[με τη δική μου ματιά]
Εκλογές 2007
Μια και το TAR είναι ένας χώρος ανοικτός στη διακίνηση ιδεών, με τη δυνατότητα να φιλοξενεί θέματα όχι απαραίτητα μουσικά, σκέφθηκα – μέρες που είναι – να καταθέσω κάποιες σκέψεις μου γύρω από τις μεθαυριανές εκλογές.
Αφορμή μου έδωσε μια διαπίστωση που προήλθε από κάποιες ερωτήσεις που έκανα σε μαθητές μου – και όχι μόνο, νέους ανθρώπους πάντως και μάλιστα φοιτητές ή σπουδαστές ωδείων. Αυτό το τελευταίο θέλω να το υπογραμμίσω γιατί οι απαιτήσεις μου για ώριμες και εμπεριστατωμένες απαντήσεις ήταν ασφαλώς αυξημένες αφού απευθυνόμουνα σε ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας ζωντανό, νεανικό, με υψηλή υποτίθεται παιδεία.
Οι ερωτήσεις μου ήταν γενικότερου πολιτικού ενδιαφέροντος όπως π.χ. ποιος είναι υπουργός εξωτερικών της Αμερικής, ποιος είναι σήμερα ο πρωθυπουργός της Αγγλίας, ποιος κέρδισε τις προεδρικές εκλογές στην Τουρκία. κλπ. αλλά και άλλες που αφορούσαν τα δικά μας και την εκλογική μάχη της Κυριακής. Και πρέπει χωρίς περιστροφές να σας ξεκαθαρίσω πως το αποτέλεσμα ήταν δυστυχώς απογοητευτικό. Από τις απαντήσεις που μου έδιναν οι περισσότεροι διαπίστωνα είτε άγνοια, είτε αδιαφορία, είτε αποστροφή για την πολιτική. Για τους περισσότερους η πολιτική ήταν ένα θέμα που δεν τους αφορούσε αλλά δεν ένιωθαν και καμιά ενοχή γι’ αυτό – αντίθετα όλο και κάποιο σχόλιο ειρωνικό είχαν να αντιτάξουν. Απαντήσεις του στιλ “έλα μωρέ όλοι ίδιοι είναι”, “και τι με κόφτει εμένα ποιος βγήκε στην Τουρκία” “άντε να φύγει και η Κυριακή γιατί μας τα ζάλισαν” ήταν περίπου οι πιο συνηθισμένες. Αντίθετα ελάχιστοι ήταν οι ενημερωμένοι αλλά και ευαισθητοποιημένοι επάνω στο θέμα της εκλογικής αναμέτρησης.
Αναλογιζόμουνα λοιπόν τι μπορεί να φταίει γι’ αυτή την άγνοια και την αποστροφή των νέων ανθρώπων για τα κοινά. Πως είναι δυνατόν ένα τόσο σοβαρό ζήτημα να γίνεται αντικείμενο απαξίωσης και σαρκασμού. Τι έχει συμβεί και στις μέρες μας νέες κοπέλες και παλικάρια γυρίζουν την πλάτη στα κόμματα, δεν διαβάζουν εφημερίδες, δεν νοιάζονται ποιος θα τους κυβερνήσει. Είναι η υπεραφθονία, η άνεση, η υπερκατανάλωση, το βόλεμα, ή ίσως η απογοήτευση, τα αδιέξοδα, η ισοπέδωση των ιδεών? Μήπως με τη στάση μας αφομοιώνουμε όλο και πιο πολύ το αμερικάνικο μοντέλο, αυτό της πλήρους άγνοιας και αδιαφορίας για την πολιτική, το μοντέλο όπου ψηφίζουν οι λιγότεροι από τους μισούς αναδεικνύοντας για κυβερνήτες κάποια θλιβερά ανδρείκελα τύπου Νίξον, Κάρτερ, Φορντ ή Μπους?
Μήπως οδηγούμαστε στη στρατηγική του όσοι λιγότεροι ψηφίζουν, τόσο καλύτερα για μας?
Σκεφτόμουνα απ’ την άλλη πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή όλων μας αν με πλήρη γνώση και υπευθυνότητα αντιμετωπίζαμε την υπόθεση των εκλογών. Πόσο θα άλλαζε η ζωή μας αν κάθε φορά στέλναμε στη Βουλή άξιους αντιπροσώπους για να μας κυβερνήσουν. Πόσο με τη στάση μας θα μπορούσαμε να τους τιμωρήσουμε αν δεν πραγματοποιούσαν τις υποσχέσεις τους. Πόσο θα είχαμε προοδεύσει ως χώρα αν είχαμε την γνώση, το ενδιαφέρον και την ωριμότητα να αποφασίζουμε σωστά.
Γιατί η πολιτική είναι ένα ζήτημα που αφορά όλους μας. Που πρέπει να μας αφορά.
Έχει μείνει ιστορική η φράση του μεγάλου Χαρίλαου Τρικούπη όταν στις εκλογές ο λαός αντί γι’ αυτόν έστειλε στη Βουλή κάποιον ασήμαντο: “Ανθ’ ημών ο Γουλιμής!”
Ελπίζω και εύχομαι την Κυριακή να μη ψηφισθούν οι Γουλιμήδες. Γιατί κακά τα ψέματα, δεν υπάρχουν δικαιολογίες: θα μας κυβερνήσουν αυτοί που μας αξίζουν.
Ευάγγελος Ασημακόπουλος
lizevas@tar.gr
(Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007)
