[κυκλοφορίες-βιβλία] ΝΟΤΗΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ \"Ηχολογήματα\" (εκδ. Νεφέλη)

Ανέκαθεν η συγγραφή βιβλίου, μου φαινόταν ως γεγονός μεγάλης σπουδαιότητας και μου έμοιαζε σαν τις ωραίες μουσικές. Ήθελα να τις είχα γράψει εγώ. Μεγάλωσα με βιβλία και μουσικές και δημιούργησα τη δική μου σκέψη που ήταν πάντα εξαρτημένη από αυτά τα δύο αγαθά της ζωής και λιγότερο από άλλα (πρωτίστως τηλεόραση αλλά και εν γένει ΜΜΕ, διαφήμιση κλπ) που εισβάλουν και επιβάλλονται απρόσμενα, πολλές φορές δε, υποχθόνια. Έτσι, από τη μια μεριά το βιβλίο και το μεγάλο «σκολειό» της προδικτατορικής Αριστεράς που μας παρακινούσε προς αυτό, από την άλλη οι παρτιτούρες της κιθάρας μου, έγιναν κάτι σαν ραχοκοκαλιά που εκεί έδεσα τις σκέψεις, επιμένοντας να ψάχνω για να λύνω τις απορίες μου, φτιάχνοντας, δίπλα στα συλλογικά, και τα δικά μου οράματα, επινοώντας ένα δικό μου μουσικό -ως επί τω πλείστον -τοπίο.

  Ύστερα, η ζωή συνέχιζε τον δρόμο της και μεγάλωνα, μπαίνοντας κι εγώ στη διαδικασία της γραφής. Οι ευκαιρίες ήταν οι προσκλήσεις να μιλήσω, να πω την άποψή μου (να γράψω) για τη μουσική, την κιθάρα, τις ερμηνείες, την λόγια παλαιά μουσική, τον Μπαχ, τον Βίλλα-Λόμπος, τον Μπάριος, τα τραγούδια, τη στιχουργία, την ποίηση, απόψεις για την παράδοση, το ρεμπέτικο, το Νέο Κύμα και τη συμμετοχή μου σε αυτό, για τον Θεοδωράκη, τον Χατζιδάκι, για το ελληνικό τραγούδι, τις εταιρείες δίσκων, τα ΜΜΕ, για τα κακώς κείμενα (και λιγότερο για τα καλώς), για τη μουσική ως εργαλείο κοινωνικού πολιτισμού, μέσα από συναυλίες, αφιερώματα, συνεντεύξεις, συνέδρια, φεστιβάλ, ραδιοφωνικές εκπομπές, κα. Το 1982 ξεκινάω το περιοδικό κιθάρας TaR που «άντεξε» ως έντυπο έως το 1986. Περνώντας τα χρόνια διαπίστωνα πως είχε συγκεντρωθεί ένα απίστευτα πολυσέλιδο υλικό που ενίοτε το ξαναδιάβαζα (από απόσταση χρόνου) και αντιλαμβανόμουν πως, όντως, είναι γοητευτική η συγγραφή κειμένων. Τόσο, που δεν τόλμησα να δεχτώ την προτροπή (το 1987) του αείμνηστου φίλου εκδότη της Νεφέλης, Γιάννη Δουβίτσα για να γίνει ένα βιβλίο. Οι πρώτες σκέψεις μου ήταν: βιβλίο εγώ; Θα είμαι ο Συγγραφέας; Όχι. Αυτά τα κείμενα δεν ήταν τα κατάλληλα(!!!)

   Απέφευγα λοιπόν την πρόκληση μιας πρώιμης έκδοσης ανακαλώντας στη σκέψη μου την απόλυτη εκτίμηση που έχω στους συγγραφείς βιβλίων. Ωστόσο, η ιδέα ομολογώ πως υπήρχε στο πίσω μέρος του εγκεφάλου… Σκέφτηκα πως ένα τέτοιο ενδεχόμενο στη δική μου την περίπτωση, θα έπρεπε να γίνει με εξαιρετική προσοχή και ευθύνη, ώστε να μπορώ να κυκλοφορώ (δίχως να …οπλοφορώ) άνετα, αντιμετωπίζοντας τους φίλους, τους γνωστούς και τους αγνώστους με στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Θυμάμαι τον Χατζιδάκι που μας έλεγε πως «Η Αθήνα είναι μια μικρή γειτονιά. Όπου και να πας, θα συναντήσεις γνωστούς»! Να εκτεθώ λοιπόν τόσο πολύ;

