[μουσικολογώντας 1] για το ρεσιτάλ του Hubert Kappel στο \"Γκαίτε\"(15/1)
(του Νότη Μαυρουδή)

"μουσικολογώντας 1"
για το ρεσιτάλ του Hubert Kappel στο "Γκαίτε"(15/1)

   το ινστιτούτο Goethe (Γκαίτε) γέμισε επαρκώς το βράδυ της 15/1/07. Ο Hubert Kappel με το ωραίο του κουστούμι και το πρόσχαρο ύφος, με κιθάρα Ευθυμιάδη, έπαιξε το πρόγραμμά του με σχετική ευχέρεια και έθεσε επί τάπητος δύο θέματα που-εξ’ άλλου- κυριάρχησαν στα πηγαδάκια κατά τη διάρκεια του διαλείμματος και μετά το τέλος του ρεσιτάλ, όπου εκεί ως συνήθως- σφάζονται τα αρνιά και τα αιγοπρόβατα…
   το πρώτο είναι το μέρος της κιθάρας (?;!) στο έργο του Hans Werner Henze “memorias de El Cimarron” με την γκάμα των ηχητικών ευρεσιτεχνιών (ακόμα και με δοξάρι) που από τη δεκαετία του ’70 βρίσκονται στο προσκήνιο αναζητώντας να ενταχθούν στις ηχητικές αναζητήσεις της κιθάρας. Σ’ αυτά, να προσθέσουμε και το εύλογο ερώτημα, δηλαδή αν το ρεπερτόριο της κιθάρας ανανεώνεται με τέτοια κομμάτια …σουμοντερνισμού (κατά το σουρεαλισμού).
   νομίζω πως το θέμα αυτό, δηλαδή της ακροαματικής δυσκολίας των «σύγχρονων» συνθετών για κιθάρα από το κοινό, θα πρέπει να συνεχίζει να μας απασχολεί γιατί περνάνε τα χρόνια και ακόμα δυσκολεύομαι να εισπράξω συγκίνηση και συναίσθημα από παρόμοια έργα όπως αυτό του Henze. Δεν λέω όμως πως αυτή η μουσική δεν μας χρειάζεται. Απεναντίας, δημιουργεί μια ανατρεπτική κατάσταση σε «διαφορετική» μορφή από την συγκεκριμένη σημερινή κλασική φόρμα.   
   ο Kappel πάντως- θα πρέπει να ομολογήσουμε- επέδειξε μεγάλο θάρρος να παρουσιάσει μια τόσο παράδοξη φόρμα «ποιητικής μουσικής» σε ένα περιβάλλον ακόμα αγκυλωμένο από τις παραδοσιακές μουσικές.
   το δεύτερο είναι η πρόκληση της αντιμετώπισης της Suite no 1 (D-dur, BWV1007) του J.S.Bach, τόσο ελεύθερα, με τη διατήρηση της πρωτότυπης γραφής από τον συνθέτη, με πολύ μικρές παρεμβάσεις κάποιων μπάσων, με παίξιμο a la campanella, με κορώνες και ξεχειλωμένα ralletando με αδιαφορία προς τις γνώμες των «ειδικών» που έχουν απόψεις που περιφέρονται στα πηγαδάκια και διεκδικούν την σημαία της πιστότητας και της αυθεντικότητας. Ο Γερμανός Kappel με την ερμηνεία του αμφισβήτησε όλες αυτές τις απόψεις που ακούγονται επί δεκαετίες στη χώρα μας για τον επίσης Γερμανό Bach; και τώρα; τι θα γίνει που ο σημερινός Γερμανός μας δίδαξε διαφορετικά;
   υπήρχαν και cd προς 10 ευρώ. Ευκαιρία για να έχει κανείς τη δισκογραφία του αλλά ένα μελανό σημείο ήταν εκείνο το cd με τον τίτλο: “gitarren musik 20. und 21. Jahrhundert” που ανοίγοντάς το, διαπίστωσα πως είναι αντίγραφο, δηλαδή πειρατικό! Εν τάξει παιδιά, όχι και μεταξύ μας… Τα κάνουν και οι γερμανοί αυτά; δεν είναι ελληνικό προνόμιο;
  μου έκανε επίσης εντύπωση που, στην αίθουσα υπήρχαν αρκετά πιτσιρίκια με τους δασκάλους τους. Λέω τώρα: μήπως δημιουργούνται νέες γενιές κιθαριστών; το θέμα έχει ενδιαφέρον γιατί –ομολογώ πως- είναι χρόνια που δεν βλέπω μικρά παιδιά σε συναυλίες κιθάρας. Και, επί πλέον, στο κομμάτι του Henze ήσαν όλα αμίλητα και προσεκτικά! Μήπως όμως ήταν πειθαρχημένα γερμανάκια λόγω χώρου; (Γκαίτε)… Το μέλλον θα δείξει.  

Νότης Μαυρουδής
mavroudis@tar.gr

φωτογραφίες: Levan Meskhi