ΚΑΘΕ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΣΕΛΙΔΑ… (Της Τίνας Βαρουχάκη)

ΚΑΘΕ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΣΕΛΙΔΑ…

Αποχαιρετώντας το φετινό Καλοκαίρι και υποδεχόμενοι τον…ΕNΦΙΑ, παρηγορηθήκαμε με μια συναυλία στο καταπράσινο Eυριπίδειο Θέατρο Ρεματιάς.
Ο Νότης Μαυρουδής, μαζί με τον Γιώργο Τοσικιάν, άλλοτε πλαισιωμένοι από την υπέροχη φωνή της Νένας Βενετσάνου και άλλοτε ως ένα αυτόνομο κιθαριστικό ντουέτο με δικές τους, εξαίρετες διασκευές, μας χάρισαν μια μουσική βραδιά, ταξιδεύοντάς μας στο παρελθόν.
Αυτή η συναυλία διέφερε από άλλες, από την άποψη ότι είχε έντονο το άρωμα της δεκαετίας του ΄80. Μιας δεκαετίας που, ας μου επιτραπεί να πω, θυμάμαι με ιδιαίτερη νοσταλγία, λόγω των μουσικών ακουσμάτων, με τα οποία την έχω «συνδέσει» στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Μεταξύ αυτών, ο πρώτος δίσκος της Νένας Βενετσάνου, το 1980, τον οποίο άκουγα παιδιόθεν...

Oρισμένα από τα τραγούδια που περιλαμβάνονται σε αυτό το δίσκο, «Θέλω Να Μου Μιλήσεις» (Στίχοι: Στέλλα Χρυσουλάκη, Μουσική: Νένα Βενετσάνου) και «Ρωτώ Να Μάθω Την Αλήθεια» (Στίχοι: Μπέτυ Κομνηνού, Μουσική: Νένα Βενετσάνου) τα ερμήνευσε εκείνη το ίδιο γλαφυρά, όπως τότε... Αμέσως όλοι ανταποκριθήκαμε σιγοτραγουδώντας γεμάτοι συγκίνηση.
Από το ρεπερτόριο της Νένας Βενετσάνου, δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Θυμάμαι πόσο με εντυπωσίαζε η φωνή της, σε τραγούδια του, όπως, σε έναν άλλο αγαπημένο μου δίσκο: «Oι Μπαλάντες της Οδού Αθηνάς». Έβλεπα στο εσώφυλλο τις φωτογραφίες των νεαρών τότε, Βασίλη Λέκκα, Ηλία Λιούγκου, Νένας Βενετσάνου και Έλλης Πασπαλά και με γοήτευαν βαθιά. Τότε που άκουγα το δίσκο, θυμάμαι την έντονη επιθυμία μου να ζούσα αυτό το μουσικό βίωμα, ακριβώς την εποχή που συνέβη και όχι αργότερα. Ένιωθα κάτι να με συνδέει πολύ περισσότερο με τους εκπροσώπους εκείνης της γενιάς, αντί της δικής μου. Της δικής μου γενιάς, που στην πλειοψηφία της «υποκλίθηκε» στις επιταγές του σύγχρονου lifestyle, όπου δεν χωρούν «ευαισθησίες», ρομαντισμοί και «αυταπάτες»! Γι΄αυτή τη γενιά, η ζωή αναλώνεται στο “κυνήγι” του χρήματος, της ωραιοπάθειας και της ατομικής ευημερίας. Αναφερόμενη σε στίχους ενός τραγουδιού, που ήταν γραμμένοι σε Επιτύμβια Στήλη, μας παρότρυνε η Νένα Βενετσάνου: «Να επισκεφθείτε το «Επιγραφικό Μουσείο! Βρίσκεται πίσω ακριβώς από το Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας.» Πολύ φυσικό να δίνει μια τέτοια συμβουλή, λόγω της ιδιότητάς της ως Αρχαιολόγου και Ιστορικού Τέχνης, με σπουδές εντός και εκτός συνόρων. Πόσοι νέοι σήμερα, επιθυμούν να σπουδάσουν αυτές τις Επιστήμες, ιδιαιτέρως δε, Ιστορία Τέχνης; Μα… αφού δεν έχουν κέρδος; Ιδού, το μοναδικό κριτήριο! Σημεία των Καιρών!
Καθώς η συναυλία ήταν σε εξέλιξη, ένα ρητορικό ερώτημα μου «τριβέλιζε» το μυαλό: άραγε, αν συνθέτες, όπως ο Νότης Μαυρουδής και ερμηνευτές, όπως η Νένα Βενετσάνου, ξεκινούσαν σήμερα την καριέρα τους, θα τους «σήκωνε» η εποχή; Θα ήταν εφικτό να κάνουν σήμερα το ίδιο λαμπρή καριέρα;

