ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ & ΛΥΔΙΑ ΜΠΟΥΝΤΟΥΝΗ
"String Demons"
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Στην Τίνα Βαρουχάκη
Ο Κωνσταντίνος Μπουντούνης (βιολοντσέλο-κρουστά) και η αδελφή του, Λυδία Μπουντούνη, (βιολί) ή αν θέλετε, οι “String Demons,” είναι δυο νέοι μουσικοί που «ξεχειλίζουν» από ταλέντο! Δεν χρειάζεται να μιλήσεις πολλή ώρα μαζί τους για να πεισθείς ότι πραγματικά, η μουσική είναι η ζωή τους! Άλλωστε, μου ξεκαθαρίζουν από την αρχή ότι: «όταν κάποιος είναι δημιουργός, μουσικός, εκτελεστής, όσο ωραία λόγια και να πει, ό,τι συνέντευξη και να δώσει, μέσα από το έργο του θα βγει το πιο σημαντικό πράγμα που έχει να πει».
Με κλασική Παιδεία και ποικίλες μουσικές επιρροές, από Bach, Vivaldi, δημοτική μουσική, ρεμπέτικα, Beatles, heavy metal κτλ ο Κωνσταντίνος και η Λυδία, ξεπερνούν τα στερεότυπα που διακρίνουν τη μουσική σε είδη και χωρίς προκαταλήψεις, αφήνουν τη μουσική να τους «ταξιδέψει». Βέβαια την… ταξιδεύουν και οι ίδιοι, δεδομένου ότι όλο το καλοκαίρι περιόδευαν εντός και εκτός συνόρων δίνοντας δεκάδες συναυλίες και έπονται πολλές ακόμη… Στις 23 και 24 Οκτωβρίου, οι String Demons θα συμπράξουν με τις «200 κιθάρες», σε δυο συναυλίες, στο Μ.Μ.Α., υπό τη διεύθυνση του καταξιωμένου σολίστ κιθάρας και Δασκάλου, Βαγγέλη Μπουντούνη. Η πρώτη συναυλία «200 κιθάρες για την Ελλάδα» θα έχει ποικίλο πρόγραμμα, ενώ την ακριβώς επόμενη μέρα, θα διοργανωθεί συναυλία αφιερωμένη στη μνήμη του Μάνου Χατζιδάκι, με τίτλο: «200 κιθάρες για το Μάνο».
Ό,τι μουσική «αγγίζει» τους “String Demons,” γίνεται διασκευή και ό,τι επιρροές έχουν, αποτυπώνεται στη δική τους μουσική. Διασκευές, αλλά και δικά τους έργα, ηχογραφούνται αυτή την εποχή με την προοπτική στις αρχές του επόμενου έτους να κυκλοφορήσει το νέο τους cd. O τίτλος του; Δεν «έπιασα λαυράκι», γιατί όπως μου είπαν: «Μαγειρεύεται ακόμα»…
«Ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου βλέπουν το βιολοντσέλο και λένε “ωχ! πρέπει να είμαστε σοβαροί τώρα!» Έχει γίνει “πλύση εγκεφάλου”. Κάποιοι το αντιλαμβάνονται με αρνητισμό, κάποιοι με φόβο! Εμείς δεν αφήνουμε τον άλλο να νοιώσει έτσι. Πρέπει να γίνει πιο λαϊκή η κλασική μουσική στο σύνολό της». (…) Γιατί μια κλασική συναυλία να μην γίνει πιο προσιτή στο ευρύ κοινό; έτσι απομακρύνεις και τον κόσμο από αυτό που λέμε εμείς «μη μουσική». Από τη μουσική που φτιάχνεται για κάποιο life style, που δεν είναι μουσική!
