώνονται» με φόρα skateboards - ενίοτε δε και οι ίδιοι οι νεαροί που ασκούν το άθλημα.
Αναρωτιέμαι επί τη βάσει ποιάς λογικής η Δημοτική Αρχή δεν έχει μεριμνήσει για την περιφρούρηση της υγιεινής και της ασφάλειας του χώρου. Το θέαμα των νέων να κάνουν ανενόχλητοι skateboard έξω από αυτό το Μέγαρο του Δημοτικού Θεάτρου, θεωρώ ότι αποτελεί κατάφωρη προσβολή στην αξία αυτού του χώρου. Ακόμη χειρότερα, συνιστά κακομεταχείριση του χώρου και ως πολίτη μου προκαλεί οργή και αγανάκτηση!
Σε λίγη ώρα ξεκίνησε η συναυλία. Ο φωτισμός του χώρου ήταν ασυνήθιστα έντονος. Στην αρχή ακουγόταν κάποιος βόμβος που προσομοίαζε με συνομιλία μέσω ασυρμάτου, αλλά δεν μπόρεσα να διαπιστώσω περί τίνος επρόκειτο. Απ΄όπου και αν προερχόταν ο βόμβος, το γεγονός ήταν πολύ εκνευριστικό, αλλά για καλή μας τύχη δεν διήρκησε πολύ.
Αναρωτιέμαι γιατί δεν έγινε αμέσως αντιληπτό το τεχνικό πρόβλημα και χρειάστηκε να περάσουν λεπτά με αυτό τον εκνευριστικό θόρυβο εν μέσω της συναυλίας;
Μετά από τα δυο υπέροχα έργα του πρώτου μέρους, τη Δωδεκανησιακή Σουίτα αρ 1, του Γιάννη Κωνσταντινίδη και τη Μουσική των Νερών του G. F. Haendel έγινε διάλειμμα. Αναρωτήθηκα, μήπως από την προηγούμενη φορά που είχα παρακολουθήσει παράσταση εκεί, είχε, εν τω μεταξύ, δημιουργηθεί κυλικείο. Στη σχετική ερώτηση, με παρέπεμψαν στην αίθουσα του φουαγιέ όπου υπήρχαν μηχανήματα self service.
Αναρωτιέμαι γιατί μετά από όλο αυτό τα διάστημα από την επαναλειτουργία του Δημοτικού Θεάτρου, δεν έχει τακτοποιηθεί το θέμα του κυλικείου; Μάλιστα, θα μπορούσε να είναι ένα ωραιότατο χειμερινό στέκι που να λειτουργεί ακόμη και όταν δεν υπάρχουν παραστάσεις.
Το διάλειμμα τελείωσε και το δεύτερο μέρος της συναυλίας ξεκίνησε. Απολαύσαμε τη Scheherazade op35 του N.R. Korsakov.
Στο τέλος της συναυλίας, βγαίνοντας από την αίθουσα ρώτησα μια ταξιθέτρια πού θα μπορούσε να πάει κανείς να συγχαρεί τους μουσικούς. Έλαβα την απάντηση ότι θα πρέπει να περιμένουμε να βγουν εκείνοι!!! Δεν ήταν η πρώτη φορά που έπαιρνα αυτή την απάντηση. Όμως με αυτή την πρακτική, «καταστρέφεται» ένα «πρωτόκολλο» που κατά την ταπεινή μου γνώμη έχει την αξία και τη σημασία του: το κοινό από σεβασμό πάει να συγχαρεί τους μουσικούς, να τους ευχαριστήσει, να τους δείξει την ευγνωμοσύνη του! Είναι ντροπή να τους συγχαρεί κανείς επειδή κατά σύμπτωση βγαίνοντας από το χώρο τους είδε μπροστά του!
