Η μουσική του Κώστα Γρηγορέα
Οι ώρες είναι περασμένες, δυο μετά τα μεσάνυχτα, και γράφω αυτές τις γραμμές για να βγάλω προς τα έξω την απόλαυση που ένοιωσα απόψε το βράδυ στη συναυλία του Κώστα Γρηγορέα.
Μια συναυλία αλλιώτικη από τις άλλες, τις συνηθισμένες, θάλεγα τις καθιερωμένες. Με τίτλο ‘Soundtracks για Ιδανικές Ταινίες’ η εκδήλωση που έγινε σε μια κατάμεστη από εκλεκτό κοινό αίθουσα του Ωδείου ‘Φίλιππος Νάκας’ είχε στο μεγαλύτερο μέρος μουσική από τις νέες συνθέσεις του Γρηγορέα. Και λέω στο μεγαλύτερο μέρος, γιατί πράγματι ο ίδιος ο Γρηγορέας άνοιξε το πρόγραμμα με δυο από τα πιο γνωστά κομμάτια για σόλο κιθάρα του αείμνηστου Κυριάκου Τζωρτζινάκη κάνοντας έτσι ‘μια μικρή αναφορά στο έργο του’ όπως πολύ εύστοχα τιτλοφόρησε την παρουσία του.
Αλεξάνδρα Χριστοδήμου και Γιάννης Πετρίδης
Στη συνέχεια και ως το τέλος της συναυλίας ακούστηκε η καινούργια δουλειά του Κώστα Γρηγορέα που είχε ως συντελεστές εκλεκτούς καλλιτέχνες: Το υψηλών προδιαγραφών ντουέτο κιθάρας της Αλεξάνδρας Χριστοδήμου και του Γιάννη Πετρίδη που ερμήνευσαν ιδανικά το έργο ‘Soundtracks για δυο κιθάρες’ σε 4 μέρη. Τον Παύλο Κανελλάκη, ανερχόμενο αστέρι της κιθάρας, που έπαιξε άρτια τη σύνθεση για σόλο κιθάρα ‘Με τον άνεμο’ σε 3 μέρη καθώς και ένα ντουέτο σε 2 μέρη με τον ταλαντούχο φλαουτίστα Νίκο Κατριτζιδάκη με τίτλο ‘Μία Βαλκανική Ιστορία’. Τέλος τον Διονύση Βερβιτσιώτη (βιολί) και την Μπέσσυ Διαγωμά (κιθάρα), εξαίρετους σολίστες στα όργανά τους, που παίζοντας τη σύνθεση ‘Τρία Λυρικά Τραγούδια, για μια Κυριακή’ έκλεισαν με τον καλύτερο τρόπο αυτή την υπέροχη συναυλία.
|
|
|
Δεν είμαι κριτικός μουσικής και δεν είναι στις προθέσεις μου να το κάνω και τώρα. Πολύ περισσότερο να ασχοληθώ με αναλύσεις, λεπτομέρειες, χαρακτηρισμούς και άλλα παρόμοια που συνήθως γράφονται κι ακούγονται στο τέλος κάποιας εκδήλωσης. Την καλλιτεχνική διαδρομή όμως του Κώστα Γρηγορέα μπορώ και θέλω κάλλιστα να σχολιάσω μια και συμβαίνει χρόνια τώρα να την παρακολουθώ έστω και από μακριά: Ένας αθόρυβος καλλιτέχνης είναι ο Κώστας, εξαιρετικά ταλαντούχος στην κιθάρα, με μια πλούσια σταδιοδρομία πίσω του, με ένα ευρύ φάσμα δραστηριότητας τόσο στο σολιστικό όσο και στο συνοδευτικό ρόλο, πάντοτε όμως με ποιότητα, με μουσικό ήθος, με καλλιτεχνία.
|
|
|
Ομολογώ πως με ξάφνιασε όταν πριν πέντε περίπου χρόνια, έτσι αθόρυβα και πάλι, αφιέρωσε στη Λίζα και σε μένα δυο συνθέσεις του. Δεν είχα αντιληφθεί ως τότε κάποια διάθεση συνθετική απ’ την πλευρά του, ο ίδιος δεν είχε δείξει ψήγματα έστω μιας τέτοιας ικανότητας, θυμάμαι όμως πολύ καλά πως την πρώτη μου έκπληξη διαδέχθηκε ο θαυμασμός όταν ψαχούλεψα με την κιθάρα μου τις νότες αυτών των κομματιών. Σκέφθηκα πως ένας καινούργιος ταλαντούχος συνθέτης εμφανίστηκε στο μουσικό στερέωμα. Και η σκέψη μου αυτή δεν άργησε να επιβεβαιωθεί λίγο καιρό μετά, όταν άκουσα σε μια συναυλία στο Athenaeum κάποιες νέες συνθέσεις του για 2 κιθάρες και αργότερα ένα ολόκληρο CD με κομμάτια για σόλο κιθάρα. Ο Γρηγορέας μέσα μου άλλαζε ταυτότητα ή μάλλον εμπλούτιζε την καλλιτεχνική του ταυτότητα με μια πρόσθετη αξιοθαύμαστη ιδιότητα: Αυτή του συνθέτη.
Απόψε το βράδυ κάθισα στη συνηθισμένη μου θέση στην αίθουσα συναυλιών του Νάκα και χάρηκα τη μουσική του. Έργα με έμπνευση, με φαντασία, εικόνες με χρώματα, με φως, ήχοι εκλεπτυσμένοι, ευρηματικοί, με ποίηση. Ήθελα να την ξανάκουγα αυτή τη συναυλία. Ήθελα να τα ξανακούσω όλα αυτά τα έργα.
Αυτό το σχόλιο θέλησα να γράψω για τον Κώστα Γρηγορέα και τη μουσική του. Και να κλείσω αυτό το σημείωμα ακριβώς με την παραπάνω φράση που φαντάζομαι δεν θα υπάρχει κολακευτικότερη για το έργο ενός συνθέτη: “Πόσο θάθελα να ξανακούσω όλα αυτά τα έργα!”
Ευάγγελος Ασημακόπουλος
lizevas@tar.gr
(19 Ιανουαρίου 2007)
