Μνήμη για τον Κυριάκο Τζωρτζινάκη
.jpg)
(από μαθητική συναυλία της σχολής Φάμπα)
Φθινόπωρο του 1972, μόλις είχα γυρίσει από το Μόναχο, δεκαεπτάχρονος και φιλοξενούμενος σε φιλική οικογένεια Γερμανών. Δύο χρόνια είχα ήδη στην κατοχή μου, την πρώτη ηλεκτρική κιθάρα. Στο Μόναχο ήμουν ακροατής στην συναυλία που έδωσε ο Johnny Winter και στην πρώτη παρουσίαση στο Άουγκσμπουργκ της Ροκ όπερας Hair. To κεφάλι μου ακόμα γύριζε από αυτά που έζησα και είδα και την περίοδο εκείνη όταν το έφερε η τύχη να έχω την πρώτη μου γνωριμία με το Κυριάκο Τζωρτζινάκη. Μέσω μιας φίλης από τα αγγλικά, έμαθα ότι κάποιος ζητούσε μία δεύτερη κιθάρα για το γκρουπ του, έτσι βρέθηκα σ' ένα υπόγειο στην Γαλατσίου, να συναντάω έναν τύπο με μούσι, γυαλιά και όνομα "Κυριάκος".
Είχα, που είχα πάθει το πολιτισμικό μου σοκ από το (πρώτο εκτός Ελλάδος) ταξίδι μου στη Γερμανία και μπροστά μου μια νέα κατάσταση παρουσιάζεται. Αυτός ο τύπος ο Κυριάκος, ήταν η μετενσάρκωση του Johnny Winter και μάλιστα τόσο κοντά στα μάτια μου!
Η κιθάρα που έπαιζε ήταν άπιαστο όνειρο για μένα, έτσι μην έχοντας την δυνατότητα σύμπραξης μαζί του, αποχώρησα με ανάμικτα συναισθήματα λύπης και χαράς γι΄ αυτή την γνωριμία. Μετά από μερικούς μήνες την άνοιξη του 1973 ο δάσκαλός μου Δημήτρης Φάμπας, μας έκανε πρόβες για την καθιερωμένη ετήσια μαθητική του συναυλία και... ω! Του θαύματος, βλέπω μπροστά μου τον Κυριάκο, συμμαθητές και οι δύο του αείμνηστου δασκάλου. Ήταν πλέον θέμα χρόνου η σχέση μας να εξελιχτεί σε διδαχή και φιλία. Ο Κυριάκος στάθηκε για μένα, η αφορμή να μπω στους δρόμους του αυτοσχεδιασμού, η επιμονή του στις συνεχείς εναλλαγές συγχορδιών και η μελέτη που έκανα στο έργο του Μεξικανού συνθέτη Μanuel Maria Ponce, μου άνοιξαν τον ορίζοντα της αρμονικής διάστασης και στον αυτοσχεδιασμό της μουσικής. Κάθε στιγμή μαζί με τον Κυριάκο ήταν μια αποκάλυψη δύναμης, χαρακτηριστική ήταν η φράση του ''παίξε μαζί μου και μην σκέπτεσαι, παίξε ότι μπορείς, μη σταματάς''. Η πρώτη επίσκεψη που έκανα στο σπίτι του, ήταν επί της οδού Ηρακλείου στο σπίτι που έμενε με την γυναίκα του την Νέλη. Mαζί μου είχα δύο long play δίσκους, έναν του J. Coltrain και έναν του Μiles Davies, που να φανταστώ ότι ο Κυριάκος είχε τεράστια δισκοθήκη, μου είχε πει ''έλα ν' ακούσουμε Jazz'' και θεώρησα καλό να έχω μαζί μου, τους δύο δίσκους που μου είχε δανείσει ο συμμαθητής Χρήστος Βακαλόπουλος, ο μετέπειτα σκηνοθέτης και αείμνηστος πλέον φίλος. Ο Κυριάκος και ο Χρήστος, έτσι έγινε και έφυγαν νέοι, μέσα από τα μονοπάτια της ίδιας ακριβώς ασθένειας. Κι έμελλε να γίνουν και οι δύο η καθημερινή βραδινή μνήμη και αναφορά μου.
Υ.Γ. Η παράθεση της παραπάνω χειρόγραφης αφιέρωσης που μου έκανε σε έργο του, παρουσιάζεται στο Τar ως μικρή πνευματική διαθήκη, του εκλιπόντος φίλου, σε όλους τους μουσικούς και κυρίως στους μελετητές της κιθάρας.
Βασίλης Γρατσούνας
(κιθαριστής - μουσικοπαιδαγωγός,
καλλιτεχνικός διευθυντής του ωδείου ΄Εν οργάνοις΄)