Για τον ΛΑΚΗ ΠΑΠΠΑ (των Κώστα Γρηγορέα & Γιώργου Μαστοράκη)

Για τον ΛΑΚΗ ΠΑΠΠΑ
(του Κώστα Γρηγορέα)

Ο Λάκης Παππάς αγάπησε την κλασική κιθάρα. Αλλά και η κιθάρα τον αγάπησε πολύ.
Υπήρξε, εκτός από εξαίρετος και συνεπής τραγουδιστής, ένας κιθαριστής που βοήθησε όσο λίγοι στο να αναπτυχθεί η κλασική κιθάρα στην Ελλάδα.
Υπήρξε αφορμή και πρότυπο για πολλούς από εμάς, που μετέπειτα αποτελέσαμε αυτό που (με καμάρι πλέον) αποκαλούμε «ελληνική κιθαριστική σχολή».
Ανήκε στους λίγους και εκλεκτούς κιθαριστές του ελληνικού τραγουδιού που σπούδασαν με τους μεγάλους δασκάλους του οργάνου και στη συνέχεια αναβάθμισαν ‘επί σκηνής’ την κιθάρα, από όργανο κανταδόρικης συνοδείας σε «μια μικρή ορχήστρα».
Δίνοντας με αυτό τον τρόπο την αφορμή στο πλατύ κοινό να ανακαλύψει την πολυφωνική φύση και το πλούσιο ρεπερτόριο του οργάνου, αλλά δίνοντας και το ερέθισμα σε ταλαντούχους μουσικούς να ασχοληθούν με το όργανο και να διαπρέψουν σε αυτό.
Υπήρξα φίλος και συνεργάτης του Λάκη, οπότε άλλες κουβέντες δεν θέλω να πω, μιας και τα συναισθήματα θα με οδηγήσουν να υπερβώ το μέτρο που ο ίδιος θα επιθυμούσε.
Παραθέτω λοιπόν κείμενο του ιατρού και κιθαριστή Γιώργου Μαστοράκη, στο οποίο ανάγλυφα αποδίδεται ο χαρακτήρας και η ποιότητα του καλλιτέχνη.

Η μελαγχολία δεν θα είναι πια αυτή που ήταν..
(του Γιώργου Μαστοράκη)

Η όασή μου το καυτό καλοκαιριάτικο μεσημέρι του 1997 είναι στο κέντρο της Αθήνας, Πανεπιστημίου 39 μέσα στο γνωστό μουσικό κατάστημα στη στοά.
Έχω μόλις σχολάσει από την εξουθενωτική 30ωρη βάρδια του νοσοκομείου και πριν πάω σπίτι περνάω από εκεί.
Ετοιμάζω ρεσιτάλ τις επόμενες μέρες, και είναι μια καλή ευκαιρία να δω τον Κώστα και τον Χαρίλαο, αλλά και να προπονηθώ δοκιμάζοντας τις καινούργιες κιθάρες που βρίσκονται στο πατάρι.
Καθώς παίζω το πρόγραμμα που έχω ετοιμάσει, ένας κοτσονάτος 60άρης ανεβαίνει την κυκλική σκάλα και στέκεται απέναντί μου. Μέτριο ανάστημα, μακρύ γλυκό πρόσωπο. Τον γνώρισα αμέσως, έχω εξάλλου μεγαλώσει μαζί του. Με ακούει για κάμποση ώρα και κάποια στιγμή μου απευθύνει τον λόγο:
«Η κιθάρα ακούγεται υπέροχα μέχρι έξω, κι ανέβηκα να δω ποιός παίζει.»
Χαμογελάω υπονοώντας πως υπερβάλλει.
«Είμαι ο Λάκης Παππάς», συστήνεται με χειραψία παρατεταμένη.
«Σας γνωρίζω απ’ όταν ήμουν μικρό παιδί» του απαντώ με δέος.
«Είσαι σολίστ, βιρτουόζος» λέει με σιγουριά.
«Όχι, όχι. Είμαι γναθοχειρουργός στον Ευαγγελισμό» απαντώ, πάντα αμήχανος μπροστά του.
Μείναμε ώρες. Τα είπαμε όλα. Για το Νέο Κύμα, τον Ματωμένο Γάμο, το Παραμύθι χωρίς Όνομα, τον Λόρκα, τον Καμπανέλη, τον Μάνο Χατζιδάκι. Πολλά γέλια. Παίξαμε με δύο κιθάρες. Τραγούδησε. Μοναδική αναλλοίωτη αχνή φωνή. Ήξερε ο Χατζιδάκις .
Κάποια στιγμή έπαιξε την Cavatina του Stanley Myers από τον ’’Ελαφοκυνηγό’’.
«Που θα βρω την παρτιτούρα;» τον ρώτησα.
«Θα σου την δώσω, αλλά πρέπει να έρθεις σπίτι, Κολιάτσου» μου λέει.
«Έχω μηχανή, πάμε τώρα» προτείνω πονηρά.
Σβέλτος συναναβάτης στο Honda NX, έλεγε ανέκδοτα μέχρι που φτάσαμε.
Μου χάρισε την Cavatina με αφιέρωση. Απορεί καθώς κάνω δήλωση βαρυσήμαντη:
«Ακυρώνω την πώληση της μηχανής. Θα την κρατήσω. Έχω κάνει βόλτα τον Λάκη Παππά μ΄αυτή τη Honda !» .
Είσαι μεγάλο κομμάτι του πολιτισμού μας Λάκη Παππά.
… καμάρι της αυγής και καβαλάρης όμορφος, τώρα μια χούφτα χιόνι…