Αναρωτιέμαι: πώς είναι δυνατόν σε ολόκληρο κτίριο, να μην διατίθεται ένας χώρος για να μπορεί το κοινό να συγχαρεί τους μουσικούς;
Φεύγοντας από το χώρο του θεάτρου, στο προαύλιο, γύρισα να θαυμάσω ξανά το κτήριο. Τη συγκίνηση της στιγμής, κατέστρεψαν οι γιγαντοαφίσες που διαφήμιζαν διάφορες εκδηλώσεις. Ειδικά μια εξ΄αυτών ερχόταν σε πλήρη αισθητική αντίθεση με το ύφος του χώρου. Συγχρόνως, διαπίστωσα, ότι δυστυχώς, δεν είχε στηθεί κανένα μπάνερ για την Συμφωνική της ΕΡΤ. Δηλαδή, δεν τους άξιζε; Αυτό νομίζω ότι μάλλον εξηγεί και το γεγονός ότι το θέατρο δεν ήταν κατάμεστο, αλλά η συμμετοχή πρέπει να άγγιζε περίπου το 50% στο χώρο της Πλατείας του θεάτρου, γιατί τα ψηλά θεωρεία ήταν σχεδόν άδεια.
Αναρωτιέμαι: με ποιο κριτήριο κάποιες εκδηλώσεις, προβάλλονται περισσότερο από άλλες;
Με αφορμή το γεγονός της περιορισμένης προβολής αυτής της συναυλίας, θυμήθηκα πόσες φορές στο παρελθόν, αξιόλογες συναυλίες δεν είχαν εμπορική αποτυχία, μόνο και μόνο επειδή δεν τους έγινε σωστή προβολή. Έτσι λειτουργεί ως «αυτοεπαληθευόμενη Προφητεία» ότι δήθεν οι συναυλίες συμφωνικής μουσικής και μουσικής δωματίου, δεν τυγχάνουν της ανάλογης ανταπόκρισης από την πλευρά του κοινού. Θυμάμαι, για παράδειγμα, ένα ρεσιτάλ της Έλενας Παπανδρέου, αρχές δεκαετίας του ΄90 στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σε ένα κοινό λιγότερο των 20 ατόμων! Δεν θα ξεχάσω ότι βγαίνοντας στη σκηνή μας είπε: «Τι λέτε, πάμε για καφέ;» Η ίδια συναυλία πραγματοποιήθηκε μια εβδομάδα μετά, στο κατάμεστο πάλαι ποτέ κτίριο του Athenaeum (ναι, εκείνο το υπέροχο, επί της οδού Αμερικής, με το βιτρό)… Άρα, δεν ευθύνεται το γεγονός ότι το κοινό δεν ενδιαφέρεται, αλλά απλώς ότι δεν ενημερώνεται!
Αναρωτιέμαι: Γιατί ύστερα από τόσα χρόνια, που έχουμε το συγκριτικό πλεονέκτημα της προώθησης μέσω διαδικτύου, δεν επιτυγχάνεται μια καλύτερη προβολή των εκδηλώσεων;
Όλα τα παραπάνω, μας δίνουν την αφορμή να θέσουμε μια σειρά ερωτημάτων:
1)Tι είδους πολιτιστική πολιτική θέλουμε για το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά;
Αυτό το θέμα δεν προσεγγίζεται μόνον με προτάσεις για το είδος ή την αισθητική των εκδηλώσεων. Συναρτάται άμεσα, με το πώς, από ποιους και με τι στόχους, διαμορφώνεται η όποια πολιτιστική πολιτική.
