[φλαμένκο] \"El Triptico\": 1.VICTOR MONGE \"SERRANITO\"
(του Στάθη Γαλάτη)

Μικρά πορτρέτα Mεγάλων κιθαριστών του φλαμένκο

(μέρος τρίτο)

El TRIPTICO

Ένα φαινόμενο συνυφασμένο με την χρυσή εποχή

της κιθάρας του φλαμένκο.

Μάλιστα, σωστά διαβάσατε αγαπητοί αναγνώστες και aficiοnados της τέχνης του φλαμένκο: Το «Τρίπτυχο», αυτός ο ελληνικότατος χαρακτηρισμός υποδηλώνει στα Ισπανικά την σχεδόν ταυτόχρονη -με διαφορά λίγων ετών- παρουσία, την σημαντική μουσική προσφορά, αλλά και την μεγάλη διεθνή καριέρα για τρείς πραγματικά ιδιαίτερους Ισπανούς κιθαριστές της μεταπολεμικής περιόδου.

Συγκεκριμένα, και με ..κάποια σειρά αρχαιότητας, για τον Victor Monge (με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Serranito») τον Manolo Munoz Alcon, (με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Manolo Sanlucar) και τον

Francisco Sanchez Gomez (με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Paco de Lucia). Μικρή λεπτομέρεια: μόνο ο Victor Monge είναι γεννημένος στην Μαδρίτη, ενώ ο Manolo Sanlucar, όσο και ο Paco de Lucia είναι βέροι

Ανδαλουσιάνοι. Kαι οι τρεις αυτοί κιθαριστές έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: έχοντας μεγαλώσει, έχοντας γαλουχηθεί μέσα στην παράδοση του φλαμένκο, διατρέχουν όλα εκείνα τα στάδια που θα πρέπει να έχει περάσει ένας κιθαριστής προκειμένου να θεωρηθεί ολοκληρωμένος, δηλαδή:  μια τεχνική κατάρτιση υψηλού επιπέδου στην κιθάρα, γνωριμία με το Τραγούδι,γνωριμία με το Χορό (που σημαίνει απαράβατα ότι θα πρέπει να μπορούν οι ίδιοι να τραγουδήσουν ή να χορέψουν αυτό που ενδεχομένως θα συνοδεύσουν) απαραίτητη θητεία στην συνοδεία του τραγουδιού και του χορού,  που,  σημειωτέον, χωρίς αυτή την ικανότητα ο χώρος -επαγγελματικός και μη- σε έχει ήδη απορρίψει, και, τέλος, η προσωπική μουσική δημιουργία που είναι και το ζητούμενο.
Οι τρεις λοιπόν κιθαριστές που προαναφέραμε, ο καθένας με τον δικό του προσωπικό τρόπο, με τα δικά του βιώματα και τις προσωπικές του αναζητήσεις, προχώρησαν ένα βήμα πάραπέρα, είτε πειραματιζόμενοι σε νέες φόρμες με διάφορα μουσικά σύνολα, είτε δουλεύοντας σε ολοκληρωμένες μουσικές συνθέσεις με συγκεκριμένη δομή, δηλαδή αρχή, μέση και τέλος. Οπωσδήποτε όμως, όπως οι περισότεροι από τους ερευνητές -φλαμενκολόγους συμφωνούν, το φαινόμενο αυτό, το «Τρίπτυχο» των κιθαριστών αυτών, αποτελεί σταθμό στη μεταπολεμική ιστορία της εξέλιξης, όχι μόνο για την κιθάρα φλαμένκο, αλλά και για την αποδοχή και την εκτίμηση από ένα ευρύτατο διεθνές κοινό αυτής της πολυεπίπεδης μετεξέλιξης στη μουσική, στο χορό και το τραγούδι μιας λαικής μορφής τέχνης, όπως αυτή του φλαμένκο. Μιας τέχνης που, την μουσική της έκφραση τουλάχιστον, αν όχι και τα ίδια τα βιώματά της, υιοθετεί, αποδέχεται και καλλιεργεί η πλειοψηφία των λαών του πλανήτη μας. Εδώ δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε και τη συμβολή του «καλού προσώπου» της παγκοσμιοποίησης, κύρια με την μορφή της ηλεκτρονικής πληροφορίας.

Για να ξαναγυρίσουμε όμως στο θέμα μας, ανάλογα φαινόμενα μιας τέτιας ευγενικής άμιλλας υπήρξαν -και θα υπάρχουν πάντοτε -στην πολιτισμική πορεία ενός κοινωνικού σχηματισμού. Ας μην πάμε πολύ μακρυά: στη χώρα μας η συνύπαρξη, και η άμιλλα (που εγώ θα ονόμαζα δι-αντίδραση έμπνευσης) μεταξύ των μεγάλων μας δημιουργών Θεοδωράκη και Χατζιδάκι, είχε βάλει τις βάσεις για εκείνη την χρυσή δημιουργικά εποχή του 1960-70 που ακολούθησε, ανοίγοντας τον δρόμο για τόσους σημαντικούς επόμενους μουσικούς δημιουργούς.

Και για να ξαναμπούμε στο κλίμα και την ατμόσφαιρα της Ανδαλουσίας,

επισημαίνω χαρακτηριστικά, για παράδειγμα στον χώρο της ταυρομαχίας, μια ανάλογη συνύπαρξη και άμιλλα δύο μεγάλων ιστορικών  ταυρομάχων της εποχής της δεκαετίας του 1930: του Joselito και του Belmonte. Ο ανταγωνισμός τους δημιούργησε ένα σωρό νέες κινήσεις στην αντιμετώπιση του ταύρου, προσφέροντας έτσι και μεγαλύτερο θέαμα, αναδεικνύοντας όμως παράλληλα και το ζητούμενο σε μια faena: την γενναιότητα του ίδιου του ταυρομάχου.

Η είσοδος στην αρένα ταυρομαχίας της Ronda,της πρώτης που λειτούργησε στην Ανδαλουσία. Δεξιά και αριστερά της οι αδριάντες του Antonio και του Gaetano Ordonez,διάσημων ταυρομάχων της πόλης.(1930-40).

Εδώ,για την ευχαρίστησή σας,μια φωτογραφία που πάντα θα με μαγεύει:
Τα ανάκτορα της Αλάμπρα,από τους κήπους του Generalife. Γρανάδα. (Εκείνο το Μαγιάτικο απόγιομα μοσκοβολούσαν τα τριαντάφυλλα, οι πανσέδες, οι πορτοκαλιές και το δενδρολίβανο, ενώ στο βάθος, τόσο διακριτικά, τόσο αρμονικά, ακούγονταν—τι άλλο;-- οι «Αναμνήσεις από την Αλάμπρα»)..

Αλάμπρα και πάλι: Το νερό που κυλάει,το νερό του συντριβανιού που σιγομουρμουράει , το νερό που μαγεύει σαν εικόνα.

VICTOR MONGE «El Serranito»