[Ελληνικό Τραγούδι]
(1) ΣΟΥΜΑΡΙΣΤΑ…
για τη συναυλία Νότη Μαυρουδή - Γιώργου Τοσικιάν
στο Ατενέουμ
Δεν ξέρω πόσο εύκολο ήταν για τον νεαρό αλλά τόσο προικισμένο Γιώργο Τοσικιάν να σταθεί δίπλα στο Νότη Μαυρουδή, με τα σαράντα τόσα χρόνια πείρας, σε ένα δίωρο πρόγραμμα βασισμένο σε μουσικές λεπτομέρειες.
Δεν ρώτησα αλλά και δεν θα ρωτήσω.
Διαβεβαιώνω όμως ως ακροάτρια της συναυλίας στο Ατενέουμ, την Τετάρτη 19 Ιανουαρίου, ότι ήταν αποκαλυπτικά δημιουργική η μουσική συνύπαρξη τους.
Θα τολμήσω να πω ότι το νέο Νέο κύμα, αυτό που τόσο λείπει από το πνιγηρό περιβάλλον της μουσικής σκηνής σαν αισθητική τραγουδιού και γοητεία αίσθησης, το νιώσαμε όλοι στην αίθουσα του Ατενέουμ.
Ανάμεσα σε πολλούς μουσικούς αλλά και ανώνυμους ακροατές δημιουργήθηκε κοινή εκτίμηση των δεδομένων. Πόσο σοφή ήταν τελικά η εμφάνιση του Τοσικιάν δίπλα στον «δάσκαλο»;
Απαντώ μόνη μου: Μια τέλεια στιγμή, την κατάλληλη στιγμή!
Ευαισθησία, καλλιέπεια, συν-αίσθηση στο απόγειο.
Δίπλα τους δύο χαρισματικά, γλυκύτατα, πανέμορφα πλάσματα, με καλλιέργεια, μουσική μόρφωση και σοβαρότητα. Κρατήστε τα ονόματά τους!
Αμαλία Τάτση και Χρήστος Κωνσταντόπουλος
Πόσο τυχεροί ήμασταν!! Πιστεύω ότι ήταν μια σημαδιακή μέρα…
Γιατί ευτυχώς άκρη δεν έχει ο ουρανός…
Έφη Αγραφιώτη
effie.tar@gmail.com
Iανουάριος 2011
Φωτογραφίες: Έφη Αγραφιώτη
(2) "ΠΟΤΑΜΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ",
ΠΟΥ Η ΜΑΥΡΟΥΔΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΤΟ ΗΜΕΡΕΥΕΙ…
Εντάξει…
Στην αρχή, είπαμε εμείς εδώ στο TaR να αποφεύγουμε να λιβανίζουμε ο ένας τον άλλον. Πείτε μου όμως, σε αυτή τη μικρή παρέα που τελικά τόσο πολύ μεγάλωσε, ποιοι είμαστε οι «εμείς» και ποιοι οι «άλλοι»; Οι περισσότεροι από τους άξιους του μικρού μας χώρου σιγά-σιγά πλησίασαν το TaR. Κι έγιναν όλοι φίλοι φίλων, φίλοι μας, φίλοι μου! Άρα εδώ και καιρό πια έχει τιναχτεί στον αέρα το αρχικό μανιφέστο. Ο Βασίλης ήταν άγνωστος μου, τον γνώρισα, γοητεύτηκα από τη μουσική του, να μη γράψω; Ο Χάρης το ίδιο. Ο Γιώργος, η Ελένη, ο Μιχάλης, η Μαρία………..
Αλλά ο μεγαλύτερος ‘σκόπελος’ όλων; Αυτοί που τους γνώριζα από παλιά και με πολλούς από αυτούς ξαναδεθήκαμε μέσω του TaR. Με πρώτο και καλύτερο παράδειγμα φυσικά το Νότη! 30 χρόνια κολλητός φίλος, δάσκαλος και συνεργάτης στη μουσική, ‘αφεντικό’ στο TaR; Τι κάνουμε τώρα;
Ε, λοιπόν, φτάνει ένα σημείο που λες «χ……»!
