ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΝΗΚΕΙ ΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜOΥΣΙΚΗΣ; (Μελαγχολικές σκέψεις πάνω στο Δημόσιο Πολιτισμό) (του Γιώργου Λιγνού)

ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΝΗΚΕΙ ΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜOΥΣΙΚΗΣ;
Μελαγχολικές σκέψεις πάνω στο Δημόσιο Πολιτισμό

 

Τι ερώτηση είναι αυτή; Μα στο λαό, θα έρθει η απάντηση. Άλλωστε είναι εποπτευόμενος πολιτιστικός οργανισμός  του ΥΠ.ΠΟ (ας αφήσουμε τον Τουρισμό έξω), θα συμπληρώσουν  οι υπερασπιστές της Απόφασης Ανάληψης Υποχρέωσης του ΥΠ.ΟΙΚ.

Φυσικά έχουν δίκιο. Τύποις μιλώντας  αφού με απόφαση της προηγούμενης κυβέρνησης είχε μπεί το Ελληνικό δημόσιο εγγυητής του δανείου μεταξύ της Εθνικής και του ΟΜΜΑ. Μόνο που το ΟΜΜΑ ήταν σε καθεστώς εκχώρησης προς τον μακαρίτη Χρήστο Λαμπράκη.

Προφανώς δεν ετίθετο θέμα να μην ενισχυθεί η προσπάθεια. Μεταξύ μας έχουμε έτσι ένα χώρο της προκοπής και στεγάστηκαν και δομές και ορχηστρικά σχήματα. Να μην περιλάβω στα κοινωνικά ωφέλη το γεγονός πως  έστω και για λόγους ματαιοδοξίας διέβησαν την πόρτα του Μεγάρου εύποροι  κύριοι και κυρίες που αλλιώς δεν θα τους συναντούσατε ποτέ. Και δεν παύει να είναι ένας απο τους λίγους φορείς με  πρόγραμμα που να υπακούει σε μια λογική αξιοπρεπούς σχεδιασμού.  Καλώς υπάρχει.

   

Αλλά δεν μπορώ να μην μπω στον πειρασμό να πώ πως τα 2.600.000 ευρώ, που είναι οι τρέχουσες οφειλές απο την δανειακή σύμβαση των 95.000.000 ευρώ, δεν είναι τίποτε μπροστά στο να τραγουδάει ο σύζυγος της κυρίας υφυπουργού και συνονόματος του πρωθυπουργού.

Ή να ακούγονται διασκευές του Τσιτσάνη και του Βαμβακάρη για συμφωνική ορχήστρα. Δεν έχω τίποτε με αυτούς τους δύο λαϊκούς συνθέτες, αλλά πιστεύω ότι μάλλον θα κορόϊδευαν όποιον τους έλεγε ότι κάποτε  τα έργα τους θα ακουγόντουσαν να παίζονται διασκευασμένα για  συμφωνικα σύνολα.

Αυτό είναι το μεγαλείο της πατρίδος μας. Τιμάμε τον πολιτισμό μας και τον ανακυκλώνουμε αενάως.  Η θανάσιμα βαρετή επαναλήψιμότητα του ρεπερτορίου έχει και μια άλλη ωφέλεια. Κάνουμε οικονομίες κλίμακος αφού δεν χρειάζεται να γίνουν πολλές πρόβες προκειμενου να παρουσιαστεί ένα έργο με αμφίβολη απήχηση στο πλατύ κοινό. Ετσι λοιπόν: Κουλτούρα απ τον τόπο σου κι ας είναι φορεμένη.   Είναι κάπως σαν τα Greek sales των γνωστών οίκων δημοπρασιών που ανακυκλώνουν τους  αναγνωρίσιμους εικαστικούς στο κοινό των πλούσιων ομογενών συμπατριωτών.  Δεν έχει σημασία τι έχεις, αλλά αν οι επισκέπτες σου θα σε ζηλέψουν για αυτό. Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο αρχικό μας θέμα. 

Με αυτά και με αυτά το ΟΜΜΑ έβγαλε τα μάτια του. Φταίει η οικονομική κρίση; Το γεγονός όμως είναι ότι δύο καλές ορχήστρες πήραν των οματιών τους και μετακόμισαν στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση.  Κοινό δεν χτίστηκε όταν έπρεπε να χτιστεί.

