H μελωδία του χρυσού και η Χρηματιστηριακή αρμονία.
(Τέτοιες μέρες πριν 13 χρόνια…)
Τέτοιες μέρες πριν 13 χρόνια ολοκληρωνόταν το μαγικό ταξίδι χιλιάδων ελλήνων με την έννοια των αγορών. Οι αγορές ήσαν εκεί χιλιάδες χρόνα με διάφορες μορφές. Εμείς τις ανακαλύψαμε βεβιασμένα και άτσαλα πριν καν αλλάξουμε τις νοοτροπίες μας και μάθουμε πως εγγυημένο εισόδημα δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Το ίδιο και χορηγίες. Ακούγαμε μελωδίες ανύπαρκτες. Και δυστυχώς για εμάς δεν είμασταν δεμένοι σ΄ένα κατάρτι. Ο Πυθαγόρας και ο Πλάτωνας μιλούσαν για την ουράνια αρμονία και τη μουσική των σφαιρών. Ο Μαικήνας σαν παρατηρητής των αγορών συχνά πίστευε ότι μουσική που ακουγόταν απο τις διάφορες σειρήνες της αγοράς καθώς και ο ήχος που ακουγόταν από τις αγορές και δη την ελληνική, πολλές φορές είχε στοιχεία μελωδίας, αλλά αποκάτω η κακοφωνία ήταν ασύλληπτη.
Ήταν σαν να ακούγαμε ένα κομμάτι όπου πρωταγωνιστούσαν τα ξύλινα πνευστά ενώ απο κοντά τα χαλκινα έδιναν έναν θριαμβικό τόνο . Όμως ο προσεκτικός ακροατής θα παρατηρούσε ότι αυτό που άκουγε ήταν μια μονόπλευρη σύνθεση. Τα βασικά όργανα της ορχήστρας, τα έγχορδα τα βαριά χαρτιά της Χρηματαγοράς παραγνωρισμένα ή ελάχιστα προτιμώμενα. Ήταν η εποχή όπου όλη η Ελλάδα αγόραζε μετοχές της περιφέρειας, δηλαδή μετοχές εταιριών μικρής κεφαλαιοποίησης, εταιρίες όπου τα δεδομένα τους δεν δικαιολογούσαν να επενδύσει κανείς όλα τα διαθέσιμά του χρήματα, αλλά όλοι σχεδόν το έκαναν αφού οι φήμες υποκαθιστούν την δική μας λογική. Για να αναφερθούμε όμως στα δικά μας ήταν οι εποχές που οι χορηγίες πέφταν σαν χαλάζι…*
Τυχαίο;
Κάθε μέρα, κάθε στιγμή ακουγόταν κάτι που συχνά έμοιαζε όντως μελωδία. Άλλοτε πάλι δεν ήταν παρά μια απόπειρα να ακουστεί σαν μελωδία γιατί απο κάτω κυριαρχούσαν τα φάλτσα. Όταν όμως τα φάλτσα γίνουνε κανόνας, ακόμα και με το πρόσχημα του μοντερνισμού, τότε η μελωδία χάνεται και έχουμε άθροισμα ήχων. Είναι τότε που οι επενδυτές γίνονται παίκτες ή πιο καλά τζογαδόροι και επιδίδονται σε ένα ξέφρενο πιτσικάτο, τουφεκώντας όποια μετοχή κινείται. Σε ένα τέτοιο ηχητικό και χρηματιστηριακό περιβάλλον μην εκπλαγείτε να ακούσετε και παπαγάλους ή ακόμα χειρότερα υπουργούς να λένε με στόμφο το ρετσιτατίβο για να πιστέψετε πως ακούτε ορατόριο του Μπαχ και ή ύπαρξη του Θεού εγγυάται την κερδοφορία για εμάς τα εκλεκτά παιδιά του. Αυτά τα έργα ακούστηκαν. Υπάρχουν πολλά