Κι αν δεν το κάνω εγώ, ποιος δηλαδή θα γράψει για τη χτεσινή υπέροχη συναυλία του στο Ατενέουμ; Ποιος θα ασχοληθεί; Οι καλλιτεχνι-κοσμικες στήλες των εφημερίδων ως γνωστόν δεν ασχολούνται εδώ και καιρό, οι εποχές είναι δύσκολες, ψάχνουν για ‘γεγονότα’, πιπεράτα και παρεμπιπτόντως καλλιτεχνικά. Οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι του καλλιτεχνικού, θέλοντας και μη, ψάχνουν πια για αβανταδόρικα θέματα, αγχωμένοι είτε από τους διευθυντές τους είτε από τις φιλοδοξίες τους, εκτός ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων όπως πάντα. Οι σελίδες των σύγχρονων «καλλιτεχνικών» συνήθως ασχολούνται με mainstream η με σημαντικά-πλην-βαρύγδουπα θέματα. Ποιος να ασχοληθεί λοιπόν με μια συναυλία ελληνικού τραγουδιού σε μια πανέμορφη αθηναϊκή αίθουσα, με ένα ντούο κιθάρες και δύο νέους τραγουδιστές; Ποια η είδηση;
Συμπέρασμα; Προς το παρόν δεν υπάρχει άλλη λύση. Εμείς θα βγάζουμε τα κάστανα από τη φωτιά, κι ας μας πουν ότι θέλουν. Εγώ για τον Ασημακόπουλο και ο Ασημακόπουλος για μένα. Το μέσον υπάρχει (διαδίκτυο), είμαστε επώνυμοι, ο καθένας κουβαλάει την όποια ιστορία του και τα κίνητρα μας είναι ευθέως και αυστηρά ελεγχόμενα από το κοινό. Διαφορετικά, δεν θα υφίσταται πληροφόρηση για αυτά τα μικρά (όμως τόσο μεγάλα στην ουσία τους) καλλιτεχνικά γεγονότα, που ναι μεν δε φτιάχνουν το showbiz της πόλης, αλλά φτιάχνουν τον πολιτισμό της χώρας . Τα κανάλια δεν τα παίζουν, οι εφημερίδες τα αναφέρουν το πολύ στα ψιλά, άρα για τον κόσμο (δικαίως) δεν υπάρχουν. Ας μη γελιόμαστε, έτσι λειτουργούν πια τα πράγματα, το να το λέμε μόνο και να γκρινιάζουμε μας κάνει μίζερους, ακόμα και στα μάτια αυτών που καταλαβαίνουν το δίκαιον του παραπόνου. *
Τέλος της απολογίας, προχωράμε στο κυρίως θέμα:
Χτες το βράδυ είχαμε την τύχη να απολαύσουμε το νέο μουσικό σχήμα του Νότη Μαυρουδή. Μετά από σχεδόν 15 χρόνια επιτυχημένης δημιουργικής συνύπαρξης με τον Παναγιώτη Μάργαρη είχε φτάσει πλέον η ώρα της ανανέωσης, αυτό ήταν πεντακάθαρο σε όσους άκουσαν τη χτεσινή συναυλία. Αυτό ήταν άλλωστε και το κύριο θέμα στις συζητήσεις στα πηγαδάκια του διαλλείματος. Ένας νέος κιθαριστής, ο Γιώργος Τοσικιάν, έδωσε ένα νέο, άλλο άρωμα στο κιθαριστικό ντουέτο, μιας και τα δικά του ποιοτικά χαρακτηριστικά είναι πολύ διαφορετικά από αυτά του Παναγιώτη. Είναι σίγουρο ότι κάποιοι (οι πιο ‘λόγιοι’ μάλλον) θα υποστηρίξουν φανατικά το νέο ντουέτο, άλλοι βεβαίως θα νοσταλγήσουν και το παλιό. Ένα όμως είναι το αδιαμφισβήτητο και είναι η ουσία των πραγμάτων: Ο Μαυρουδής, ως κεντρική προσωπικότητα αυτών των σχημάτων, έχει την ικανότητα να επιλέγει τους συνεργάτες που τον πλαισιώνουν με τέτοιον τρόπο ώστε να κρατά και με αυτόν τον τρόπο αμείωτο το ενδιαφέρον για την Τέχνη του εδώ και 40+ χρόνια. Δεν είναι και λίγο ε;
Η ηχητική και αισθητική ισορροπία των Μαυρουδή-Τοσικιάν άψογη. Εάν έκλεινες τα μάτια άκουγες ‘μια κιθάρα’, κάτι απίστευτο με δεδομένο ότι ο χρόνος προετοιμασίας τους ήταν ελάχιστος. Όμως αποδεικνύεται πως όταν τα υλικά και η καλλιέργεια υπάρχουν, τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά.