Ρητορικό το ερώτημα, μάλλον στερείται νοήματος η όποια απάντηση. Φοβάμαι όμως ότι οι Αξίες και συνεπεία αυτών, οι δομές της παρούσας εποχής, δεν ευνοούν τίποτε μη «εμπορικό» και ας «ταρακουνήθηκαν» τα θεμέλια της πολιτιστικής βιομηχανίας από την οικονομική κρίση.
Ωστόσο, το κατάμεστο θέατρο στη Ρεματιά, όπου διόλου λίγος κόσμος άντεξε επί δυο και πλέον ώρες ορθοστασίας, αποτελεί απόδειξη ότι τα τραγούδια του παρελθόντος, εξακολουθούν να συγκινούν και να εμπνέουν. Αναμφισβήτητα, άντεξαν στο χρόνο, γιατί σμιλεύτηκαν με γνώση, κόπο, ώστε να αποτελέσουν Τέχνη, απηχώντας διαχρονικές Αξίες και Αλήθειες… Για παράδειγμα, όχι τυχαία, ο Νότης Μαυρουδής, αναφέρθηκε στο θέμα της Προσφυγιάς… Η Νένα Βενετσάνου έκανε την ενδιαφέρουσα παρατήρηση ότι πέρα από τον πόλεμο, κίνητρο για «ξεριζωμό», παντού στην Οικουμένη, είναι ο έρωτας! «Ας ρωτήσουμε και κανέναν Σύριο», αντέτεινε ο Νότης Μαυρουδής. Σημειωτέον δε, ότι όλα αυτά τα ενδιαφέροντα σχόλια που ειπώθηκαν, σιγανά, με τόση σεμνότητα, διατυπώνονταν υπό τους ήχους υπέροχων, απαλών αυτοσχεδιασμών από τον Γιώργο Τοσικιάν.

«Κάθε μια νύχτα είναι μόνο μια σελίδα…» Σε αυτή τη συναυλία, απεδείχθη περίτρανα, ότι: «κάθε γενιά είναι μόνο μια σελίδα», που συνθέτει την Ιστορία του Ελληνικού Τραγουδιού. Τραγούδια, που κατάφεραν να καταργήσουν τα σύνορα και το χάσμα μεταξύ των γενεών. Πολλοί γονείς παρακολούθησαν τη συναυλία με τα ανήλικα παιδιά τους και παρά ταύτα, επικρατούσε υποδειγματική ησυχία... Αλήθεια, αυτά τα παιδιά, που «υφίστανται» την kitsch αισθητική και το «θόρυβο» των εγχώριων και διεθνών «ειδώλων», πόσο σπάνια έχουν την ευκαιρία να απολαμβάνουν τόσο πολύτιμα μουσικά βιώματα;
Ίσως κάποτε στη ζωή τους να τα αξιοποιήσουν δημιουργικά.
Ίσως, οι συνθέτες των τραγουδιών αυτής της συναυλίας, να αποτελέσουν τους Φάρους, που θα τα καθοδηγήσουν, ώστε να προσθέσουν στην ιστορία του Ελληνικού Τραγουδιού μια ακόμη ενδιαφέρουσα Σελίδα…

Τίνα Βαρουχάκη
varouchaki.tar@gmail.com
Σεπτέμβριος 2016