* * * * *
Τ.Β. Έχετε αναφέρει σε μια συνέντευξή σας προσφάτως πως: «Παίζουμε τα βιώματά μας». Ποια από τα σημαντικότερα βιώματά σας, αισθάνεστε ότι μετουσιώθηκαν σε μουσική;
Λ.ΜΠ. Εννοούμε τα βιώματα που έχουμε κυρίως σε σχέση με τη μουσική, δηλαδή οι συναυλίες που κάναμε από μικρά παιδιά, η μουσική που ακούγαμε, τα video clips που έχουμε δει, το ραδιόφωνο που έχουμε ακούσει… Έχουμε ακούσει τη «Λιλιπούπολη», έχουμε δει πολλά video clips του Michael Jackson, έχουμε ακούσει “Queen”, “Βeatles”… Από την άλλη, έχουμε ακούσει όμως και Τσιτσάνη, αλλά επίσης πολύ Bach και Vivaldi. Επομένως, με τη φράση: «παίζουμε τα βιώματά μας», εννοούμε τα μουσικά βιώματα και πολλούς από αυτούς τους συνθέτες, τους έχουμε παίξει από μικροί σε συναυλίες κτλ Όλα αυτά υπάρχουν ως βιώματα και όταν πια έχεις βρει το δρόμο σου και ξέρεις μέσα από τι θες να τα εκφράσεις, βγαίνουνε. Επίσης κάτι διαδραστικό που μπορεί να κάνουμε με το κοινό (γιατί το live μας είναι διαδραστικό και παιχνιδιάρικο) όλο αυτό, έχει να κάνει με το πώς έχουμε μεγαλώσει. Για παράδειγμα, αν έχεις μεγαλώσει με κόμικς της Disney, όλο αυτό «μεταφράζεται» σε μια παιχνιδιάρικη διάθεση που τη βγάζεις στη σκηνή.
Κ.ΜΠ. Πολλές φορές και ασυνείδητα υπάρχουν βιώματα που έχουνε σχέση με παιδική ηλικία, όπως αυτό που λέγαμε πριν τη συνέντευξη, για παιχνίδι στο δρόμο, για πράγματα που κάναμε με κοινές παρέες… Αυτό βγαίνει ως παιχνιδιάρικη διάθεση. Βέβαια το να παίζεις κρυφτό, δεν έχει σχέση με τη μουσική. Όμως καθώς παίζεις, κάποιες μουσικές φράσεις «περνάνε» στο μυαλό σου! Επίσης, άμεση σχέση δεν έχει με τη μουσική το να βλέπεις μια ταινία πχ Αστερίξ. Και όμως! φράσεις, μελωδιούλες, στοιχεία μουσικά, καθρεφτίζονται και εκεί πέρα! Βλέποντας μια παιδική ταινία, ένα καρτούν, μπορεί να μας μείνει ένα μουσικό θέμα, ή μια ομιλία κάποιου από τα καρτούν να μας «μείνει» και αυτό να «μεταφραστεί» σε μουσική…
Τ.Β. Έχετε κάνει πολλές και ενδιαφέρουσες διασκευές συνθετών διαφορετικών εποχών και αισθητικής ( Bach, Vivaldi, Δημοτική μουσική, ρεμπέτικα, ροκ, heavy metal κτλ). Θα θέλατε να αναφερθείτε στο πώς σχεδιάζετε αυτές τις διασκευές;
Κ.ΜΠ. Γίνονται τελείως αυθόρμητα! Δεν σχεδιάζουμε τίποτα, γι΄αυτό και ποτέ δεν ξέρουμε ποιο θα είναι το επόμενο! Είναι μυστήριο ακόμα και για εμάς! Δεν έχουμε ιδέα τι πρόκειται να παίξουμε. Απλά, ακούμε κάτι απ΄όπου και να προέρχεται και απ΄ όποιο «χωράφι». Χρησιμοποιούμε τη λέξη «χωράφι» για τη μουσική. Απ΄όπου και να προέρχεται, άμα μας αρέσει, μας πιάνει (όπως λέει και η Λυδία) μια ακατανίκητη επιθυμία να το παίξουμε και μετά βγαίνει με τον τρόπο μας αυτό.
Τ.Β. Οι διασκευές γίνονται στο πλαίσιο αυτοσχεδιασμού;
Λ.ΜΠ. Γίνεται και αυτό! Ο αυτοσχεδιασμός, πάντα υπάρχει μέσα σε αυτό. Ο υπέρτατος κριτής στο τι σου αρέσει και στο τι θέλεις να παίξεις στο μουσικό όργανο, είναι το αυτί. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τους μουσικούς, αλλά για τους ανθρώπους γενικώς. Αυτός είναι ο υπέρτατος κριτής της μουσικής, το αυτί. Το θέμα είναι ό,τι φθάνει στ΄αυτιά σου, να σου αρέσει, να σου δημιουργεί συναισθήματα. Να σε πιάνει μια ακατανίκητη επιθυμία να παίξεις μουσική. Και αυτό θα βγει με τον τρόπο του. Εμείς αυτά που κάνουμε τα ονομάζουμε διασκευές- συνθέσεις. Δηλαδή, όπου μας πάει το κομμάτι! Εμείς «χτίζουμε» και πάνω του μας αρέσει κάτι μπορεί να μας εμπνεύσει, ένα μοτίβο και να το «ξεχειλώσουμε», να το φθάσουμε λίγο στα άκρα, να το πάμε κάπου αλλού, να βάλουμε μέσα και ένα άλλο είδος μουσικής, ένα άλλο ρυθμικό μοτίβο που να ταιριάζει με το ήδη υπάρχον.
