[κιθαριστικά πορτραίτα] Λίγα λόγια για τη μεγάλη IDA PRESTI
(του Robert Lemieux)

Το ακόλουθο γραμμα στάλθηκε στο ΤαR απο τον κύριο Robert Lemieux που είχε την τύχη να είναι μαθητής της μεγάλης Ida Presti. Δυστυχώς, ο κ. Lemieux ξέχασε να γράψει την ηλεκτρονική του διεύθυνση στο πεδίο “Επικοινωνία”. Έτσι δεν ήταν δυνατό να ζητήσουμε την άδεια του για τη δημοσίευση.
Νομίζω πάντως ότι δεν θα είχε αντίρρηση.
(Επίσης ελπίζω ότι θα διαβάσει αυτό το σημείωμα και θα επικοινωνήσει μαζί μου στο grigoreas@tar.gr)
(Κώστας Γρηγορέας)

 Είχα την τύχη να είμαι μαθητής της Ida Presti και του Alexandre Lagoya το 1965 και 1966 στην Academie Internationale της Nice. Φτάνοντας εκεί στην ηλικία των 18 βρέθηκα αποκομμένος από την οικογένεια μου, με την οποία ήμουν πολύ στενά δεμένος. Οι Presti-Lagoya ήταν στην καρδιά μου κάτι σαν θετοί γονείς μου, όπως και για πολλούς από εμάς εκεί. Η Ida Presti συχνά μας αποκαλούσε "ses enfants".
Ποτέ δεν είδα την Ida Presti χωρίς δυναμισμό. Άλλωστε ήταν και οι δυο τους τόσο γεμάτοι από μουσική και ενθουσιασμό για την μετάδοση των γνώσεων τους σε εμάς. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, εμείς ήμασταν σαν σφουγγάρια. Προσωπικά ήμουν πολύ δεμένος μαζί τους.

Ήμουν στο Παρίσι όταν η Ida Presti πέθανε. Ήταν ο φίλος και δάσκαλος μου, ο Carel Harms (που μετά έγινε  βοηθός του Lagoya στο Conservatoire του Παρισιού) που ήρθε στο διαμέρισμα μου και το ανακοίνωσε. Δεν μπόρεσα απλά να το πιστέψω και αμέσως πήγα να πάρω μια εφημερίδα με την ελπίδα ότι δεν ήταν αλήθεια. Δεν μπορούσα να ακούσω τις ηχογραφήσεις τους για 10 χρόνια –απλά άρχιζα να κλαίω τις λίγες φορές που προσπάθησα.

Βεβαίως, αυτό που είδαμε σαν μαθητές ήταν αυτό που εκείνοι θέλανε να δούμε.
Η ζωή τους ήταν γεμάτη από μουσική. Σε όλα τα ρεσιτάλ και τα μαθήματα και τις ιδιωτικές εκδηλώσεις αυτό ήταν πάντα προφανές. Το μόνο άτομο που νομίζω οτι υπέφερε από όλα αυτά ήταν ο γιος τους, ο Sylvain. Ήταν περίπου 12 ετών το 1965. Μπορούσα να διακρίνω ότι ήταν λυπημένος και μόνος, νιώθοντας μεγάλο ανταγωνισμό από όλους αυτούς τους κιθαριστές, τα "enfants" των γονιών του.

Αλλά όσο αφορά την Ida Presti, ποτέ δεν είδα μια λυπημένη έκφραση στο πρόσωπό της, ούτε μία έκφραση που θα πρόδιδε τα συναισθήματά της. Όσο καιρό την γνώρισα ήταν γεμάτη από ενέργεια και ευτυχία. Μετά από ένα υπέροχο ρεσιτάλ στο Salle Pleyel στο Παρίσι, μου έδειξε τον αριστερό της αντίχειρα τον οποίον είχε τραυματίσει με ένα μαχαίρι λίγο πριν το ρεσιτάλ και παραπονέθηκε για το πόσο την πονούσε ενώ έπαιζε. Αυτή ήταν και η μοναδική φορά που την άκουσα να παραπονιέται.

Αυτή την στιγμή ψηφιοποιώ το δίσκο τους Musique Espagnole, τον οποίον είχα περίπου 20 χρόνια να ακούσω.
Τόσο όμορφη μουσική, τόσο πρόωρη απώλεια…

Πολλούς χαιρετισμούς
Robert Lemieux
Montreal (Canada)
(μετάφραση: Γιώργος Παπαδόπουλος)