Για παράδειγμα, σε ποιους τομείς πολιτισμού θα δοθεί έμφαση; σε ποιες Σχολές; σε ποιες Περιόδους τέχνης; Τι ρόλο θα έχει το πρόγραμμα των εκδηλώσεων: πρωτίστως επιμορφωτικό, πρωτίστως ψυχαγωγικό ή τι άλλο; Θα ανεβαίνουν και οι θεωρούμενες «εμπορικές» παραστάσεις; Δηλαδή, θα μπορεί να συμμετάσχει ο κάθε ηθοποιός που είναι γνωστός από σήριαλ; Αν ναι, με ποια ποιοτικά κριτήρια και ποια όρια; Σε ποιες ομάδες κοινού απευθύνεται κάθε παράσταση;
O κατάλογος των ερωτημάτων είναι ανεξάντλητος. Όλα όμως συγκλίνουν σε έναν προβληματισμό: πώς ο θεσμός θα προσφέρει εκδηλώσεις υψηλών ποιοτικών προδιαγραφών διασφαλίζοντας παράλληλα έσοδα που να επιτρέπουν όχι απλώς τη βιωσιμότητα, αλλά την ακμή του.
2) Πώς θα εφαρμοστούν τα όποια ποιοτικά κριτήρια στην επιλογή των παραστάσεων;
Η διοργάνωση στον υπαίθριο χώρο του θεάτρου εκδηλώσεων άσχετων με τον πολιτισμό, όπως η επίδειξη μόδας που έγινε πέρυσι, (που ήταν η αποθέωση του kitsch), νομίζω ότι ακυρώνει κάθε είδους σεβασμό στην αισθητική του χώρου. Για τον ίδιο λόγο, θεωρώ απαράδεκτο το να υπάρχουν στον υπαίθριο χώρο του κτηρίου περίπτερα αθλητικών ομάδων ή οποιουδήποτε άλλου είδους πωλητήρια.
Συναφές με το προηγούμενο, είναι και το θέμα αν πρέπει να διοργανώνονται ή όχι συναυλίες τραγουδιού. Το ίδιο θέμα έχει κατ΄επανάληψη συζητηθεί και για άλλους «αξιοσέβαστους» χώρους, όπως το Ηρώδειο. Ο όρος «ποιοτικό» τραγούδι (λανθασμένα οριζόμενο ως «έντεχνο») δεν αρκεί κατά την ταπεινή μου γνώμη για να το καταστήσει «κατάλληλο» και «ευπρεπές» για έναν τέτοιο χώρο. Σε μια συναυλία τραγουδιού είναι λογικό να αναπτύσσονται πρακτικές όπως ο χορός. Για παράδειγμα, δεν θέλω καν να διανοηθώ το σκηνικό νέων να χορεύουν πάνω στα βελούδινα καθίσματα…
Η ταπεινή μου γνώμη, είναι να αξιοποιηθεί ο χώρος μόνο για εκδηλώσεις όπως (θεατρικές παραστάσεις, παραστάσεις όπερας, συναυλίες συμφωνικής μουσικής, συναυλίες μουσικής δωματίου, εκθέσεις εικαστικών, βιβλιοπαρουσιάσεις, συνέδρια, ημερίδες, διαλέξεις κτλ).
3) Με τι όρους και πρακτικές θα διαμορφωθεί ο δίαυλος επικοινωνίας της Διοίκησης του Θεάτρου με τους ενδιαφερόμενους καλλιτέχνες;
Για το κύρος του θεσμού, είναι πρωταρχικής σημασίας η καθιέρωση ενός απολύτως διαφανούς και οργανωμένου συστήματος αδιάβλητης επιλογής προτάσεων. Εξίσου δε σημαντική, είναι και η έγκαιρη απάντηση είτε θετική, είτε αρνητική. Δεν είναι δυνατόν να αγνοούνται προτάσεις καταξιωμένων μουσικών (στο χώρο τους, όχι απαραιτήτως στο Πανελλήνιο). Είναι απαράδεκτο να μην παίρνουν καμία απάντηση στο αίτημά τους να παραχωρήσουν ένα ρεσιτάλ στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, μουσικοί, οι οποίοι έχουν θετική απάντηση από αντίστοιχα Μέγαρα άλλων μεγάλων πόλεων της Ευρώπης, της Ασίας και της Αμερικής.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, πρέπει να συσταθεί μια επιτροπή από «ειδήμονες» ξεχωριστή για κάθε τομέα πολιτισμού. Πρέπει να οριστούν συγκεκριμένες χρονικές περίοδοι εντός των οποίων κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο, θα μπορεί να καταθέσει τις προτάσεις του για παρουσίαση έργων (θεατρικών, μουσικών, εικαστικών, λογοτεχνικών κτλ).
