[κλασ. κιθάρα] Για τον Segovia
(της Έλενας Παπανδρέου)

Για τον Segovia...

Κάθομαι και σκέφτομαι τι στο καλό μπορώ να πω για τον Segovia! Ότι μεγάλωσα με τους δίσκους του; Σιγά το πρωτότυπο! Ποιος κιθαριστής δε μεγάλωσε με τους δίσκους του! (Αν και η νεότερη γενιά ίσως δεν ανήκει πια τόσο σε αυτή την κατηγορία). Ότι ήταν ένα ιερό τέρας; Το έχουμε διαβάσει χιλιάδες φορές. Σκέφτηκα λοιπόν να σας μιλήσω για ένα ταξίδι και ένα φιλί!

Ξεκίνησα κιθάρα σε ηλικία 8 χρονών και αμέσως μετά ο μπαμπάς μου που άκουγε πολλή κλασσική μουσική πήρε ένα σωρό δίσκους, πρώτα απ’ όλα φυσικά του Segovia. Έχω συνδυάσει το άκουσμα αυτών των δίσκων με ένα ταξίδι που κάναμε για ένα μήνα με αυτοκίνητο το ίδιο εκείνο καλοκαίρι περνώντας από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες και καταλήγοντας στην Αγγλία. Λίγα θυμάμαι από εκείνο το ταξίδι όσον αφορά τις εικόνες, το κύριο που θυμάμαι είναι το παίξιμο του Segovia. Για όσους συνδυάζουν τα ταξίδια με εικόνες, για μένα εκείνο το ταξίδι είχε κυρίως ήχο! Ακόμα τώρα όταν τον ακούω να παίζει για παράδειγμα την εκπληκτική Granada του Albéniz, μου έρχεται η αίσθηση ότι βρίσκομαι σε εκείνη τη Citroën και ταξιδεύουμε στην Ευρώπη!

Αργότερα βρέθηκα στην Αγγλία τη χρονιά που ο Segovia έδωσε ένα ρεσιτάλ στο Wigmore Hall του Λονδίνου με την ευκαιρία της απονομής ενός από τα πολλά μετάλλια που του δόθηκαν. Ήταν το 1986, ένα χρόνο πριν πεθάνει και έδωσε ένα τεράστιο ρεσιτάλ με τρία μέρη! Θυμάμαι να βγαίνει στη σκηνή χωρίς κιθάρα και να κάνει μερικά ατελείωτα λεπτά να διανύσει τα 3 μέτρα μέχρι το κέντρο της μικρής σκηνής και το κάθισμά του μέσα σε τρανταχτά χειροκροτήματα όλων ημών που στεκόμασταν όρθιοι! Ήταν μεγάλη συγκίνηση να βλέπεις αυτό το μύθο. Όπως πολλοί άλλοι δεν είχα πάει τόσο να ακούσω τον Segovia αλλά να τον δω! Αντίθετα με το ταξίδι στην Ευρώπη, το ρεσιτάλ του Segovia ήταν για μένα πιο πολύ εικόνα παρά ήχος! Αυτός ο πολύ ηλικιωμένος άνθρωπος με τα άσπρα μαλλιά και τα χοντρά γυαλιά μου ενέπνεε τρομερό δέος.

Ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη που μπορώ να λέω «είδα και άκουσα τον Segovia!». Μετά το ρεσιτάλ σχηματίσαμε μια ατελείωτη ουρά για αυτόγραφα και περιμέναμε πραγματικά πολύ. Κανείς δε σκέφτηκε να εγκαταλείψει το εγχείρημα. Στο τέλος αφού ο Maestro είδε όλα τα σημαίνοντα πρόσωπα, άνοιξε η πόρτα και για μας τους πληβείους! Καθισμένος πίσω από ένα τραπεζάκι ρωτούσε έναν έναν πως γράφεται το όνομά του και με τα Αγγλικά ονόματα φαντάζεστε τι μπελάς ήταν. Όταν έφτασε η σειρά μου του επανέλαβα πολλές φορές E-L-E-N-A φωνάζοντας δίπλα στο αυτί του μέχρι που κατάλαβε και είπε χαρούμενος με ισπανική προφορά «Α, Ελένα!». Μετά, επειδή κουράστηκε να του φωνάζουν ονόματα στο αυτί, είπε σε όλους τους υπόλοιπους να γράψουν αυτοί το όνομά τους στο πρόγραμμα και αυτός απλά θα υπέγραφε. Μόλις λοιπόν τέλειωσε το αυτόγραφό μου τον ρώτησα: «μπορώ να σας δώσω ένα φιλί;» ! Εκείνος έγνεψε καταφατικά με μια αργή κίνηση του κεφαλιού και εγώ του έσκασα ένα φιλί στο μάγουλο προς έκπληξη των διοργανωτών που με κοίταζαν άναυδοι! Τι θράσος αυτή η πιτσιρίκα! Εγώ πάντως έχω να το λέω ότι φίλησα τον Segovia, τον άνθρωπο στον οποίο πιστεύω ότι όλοι οι κιθαρίστες χρωστάμε άμεσα η έμμεσα την αγάπη μας για την κιθάρα. Και θα ήθελα να καταλάβουν και οι νεότεροι ότι ακόμα και αν οι σημερινοί κιθαριστές παίζουμε πολύ διαφορετικά, έχουμε πάρα πολλά να μάθουμε ακούγοντας το παίξιμό του, αναλύοντας και κατανοώντας το. Όπως για παράδειγμα το χαρακτηριστικό που είχε να σταματάει το χρόνο σε κάποιες νότες, να τις αφήνει να αιωρούνται και να λάμπουν σαν πολύτιμοι λίθοι και τέτοιες στιγμές να κάνει τους ακροατές να κρατούν την αναπνοή τους και να τον ευγνωμονούν…!

Ήταν ένας σοφός μουσικός όσο λίγοι υπήρξαν ποτέ και χαίρομαι που κάποτε τον ευχαρίστησα με ένα … φιλί!