Κ.ΜΠ. Πολλές φορές βασιζόμαστε στο κομμάτι που έχει γράψει ο εκάστοτε συνθέτης και μπορεί να φτιάξουμε και κάτι άλλο πάνω του. Αυθόρμητα!
Τ.Β. Για ποιους λόγους έχετε προσθέσει cajon και «μπότα» ντράμς σε πολλές από τις διασκευές σας;
Κ.ΜΠ. Με τα ντράμς και εγώ και η Λυδία έχουμε μια άψογη σχέση. Εγώ ήμουνα ντράμερ (δηλαδή έχω παίξει πολύ ντραμς σε heavy metal συγκρότημα). Έτσι, μου βγήκε πολύ φυσικά να «παντρέψω» αυτά τα δυο όργανα, το τσέλο και τα τύμπανα, οπότε γι΄αυτό έχω και τη μπότα. Η Λυδία (ως μικρότερη αδελφή), παλαιότερα όταν έπαιζα ντραμς, τα αγάπησε! Σήμερα, έχει μια σχέση με το ρυθμό ακόμη καλύτερη από μένα και μας είναι πολύ οικείο όργανο, δηλαδή δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι πια χωρίς ρυθμό! Γι΄ αυτό και η Λυδία έχει άψογη σχέση με το ρυθμό. Ο τρόπος που κρατάει ρυθμικά μοτίβα είναι σαν ντράμερ!
Λ.ΜΠ. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Κωνσταντίνο, δηλαδή έχει τη μπότα στο πόδι του (η μπότα πια είναι μέρος της μπάντας “String Demons”) δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι χωρίς να έχει τη μπότα! Και αυτό προσθέτει. Μας αρέσει να λέμε αυτά τα live που κάνουμε, όχι εμείς, μας τα έχουνε χαρακτηρίσει άλλοι…
Τ.Β. Διάβασα… συμφωνικό πανηγύρι!
Λ.ΜΠ. Όλα αυτά είναι λόγια ακροατών, του κοινού με το οποίο μιλάμε και μετά τις συναυλίες. Ένας «διονυσιασμός» που βγαίνει από το live, χρειάζεται και τα κρουστά για να γίνει. Τα κρουστά είναι βασικό μέρος της συναυλίας!
Κ.ΜΠ. Γιατί αλλιώς θα εκραγούμε άμα δεν τα έχουμε! Θέλουμε να ζήσουμε το ρυθμό, οπότε πρέπει να βγάλουμε εκεί την ενέργειά μας αυτή! Τώρα, ως προς το kajon, είναι ισπανικής προελεύσεως και είναι ένα κρουστό με ένα πολύ ιδιαίτερο ήχο- παίζεται με τα χέρια. Οι «Δαίμονες των εγχόρδων» ξεκίνησαν από τη Βασλική Καρακώστα (εκείνη μας «βάπτισε» έτσι) οπότε τότε το χρησιμοποιούσαμε σε μεγάλο βαθμό και έτσι το kajon και μας έχει γίνει «δευτέρα φύση»! Εμείς παίζουμε με τον πιο απλό τρόπο που γνωρίζουμε, με μια πιο πρωτόγονη αντίληψη του οργάνου, δεν έχουμε τη λεπτεπίλεπτη τεχνική που έχει αυτό το κρουστό. Χρησιμοποιούμε όμως και τύμπανα με μπαγκέτες, αλλά το kajon έχει ένα πιο ιδιαίτερο ήχο. Καταρχάς είναι πλήρες από μόνο του! Είναι ένα κρουστό που έχει και βαθιά και χαμηλά και μπάσα και ψηλά, δηλαδή σαν να λέμε και ακόρντα και μελωδία. Έχει και αυτή την πολύ ιδιαίτερη χροιά, οπότε είναι πολύ ενδιαφέρον. Γιατί όχι;
Τ.Β. Είναι γνωστό ότι διαφωνείτε με τον αυστηρό διαχωρισμό της μουσικής σε «είδη». Όμως γεγονός παραμένει ότι υφίστανται διαφορετικές συνθήκες δημιουργίας και διάχυσης κάθε μουσικής αισθητικής. Υπό άλλες συνθήκες γεννήθηκε το μπαρόκ, το δημοτικό τραγούδι, το ρεμπέτικο, το heavy metal και διαφορετικοί είναι οι όροι παραγωγής και εκτέλεσής τους κτλ Αμβλύνοντας τα όρια μεταξύ των μουσικών ειδών, δεν φοβάστε να μην αλλοιωθούν δομικά τους χαρακτηριστικά;