ακούσματα. Σε μια νευρική και υποτονική συνεδρίαση ακούμε ατονάλ μουσική με σπασμωδικά πετάγματα των διαφόρων οργάνων μετοχών, ενώ σε μια συνεδρίαση με παλμό και ομαλή άνοδο έχουμε ένα στρωτό άκουσμα, ίσως λίγο βαρετό σαν το Μπολερό του Μωρίς Ραβέλ. Άλλες φορές ακούμε κάποιο μαρς όπου τα τύμπανα δίνουν το ρυθμό και άλλες φορές ακούγεται ένα μελαγχολικό μουρμούρισμα που κανείς δεν ξέρει αν θα οδηγήσει σε κάποιο ξαφνικό κρεσέντο. Ενα εντυπωσιακό φινάλε με δυνατά μέρη όπου οι μετοχές δίνουν δυνατές δοξαριές ή φυσάνε με δύναμη δημιουργώντας ένα θριαμβικό περιβάλλον. Και δεν είναι λίγες οι φορές που όλα ξεκινάνε με μια φανφάρα αλλά τελειώνουνε σαν reqviem. Ποιός δεν έχει ζήσει δραματικές στιγμές όπου οι οιμωγές των εγκλωβισμένων τρυπάνε το μυαλό δημιουργώντας σκηνικό απόγνωσης και θανάτου. Χρόνια μετά το μόνο που είχε απομείνει ήταν η ελπίδα ενός Va pensiero.
Ίσως όμως η μουσική να είναι λίγη για να περιγράψει τα πάθη του ταμπλώ και των θεραπόντων του.
Πως όμως θα ήταν η ορχήστρα του χρηματιστηρίου; Ποιές μετοχές θα έπαιζαν ποιό όργανο; Έχουμε και λέμε λοιπόν. Τα έγχορδα είναι η υψηλή κεφαλαίοποίηση αφού χωρίς έγχορδα δεν νοείται συμφωνική ορχήστρα. Τα πνευστά χάλκινα και ξύλινα η μεσαία κεφαλαιοποίηση , ενώ τα υπόλοιπα όργανα είναι η αποκαλούμενη περιφέρεια. Τα κρουστά θα μπορούσαν να είναι τα ομόλογα αφού εν πολλοίς δίνουν το ρυθμό. Τα άλλα οργανα είναι διάφορα πιο εξειδικευμένα χρηματοοικονομικά προϊόντα (παράγωγα κλπ)
Και για να μην ξεχνάμε σας δίνω και ένα link απο όπερα του Κάρολου Γκουνώ όπου θα δείτε τον Μεφιστοφελή να τραγουδάει “το χρυσό μοσχάρι”. Εδώ απευθυνόμενος στον Φάουστ και προβάλοντας την δύναμη του, κάνει αναφορά στην λατρεία του χρυσού από τους Εβραίους όταν αυτοί απογοητευμένοι απο την μακρά απουσία του Μωϋσή, ο οποίος είχε ανέβει στο Σινά, κατασκεύασαν ένα χρυσό μοσχάρι και άρχισαν να το λατρεύουν σαν Θεό. Ο Μωϋσής γύρισε και θυμωμένος καταστρέφει το μοσχάρι αλλά μαζί σπάει τις πλάκες του μαρτυρίου. Ευτυχώς όμως ο Θεός είχε back up office και του έδωσε αντίγραφο. (Έξοδος 32:4,19).
Όπερ το κυνήγι του χρυσού και της χορηγίας δεν είναι τόσο φοβερό, όσο η λατρεία τους.
* <<Πέφτουν οι σφαίρες σαν χαλάζι και ο τραυματισμένος καλλιτέχνης αναστενάζει>> (1976) Μία θρυλική και για τα πάθη της ταινία του Νίκου Αλευρά. Διαβάστε εδώ http://www.pare-dose.net/?p=2839
Γιώργος Λιγνός (Μαικήνας)
http://lignostar.wordpress.com/