Γιατί; Η δική μου εξήγηση είναι πως ο συνδυασμός έπαρσης, ποιοτικής αλαζονίας (με το ποιοτικό δεν έχουμε τίποτε  με την αλαζονία όμως πολλά) σε συνδυασμό με την εξασφαλισμένη και με "άλλους τρόπους" υποστήριξη του κράτους, δηλαδή των πολιτικών όλων των  κομμάτων,  ακύρωσαν σε μεγαλο βαθμό τα όποια ωφέλη μπορούσε να έχει η ελληνική κοινωνία απο το ΟΜΜΑ και το ΟΜΜΘ. Η κρίση ολοκληρώνει αυτο που ξεκίνησε η αφροσύνη. Πολιτισμός με μόχλευση δεν γίνεται.

Όταν το κοινό ανεχότανε να πληρώσει 200 ευρώ 4 ή 5 χρόνια πριν για να ακούσει έναν μέτριο διάσημο κλαρινετίστα (Γούντη Άλλεν) και κάποιοι το επέτρεπαν γιατί το έβλεπαν σαν μια κερδοφόρα εκδήλωση, ήτανε μαθηματικά βέβαιο ότι όταν ερχόταν η κρίση το μαγαζί δεν θα τα κατάφερνε.

Φιάχτηκε και μία άλλη αίθουσα (Τριάντη) κατάλληλη για Οπερα. Η Εθνική Λυρική Σκηνή αν και αμαρτωλός οργανισμός δεν στηρίχθηκε απο κράτος. Θα μου πείτε στήριξη χωρίς εξυγίανση; Εχετε δίκιο. 

Η ιδέα της Οπερας Σταύρος Νιάρχος, διορθώστε με αν  κάνω λάθος, πολεμήθηκε και απο τα έντυπα του φιλότεχνου εκδότη.

Φτάσαμε λοιπόν τώρα να κρύβουμε την γύμνια μας στην δικαιολογία ότι το ΟΜΜΑ είναι εποπτευόμενος οργανισμός. Όπως και η Εθνική τράπεζα, μην κοροϊδευόμαστε  (το 1% είναι εικονικό).  Άλλωστε η εμπλοκή του κράτους δεν τελειώνει εκεί. Αν δεν κάνω λάθος διορίστηκε στο ΔΣ του ΟΜΜΑ ο συμπαθής Αλκίνοος Ιωαννίδης με απόφαση του Κου Γερουλάνου.

Απλά το κόστος του να καταπέσει η εγγύηση του κράτους και να προκληθεί φασαρία για αδιαφορία του κράτους προς  τον πολιτισμό,  είναι μεγαλύτερο απο την λογιστική επιβάρυνση του κρατικού ταμείου. Το γιατί και το πώς κανείς δεν το ψάχνει.

Στο κάτω κάτω του λαού είναι όλα. Κι αυτά κι εκείνα.

Μην διαμαρτύρεστε όμως .  Σας φέρνουμε και τον Σαλβατόρε Ανταμό. Ελπίζω  να νοικιάζουν την αίθουσα  και να μην είναι co-producers.

Και κάτι ακομα. Ο Βοσκόπουλος που είναι βρε παιδιά; Γιατί δεν τον βάζουμε να τραγουδήσει και να παρακρατηθούν τα έσοδα. Θα γινόταν και αυτός καλλιτέχνης στην υπηρεσία του λαού. Αφήστε που θα είχε και ένα συμβολικό χαρακτήρα κοινωνικής αναμόρφωσης του παραβάτη.

Να ακούσω Βοσκόπουλο με 40 βιολιά κι ας πεθάνω. Μέχρι τώρα είχα μάθει για Πάριο με 5 βιόλες.

Στα σοβαρά τώρα:
Το μόνο δυσάρεστο και ανησυχητικό είναι ο σαρκασμός και τα απαξιωτικά σχόλια που ακούγονται και γράφονται απο προχθές στο διαδίκτυο για τη λόγια μουσική.
Το θέμα δυστυχώς προσφέρεται και για πολιτιστικό λαϊκισμό.

Ζητώ συγγνώμη για τον εκνευρισμό μου 

Γιώργος Λιγνός (ΜΑΙΚΗΝΑΣ)
Μάρτιος 2011
(Από "Έν χορδαίς καί οργάνοις - Πολιτιστικό και ενίοτε πολιτικό παρατηρητήριο")
(Επιμέλεια σελίδας Κώστας Γρηγορέας)