[κλασική κιθάρα]
Για το ρεσιτάλ της Έλενας Παπανδρέου
στις 2 Φεβρουαρίου 2011,
στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Οι συστάσεις για μία σολίστ σαν την Έλενα Παπανδρέου, θεωρώ πως είναι κάτι παραπάνω από περιττές. Αποτελεί άλλωστε για εμάς τους νεότερους σπουδαστές της κιθάρας, πηγή έμπνευσης αλλά και… απογοήτευσης μιας και τόσο η τεχνική της αρτιότητα, όσο και η μουσική της ερμηνεία, βρίσκονται σε δυσθεώρητα επίπεδα. Μην έχοντας την ευκαιρία να την παρακολουθήσω στο παρελθόν και παρά την απεργία των Μέσων Μεταφοράς, βρέθηκα το βράδυ της Τετάρτης στην αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής ¨Δημήτρης Μητρόπουλος¨, βέβαιος πως θα παρακολουθούσα ένα ρεσιτάλ που σίγουρα θα μου άφηνε τις καλύτερες των εντυπώσεων. Και είχα απόλυτο δίκιο μιας και από την αρχή κιόλας του προγράμματος, συνειδητοποίησα ιδίοις όμμασι πως, πέρα από ένα εξαιρετικό από κάθε άποψη ρεσιτάλ, επρόκειτο να παρακολουθήσουμε και ένα σεμινάριο για το πώς πρέπει να κατανέμονται σωστά στην ερμηνεία ενός μουσικού έργου η άψογη τεχνική, η ευαισθησία αλλά και η δυναμική.
Ιδιαίτερα επικοινωνιακή, η Έλενα Παπανδρέου προλόγιζε με ενδιαφέροντα τρόπο το κάθε κομμάτι ξεχωριστά χωρίς να γίνεται κουραστική και παραθέτοντας - πολλές φορές με χιούμορ- ό,τι ήταν απαραίτητο να γνωρίζει το κοινό. Ξεκίνησε ερμηνεύοντας 4 μέρη (Αθηνά, Γαλάζιο αμαξάκι, Η πομπή, Τρεις καμάρες) από το έργο ¨Ο Νέος και η Κουκουβάγια¨ του γνωστού κιθαριστή αλλά και συνθέτη, Γιώργου Μουλουδάκη. Συνέχισε με τις δικές της μεταγραφές πάνω σε 3 Νυχτερινά (έργο 9 αρ. 2, έργο 37 αρ. 1, έργο 32 αρ. 1) του Frederic Chopin, ζητώντας με χιούμορ από τους πιανίστες του ακροατηρίου να δείξουν επιείκεια για το παράτολμο αυτό εγχείρημα. Χωρίς να είμαι ειδήμων, οι μεταγραφές αυτές με έπεισαν απόλυτα όπως κατά την άποψή μου και το υπόλοιπο κοινό. Τα πρώτο μέρος τελείωσε με το Variazioni, έργο 112 του πολυγραφότατου συνθέτη κιθάρας, Mauro Giuliani.
Μετά το διάλειμμα, παρακολουθήσαμε σε πρώτη εκτέλεση το ενδιαφέρον έργο του Γιώργου Κουμεντάκη, ¨Το ισοκράτημα ενός τρελού γέρου¨ για μπαγιάν και κιθάρα (μπαγιάν έπαιξε ο Κώστας Ράπτης). Συνέχεια με τα έργα ¨Ragtime, Για τον Μάνο, Η Λυδία ξυπνάει¨ του πάλαι ποτέ δασκάλου της, Βαγγέλη Μπουντούνη, με το δεύτερο (¨Για το Μάνο¨) να είναι γραμμένο λίγο μετά το θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι το 1994. Το επόμενο μέρος του ρεσιτάλ ανήκε (σχεδόν) στον μεγάλο κιθαριστή και συνθέτη Roland Dyens με τις διασκευές του πάνω στο ¨Ο Ταχυδρόμος πέθανε¨ και στο ¨Θάλασσα πλατιά¨ του Μάνου Χατζιδάκι, ενώ το κλείσιμο έγινε με το τρίτο μέρος (Clown Down (Gismonti au Cirque)) από το εξαιρετικό έργο του Triaela το οποίο και είναι αφιερωμένο στην ίδια. Ήταν λοιπόν εύλογο, μετά από ένα εξαιρετικά εκτελεσμένο πρόγραμμα, να καλέσει το κοινό δύο φορές τη σπουδαία αυτή Ελληνίδα σολίστ πάνω στη σκηνή για να ερμηνεύσει δύο ακόμη κομμάτια.
 | κάντε κλικ στο εικονίδιο-μεγάφωνο, |
Συνοψίζοντας δε θα μπορούσα να εκφράσω άλλη άποψη από το ότι άξιζε και με το παραπάνω η ταλαιπωρία (ελέω απεργίας των ΜΜΜ) για τη μετάβαση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών μιας και το συγκεκριμένο ρεσιτάλ είναι από αυτά που ο καθένας θα ¨έχει να θυμάται¨ για πολύ καιρό. Είναι τέλος, δίχως αμφιβολία, μεγάλο κρίμα σε τέτοιες βραδιές η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού να αποτελείται από κιθαριστές αλλά το συγκεκριμένο ζήτημα χρήζει εξαντλητικής συζητήσεως και δεν είναι του παρόντος.
Σταύρος Κουδουνάς
(koudounas.tar@gmail.com)
3 Φεβρουαρίου 2011
Επιμέλεια σελίδας Κώστας Γρηγορέας
