ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΔΟΥΣΑΚΗ (1932-2022)
Η είδηση για το τελευταίο ταξίδι του σπουδαίου μουσικού Ανδρέα Ροδουσάκη με λύπησε ιδιαιτέρως…
Αναφέρομαι σε έναν καλό, ενδιαφέροντα άνθρωπο, ευφυή, με ζωντάνια, καίριο χιούμορ, ενεργό πολίτη και δεινό κοντραμπασίστα, με τον οποίο συμπράξαμε σε πολλές ηχογραφήσεις στις δεκαετίες του ’60-’70-’80, τόσο σε δικά μου τραγούδια, όσο και άλλων Ελλήνων συνθετών.
Αυτή η απουσία με πλημμυρίζει με συναισθήματα και μνήμες που δεν θέλω να ξεχάσω, γιατί με συνδέουν με τη νεότητά μου σε γόνιμη δημιουργική περίοδο.
Πολλές φορές, αναρωτιόμουν γιατί ο Μάνος Χατζιδάκις, σε κάθε δίσκο του, είχε τους ίδιους μουσικούς στις ορχήστρες του, με επίμονη πολυετή συνεργασία.
Όταν συνεργάστηκα κι εγώ με κάποιους από εκείνους τους… χατζιδακικούς ερμηνευτές, τότε αντιλήφθηκα το μέγεθος της ευαισθησίας και της μουσικής ικανότητας· οι επιλογές του ΜΧ δεν ήταν τυχαίες αλλά καταστάλαγμα πνευματικής και ηχητικής επιλογής.
Θα ήταν γόνιμο να αναφερθώ στην συνεργασία των μουσικών μέσα στα στούντιο ηχογραφήσεων. Δεν ήταν απλά μόνο η δισκογραφική παραγωγή, αλλά κυρίως, η στενή επικοινωνία που αναπτυσσόταν μεταξύ των μουσικών.
Εκεί, η συνεργασία μου με τον Ανδρέα, υπήρξε βαθιά δημιουργική και διδακτική, με αποτέλεσμα να πάρω πολλά μηνύματα πάνω στο θέμα των ηχοχρωμάτων. Ο εκλιπών, έβγαζε από το κοντραμπάσο όλη την ηχητική ψυχή του!
Ήταν σημείο αναφοράς γνώσεων, ευαισθησίας, ευγένειας και εντιμότητας. Πάντα τον θεωρούσα «θ ρ ύ λ ο» καθώς, η πολύμορφη και πολύχρονη συνεργασία του με μικρά ή μεγάλα μουσικά σύνολα-ορχήστρες, τον κατέστησε μ έ ν τ ο ρ ά μας, χρήσιμο και πολιτικοποιημένο πολίτη!
Όταν φεύγουν τέτοιοι άνθρωποι, ομολογώ, νιώθω ένα μεγάλο κενό…
Νότης Μαυρουδής