Κ.ΜΠ. Εδώ μπαίνει ο παράγοντας της διαφορετικότητας. Ο καθένας έχει να πει αυτό που τον εκφράζει! Ο «αυστηρός» «κλασικός εκτελεστής», θα παίξει το έργο όπως το είχε γράψει ο συνθέτης της τάδε εποχής, κάτω από τις συνθήκες υπό τις οποίες παιζόταν το έργο τότε. Δεν θα κάνουμε όλοι το ίδιο! Η μουσική είναι μια όμορφη τέχνη από μόνη της. Γιατί δεν εννοούμε μουσική (όπως ανέφερε η Λυδία), κάτι το οποίο φτιάχνεται και δημιουργείται για άλλους λόγους πχ για να δείξουμε πόσα λεφτά μπορούμε να βγάλουμε, ή για να ανήκουμε σε κάποιο συγκεκριμένο live style. Όταν γίνεται μουσική για άλλους λόγους, τότε δεν είναι μουσική! Είναι κάτι άλλο. Αυτό εννοούμε πιο πολύ.
Λ.ΜΠ. Οι άνθρωποι έχουν χωρίσει τη μουσική σε είδη για να μπορούν να συνεννοούνται. Αυτό δεν το απορρίπτουμε. Εννοείται ότι υπάρχει η κλασική, η μπαρόκ, η ρομαντική, η σύγχρονη, η ρεμπέτικη, η ποπ, η ροκ, η τζάζ, δηλαδή ότι υπάρχουν αυτά τα είδη. Όμως λέμε το εξής: ό,τι είναι ωραίο είναι μουσική και ό,τι είναι μουσική, πραγματική μουσική, είναι ωραίο. Αυτό που έλεγε ο Χατζιδάκις: «η μουσική είναι μόνο μια και καλή» εννοούσε, όπως το αντιλαμβάνομαι, ότι δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μουσική κάτι που δεν είναι καλό. Όταν λέμε ότι η μουσική είναι μια και ότι δεν πρέπει να υπάρχει τόσο αυστηρός διαχωρισμός, εννοούμε ότι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν «ανοικτό αυτί» και να αφήνονται ελεύθεροι να αγαπήσουν τη μουσική την καλή, την ωραία από όποιο «χωράφι» και αν προέρχεται. Για παράδειγμα, όχι επειδή εγώ μεγάλωσα με κλασική μουσική και είμαι κλασικός εκτελεστής, να απορρίπτω οποιοδήποτε άλλο είδος. Αλλά και το αντίθετο: επειδή κάποιος είναι «λαϊκό» παιδί και μεγάλωσε με λαϊκά και ρεμπέτικα, να μην «ανοίξει» το μυαλό του, ώστε να αγαπήσει και άλλα είδη μουσικής. Η μουσική είναι ένα τεράστιο «χωράφι» και πρέπει να μάθουμε να ξεδιαλέγουμε τα «διαμάντια»!
Τ.Β. Η κλασική παιδεία που πήρατε, θεωρείτε ότι έπαιξε κάποιο ρόλο ή θα μπορούσε κανείς να φθάσει σε ένα αντίστοιχο αποτέλεσμα χωρίς αυτή;
Λ.ΜΠ. Δεν γίνεται! Σε αυτό είμαστε κάθετοι! Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Η κλασική Παιδεία, τα μαθήματα που κάναμε, τα διπλώματα που πήραμε, τα σεμινάρια, η μελέτη, η πειθαρχία, όλα αυτά-γι΄ αυτό που κάνουμε-μας είναι απολύτως απαραίτητα!
Είναι ένας τρόπος πιο επιστημονικός. Η μουσική είναι μια επιστήμη, πρέπει να είναι επιστήμονες αυτοί που διδάσκουν και ουσιαστικά προσπαθούν να σε βάλουν πιο βαθιά σε αυτό που λένε μουσική. Αυτό δεν είναι κάτι κακό, είναι κάτι πολύ ωραίο.
