Μια άλλη εποχή
Πώς αισθανόσασταν όταν στα πρώτα σας κιθαριστικά βήματα ζούσατε στη σκιά του Σεγκόβια; Όταν άρχισα κιθάρα (τελείως συμπτωματικά), σε εβδομαδιαία βάση προσπαθούσα, με την παρότρυνση του δασκάλου μου Δημήτρη Φάμπα, να κάνω με τα μικρά μου δάχτυλα τους δακτυλισμούς του Σεγκόβια ή να κάνω αυτή την τενούτα, ή εκείνο το βιμπράτο εδώ κι εκεί στο κομμάτι μου, κι ας μην το αισθανόμουνα. Όταν απόχτησα εμπειρία, αυτές οι μνήμες δικτατορίας ακόμα πιο πολύ με ξένιζαν. Είμαι σίγουρη ότι παρόμοιες εμπειρίες θα είχαν και αναρίθμητοι άλλοι κιθαριστές.
Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι ερμηνείας που μπορούν να με συγκινήσουν, διαφορετικοί δακτυλισμοί που είναι εξίσου καλοί αν βολεύουν τον κιθαριστή, και φυσικά πάνω απ’ όλα υπάρχει και το κείμενο που μας καθοδηγεί.
Όταν όμως ο Σεγκόβια πέθανε, όλοι άρχισαν να βγάζουν τα απωθημένα τους, προβάλλοντας μόνο τα αρνητικά του – δεν άκουγα τίποτα καλό για εκείνον. Κι αυτό με θύμωνε. Κάποια στιγμή, με το πέρασμα του χρόνου, ελπίζω να βρεθεί η χρυσή τομή.
Έχετε ακούσει την ηχογράφηση του Αραβικού καπρίτσιου του Τάρεγκα, που έκανε το 1955; Τι ήχος, τι παρουσία, τι φραζέ, τι χρωματισμοί, τι αίσθηση του χαρακτήρα του κομματιού!
Κατά κανόνα δε μ’ αρέσει πολύ ο Σεγκόβια και η αισθητική εκείνης της εποχής. Συνήθως χρησιμοποιεί πολλά ρουμπάτα και παίρνει κάπως υπερβολικές ελευθερίες σε σχέση με το μουσικό κείμενο, αλλά παρ’ όλα αυτά κάπου σε πείθει. Γιατί το κάνει με όλη του την καρδιά και με απόλυτη ειλικρίνεια. Δεν το περίμενα, αλλά αυτό το κομμάτι με συγκίνησε πολύ με την ποίηση της ερμηνείας του.
Ότι δεν κατάφερε να κάνει ή ότι έκανε στραβά, το ξεχνώ, γιατί πολλές φορές ακούγοντάς τον είχε σηκωθεί η τρίχα μου, είχε κοπεί η αναπνοή μου, και γιατί αν δεν υπήρχε αυτός ίσως δεν θα έκανα τη ζωή που κάνω...
Ελευθερία Κοτζιά
eleftheriak@tiscali.co.uk
(Μάιος 2007)