   Πέρασε μια εικοσαετία από την παλιά πρόταση του Γιάννη (Δουβίτσα). Στο μεταξύ τα χειρόγραφα χαρτιά πλήθαιναν. Οι υποχρεώσεις σε συνεργασίες με εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα, πύκνωναν. Ήρθε και στη δική μου τη ζωή το διαδίκτυο και οι υπολογιστές. Το 2006 ξανάρχισα να εκδίδω το TaR διαδικτυακά. Ανακάλυψα ένα καινούργιο πεδίο δράσης. Η ζωή εξελίχθηκε κι έγινε πολύπλοκη και δύσκολη. Η πολιτική σκέψη έγινε απαραίτητο εργαλείο δουλειάς για να αντιλαμβανόμαστε (όχι πάντα) τα γεγονότα την αρχή τους, τη μέση, το τέλος, τα πισωγυρίσματα και τις αγκυλώσεις που συνεχώς παραμονεύουν. Παράλληλα, τα πρόσφατα χρόνια, διάβασα βιβλία συναδέλφων μου με καταγραμμένες τις δικές τους σκέψεις, (πιο τολμηροί αυτοί από εμένα) και άρχισα να παίρνω θάρρος, συνειδητοποιώντας πως κάποτε θα έπρεπε να ρισκάρω (!!!), ώστε αυτό το συσσωρευμένο προσωπικό υλικό σε χειρόγραφα και δισκέτες να μη μείνει στα σκοτεινά συρτάρια που τα τρώει τα σαράκι του χρόνου. Είπα να βγω στο φως και να καταθέσω τις σκέψεις και τους συλλογισμούς μου. Να εκτεθώ και να γεφυρώσω τους ήχους και τα λόγια σε ό,τι νοιώθω πως προκαλεί το ενδιαφέρον και την προσοχή μου. Για να παίξω με τις λέξεις, αποφάσισα να «ηχολογήσω», μια που το βασικό αντικείμενο της σκέψης μου είναι ο ήχος της Μουσικής, καθώς και  τα αστείρευτα, τα άπειρα παράγωγά της μέσα στη ζωή και την καθημερινότητα. Ο «φυσικός» εκδοτικός χώρος του πρώτου μου βιβλίου λοιπόν είναι και πάλι η Νεφέλη, αυτή τη φορά του Περικλή (Δουβίτσα).

   Τα κείμενα του βιβλίου τα επέλεξα από τις συνεργασίες μου με εφημερίδες (Νέα, 24 Ώρες, Ριζοσπάστης, Ελευθεροτυπία -Έθνος, Φλυαρία Χαλανδρίου), από ραδιόφωνα (ΕΡΤ- 902- Σκάϊ- 9,84), από εισηγήσεις μου σε συνέδρια, από συνεντεύξεις, από δισκογραφικά ένθετα και από ότι άλλο συμπληρώνει ένα «πορτρέτο» προσωπικό, που με τοποθετεί μπροστά στον αναγνώστη, τόσο, ώστε να γνωρίσει τις διάφορες πλευρές των σκέψεων και των απόψεών μου. Έτσι, ίσως γλυτώσω από την εικόνα του μοναχικού κιθαριστή και του τραγουδοποιού μελωδικών μπαλαντών…

   Η μουσική μου ιδιότητα είναι η μια μου πλευρά (ποτέ δεν ένιωσα  πως ήταν η μόνη) και τα Ηχολογήματα επιχειρούν να φωτίσουν αυτήν, αλλά και την άλλη διάσταση.  Οι ημερομηνίες και οι πηγές που αναγράφονται στο κάθε κείμενο, είναι χρήσιμες για την κατανόηση της άποψης, καθ’ ότι ο χρόνος (οι εποχές και οι συνθήκες τους) πολλές φορές «πιέζουν» τη σκέψη και την καθορίζουν.

   Και τελικά; Με το βιβλίο μου αυτό έγινα επί τέλους Συγγραφέας;

Παρακαλώ: διορθώνω και προτείνω: είμαι ένας …καταγραφέας προσωπικών απόψεων. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Νότης Μαυρουδής

(27/7/07)