Κ.ΜΠ. Δεν γίνεται αλλιώς! Και τώρα αναφέρομαι σε αυτούς που δεν έχουν έρθει σε τόσο κοντινή επαφή με την κλασική παιδεία. Το λάθος που έχει γίνει είναι ότι απλά κάποιοι δάσκαλοι, έχουνε τρομάξει πάρα πολλά παιδιά και όταν ακούνε κλασική παιδεία τους πιάνει ένας φόβος! Αντί να κατανοούν ότι απλά είναι ένας τρόπος πιο σωστός τεχνικά, για τα χέρια, για να μπορείς να κάνεις περισσότερα πράγματα. Απλά όταν διδάσκεται με λάθος τρόπο, έχει φέρει φοβερά λάθος αποτελέσματα, τα οποία έχουνε κάνει κακό και στην ίδια την Παιδεία. Δηλαδή, όσο κακό έχουνε κάνει μουσικές άλλες, έχει κάνει και αυτό, γιατί έχει διώξει πολλά παιδιά από τη μουσική και από την εκμάθηση μουσικών οργάνων.
Τ.Β. Έχετε αναφέρει σε συνέντευξή σας: «Μας αρέσει να κάνουμε την κλασική μουσική πιο "λαϊκή" και τη λαϊκή μουσική πιο "κλασική"». Εντοπίζετε κάποια στοιχεία στους όρους παραγωγής και εκτέλεσης της λεγόμενης «κλασικής» μουσικής, τα οποία νομίζετε ότι θα έπρεπε να «ξεπεραστούν»;
Κ.ΜΠ. Συμβαίνει όμως το εξής με αυτή τη φράση: δεν εξηγείται πολύ καλά με λόγια! Είναι μεγάλο ποσοστό του κόσμου που βλέπουν το βιολοντσέλο και λένε «ωχ! πρέπει να είμαστε σοβαροί τώρα!» Έχει γίνει «πλύση εγκεφάλου». Κάποιοι το αντιλαμβάνονται με αρνητισμό, κάποιοι με φόβο. Εμείς δεν αφήνουμε τον άλλο να νοιώσει έτσι. Πρέπει να γίνει πιο λαϊκή η κλασική μουσική στο σύνολό της. Έχουν γίνει βέβαια φοβερά βήματα πάνω σε αυτό, αλλά πρέπει να γίνει σε μια πιο μόνιμη βάση. Μόνο καλό θα κάνει. Γιατί έχει κυριαρχήσει μια άλλη κατάσταση, η οποία προωθείται με τεράστια «λύσσα»! Γίνεται «πλύση εγκεφάλου» και είναι καλό να υπάρχουν όλα τα ακούσματα και αυτό που αξίζει να βγει προς τα έξω, θα βγει! Και όχι να βγαίνει αυτό που επίμονα προωθείται, γιατί έχει άλλα συμφέροντα. Η Ελλάδα είναι μια χώρα, η οποία έχει πολύ έξυπνους ανθρώπους που ξέρουνε να ακούνε. Μιλάω για όλους, όχι μόνο γι΄ αυτούς που έχουν μουσική παιδεία, αλλά και για ανθρώπους που μπορεί να έχουν την ελάχιστη επαφή με τη μουσική. Γιατί είναι πάρα πολύς κόσμος που «διψάει» να ακούσει, να ψυχαγωγηθεί ωραία, να γελάσει…
Λ.ΜΠ. Αλλά με τέτοια λύσσα που προωθούνται τα «μη μουσικά» ακούσματα, τα καλά θα μπορούσαν να είχαν εξαφανιστεί. Αλλά το κοινό έχει αισθητική! Γι΄αυτό, μας αρέσει να κάνουμε την κλασική μουσική πιο λαϊκή και τη λαϊκή πιο κλασική. Ίσως οι εκτελεστές και οι παραγωγοί (και ανήκουμε και εμείς μέσα σε αυτούς) μέσα στα χρόνια από την υπερβολική επιθυμία να προστατεύσουν την «κλασική» μουσική, έχουνε δημιουργήσει ένα φόβο, ένα τρόμο γύρω από αυτή τη μουσική, χωρίς να υπάρχει λόγος. Ένας λαϊκός ακροατής, ο οποίος δεν μεγάλωσε με Bach και Beethoven, γιατί να μην του είναι πιο προσιτό το να πάει να παρακολουθήσει μια συναυλία στο ΜΜΑ; Και το έχουμε διαπιστώσει αυτό όταν λένε πχ «πώς να πάω στο ΜΜΑ, πρέπει να ντυθώ καλά». Η κλασική μουσική έχει μια αίγλη, η οποία δεν είναι κακή. Όταν όμως γίνεται φόβος, αυτό είναι! Γιατί μια κλασική συναυλία να μην γίνει πιο προσιτή στο ευρύ κοινό; έτσι απομακρύνεις και τον κόσμο από αυτό που λέμε εμείς «μη μουσική». Από τη μουσική που φτιάχνεται για κάποιο life style, που δεν είναι μουσική! Άμα καταφέρουν οι εκπρόσωποι της κλασικής μουσικής που είναι επιστήμονες, να φέρουν τον κόσμο σε επαφή με αυτή τη μουσική, η οποία είναι μουσική αιώνων, σου «μιλάει» από πάρα πολύ μακριά στο χρόνο, θα είναι μια νίκη! Γιατί να τρομάζει ο κόσμος όταν ακούσει Μ.Μ.Α., όταν ακούει, βιολοντσέλο, όταν ακούει ωδείο; Γιατί να τρομάζει; Δεν υπάρχει κανένας λόγος!