4) Με τι όρους θα γίνεται η σύνδεση του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά με την τοπική κοινωνία; Σε ποιο κοινό απευθύνεται κάθε παράσταση;
Είναι σύνηθες φαινόμενο πολίτες που βρίσκονται μακριά από τα πολιτιστικά δρώμενα, να νοιώθουν δέος για χώρους όπως αυτός. Όμως ένα Δημοτικό Θέατρο δυνητικά πρέπει να αφορά όλους. Με τούτο, δεν υπερασπίζομαι τη γεμάτη λαϊκισμό λογική που οδηγεί στην πολιτιστική υποβάθμιση, τη μπανάλ αισθητική και την «ισοπέδωση» προς τα κάτω. Όμως η αναβίωση του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την επιμόρφωση πολιτών, ειδικά δε, εξ απαλών ονύχων και την εξοικείωση με τις τέχνες του θεάτρου, της μουσικής, των εικαστικών κτλ
Eπιπροσθέτως, θεωρώ πολύ σημαντικό το να ανοίξει ένας δημόσιος διάλογος αναφορικά με το τι είδους πολιτιστική πολιτική επιθυμούν οι πολίτες και όχι μόνο βεβαίως του Πειραιά. Να ζητηθεί από όλους όσοι ηγούνται πολιτιστικών θεσμών, εντός και εκτός της πόλης του Πειραιά, αλλά και από την επιστημονική και εκπαιδευτική κοινότητα να καταθέσουν σχετικές προτάσεις.
5) Με ποια κριτήρια η Διοίκηση θα αρνείται σε φυσικά ή νομικά πρόσωπα την παραχώρηση του χώρου;
Πρέπει να προσεχθεί το ζήτημα της πιθανής εμφάνισης μαθητικών ή άλλου είδους ερασιτεχνικών θιάσων, συγκροτημάτων κτλ Δεδομένης της αξίας του χώρου, είναι αυτονόητο ότι δεν θα πρέπει να παραχωρείται σε ανθρώπους που δεν «πείθουν» ότι έχουν την ωριμότητα να τον σεβαστούν. Από την άλλη, δεν είναι σωστό να απορρίπτεται η παραχώρηση του χώρου χωρίς σαφή κριτήρια. Οι Διοικήσεις του Δημοτικού θεάτρου έχουν κατ΄επανάληψη παραχωρήσει το χώρο σε μαθητές ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων, ωδείων, συλλόγων κτλ Αντιθέτως, ουδέποτε παραχωρήθηκε ο χώρος στο Μουσικό Σχολείο Πειραιά, οι μαθητές του οποίου αναγκάζονται να κάνουν εκδηλώσεις σε αίθουσες εκδηλώσεων άλλων σχολείων και επανειλημμένως έχουν αναγκαστεί να φιλοξενηθούν από θεατρική σκηνή στην Καλλιθέα! Μάλιστα προσφάτως, η παράσταση «Όρνιθες» που ανέβασαν μαθητές του μουσικού σχολείου Πειραιά, πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων των Σχολείων της Τζαβέλλας, σ΄ένα χώρο που αδικούσε την πολύ επιμελημένη μαθητική παράσταση.
Αυτή η διάκριση, καταστρατηγεί το δικαίωμα των ίσων ευκαιριών, καταδεικνύει μια τάση αναπαραγωγής διαιρετικών τομών, κοινωνικών διακρίσεων και ως εκ τούτου αποδεικνύεται άδικη.
