ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΜΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟ, ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΜΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟ,
ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟ

Τον Γιώργο Χατζηνίκο τον γνώριζα μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80 ως έναν σπουδαίο πιανίστα με διεθνή ακτινοβολία και ως έναν άνθρωπο που προσπάθησε, ίσως όσο κανείς άλλος, ώστε να γίνει γνωστός στο διεθνές κοινό ο κορυφαίος έλληνας συνθέτης του 20ου αιώνα, ο Νίκος Σκαλκώτας. Η τύχη με έφερε να τον συναντήσω στο Royal Northern of Music στην Αγγλία, όπου βρέθηκα για μεταπτυχιακές σπουδές. Εκεί κάποιο καλό πνεύμα με φώτισε να τον επιλέξω ως εποπτεύοντα καθηγητή της διατριβής μου, της οποίας το θέμα αποφασίσαμε μαζί να είναι το έργο του Νίκου Σκαλκώτα.
Δεν θα ήταν υπερβολή να πω πως ήταν από τις σημαντικότερες επιλογές της ζωής μου. Ξαφνικά και ανέλπιστα βρέθηκα δίπλα σε έναν φωτισμένο δάσκαλο και μαέστρο, που μέσω της διδασκαλίας και των συνεργασιών που μου προσέφερε διεύρυνε την οπτική μου για την κλασική μουσική και με βοήθησε, όσο κανείς άλλος, να συνδέσω δημιουργικά όλες τις υπόλοιπες μουσικές μου αναζητήσεις με την παγκόσμια έντεχνη μουσική φιλολογία.

Με τον μαέστρο Γιώργο Χατζηνίκο σε πρόβα συναυλίας στο Λονδίνο
(Igor Stravinsky: Four songs for voice, flute, harp and guitar)

Εκτός από το βασικό μου δάσκαλο της κιθάρας το Δημήτρη Φάμπα, είχα την τύχη να έχω αρκετούς δασκάλους στη ζωή μου. Όμως αν κάποιους θα έπρεπε να ξεχωρίσω ως μέντορες, αναμφισβήτητα ο Γιώργος Χατζηνίκος και ο Μάνος Χατζιδάκις θα ήσαν αυτοί. Ο καθένας για διαφορετικούς λόγους μου άνοιξαν δρόμους και με ενέπνευσαν ως ερμηνευτή, αλλά και ως δημιουργό μετέπειτα. Με βοήθησαν στην κατάλληλη εποχή “να ράψω το δικό μου κοστούμι” στην κλασική κιθάρα και να απαλλαγώ από τις αβάσταχτες ενοχές της μη απόλυτης συμμόρφωσης στο ρόλο του “ταλαντούχου και πολλά υποσχόμενου σολίστ”, που (όμως) ήθελε να ακολουθήσει τον δικό του ιδιαίτερο δρόμο, με ό,τι κόστος ή κέρδος αυτό συνεπάγεται.

Γιώργος Χατζηνίκος με τον φίλο του Μάνο Χατζιδάκι

Δεν επεδίωξα να καλλιεργήσω φιλική σχέση με κανέναν απ τους δύο μέντορες μου. Αυτό υπήρξε πηγή μεγάλων ενοχών για μένα, ίσως και πικρίας από τη μεριά τους. Ήταν όμως αναγκαίο να τους φυλάξω στο εικονοστάσι της ψυχής μου ανέγγιχτους από την καθημερινότητα.

Να είσαι καλά λοιπόν δάσκαλέ μου Γιώργο Χατζηνίκο! Να ζήσεις 100 και ακόμα περισσότερα χρόνια, για να εμπνέεις τους μουσικούς και να τους διδάσκεις τα αληθινά και τα σημαντικά της τέχνης μας, σε αυτά τα περίεργα χρόνια της ευκολίας και της ομοιομορφίας.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ (30/11/2015):
Δυστυχώς ο δάσκαλος δεν έζησε να φτάσει τα 100. Μας άφησε στις 29 Νοεμβρίου του 2015.
Διαβάστε: Για τον δάσκαλο Γιώργο Χατζηνίκο (3 Μαΐου 1923 – 29 Νοεμβρίου 2015)

Κώστας Γρηγορέας
www.grigoreas.gr
Δεκέμβριος 2013