[μουσικολογώντας 10] Για τους Aquarelle Guitar Quartet στον Νάκα
(του Νότη Μαυρουδή)

"ΜΟΥΣΙΚΟΛΟΓΩΝΤΑΣ 10"
Για τους Aquarelle Guitar Quartet στον Νάκα.

     Αυτή τη φορά το Aquarelle Guitar Quartet (ιδρύθηκε το 1999) ήρθε στην αίθουσα Νάκας, πράγμα που θα περίμενε κανείς να γίνει αρκετά νωρίτερα, αφού είναι ένα γκρουπ που αξίζει να ακουστεί και να εκτιμηθεί από τις ελληνικές κιθαριστικές «παρέες» που (όταν το θέλουν) μπορούν να κατακλύσουν την μικρή ούτως ή άλλως αίθουσα της οδού Ιπποκράτους…
      Το Aquarelle Guitar Quartet αποτελείται από τους Michael Baker (26 ετών), τον James Jervis (30 ετών), τον Rory Russell (23 ετών) και τον Έλληνα που διαμένει και σπουδάζει εδώ και χρόνια στην Αγγλία, Βασίλη Μπέσσα (29 ετών).
      Ομάδα μελετημένη, ψαγμένη, προετοιμασμένη και –τέλος- προικισμένη με πολλά κιθαριστικά - μουσικά χαρίσματα  (απόφοιτοι και τέσσερις του Royal Northern College of Music). Τους είχα ακούσει πριν δύο χρόνια στο θέατρο της ρεματιάς στο Χαλάνδρι, σε υπαίθριο χώρο δηλαδή και τώρα, στον κλειστό του Νάκα με έπεισαν πως οι αρετές τους είναι σταθερές και εξελίξιμες.
      Το λέω αυτό γιατί, οι ηχητικές διαφορές ενός υπαίθριου από έναν κλειστό χώρο, ιδιαίτερα σε νυκτά όργανα, είναι εμφανείς. Για σκεφτείτε: ηχητικές ενισχύσεις, ποιότητα μηχανημάτων, διάχυση του ήχου, αφαίρεση συχνοτήτων και αρμονικών και άλλα πολλά, κάνουν τον υπαίθριο ήχο σχεδόν πάντα προβληματικό, ιδιαίτερα όταν δεν υπάρχει η ενδελεχής φροντίδα από πριν για την ανεύρεση των κατάλληλων μέσων.
      Και, συνήθως, η κοινή εμπειρία λέει πως οι μικροφωνικές ρυθμίσεις είναι μια ιστορία, πικρή… Μπορεί εύκολα να μεταμορφώσει τον ερμηνευτή, μερικές φορές θετικά, αλλά τις περισσότερες αρνητικά.
      Το θέμα όπως γνωρίζετε είναι καίριο, σε μια εποχή που η συνήθεια της ακρόασης της μουσικής από υψηλής τεχνολογίας μέσα, έχει διαμορφώσει ένα ακροατήριο απαιτητικό, που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του… Παράλληλα, υπάρχει και η μονομερής άποψη των αμετακίνητων της ακρόασης των ρεσιτάλ δίχως μικροφωνική. Με φυσικό ήχο…
      Πάντως, οι Aquarelle Guitar Quartet στον Νάκα, είχαν άκρως ισορροπημένο ήχο. Οι μεταγραφές για τέσσερις κιθάρες, πολύ προσεγμένες. Η Brincadeira (από το κουαρτέτο για έγχορδα no 1) σε διασκευή του James Jervis, το ήρεμο και μελωδικό  The Swan της αρπίστριας Catriona McKay και η γρήγορη και φλογερή Tarantella από το Χιλιανό συγκρότημα των Inti-Illimani (και τα δύο σε διασκευή από τον Michael Baker) έδειξαν πως οι κιθαριστές γνωρίζουν στο βάθος τιςland ηχοχρωματικές που κάνουν ώστε οι τέσσερις κιθάρες να διαλογίζονται και να προκαλούν το ενδιαφέρον του κοινού.
      Τίποτα φλύαρο, τίποτα περιττό. Ακούγοντας ένιωσα την «ορχήστρα» να είναι ολοκληρωμένη και να με …ξεγελάει στο L’ Italiana in Algeri (G. Rossini) μοιράζοντας στις κιθάρες τους ήχους και τις «γραμμές» μιας ολόκληρης μεγάλης ορχήστρας με σαφήνεια και επιδεξιότητα. Η γνωστή και πολύπαιγμένη Aria του H. Villa-Lobos στο γνωστό μότο μιας αυτονόητης ηρεμίας και μυστικισμού. Το ευφάνταστο  Quiccan του Andrew York, κατά τη γνώμη μου το πιο ώριμο κιθαριστικό κομμάτι. Η πολυρυθμική τριλογία Dancas Nativas της Clarice Assad (κόρης του γνωστού Sergio) σε «παγκόσμια πρώτη», όπως δηλώθηκε από τους ερμηνευτές (δήλωση που πάντα με βάζει σε σκέψεις…) και τα έξη μέρη από το Bresils του ευφυή και πάντα ευφάνταστου συνθέτη Roland Diens που σίγουρα θα χαρακτηριστεί ο κατ’ εξοχήν συνθέτης (και διασκευαστής) των πιο απρόσμενων ηχητικών εφέ των κιθαριστικών ηχοχρωμάτων.
      Οι εποχές αναζητούν ξάφνιασμα και ιδιαιτερότητα από τους μουσικούς ερμηνευτές (και όχι μόνο). Αναρωτιέμαι αν οι τέσσερις κιθαριστές των Aquarelle Guitar Quartet είναι μια ανανέωση των duo! Τα duo μήπως ήταν μια ανανέωση του solo; Οι εννιά κιθάρες από το «Ελληνικό Κιθαριστικό Σύνολο» είναι η ανανεωμένη εκδοχή του Guitar Quartet; Τέλος, οι εκατόν πενήντα (150) κιθάρες της ομάδας «Κιθαριστές» του Βαγγέλη Μπουντούνη (και παλαιότερα οι πολυπληθείς ομάδες κιθαριστών με επικεφαλής τον αείμνηστο Δημήτρη Φάμπα) είναι κι αυτές η ανανεωμένη εκδοχή των προηγούμενων εννιά;
      Το ερώτημα ίσως αποτείνεται σε όλους. Εγώ απαντώ πως, όχι. Οι διάφορες μορφές ορχήστρες (σύνολα) με κιθάρες δεν είναι άλλο από ηχητικές αναγκαιότητες και προσαρμογή σε άλλους τρόπους ηχητικών προσαρμογών. Αποκτά το όργανο περισσότερο ρεπερτόριο ανανεώνοντας την ύλη του. Ύστερα, είναι ένας διαφορετικός τρόπος για να διασκεδάσουμε την …μοναξιά του σολίστα. Του …τερματοφύλακα που ρουτινιάζει όταν δεν υπάρχει δράση γύρω από το τέρμα του…
      Και για το τέλος: Το Aquarelle Guitar Quartet άξιζε να ακουστεί και από άλλους κιθαριστές που έχουν συνηθίσει να βρίσκονται σε συναυλίες κιθάρας, ανάλογα με τις παρέες και τις σχολές που ανήκουν συναισθηματικά… Κρίμα.

Νότης Μαυρουδής
mavroudis@tar.gr
(22/4/07)