6) Θα αξιοποιηθεί ο χώρος του Δημοτικού θεάτρου Πειραιά για την ανάδειξη του πολιτισμού της Τοπικής Κοινωνίας; Εάν ναι, με ποιους όρους θα γίνει η όποια «ανάδειξη»;
Πριν περίπου ένα χρόνο, άκουσα μια συνέντευξη του νυν Καλλιτεχνικού Διευθυντή στο «Τρίτο Πρόγραμμα». Γινόταν λόγος, μεταξύ άλλων, για τον λαϊκό πολιτισμό του Πειραιά, το ρεμπέτικο, αλλά και τον αθλητισμό!
Ο λαϊκός πολιτισμός είναι σεβαστός και η ανάδειξή του θεμιτή. Ωστόσο, είναι άδικο να θεωρηθεί ότι ο Πειραιάς έχει πρωτίστως λαϊκό πολιτισμό και όχι αστικό. Να υπάρξει πολιτιστικός πλουραλισμός και ποικιλομορφία στην επιλογή των εκδηλώσεων. Παράλληλα, να αναδειχθούν και καλλιτεχνικές προτάσεις με επίκεντρο τον Πειραιά (πχ Πειραϊκών θιάσων, ζωγράφων, σολίστ αλλά και έργων με θέμα τον Πειραιά κτλ) υπό την προϋπόθεση ότι θα επιλεγούν με αυστηρά και αδιάβλητα κριτήρια. Η ανάδειξη έργων που θα παίζονται μόνο στο Δημοτικό Θέατρο θα αποτελέσει πηγή έλξης και πολιτών άλλων περιοχών, γεγονός που επίσης παραμένει ζητούμενο.
7) Ποια θα είναι η οικονομική πολιτική;
O καθορισμός της τιμής των εισιτηρίων αναμφίβολα είναι πολύ καθοριστικής σημασίας ζήτημα, γιατί επηρεάζει το προφίλ του κοινού και κατ΄επέκταση τη βιωσιμότητα ή μη του θεσμού. Επί του παρόντος, οι τιμές των εισιτηρίων είναι απολύτως λογικές και σε πολλές περιπτώσεις (όπως στην πρόσφατη συναυλία της ΕΡΤ) πολύ χαμηλές. Όμως κατά την ταπεινή μας γνώμη χρειάζεται προσοχή και σε αυτό το θέμα. Μήπως πρέπει να υπάρχει μια διαβάθμιση στην τιμή των εισιτηρίων, ώστε να μην τεθεί μελλοντικά ζήτημα βιωσιμότητας του πολιτιστικού οργανισμού; Μήπως θα έπρεπε να εξεταστεί η χάραξη μιας οικονομικής πολιτικής τέτοιας, ώστε να βοηθά πολύ τους οικονομικά ασθενέστερους πχ οι άνεργοι με ελεύθερη είσοδο, ο ένας συνοδός στις παιδικές θεατρικές παραστάσεις δωρεάν κτλ Ωστόσο, γιατί να μην υπάρχουν και πιο ακριβά εισιτήρια, ώστε να εισπράττονται και υψηλότερα έσοδα που ενδεχομένως θα εγγυηθούν το μέλλον του θεσμού;
8) Ποιοι είναι αρμόδιοι για την περιφρούρηση του χώρου και με ποιους τρόπους θα την επιβάλλουν;
H εικόνα ενός αφύλακτου και βρώμικου χώρου απ΄ έξω από το Μνημείο, είναι επιεικώς απαράδεκτη. Πρέπει να ληφθεί μέριμνα για τη φύλαξη του χώρου και την καθαριότητά του.
