Για τον Κυριάκο Τζωρτζινάκη
.jpg)
- Θα πρέπει να βάλουμε και βενζίνη…. Άγγελε, δε μου λες, θυμάσαι αν το πρατήριο μόλις βγαίνουμε από τη Πάτρα είναι BP ή FINA;
- Δε θυμάμαι ρε Κυριάκο, δε πρόσεξα, αλλά τι σημασία έχει?
- Αφού ξέρεις, βάζω μόνο τη συγκεκριμένη γιατί βλέπω διαφορά στον κινητήρα…. Τέλος πάντων!
Ήμασταν Πάτρα, να παρακολουθήσουμε μια πρόβα σε κάτι έργα του Κυριάκου μαζί με τον Σπύρο Παπικινό. Έπειτα από την ανωτέρω στιχομυθία ο Κυριάκος βάρυνε, έγινε σκεπτικός, έχασε το κέφι του.
Δεν δώσαμε ιδιαίτερη σημασία, ήταν ένα γεμάτο απόγευμα έτσι κι αλλιώς και κατά τις 9 το βράδυ μπήκαμε στο αυτοκίνητο για το ταξίδι της επιστροφής μας στην Αθήνα.
Βγαίνοντας από τη Πάτρα συναντήσαμε το μοναδικό βενζινάδικο που ήταν ανοικτό εκείνη την ώρα…. ήταν FINA. Βάλαμε βενζίνη, υποχρεωτικά αφού το λαμπάκι ήταν κόκκινο, Κυριακή βράδυ, άντε να βρεις άλλο πρατήριο στην Εθνική….
Στη διαδρομή ο Κυριάκος ήταν σιωπηλός. Ούτε να τρέξει δεν είχε διάθεση….
Πήγαινε με 140, ενώ όταν ερχόμασταν στην Πάτρα χτύπαγε 180 με 200!
Κάπου πριν την Κόρινθο πετάγεται από το κάθισμα με μια κραυγή:
- Ρε σεις, τώρα το θυμήθηκα, την FINA την έχει αγοράσει η BP! Άρα είναι σαν να έβαλα BP!
Τρομάξαμε από την αντίδραση του, όπως είχαμε βαρύνει και ψιλονυστάξει από τη μουγκαμάρα μέσα στ’ αυτοκίνητο.
- Τι σημασία έχει; Είπαμε σχεδόν με μια φωνή με τον Σπύρο.
- Πως δεν έχει; Είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου, ότι αν το βενζινάδικο είναι BP, θα τα καταφέρω και θα ξεπεράσω την αρρώστια μου….
******************
Ο Κυριάκος ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε με όλο του το είναι, το πάθος του! Όποιο κι αν ήταν αυτό. Γιατί είχε πολλά…
Εκτός από το μεγαλύτερο, τη μουσική, του άρεσαν τα αυτοκίνητα, η ταχύτητα, το κάπνισμα και ... τα ανέκδοτα!
Με την ίδια αφοσίωση που άκουγε μουσική, αφουγκραζόταν και το γουργουρητό των βαλβίδων μιας μηχανής. Μπορούσε να μιλάει με τις ώρες με έναν μουσικό, αλλά και με έναν μηχανικό αυτοκινήτων, ή με έναν πωλητή σε κατάστημα πούρων…
Έμπαινε στο πετσί κάθε συζήτησης, τόσο ουσιαστικά, που όλοι νόμιζαν ότι το συγκεκριμένο κάθε φορά αντικείμενο ήταν και η αποκλειστική του ασχολία!
Τα ανέκδοτα! Ήταν μια ζωντανή εγκυκλοπαίδεια, ασυγκράτητος, τόσα πολλά και με έναν μοναδικό τρόπο αφήγησης, όλοι απορούσαν πως τα θυμόταν! Έπειτα από λίγη ώρα τον παρακαλούσαμε να σταματήσει, γιατί από τα γέλια πονούσαν φρικτά τα ζυγωματικά μας!
Η μουσική όμως ήταν το υπέρτατο πάθος! Να ακούει, να παίζει και να γράφει.
Είχε ενθουσιαστεί με το συνδυασμό φλάουτο – κιθάρα και έγραψε για το «Duo Επίγονος» (που είχα μαζί με τον αείμνηστο Σπύρο Παπικινό) αρκετά έργα. Τα ηχογραφήσαμε αργότερα σε 2 δίσκους βινυλίου.
Σε πολλές συναντήσεις μου έλεγε: «Κάτσε να σου βάλω να ακούσεις κάτι». Με μια ιεροτελεστία έβγαζε σπάνιους δίσκους από την τεράστια συλλογή του, και με συγκίνηση μου μίλαγε για τον εκτελεστή, την ηχογράφηση ή τις μουσικές φράσεις. Δεν είχε καμιά σημασία το είδος της μουσικής! Μπορούσε να είναι κλασσική, Τζαζ ή Λατινοαμερικάνικη μουσική.
Αναπολώ συχνά τον Κυριάκο. Νοιώθω ευτυχής που τον γνώρισα από κοντά ως άνθρωπο, γιατί ως μουσικό τον ήξερα ήδη και τον αγαπούσα από τα πρώτα κιθαριστικά μου βήματα.
Αλήθεια, τι έργο θα είχε αφήσει αν δεν έφευγε τόσο πρόωρα από κοντά μας και μάλιστα στην αρχή της δημιουργικής του πορείας!
Άγγελος Νικολόπουλος
(Φεβρουάριος 2010)
