Η ΚΑΡΑΜΠΟΛΑ
Η πρώτη φορά που άκουσα τη λέξη καραμπόλα ήταν στα μπιλιάρδα του καφενείου της γειτονιάς μου όταν ήμουνα μικρός. Μπιλιάρδα και ποδοσφαιράκια κατεβαίναμε να παίξουμε στο υπόγειο του καφενείου τις Κυριακές και τις σχόλες ή τις μέρες που κάναμε σκασιαρχείο από το σχολείο.
Εκείνα τα χρόνια συνήθιζα να παίζω ποδοσφαιράκι ενώ αντίθετα δεν έμαθα ποτέ μου δυστυχώς να παίζω μπιλιάρδο. Οσάκις έπιανα τη στέκα στα χέρια μου, ο φόβος μου ήταν μη τυχόν και ξεσκίσω τη τσόχα με κάποια αδέξια κίνηση, αλλά το περισσότερο ήταν γιατί δεν κατάφερνα με τίποτε να πετύχω διαδοχικές καραμπόλες.
Παρακολουθούσα ωστόσο με πολύ ενδιαφέρον και θαύμαζα όσους ήξεραν να παίζουν, γιατί οι καραμπόλες με τα μπαλάκια ήθελαν φαντασία, σχέδιο, ζύγισμα και δεξιοτεχνία στην εκτέλεση. Ο καλός ο μπιλιαρδόρος μπορούσε να πετύχει ένα σερί από καραμπόλες σε σημείο που απορούσαμε όλοι εμείς οι απέξω, πώς γίνεται και υπολογίζει με τέτοια ακρίβεια τις οριζόντιες, τις κάθετες και τις διαγώνιες γραμμές, τι είδους ενστικτώδη γεωμετρία και τριγωνομετρία διέθετε και πώς μπορούσε με μια στέκα μπουκωμένη κάθε φορά στο τεμπεσίρι, να δίνει κατεύθυνση στο μπαλάκι για δυο τρεις και τέσσερες σερί καραμπόλες, μέχρι κάποιο ή κάποια από αυτά να πέσουν στην τρύπα. Υπήρχε μια τεχνική στο λύγισμα του κορμιού, στο κράτημα της στέκας, στη δύναμη που θα κτυπήσει η στέκα το μπαλάκι, στη γωνία ή το ύψος του κτυπήματος κλπ.
Θυμάμαι ένα παλικάρι από τη γειτονιά, αληθινό βιρτουόζο. Ξημεροβραδιαζόταν στο καφενείο παίζοντας μπιλιάρδο και αφού πια είχε κατατροπώσει όλους όσοι από την συνοικία μας τόλμησαν να παίξουν μαζί του, βρήκε δυνατούς αντίπαλους μόνον από άλλη περιοχή της Αθήνας, έτσι που όταν τελικά στο υπόγειο του καφενείου γινόντουσαν μεταξύ τους αγώνες, υπήρχε το αδιαχώρητο από όλους εμάς που δεν θέλαμε με τίποτε να χάσουμε το ντέρμπυ.
Εδώ βέβαια πρέπει να επισημάνω πως στην καραμπόλα υπεισέρχεται μοιραία και ο παράγοντας ‘τύχη’ αφού έτσι κι αλλιώς σε κινούμενες μπάλες δεν υπάρχει ποτέ η απόλυτη, η εξασφαλισμένη επιτυχία του στόχου.
Αργότερα ξανάκουσα ή διάβασα τη λέξη σε κάποια τροχαία ατυχήματα: “Λόγω της πυκνής ομίχλης στο 42ο της Εθνικής Οδού Αθηνών – Λαμίας έγινε σφοδρή καραμπόλα 8 αυτοκινήτων χωρίς ευτυχώς ανθρώπινα θύματα…”
Καμία σχέση εδώ με φαντασία, σχέδιο, ζύγισμα και δεξιοτεχνία στην εκτέλεση. Καμιά σχέση με υπολογισμούς, τεχνική και μπαλάκια. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την απόλυτη σύμπτωση. Εδώ έχουμε το εντελώς τυχαίο περιστατικό. Η λέξη απλά υιοθετήθηκε για να καταδείξει το τελικό αποτέλεσμα μιας πολλαπλής πρόσκρουσης.