Συμπερασματικά:
Η επαναλειτουργία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, είναι ένα σπουδαίο γεγονός. Αποτελεί μια σημαντική ευκαιρία, ώστε ο θεσμός να αγκαλιάσει όχι μόνο την Τοπική Κοινωνία αλλά ένα ευρύτερο κοινό καλλιτεχνών και θεατών. Καθίσταται πρόβλημα για τους πολίτες του Πειραιά να πρέπει να πηγαίνουν στην Αθήνα για να παρακολουθήσουν μια θεατρική παράσταση, μια συναυλία συμφωνικής μουσικής κτλ Αυτό λοιπόν το «κενό» νομίζουμε ότι καλείται πρωτίστως να καλύψει η όποια πολιτιστική πολιτική του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Να καταστεί ο Πειραιάς χώρος πολιτιστικών γεγονότων μεγάλης εμβέλειας.
Με αυτές τις σκέψεις, ας μου επιτραπούν ορισμένες προτάσεις:
· Να υπάρξει προγραμματισμός τουλάχιστον ετήσιας διάρκειας και αντίστοιχο έντυπο πρόγραμμα, το οποίο να διανέμεται ευρέως σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή.
· Να υπάρξουν από άποψη διοικητικής οργάνωσης τομείς για κάθε μορφή τέχνης πχ τομέας θεάτρου, μουσικής, εικαστικών, λογοτεχνίας, χορού, φωτογραφίας κτλ.
· Να διασφαλίζεται ότι τις ημέρες της υψηλής ζήτησης του κοινού για έξοδο, θα υπάρχει τουλάχιστον μια θεατρική παράσταση.
· Να ανεβαίνουν συστηματικά και καθ΄όλη τη διάρκεια του ακαδημαϊκού έτους ιδιαιτέρως προσεγμένες παιδικές θεατρικές παραστάσεις, καθώς επίσης και εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά και εφήβους.
· Να αναδειχθεί η Συμφωνική Μουσική. Να υπογραφούν πρωτόκολλα συνεργασιών με Συμφωνικές Ορχήστρες. Γιατί δεν θα μπορούσε μια συμφωνική Ορχήστρα να εμφανίζεται μια φορά την εβδομάδα και στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά;
· Να διοργανώνονται συστηματικά συναυλίες μουσικής δωματίου.
· Να προγραμματιστούν διαλέξεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, μουσικές – λογοτεχνικές βραδιές, λέσχες ανάγνωσης, ημερίδες, Κυριακάτικες μουσικές συναντήσεις κτλ
· Να διοργανωθούν ειδικές εκδηλώσεις κατά την τουριστική περίοδο όπως πχ προβολή ντοκιμαντέρ, διαλέξεις κτλ που να απευθύνονται σε τουρίστες, να τους ξεναγούν στο χώρο και με αφορμή το γεγονός να τους ενημερώνουν για την ιστορία του Πειραιά, τη λαογραφία, την αρχαιολογία και γενικότερα για τα αξιοθέατα κτλ.
· Να υπάρξει άμεση συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας και με εκπαιδευτικούς όπως είναι οι υπεύθυνοι Πολιτιστικών Θεμάτων και Καλλιτεχνικών Αγώνων. Θα μπορούσαν, για παράδειγμα, σχολεία που είχαν κερδίσει βραβεία για θεατρικές παραστάσεις ως «έπαθλο» να τις παρουσιάζουν στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
· Τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό: να επιδιωχθούν συνεργασίες με άλλους πολιτιστικούς φορείς εντός και εκτός Πειραιά. Σε ό,τι αφορά την τοπική κοινωνία, θα είχε-νομίζουμε- ενδιαφέρον η συνεργασία με πολιτιστικούς φορείς (μουσεία, βιβλιοθήκες, αρχεία κτλ), αλλά και επιστημονικούς φορείς για τη διοργάνωση συνεδρίων και άλλων εκδηλώσεων.
Ιδέες υπάρχουν.
Αναρωτιέμαι: υπάρχουν ευήκοα ώτα;
Τίνα Βαρουχάκη
varouchaki.tar@gmail.com
Ιούλιος 2016
Τεχνική επιμέλεια σελίδας Κώστας Γρηγορέας
(Η επιμέλεια του κειμένου είναι ευθύνη του αρθρογράφου)
