[μουσικολογώντας 15] Αποσυμφόρηση
(του Νότη Μαυρουδή)

"ΜΟΥΣΙΚΟΛΟΓΩΝΤΑΣ 15"
Αποσυμφόρηση

      Αυτή τη φορά η στήλη δεν θα κάνει αναφορά σε συγκεκριμένη συναυλία αλλά σε συναυλίες –ρεσιτάλ κιθάρας που (ευτυχώς) γίνονται πλέον συχνότατα, τουλάχιστον στο λεκανοπέδιο της Αττικής.
      «Ευτυχώς» είπα, αλλά καλό είναι αυτό ή «κακό»; Μια προσεκτική παρατήρηση των ημερομηνιών, θα μας κάνει να αποφασίσουμε την μία ή την άλλη άποψη…
      Από την εποχή που γίνονταν μετρημένες συναυλίες κάθε χρονιά, μέσα σε λίγα χρόνια περάσαμε στον …κορεσμό από  συναυλίες! Αυτό ασφαλώς έχει τόσο τα θετικά του, όσο και τα αρνητικά του. Πάντως δεν θα μπορούσαμε να αποδώσουμε «ευθύνες» σε κανέναν από τους συμμετέχοντες, ούτε στους οργανωτές. Είναι –πιστεύω- το αποτέλεσμα μιας ανάγκης να βγουν προς τα έξω οι νέες (κιθαριστικές) δυνάμεις, όσες δεν είχαν τους τρόπους έκθεσης και δημοσιοποίησης των ικανοτήτων τους. Παρατηρείστε τις εκδηλώσεις κιθάρας (και γύρω απ’ αυτήν) μόνο μέσα στον Μάϊο (2007), πρακτικά, τελευταίο μήνα των εκδηλώσεων σε κλειστούς χώρους:
      2/5: Νάκας: Αστέριος Πούφτης.
      3/5: Athenaeum: Παύλος Κανελλάκης.
      5/5: Decadence: Δημήτρης Ζαφειρέλης.
      6/5: Εθνικό Ωδείο Γλυφάδας: Βασίλης Τιγγιρίδης.
      8/5: Athenaeum: Σπύρος Μιχαήλ (“free time Quartet”)
      10/5: Athenaeum: Patrik Kleemola.
      12/5: Εύα Φάμπα – Cahuer Carrasco.
      12/5: Αττικό Ωδείο: Γιώργος Κερτσόπουλος.
      13/5: Δημαρχιακό Μέγαρο Καλυβίων: Παναγιώτης Δράκος, Γιώργος Μαστρογιαννόπουλος, Γεράσιμος Χοϊδάς.
      14/5: Θέατρο Σφενδόνη: Χρήστος Μοτορίνος.
      14/5: Εθνικό Ωδείο Πατησίων: Σεμινάριο Cahuer Carrasco.
      15/5: Athenaeum: Μαίρη Νικολάου
      16/5: Athenaeum: Κωνσταντίνος Βρέλλης.
      17/5: Θέσπις: Δημήτρης Ζαφειρέλης.
      19/5: Αττικό Ωδείο: Γιώργος Κερτσόπουλος.
      19/5: Athenaeum: Γιώργος Γεωργάτος.
      25/5:  Studio Mabrida (Κορωπί): Animacorda.

      Λοιπόν, έχουμε και λέμε: από τις 2/5, έως τις 25/5, δηλαδή μέσα σε 23 μέρες, έχουμε 17 συναυλίες και υποθέτω πως θα είναι παραπάνω αν συμπεριλάβουμε και όσες δεν δημοσιεύσαμε (επειδή δεν ενημερωθήκαμε) στο TaR.
      Και τώρα υπάρχουν ερωτηματικά εύλογα:
      Πώς μπορεί να τα προλάβει όλα αυτά ο λιγοστός κόσμος της κιθάρας; Πώς είναι δυνατόν να γεμίζουν όλες αυτές οι αίθουσες από κόσμο; Ποια εντύπωση δίνει ένα ρεσιτάλ με 20 - 30 - 40 ακροατές (οι περισσότεροι τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα); Είναι αντιπροσωπευτική η εικόνα αυτή του κοινού των φίλων του οργάνου; Να πιστέψουμε πως δεν υπάρχει κοινό; Πού οφείλεται η κατακόρυφη πτώση της συμμετοχής; Στο χαμηλό επίπεδο των πρωταγωνιστών –ερμηνευτών; (Θα ήταν άδικη αυτή η άποψη και ένα μεγάλο ψέμα!). Μήπως οφείλεται στην υπερβολική συχνότητα του είδους; Μήπως, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, απαξιώνεται ο θεσμός των συναυλιών στην εποχή μας;
      Όλα αυτά (και άλλα που δεν έχω σκεφτεί) υποθέτω πως έχουν και αρνητικές επιπτώσεις στο ίδιο το ανθρώπινο δυναμικό των νέων ερμηνευτών.
      Έλλειψη εμπιστοσύνης στις δυνάμεις τους. Δυσοίωνες προοπτικές για το μέλλον. Συνειδητοποιούν πως το να κερδίσεις το ευρύτερο κοινό «θέλει δουλειά πολύ» όπως λέει ο ποιητής. Μήπως υπάρχει η ανάγκη από κάτι που δεν το ορίζουμε και δεν το έχουμε ανακαλύψει, ώστε να «συναντηθούμε» με το κοινό; Ένα κοινό που ίσως έχει καταβληθεί από ένα εφιαλτικά συνεχόμενο θέαμα – ακρόαμα, που του προσφέρουν οι νέες ηλεκτρονικές τεχνολογίες (cd, dvd, tv, διαδίκτυο, κινηματογράφος, κα)…
      Το μέγα ερώτημα που προκύπτει (και πάλι) είναι το πώς θα επικοινωνήσουμε με το κοινό, όχι αναγκαστικά των κιθαριστών, αλλά εκείνο που στη γενικότητά του το ονομάζουμε «φιλόμουσο».
      Και για να επιστρέψω: Ο κυρίαρχος προγραμματισμός των κιθαριστικών εκδηλώσεων πραγματοποιείται από τα Ωδεία Φ. Νάκας και Athenaeum. Ως φαίνεται, εκεί, οι επί κεφαλής της κιθάρας (Ε. Ασημακόπουλος –Λίζα Ζώη αντίστοιχα) έχουν συμβάλει ώστε να ανοίξουν διάπλατα οι πόρτες των αιθουσών για το «νέο αίμα» των κιθαριστών. Και αυτό είναι πολύ θετικό. Η αρνητική πλευρά όμως αυτού του σοβαρού θέματος είναι η έλλειψη προγραμματισμού, ώστε να αποτρέπεται η δημιουργία κορεσμού. Αυτό χρειάζεται μια απλή συνεννόηση από την πλευρά των διευθύνσεων των συγκεκριμένων Ωδείων, ώστε να μη δίνεται μια τόσο αρνητική εικόνα της λιγοστής συμμετοχής ακροατών, τόσο στον κόσμο των κιθαριστών, όσο και  «προς τα έξω»…
       Ας λειτουργήσει αυτή η λογική της αποσυμφόρησης των εκδηλώσεων. Θα είναι μια καλή προοπτική και εν τέλει, ίσως μια μεγάλη στήριξη στα όνειρα, τις επιθυμίες και την προοπτική των συμμετεχόντων σολίστ, που αναζητούν το αυτονόητο: να παρουσιάσουν μπροστά στο κοινό τις ευαισθησίες και τις δυνατότητές τους.

Νότης Μαυρουδής
mavroudis@tar.gr
 (20/5/07)