[μουσικός στο ντιβάνι]
Α Ρ Ε Ν Α...
Για να πω την αλήθεια γιατρέ, ποτέ δεν παραμυθιάστηκα με την ιδέα της «ευγενούς άμιλλας». Τον ανταγωνισμό τον έβλεπα πάντα με μισό (και απορριπτικό) μάτι σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης ζωής. Η γνώμη μου ήταν πάντα ότι ανταγωνισμός σημαίνει ‘κόντρα’. Κόντρα ξεκάθαρη και ανελέητη. Άρα κίνητρο και συμπεριφορά που δεν συμβαδίζει με την ύπαρξη μου ως πολιτισμένος άνθρωπος.
……….
Υπερβολές; Έχεις δίκιο γιατρέ. Με κάτι τέτοιες δονκιχωτικές διεργασίες λειτουργεί το στραβομυαλό μου. Αποτέλεσμα είναι, εκτός των άλλων παραπονουμένων, να έχει πάντα φρικτά παράπονα και το ζώον που φιλοξενώ μέσα μου. Αυτό είναι μάλιστα που με κατακεραυνώνει με κάθε ευκαιρία ως δειλό, μαλθακό, κότα, “όσα δε φτάνει η αλεπού…”.
Τι να κάνω λοιπόν βρήκα κι εγώ ένα δοκιμασμένο κολπάκι για να το ξεγελάω και ταυτοχρόνως να δίνω και καμιά ξώφαλτση εντύπωση στην κοινωνία ότι ‘δεν είμαι δα και τόοοοσο χαλβάς’.
Το κόλπο καθόλου πρωτότυπο γιατρέ: Αθλητισμός και ειδικότερα ποδόσφαιρο (μην πάει ο νους σου στο κακό, από τη θέση του καναπέ εννοώ, άντε αραιά και που κι από την κερκίδα). Έμαθα λοιπόν να δίνω γήπεδο να παίζει το ενσωματωμένο κατοικίδιο, δίνοντάς του φυσικά και την ελεύθερη πρόσβαση προς τα ταπεινότερα των ενστίκτων μου. Άρα, χωρίς αναστολές να μπορώ κι εγώ να χαίρομαι σαν βάρβαρος όταν η ομαδάρα μου κερδίζει. Σαν βάρβαρος να τσαντίζομαι όταν χάνει και σαν βάρβαρος να τσακώνομαι για αυτό.
Σαν βάρβαρος. Βίαιος και ανελέητος!
Έτσι τουλάχιστον νόμιζα, μέχρι που μερικά παιδάκια, στην ηλικία σχεδόν του απογαλακτισμού, με έκαναν να καταλάβω τη φρικτή αλήθεια. Το εγώ-ζώο μπορεί να είναι όντως ζώο, αλλά καμιά σχέση με την φαντασίωση (δηλαδή λέων, τίγρης, ζούγκλα και τα τοιαύτα).
Πτηνό πρέπει να είναι, διότι οι βαρβαρότητες που του προσφέρω και χορταίνει είναι… σποράκια.
Πως το κατάλαβα;
Σκηνικό νεοελληνικά παραδοσιακό. Δηλαδή (τι άλλο) καφετέρια.
Πιτσιρικαρία στο διπλανό τραπέζι, που παρακολουθεί τα (επίσης παραδοσιακά τέτοια εποχή) «Αθλητικά Στιγμιότυπα» της χρονιάς που πέρασε. Ως ενδιαφερόμενος για τα αθλητικά λοιπόν, έριχνα κι εγώ καμιά κλεφτή ματιά. Όμως κάποια στιγμή, άγριοι αλαλαγμοί μου τράβηξαν την προσοχή. Αυτό που απολάμβαναν τα μανάρια μου δεν ήταν ό,τι εγώ λέω ‘αθλητισμός’. Μιλάμε για αρένα. Για ζεστό, κόκκινο, ζωντανό αίμα!
Μοτοσικλετιστές που τσακίζονται. Ποδηλάτες που πέφτουν και γίνονται πίτα από 40 άλλους που φρενάρουν πάνω στο (τέως) σώμα τους. Οδηγοί αγώνων που γίνονται κομμάτια η μπάρμπεκιου. Αεροπλάνα επιδείξεων που πέφτοντας μακελεύουν τους θεατές. Παιδιά που κάνουν skate και διαλύονται. Ιππείς που σακατεύονται, μαζί με τα αλογάκια τους, που φυσικά αχρηστεύονται και οδηγούνται πάραυτα στο σφαγείο για να γίνουν σκυλοτροφές.
Κι άλλα, κι άλλα ακόμα πιο… διασκεδαστικά!
Όμως για τα παιδάκια του διπλανού τραπεζιού, τα πάθη όλων εκείνων των νέων παιδιών που (αν είναι μετρίως τυχεροί) ίσως περάσουν την υπόλοιπη ζωή τους με σοβαρές αναπηρίες, ήταν αντικείμενο άγριας ηδονής. Γέλια, χαρά, καζούρα για τον ατυχή και δυστυχή τέως σταρ!
Κι εγώ, ο επίδοξος Κόναν ο Βάρβαρος την ίδια στιγμή να νιώθω στομαχικές διαταραχές και τρεμούλα για αυτό που τα παιδάκια θεωρούσαν συνοδευτικό στο καφεδάκι τους.
Αμέσως σε σκέφτηκα γιατρέ μου. Δεν μπορεί. Κάτι άρρωστο υπάρχει σε μένα. Πρέπει να το θεραπεύσω. Λες να την πατήσω και σιγά-σιγά να γίνω σαν τον τύπο στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι» του Κιούμπρικ;
Βέβαια, δεν ήταν δα και καμιά αποκάλυψη. Κάθε χρόνο βλέπω αυτή την Ρωμαϊκή αρένα που παρουσιάζουν οι τηλεοράσεις (και οι… σοβαρές φυσικά) και γυρνώ το κεφάλι μου από την άλλη μεριά. Αλλά αυτό που ένοιωσα αυτή τη φορά βλέποντας τα παιδάκια του διπλανού τραπεζιού ήταν πέρα από αηδία. Τα χάζευα και σκεφτόμουν: Κάνουμε καλές τέχνες, τρώμε με μαχαιροπήρουνα, ερωτευόμαστε ρομαντικά, προστατεύουμε τους αδυνάτους, παλεύουμε να είμαστε δημοκράτες και ανθρωπιστές. Κι όμως, ελάχιστα καταφέραμε να ξεριζώσουμε το άγριο θηρίο από τις ψυχές των παιδιών μας. Αντίθετα, φοβάμαι ότι μάλλον κάναμε τα πάντα για να του φτιάξουμε τέλειες και αισθητικά βελτιωμένες κρυψώνες, ούτως ώστε ανενόχλητο να καθοδηγήσει τα αγγελούδια μας στο να αποτελειώσουν ότι εμείς δεν θα προλάβουμε.
………………
Έχεις δίκιο γιατρέ. Άρχισα πάλι να τρώγομαι με τα ρούχα μου.
Το κόβω.
Άντε λοιπόν, Χρόνια Πολλά!
Αναίσθητα και ειρηνικά.
Κώστας Γρηγορέας
(29 Δεκεμβρίου 2008)
www.grigoreas.gr
www.myspace.com/kostasgrigoreas
http://www.facebook.com/pages/Kostas-Grigoreas/50815340703
_1.jpg)