Τ.Β. Έχετε μελοποιήσει ποιητές όπως Κ. Καβάφη και Ντίνο Χριστιανόπουλο. Αισθανθήκατε δέος για το γεγονός της ενασχόλησής σας με το έργο τόσο σημαντικών προσωπικοτήτων;
Κ.ΜΠ. Καταρχάς, στα συγκεκριμένα ποιήματα, μου είχε «σηκωθεί η τρίχα» όταν τα διάβασα…Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, όταν ξεκίνησα να τα μελοποιώ δεν είχα δέος. Με το τσέλο, προσπαθούσα να ερμηνεύσω μουσικά αυτά τα λόγια που έβλεπα, χωρίς να σκέφτομαι ποιού είναι. Είχα ήδη εντυπωσιαστεί από τα νοήματα, είχα εκτιμήσει και καταλάβει σε βάθος αυτά που λένε. Με τον Καβάφη, η Λυδία και εγώ, έχουμε μια λατρεία! Τη στιγμή που τα μελοποιούσα, ήταν απλά οι στίχοι επάνω σε ένα αναλόγιο, εγώ απέναντι, τους κοίταζα και έπαιζα χωρίς να σκέφτομαι κάτι συγκεκριμένο. Αυτό που συνέβαινε εκείνη την ώρα ήταν μουσική, τίποτε άλλο!
Λ.ΜΠ. Η δημιουργία είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Μας ενδιαφέρει γι΄ αυτό και με τον Κωνσταντίνο και ως “String Demons” έχουμε και δικά μας κομμάτια και κατέχουν περίοπτη θέση και στα live μας. Το θεωρούμε πολύ σημαντικό όλα αυτά που έχουμε στο μυαλό μας να βγαίνουν σε μουσική.
Τ.Β. Όταν παρουσιάσατε σε μια συναυλία σας το έργο «βίος και αλητεία ενός πολιτικού» αφήσατε τον καθένα να κάνει τους δικούς τους συνειρμούς. Ποια στοιχεία πολιτικών προσωπικοτήτων ή πράξεων θεωρείτε άξια δριμείας κριτικής ή σάτιρας;
Λ.ΜΠ. Είναι κάτι το οποίο λέμε πάρα πολύ συχνά: οι πολιτικοί, μας συμπεριφέρονται και τους συμπεριφερόμαστε σαν να είναι ροκ σταρ! Και όχι σαν να είναι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν εκλεγεί από το λαό για να τον υπηρετήσουν και να μπορέσουν να φτιάξουν πέντε, δέκα, είκοσι πράγματα, σε αυτή την έρημη χώρα. Δηλαδή, πραγματικά ανεβαίνει ο πολιτικός επάνω να μιλήσει και από κάτω είναι ένα κοινό το οποίο, παραληρεί, χειροκροτάει. Δεν είναι ροκ σταρ! Δεν είναι μουσικός! Δεν είναι τραγουδιστής! Είναι ένας άνθρωπος που τον ψηφίζεις για να δουλέψει και να υπηρετήσει εσένα και τη χώρα σου! Λέμε πολλές φορές ότι ο John Lennon κατά τη γνώμη μας έχει μείνει στην ιστορία περισσότερο γιατί έγραψε το «Imagine», παρά για ένα πολιτικό λόγο που μπορεί να έβγαλε κάποια στιγμή, για τις απόψεις, ή τις συνεντεύξεις του. Δηλαδή το «Imagine», το έργο του, είναι το ανώτερο απ΄όλες τις δραστηριότητές του, το πιο σημαντικό. Όταν κάποιος είναι δημιουργός, μουσικός, εκτελεστής, όσο ωραία λόγια και να πει, ό,τι συνέντευξη και να δώσει, μέσα από τη δουλειά του, μέσα από το έργο του θα βγει το πιο σημαντικό πράγμα που έχει να πει.