Στα τροχαία λοιπόν, καθιερώθηκε να λέγεται καραμπόλα, όταν ένα αυτοκίνητο πέσει επάνω σε ένα άλλο κι αυτό με τη σειρά του σε ένα τρίτο ή ακόμη σε ένα τέταρτο, πέμπτο κ.ο.κ
Στις μέρες μας καραμπόλες συνηθίζουμε να λέμε τις διαδοχικές αλλαγές που γίνονται χωρίς σχέδιο, εφ’ όσον όμως το αποτέλεσμα είναι πάντοτε οι αλλεπάλληλες μετατοπίσεις του αντικειμένου.
Θα απορήσεις φίλε αναγνώστη τι με έπιασε έτσι ξαφνικά και ασχολούμαι με τις καραμπόλες στα μπιλιάρδα και τα τροχαία. Τι είδους εισαγωγή και ανάλυση είναι αυτή που στα καλά καθούμενα βάλθηκα να κάνω για την καραμπόλα. Απλά ένοιωσα την ανάγκη να γράψω δυο αράδες αφού η είδηση γύρω από τη σύνθεση της νέας μας κυβέρνησης, αποδεικνύει πως η καραμπόλα πέρα από το μπιλιάρδο και τα τροχαία μπήκε φαίνεται πια οριστικά και στην πολιτική.
Ο νέος Υπουργός Πολιτισμού μας, λέει, τοποθετήθηκε από καραμπόλα! Μάλιστα! Ο Υπουργός όλων ημών που ασχολούμαστε με τον Πολιτισμό τοποθετήθηκε από καραμπόλα.
Ακούστε τώρα πώς έχει η ιστορία: Ο αντιπρόεδρος της νέας κυβέρνησης απαίτησε, λέει, να αναλάβει το πρώτο ‘τη τάξει’ Υπουργείο, το Υπουργείο Εξωτερικών. Ο μέχρι προχθές Υπουργός ωστόσο θα έπρεπε να τοποθετηθεί σε άλλο αξιόλογο Υπουργείο, έτσι ώστε να μη θεωρηθεί ότι υποβαθμίζεται γι’ αυτό και του δόθηκε το Υπουργείο της Άμυνας. Ο υπό καθήλωση Υπουργός με τη σειρά του απαίτησε το Υπουργείο Εσωτερικών αλλά δεν του έγινε το χατίρι ενώ στη συνέχεια ζήτησε το Υπουργείο Υποδομών κι εδώ χωρίς επιτυχία και τέλος το Υπουργείο Περιβάλλοντος με το ίδιο πάντα αρνητικό αποτέλεσμα. Τελικά και προκειμένου να μην υπουργοποιηθεί ‘δέχτηκε’ να αναλάβει το Υπουργείο Πολιτισμού.
Στη ηγεσία αυτού του Υπουργείου λοιπόν θα έχουμε ένα πρόσωπο που ‘καταδέχτηκε’ να διοικήσει όλους εμάς τους άχρηστους: Συγγραφείς, αρχιτέκτονες, μουσικούς, ηθοποιούς, λογοτέχνες, ζωγράφους, γλύπτες κλπ. όλους δηλαδή τους δημιουργούς, όλους όσοι ασχολούμαστε με τον πολιτισμό αυτού του τόπου.
Αντί να τοποθετηθεί μια προσωπικότητα με την σοβαρότητα, την πνευματικότητα και το κύρος που επιβάλλει το αξίωμα, τα καθήκοντα ανέλαβε από καραμπόλα ένας πρώην δημοσιογράφος όχι ιδιαίτερου πνευματικού επιπέδου.
Το πρόσωπο και ο τρόπος επιλογής του – με την πολλαπλή καραμπόλα – δεν δείχνει μόνο εμπαιγμό και αδιαφορία για όλους εμάς, δείχνει απαξίωση και περιφρόνηση στον ίδιο τον Πολιτισμό.
Ζούμε δυστυχώς την απόλυτη παρακμή και χρεοκοπία τής χώρας, όχι μόνον την οικονομική!
Ευάγγελος Ασημακόπουλος
(28 Ιουνίου 2013)
lizevas@yahoo.com
http://www.evangelos-liza.com/
Τεχνική επιμέλεια σελίδας Κώστας Γρηγορέας
