[μουσικός στο ντιβάνι] ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗ ΦΩΤΙΑ
(του Κώστα Γρηγορέα)

[μουσικός στο ντιβάνι]
ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗ ΦΩΤΙΑ

Παίξαμε με τη φωτιά. Χρόνια τώρα.
Μεγαλώνοντας τα παιδιά μας σε τέσσερις τοίχους με παράθυρο την τηλεόραση.
Βλέποντας Μάκη, Νίκο, Τατιάνα και σχεδόν πανηγυρίζοντας εν μέσω μπριζόλας και μπύρας για το πόσο καλοί (άρα αδικημένοι) είμαστε εμείς. Ενώ όλοι οι άλλοι 'τα παίρνουν' και είναι αλήτες.
Κι ότι πολιτική σημαίνει κονόμα.

Παίξαμε με τη φωτιά και τα πείσαμε με λόγια και (κυρίως) με πράξεις ότι πολιτισμός είναι το «ξέδομα», η ποζεριά, το χαζοσήριαλ και το talent show. Ότι η πραγματική κουλτούρα δεν τα αφορά γιατί φτιάχνεται από προβληματικούς και απευθύνεται σε προβληματικούς.
Τα κατευθύναμε να καταναλώνουν τα πολιτιστικά υποπροϊόντα που «κινούν την αγορά» και ευνοούν τη δική μας κονόμα. Εμφανισιακά τα μεταμορφώσαμε  σε κλόουν η σε σεξιστικές κουκλίτσες και τα διαπομπεύσαμε στα εξώφυλλα των ξεφτιλισμένων εντύπων μας. Για να ξερογλειφόμαστε (αν είναι ‘των αλλωνών’) η για να κορδωνόμαστε (αν είναι τα δικά μας).
Διδάσκοντάς τα ότι αυτό σημαίνει κοινωνική προβολή.

Παίξαμε με τη φωτιά και σκοτώσαμε κάθε αυθεντικότητα και αυθορμητισμό τους και τα αγελοποιήσαμε σε φυλές που εμείς επινοήσαμε για λογαριασμό τους. Φυλές-target group για να καταναλώνουν τα προϊόντα μας και για να μαντρώνονται εύκολα στις στάνες-μπαράκια, ιδιοκτησίας συνήθως διαφόρων επίλεκτων μελών της νυχτερινής κοινωνίας μας.
 Μετά, τα βάλαμε να πλακώνονται μεταξύ τους για την ιδεολογία του μήκους της τρίχας τους.

Παίξαμε με τη φωτιά και τους περάσαμε ότι ‘μόρφωση σημαίνει αποκατάσταση’.
Τα μαντρώσαμε και τα εξαναγκάσαμε να εργάζονται εξοντωτικά σε φροντιστήρια και σχολεία που τα κατευθύνουν σε ένα μέλλον που να ικανοποιεί συνήθως τα δικά μας απωθημένα. Κι όλα αυτά, για να ζήσουν τη ζωή άνετης λούφας (εις βάρος του… κράτους-γενικώς και αορίστως) που εμείς δεν αξιωθήκαμε να ζήσουμε.
 Υποβάλαμε ύπουλα τις δικές μας φιλοδοξίες μη δίνοντας δεκάρα για τις δικές τους φιλοδοξίες και ικανότητες.

Τέλος, παίξαμε με τη φωτιά και τα πείσαμε ότι εμείς δε φταίμε σε τίποτα.
Ότι ‘για όλα φταίει το κράτος’. Γενικώς και αορίστως.
Το οποίο (κράτος) εκλέγει την κυβέρνηση, Καίει τα δάση. Κλέβει. Εξαπατά. Πίνει η μαστουρώνει και σκοτώνει τρέχοντας με χίλια. Ρυπαίνει τα πάντα. Βρίζει. Τσακώνεται και πλακώνεται για ψύλλου πήδημα. Κυκλοφορεί στην πόλη με οχήματα και ζώα τέρατα που βρωμίζουν παντού. Κερατώνει το σύντροφο του. Συμπεριφέρεται ρατσιστικά σε όλων των ειδών τους ξένους και τους διαφορετικούς. Ψηφίζει και αβαντάρει τους πιο διεφθαρμένους από τους πολιτικούς. Με δυο λόγια ‘γ… και δέρνει’. Κι (επόμενο είναι) όταν κάποιον δεν τον γουστάρει, άμα λάχει τον  σκοτώνει κιόλας!
Όχι εμείς, το κράτος.

Παίζαμε με τη φωτιά. Χρόνια τώρα.
Επόμενο ήταν να φτάσει η ώρα να θελήσουν να κάνουν και τα παιδιά μας το παιχνίδι τους.
Με τη διαφορά όμως ότι αυτά αποφάσισαν να παίξουν με τη φωτιά κυριολεκτικά κι όχι μεταφορικά.
Έτσι το σκέφτηκαν.
Όμως τι να κάψουν; Εμάς που δε φταίμε σε τίποτα;
Το κράτος να κάψουν που φταίει για όλα!
Και γενικώς, και αορίστως.

Κώστας Γρηγορέας
(9 Δεκεμβρίου 2008)
www.grigoreas.gr
www.myspace.com/kostasgrigoreas
http://www.facebook.com/pages/Kostas-Grigoreas/50815340703