Ελληνική μουσική και Ολυμπιακοί αγώνες
Σύμφωνα με τα αρχαιοελληνικά ιδεώδη οι ολυμπιακοί αγώνες είναι σαφώς ανώτερη ιδέα και από αυτήν την αμιγώς αθλητική, του ευγενικού και καλοήθους συναγωνισμού. Οι πρόγονοι πίστευαν ότι εκ του χαρακτήρα τους οι αγώνες εδραιώνουν και επιβεβαιώνουν τους δημοκρατικούς θεσμούς και την ειρήνη μέσα από την ταυτόχρονη άσκηση τόσο των τεχνών όσο και των αθλημάτων. Η πρακτική διέψευσε συχνά το συμβολισμό αλλά αυτό ας το αφήσουμε για άλλη συζήτηση..
Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να προβάλουμε την αλήθεια των συμβολισμών οι σύγχρονοι εμείς προγονολάτρεις είχαμε ευκαιρίες να ξαναμιλήσουμε για την σύμπραξη καλλιτεχνικών έργων και αθλητικών επιτευγμάτων τα τελευταία χρόνια. Οι πολιτικοί και πολιτιστικοί μας εκπρόσωποι το ίδιο..
Οι μουσουργοί και οι συνθέτες μας, μπήκαν στη δράση αρκετές φορές, λιγότερες με καλλιτεχνικό στόχο και σαφώς πιο πολλές με εμπορικό, ωθούμενοι, οι τελευταίοι, από τη δυνατότητα του συστήματος να τρέφει με προϊόντα εκ μεταλλάξεως το λαό (ή μάλλον τους λαούς).
Ας το αφήσουμε και αυτό για άλλη συζήτηση..
Κων/νος Σκόκος αριστερά, Δημήτρης Μητρόπουλος και Κων/νος Κυδωνιάτης
(φωτ 18/4/2004 από την εφημερίδα Καθημερινή)
Είκοσι χρόνια αργότερα ήρθε η σειρά του Μίκη Θεοδωράκη. Το 1991 η Διεθνής Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελώνης του παραγγέλνει ένα έργο, που δεν είναι άλλο από το γνωστό μας Ολυμπιακό Τραγούδι (Canto Olympico) μια επταμερής σύνθεση ορατοριακού ύφους για τρεις σολίστες, ορχήστρα και χορωδία, σε κείμενο Δήμητρας Μαντά. Στο εκδομένο το 2000 σε παρτιτούρα Τραγούδι, ο συνθέτης διασαφηνίζει ότι πίσω από την εξύψωση των αθλητικών ιδεωδών, θέλησε να αναδείξει τα αναλλοίωτα στοιχεία του λαού που δημιούργησε τους ολυμπιακούς αγώνες. Βέβαια το έργο έχει κυρίως λαϊκά σημερινά μουσικά στοιχεία, παρά αρχαιοελληνικές αναφορές και –ευτυχώς- κάνει αισθητά εντύπωση ένας κρητικός ρυθμός στην αρχή του έργου. Τα υπόλοιπα είναι τα –γνωστά- συνήθη δανεικά στοιχεία από τον νεοκλασικισμό και οι αιφνιδιασμοί από παλιές κλασικές και νεότερες αυτοσχεδιαστικές εξάρσεις.
Για τους αγώνες της Βαρκελώνης ένας ακόμα έλληνας συνθέτης, πολύ νέος τότε, ο Περικλής Κούκος, ενορχήστρωσε τον Ολυμπιακό Ύμνο του Σπύρου Σαμάρα.
Το 2000 κατά τη διάρκεια της τελετής λήξης των αγώνων του Σίδνευ και της μεταφοράς της Ολυμπιακής σημαίας προς την Ελλάδα, ακούσαμε τη μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου να συνοδεύει, με την συνεπικούρηση της οπτικοακουστικής τεχνολογίας που τόσο καλά γνωρίζει ο συνθέτης, τις ιέρειες με τα κλαδιά ελιάς που κινούνταν πάνω σε χορογραφία της Μαρίας Χορς. Γνωστός για την λατρεία του στο αρχαιοελληνικό ιδεώδες ο συνθέτης, βρίσκει και στην περίσταση αυτή έμπνευση για να εξάρει τη δύναμη της ειρήνης, ως ανώτερης πασών των ιδεών και να προβάλλει την αρχαιοελληνική σκέψη, τον πολιτισμό και την ιστορία μας που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει σε όλη τη γη.
Βαγγέλης Παπαθανασίου
Ας ευχηθούμε καλό διάβα στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου που, τουλάχιστον μουσικά, γέλασε πολύ με πολλές προεόρτιες μουσικές εκδηλώσεις και συνειδητοποίησε ότι, τουλάχιστον μουσικά και αισθητικά, θα τα καταφέρει περίφημα.
Έφη Αγραφιώτη
effie@tar.gr
ΑΚΟΥΣΤΕ ΚΑΙ ΔΕΙΤΕ: