“μουσικός στο ντιβάνι”
Ο ΑΠΙΘΑΝΟΣ κος ΜΑΪΣΚΥ…
Ένα όργανο ζήλεψα γιατρέ έξω απ’ την κιθάρα: Το τσέλο.
Καημός μεγάλος…
Αλλά νόμιζα ότι το έχω ξεπεράσει.
Όμως να σου ένας τυπάκος που μοιάζει κάτι σαν κρουπιέρης η «lover» της δεκαετίας του ’70, που έρχεται και σου κάνει τη ζωή πάλι άνω-κάτω:
Ο απίθανος κος Μίσα Μάισκυ!
Πήγα στο Μέγαρο γιατρέ για να ακούσω ωραίο τσέλο και τελικά κατέληξα σε σένα πάλι να μιλήσουμε για το “αν η γιαγιά μου είχε καρούλια τι θα ήταν”. Διότι ο τύπος με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά με ένα όπλο (το τσέλο) που για μένα είναι σχεδόν… φονικό.
Τι ήχος! Τι ερμηνευτικές ευκολίες!
Ζηλεύω, σκάω, τον μι-σώ!!!
Βγήκε που λες στη σκηνή, άνετος, ωραίος, σένιος. Άντε να δούμε είπα…
Με τις 5 πρώτες δοξαριές στο ΥΠΕΡΟΧΟ κονσέρτο νο1 του ΘΕΪΚΟΥ Σοστακόβιτς έβγαλα το πόρισμα:
Ο τύπος είναι τελείως ροκ!
Κι από κει και πέρα γιατρέ, αντίο και να με συγχωρείς, διότι δεν θυμάμαι τίποτε, καθότι έπεσα σε έκσταση. Νιρβάνα.
Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι κατά cadenza μεριά νόμισα ότι εξερράγη η μουσική μέσα στον εγκέφαλό μου. Κι ότι στο φινάλε βρέθηκα πετώντας στο ταβάνι της αίθουσας και η προσγείωση στην πραγματικότητα ήταν ελαφρώς ανώμαλη, καθότι ο ξερόλας “μεγαρίτης” ειδικός του πίσω καθίσματος φρόντισε φωναχτά να διαλαλήσει την αυθεντία του αραδιάζοντας κάποιες (κολακευτικές έστω) μπούρδες.
Τι να σου κάνει το χειροκρότημα; Δεν αρκεί γιατρέ. Πρέπει να απελευθερωθούμε. Να φωνάξουμε, να σφυρίξουμε, να εκφραστούμε. Να την χέσω την κυριλέ ατμόσφαιρα σεμιναρίου. Το έργο τελείωσε, το σεβαστήκατε, αποθεώστε ρεεε!!!
Και για να μην αδικήσω και κανέναν, η ορχήστρα ΑΨΟΓΗ. Στο ύψος των περιστάσεων. Κι ο Μύρωνας Μιχαηλίδης, όχι μόνο δε ζαλίστηκε από το ύψος, αλλά απέδειξε ότι είναι μαέστρος για να πετάει ψηλά. Ίσως κι αυτό να φταίει που μετά το κονσέρτο του Σοστακόβιτς ήθελα να έχει διαλέξει ένα κομμάτι πιο ‘power’ (κατά πως λέει ο γιος μου), αντί για την «Παθητική» του ΤσαΪκόφσκυ.
Αλλά ενώ εμείς πιάσαμε την κουβέντα, ο Μίσα πήγε να μας ξεγλυστρήσει!
Που πας ρε μάγκα! Bis δεν έχει;
Πονηρός ο τύπος, αλλά το κοινό ήταν καλό και τον στρίμωξε. Κάθισε..
Αμάν…!
Καινούργια διλλήματα, καινούργιοι μπελάδες: Σαραμπάντα, από τη σουίτα νο5 για τσέλο του πατέρα μας Ιωάννη Σεβαστιανού.
Τι το ‘θελες τώρα αυτό, εκεί που είχα αρχίσει να βρίσκω ένα λογαριασμό στα περί στυλ, εποχής και δεν συμμαζεύεται;
Ο Μάισκυ λοιπόν παίζει μια υ-πέ-ρο-χη ρομαντική… διασκευή του έργου κι όλο το σύστημα κάνει reset. Άντε από την αρχή λοιπόν, και πως πρέπει να παίζεται το Μπαρόκ, και σε τι όργανα παίζανε και και και…
Ε λοιπόν τέρμα! Όσο γοητευτική και υπέροχη κι αν βρίσκω την αυθεντική ερμηνεία της παλαιάς μουσικής, άλλο τόσο βρίσκω και την αυτού του επιπέδου «ελεύθερη» εκδοχή της. Και φυσικά, από ένα μουσικό υψηλότατης αισθητικής με τέλεια την αίσθηση του μέτρου.
Άσε που προσωπικά, ως μουσικός κυρίως εκ της ιδιότητος του εκτελεστή ορμώμενος, καταλαβαίνω απόλυτα τον κο Μίσα. Διότι ρε γιατρέ, όταν έχεις αυτό το υπέροχο όργανο στα χέρια σου και η φύση σου έχει δώσει όλα αυτά τα ερμηνευτικά εργαλεία (και φυσικά ο δάσκαλος Μπαχ αυτή τη μελωδία) ε τότε λες:
«Όχι κύριε, θα εκτροχιαστώ».
Κι όσο και να με αναλύσεις και να με θάψεις, καρφί δε μου καίγεται!
Αυτά...
grigoreas@tar.gr
www.grigoreas.gr
www.myspace.com/kostasgrigoreas
Ακούστε στο tar-radio.com:
Mischa Maisky plays Shostakovich 1st Cello Concerto
_1.jpg)
