ΓΙΑ ΤΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΩΔΕΙΑ, ΠΟΥ ΦΥΛΛΟΡΡΟΟΥΝ...
Όντας υπέρμαχος της Δημόσιας εκπαίδευσης, θεώρησα την ίδρυση των πρώτων Δημοτικών Ωδείων ως μιά ελπίδα: πως θα μπορούσε η μουσική εκπαίδευση με τρόπο γνήσια αποκεντρωμένο και μακριά από τα ιδιωτικά-εμπορικά συμφέροντα να ανθίσει. Οι προσδοκίες διαψεύστηκαν πολύ νωρίς: η κακή διαχείριση στα οικονομικά, η άγνοια του αντικειμένου από εκείνους που το ανέλαβαν διοικητικά, η ρουσφετολογική διάθεση ως προς τις προσλήψεις του προσωπικού και η ακόμα μεγαλύτερη διασπορά αρμοδιοτήτων με την υπαγωγή του εργασιακού καθεστώτος στο υπουργείο Εσωτερικών, καθιστούν την επιβίωσή τους και μόνο ένα μικρό θαύμα!
Και επειδή τα θαύματα δεν κρατάνε πολύ, με το περίφημο σχέδιο “Καλλικράτης” που έχει μεν στόχο να συμμαζέψει τους δεκάδες πολυέξοδους φορείς των Δήμων, αλλά είναι -όπως οποιοδήποτε μεγάλης κλίμακας πρόγραμμα- εξαιρετικά δυσεφάρμοστο στην ανοργάνωτη χώρα μας, τα Δημοτικά Ωδεία είναι κυριολεκτικά στον αέρα. Οι περισσότεροι Δήμοι τα αντιμετωπίζουν ως περιττό βάρος, παρότι είναι από τις λίγες πηγές άμεσης ρευστότητάς τους, αφού δεν θα μπορούν πλέον να τα χρησιμοποιούν για εξυπηρέτηση εκλογικής πελατείας ή άλλων οικονομικών υποχρεώσεων – τακτική που πολλές φορές αφήνει απλήρωτους τους καθηγητές τους επειδή με τα δίδακτρα “μπαλώνονται” άλλες τρύπες. Αντί λοιπόν να φροντίσουν να τα εντάξουν εξαρχής όπως ορίζει ο νόμος στα νέα Νομικά Πρόσωπα, άρχισαν τις διευκρινιστικές ερωτήσεις στο υπουργείο (έτσι είναι, άμα δε θέλεις να ζυμώσεις κοσκινίζεις). Αυτό με τη σειρά του, πέρα από κάτι δήθεν ερμηνευτικές εγκυκλίους που απλά επαναλάμβαναν τις διατάξεις του νόμου, δεν είναι σε θέση να δώσει καμμία σοβαρή απάντηση, ειδικά σε θέμα που κανείς εκεί μέσα δεν γνωρίζει. Οι μήνες πέρασαν, φτάνουμε στον τρίτο μήνα του σχολικού έτους κι ακόμα δεν μπορούν να συσταθούν οι φορείς και να εγκριθούν οι συμβάσεις.
Σε συνδυασμό με τις βαρβάτες περικοπές σε αμοιβές και επιδόματα, φτάνει ο εκπαιδευτικός της μουσικής να πρέπει: να δουλέψει ωράριο ανάλογο με των διοικητικών υπαλλήλων, να πληρώνεται με ωρομίσθιο παραδουλεύτρας (6,5-8 €) και να εκπροσωπείται από την ΠΕΜ-ΟΤΑ, δηλαδή το συλλογικό όργανο των μουσικών ορχήστρας που φυσικά κάνουν μιά τελείως διαφορετική δουλειά και έχουν εντελώς άλλα προβλήματα. Επιπλέον, το υπουργείο περιορίζει τον αριθμό των συμβάσεων που δικαιούται κάθε ωδείο να συνάψει, χωρίς να υπολογίζει αν είναι πλήρους ή μερικής απασχόλησης, με αποτέλεσμα οι καθηγητές να χάνουν τη δουλειά τους και τα ωδεία τους μαθητές τους. Και τώρα, κατόπιν εορτής, μαζεύει το υπουργείο τις οικονομικές αναφορές των Δημοτικών Ωδείων για να πεισθεί πως είναι οικονομικά αυτάρκη ώστε να επιτρέψει (ουσιαστικά) τη λειτουργία τους. Καταλαβαίνετε τι σόι αναφορές θα είναι αυτές και τι αυτάρκεια θα παρουσιάζουν, όταν οι βλαχο(αντι)δήμαρχοι σε όλη την επικράτεια είτε θεωρούν δικαίωμά τους να υφαρπάζουν τα έσοδα των ωδείων για άλλες δουλειές τους, είτε (ακόμη χειρότερα) έχουν πεισθεί πως είναι πράγματι ζημιογόνα και επιζούν χάρη στη δική τους ενίσχυση – και όμως, υπάρχουν και τέτοιοι, που δεν καταλαβαίνουν ακόμη και στοιχειώδη πράγματα όσες φορές κι αν τους τα εξηγήσεις, σας το λέω εκ πείρας. Και μένουν οι καλλιτεχνικοί διευθυντές να βαράνε στις πόρτες των κουφών. (Δείτε την ανοιχτή επιστολή τους στο http://www.provoleas.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=11887&Itemid=64)
Η ουσία είναι πως ούτε η πολιτεία, ούτε η τοπική αυτοδιοίκηση, και σε μεγάλο βαθμό ούτε η κοινωνία, αξιολογούν ως κάτι σημαντικό την ύπαρξη μουσικής εκπαίδευσης. Πολύ περισσότερο δε την εξασφάλιση απαιτητικών προδιαγραφών γι’ αυτήν. Όπως και η κεντρική κυβέρνηση, όλοι κοντόφθαλμα προσπαθούν απλώς να “μειώσουν τα έξοδα”. Λες κι έχει κανένα νόημα αυτό, αν δεν υπάρχουν έσοδα…
Νίκος Παναγιωτίδης
(Οκτώβριος 2011)
nikpanlt@yahoo.gr