Κ.ΜΠ. Δεν είναι τυχαίο, ότι σε διάφορες χώρες η θητεία κάποιου πολιτικού είναι συγκεκριμένα χρόνια, δεν μπορεί να είναι μια ζωή! Γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολη δουλειά, είναι πολύ πιεστική. Και δεν μπορεί να αντέξει ο άλλος να την κάνει 30 χρόνια, γιατί είναι μεγάλη φθορά. Αλλά όταν δεν γίνεται σωστά και αποκτά καλλιτεχνική υπόσταση- ενώ δεν έχει - και όταν η λέξη Υπουργός σημαίνει υπό το έργο, δηλαδή κάτω από το έργο, είναι λέξεις και πράγματα που τα έχουμε ξεχάσει. Δεν είναι ροκ σταρ! Είναι άλλοι αυτοί που πρέπει να ανέβουν στη σκηνή και να γίνει από κάτω «πανικός» και άλλοι αυτοί που πρέπει να βγούνε και να δώσουνε εξηγήσεις, γιατί τα πράγματα έχουν γίνει όπως έχουνε γίνει! Έχουν παρερμηνευθεί τελείως αυτές οι έννοιες! Στο συγκεκριμένο κομμάτι τώρα, το οποίο είναι της Λυδίας, επειδή είναι οργανική μουσική, δεν έχει στίχους μέσα, αφήνουμε τον καθένα να σκεφτεί ό,τι θέλει.
Τ.Β. Στις συναυλίες σας προσπαθείτε να επικοινωνείτε με το κοινό. Πώς εισπράττετε αυτή την επικοινωνία;
Λ.ΜΠ. Είναι πολύ ωραία! Κάτι που κάνουμε πάνω στη σκηνή μπορεί να μοιάζει εύκολο (και εμάς η δουλειά μας είναι να το κάνουμε να μοιάζει εύκολο), αλλά από πίσω έχει πολλή δουλειά! Αν μπορούμε να πούμε ότι έχεις κάποια δουλειά εκείνη την ώρα, πάνω στη σκηνή (γιατί εμείς δεν το θεωρούμε δουλειά, περνάμε πολύ καλά) είναι: να κάνουμε το κοινό να ψυχαγωγηθεί, να διασκεδάσει, να σκεφτεί, να σιγοτραγουδήσει κάτι που του «κόλλησε» όταν φύγει από τη συναυλία. Πολλές φορές, μας έχουν πει ή στείλει μήνυμα ότι «σιγομουρμούριζα ένα τραγούδι σας» πχ τον «Αθάνατο», που έχει γράψει ο Κωνσταντίνος. Είναι κάτι πολύ ωραίο να μας το λένε αυτό…
Τ.Β. Πώς αισθάνεστε αυτό το feedback;
Λ.ΜΠ. Από τις παύσεις που ακούς την ησυχία, που ο άλλος σχεδόν ανεβαίνει πάνω στη σκηνή μαζί σου, νοιώθεις την ανάσα του ότι περιμένει να συνεχίσεις. Από το χειροκρότημα πολλές φορές από τα διαδραστικά παιχνίδια που κάνουμε και ακούμε τι έχουν να μας πουν, τραγουδάνε, χειροκροτούνε, χορεύουνε- μας έχει συμβεί πολλές φορές να σηκωθούν και να χορέψουν.
Κ.ΜΠ. και στον Vivaldi έχει συμβεί αυτό!!! Με την «καταιγίδα» το τρίτο μέρος από το «Καλοκαίρι». Όταν αμέσως πριν είχαμε παίξει ένα παραδοσιακό χορό από τη Θεσσαλία και μετά παίξαμε τον Vivaldi, τους έχει μείνει ο ρυθμός από το προηγούμενο, οπότε έπρεπε κάπως να το προσαρμόσουν στο σώμα τους!