Για τους δύο νέους τραγουδιστές του σχήματος, τον Χρήστο Κωνσταντόπουλο και την Αμαλία Τάτση, τα πράγματα είναι επίσης απλά. Αμφότεροι με τις τρεις πρώτες νότες που ακούστηκαν δήλωσαν επιλογές από το «πάνω ράφι». Αυτό το ράφι που δεν το βλέπουμε και πολύ γεμάτο τελευταία, μιας και φωνές με χροιά, τεχνική και ταμπεραμέντο υπάρχουν, η καλλιέργεια όμως λείπει και οι ταλαντούχοι συνήθως χαραμίζονται σε κλάψες, οργή και οργασμούς που απλά οι ίδιοι, ή οι ατζέντηδές τους, τους βαφτίζουν κατά περίπτωση έντεχνους, άτεχνους, ροκ, τζαζ, λαϊκούς, ποπ και δε συμμαζεύεται..
Ο Χρήστος, ένας εντυπωσιακός τραγουδιστής με θεατρικές ικανότητες και τσαγανό υποστήριξε άψογα τραγούδια ‘με ιστορία’ χωρίς να σκιαχτεί ούτε στιγμή! Είχα μια αίσθηση ότι αν τον άκουγε ο Χατζιδάκις θα τον διάλεγε αμέσως.
Η Αμαλία, μια αέρινη παρουσία, φτιαγμένη από τα ακριβά αισθητικά υλικά του πατέρα της μουσικού και συνθέτη Νίκου Τάτση. Φωνή τονικά άψογη (κάτι όχι και πολύ συχνό στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι του ‘auto-tune’) με γοητευτική βελούδινη χροιά, με άψογη αίσθηση του Μέτρου στην ερμηνεία, ένα χαρακτηριστικό που μόνον οι πραγματικά μεγάλες ερμηνεύτριες διαθέτουν.
Μια άψογη πρεμιέρα λοιπόν, που δεν ήταν μόνο διαδρομή προς τις πηγές του Ποταμιού της μαυρουδικής τραγουδοποιίας, αλλά και που μας έδειξε ότι αυτές διαθέτουν πάρα πολύ νερό ακόμα για να τροφοδοτήσουν την κοίτη του.
Κι ο ίδιος ο Νότης; Ποταμίσιος βράχος! «Συνεχώς κυλλάει και μούχλα δεν πιάνει» (σε ελεύθερη διασκευή της γνωστής παροιμίας).
* * * * * * * * * * *
Υ.Γ. * Για να μην υπάρχει η αίσθηση του ‘μονοπωλίου’ στο TaR (μιας και ως γνωστόν εμείς ‘το τρέχουμε’ το site, άρα έχουμε και ‘τα κλειδιά’) κάποια στιγμή φτιάξαμε μεγαλοπρεπέστατη στήλη στο φόρουμ (που παρεμπιπτόντως στο Tar λειτουργεί ως ‘ελεύθερο βήμα’) με τίτλο «Γράψτε τις Κριτικές σας». Οποιοσδήποτε μπορούσε να γράψει την κριτική του για κάτι που του άρεσε (ότι κάνουμε κι εμείς δηλαδή, γεγονότα που τυχαία παρακολουθήσαμε αναφέρουμε, δεν είμαστε μέσο με επαγγελματίες δημοσιογράφους). Η συμμετοχή ήταν πολύ περιορισμένη και αυτό μας έκανε να καταργήσουμε τη στήλη. Όμως και τώρα υπάρχει η ίδια δυνατότητα στην κατηγορία ΠΕΡΙ ΜΟΥΣΙΚΗΣ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ η ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ ΤΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ. Γράψτε ενυπόγραφα για μεγαλύτερη αξιοπιστία, ή έστω με ψευδώνυμο. Μακάρι να ξαναζεσταθεί το θέμα και να αναγκαστούμε να ξαναδημιουργήσουμε τη στήλη στο φόρουμ.
Κώστας Γρηγορέας
grigoreas.tar@gmail.com
Iανουάριος 2011
Φωτογραφίες: Χρύσα Σωφρονά