Τ.Β. Αναφέρατε κάτι για επικείμενο cd. Πότε θα κυκλοφορήσει;
Λ.ΜΠ. Είναι στα «σκαριά» ο δεύτερος δίσκος με το συνεργάτη μας, το Δημήτριο Ντούλια. Είμαστε στα υπόγεια κλεισμένοι μαζί του, (τώρα από κει ερχόμαστε) και εκεί ετοιμάζεται ο δίσκος αυτός ο δεύτερος των “String Demons”. Έχει μέσα δικά μας κομμάτια, έχει φυσικά διασκευές αγαπημένες που τις έχουμε παίξει πολύ και βλέπουμε την ανταπόκριση του κόσμου. Έχει διάφορες εκπλήξεις…Θα βγει ο δίσκος πιστεύουμε προς την αρχή του επόμενου χρόνου.
Κ.ΜΠ. Ο Δημήτρης Ντούλιας, είναι ο επιστήμονας των υπολογιστών! Υπάρχουν διάφορα περίεργα πράγματα, θα τα δείτε τη στιγμή που θα πατήσετε το “play”. Ο τίτλος του cd, «μαγειρεύεται» ακόμα.
Τ.Β. Στις 23 και 24 Οκτωβρίου, συμπράττετε με τις «200 κιθάρες» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Τι πρόγραμμα έχετε ετοιμάσει;
Κ.ΜΠ. Εκεί θα συμπράξουμε με 200 κιθάρες για να γίνει ένα αφιέρωμα, όπως πρέπει, στο Μάνο Χατζιδάκι: «200 κιθάρες για το Μάνο». Γίνονται πρόβες τώρα! Σκοτωνόμαστε με τη Λυδία (με την καλή έννοια) σκοτωνόμαστε και με 200 κιθάρες! Βέβαια εκεί ζοριζόμαστε λίγο, γιατί που να τα βγάλουμε πέρα με 200 κιθάρες, είμαστε μόνο δυο έγχορδα! Υπάρχουν τεχνικές δυσκολίες, το στήσιμο της σκηνής, τα μικρόφωνα. Και σε αυτή τη συναυλία ετοιμάζουμε και εμείς τις εκπλήξεις μας για το Χατζιδάκι ως “String Demons.”
T.B. Tι σημαίνει για σας ο απόηχος της προσωπικότητας του Χατζιδάκι και το έργο του;
K.ΜΠ. Ο Μάνος Χατζιδάκις, είχε έρθει μια φορά σπίτι καλεσμένος και κάθισαν με τους γονείς μου μέχρι το πρωί και τα λέγανε. Κάποια στιγμή ήρθε στην κούνια που κοιμόμουνα εγώ και μου έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο - έτσι μου έχουν πει. Κατά τα άλλα, είναι μια φυσιογνωμία που υπάρχει για μένα και τη Λυδία σαν να τον ξέραμε! Τόσο πολύ έχει ασχοληθεί ο πατέρας μας με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, τη μουσική του την ακούμε από αγέννητα, δηλαδή από την κοιλιά, είναι σαν ένα πρόσωπο το οποίο ξέρουμε, είναι μέλος της οικογένειας. Είμαστε πέντε! Είναι πολύ οικείο πρόσωπο, χωρίς να τον έχουμε γνωρίσει.
Λ.ΜΠ. Έχουμε τόσα πράγματα ακούσει από τον πατέρα μας, τόσο έχει ασχοληθεί με τη μουσική του, συνέχεια ο Μάνος, ο Μάνος…
Τ.Β. Τι άλλα καλλιτεχνικά σχέδια έχετε;
Λ.ΜΠ. Τώρα ετοιμάζουμε διάφορες συναυλίες. Στις 23 Οκτωβρίου, παίζουμε στο Μουσείο Μπενάκη για φιλανθρωπικό σκοπό, για την οργάνωση «Panos&Cressida4Life». Αργότερα, την ίδια μέρα, καθώς και στις 24 Οκτωβρίου, έχουμε τις συναυλίες με τις «200 κιθάρες» στο Μ.Μ.Α. Επίσης, θα ακολουθήσει ο δεύτερος δίσκος μας!
Κ.ΜΠ. Ετοιμάζουμε και μια συναυλία στις 14 Νοεμβρίου, στην Κρήτη. Επίσης υπάρχουν διάφορες προτάσεις που ακόμη συζητιούνται και είμαστε πολύ χαρούμενοι γι΄αυτό!
Τ.Β. Σας εύχομαι καλή επιτυχία σε όλα!
Τίνα Βαρουχάκη
varouchaki.tar@gmail.com
Οκτώβριος 2015
Τεχνική επιμέλεια σελίδας Κώστας Γρηγορέας
(Η επιμέλεια του κειμένου είναι ευθύνη του αρθρογράφου)
_1.jpg)
