[νέες κυκλοφορίες]
Ο Νότης Μαυρουδής, γιορτάζοντας πέντε δεκαετίες στο χώρο της μουσικής, μας χαρίζει ένα μοναδικό ταξίδι «στου χρόνου τις καταπακτές»…Με συνοδοιπόρους την Μελίνα Ασλανίδου, την Γιώτα Νέγκα, τον Μίλτο Πασχαλίδη, τον Διονύση Τσακνή, τον Μπάμπη Τσέρτο, τον Γιάννη Χαρούλη αλλά και μια σειρά από νέους ερμηνευτές: τον Χρήστο Κωνσταντόπουλο, την Σαββέρια Μαργιολά, την Αμαλία Τάτση και τον Γιώργο Τοσικιάν.Σε στίχους Άκου Δασκαλόπουλου, Λίνας Δημοπούλου, Κώστα Φασουλά, Μαίρης Φασουλάκη και πολλών άλλων αξιόλογων στιχουργών, ο Νότης Μαυρουδής γράφει μουσική και ενορχηστρώνει δεκαπέντε τραγούδια και μία επανεκτέλεση, κόντρα στους καιρούς και αναζητά για ακόμα μια φορά έναν τόπο έκφρασης στο χώρο της ελληνικής δισκογραφίας που τόσο αγάπησε, συνδέθηκε και τον καθόρισε…
Protasis Music - Κωδικός: 1142-2
ΓΙΑ ΑΓΟΡΑ ONLINE ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Τα 18 track του δίσκου:
1. Αλλάζω
2. Παλιές καταπακτές
3. Εμπιστευτικόν
4. Ερωτικό (Σούγκαρλαντ)
5. Είμαι εδώ
6. Ψυχές
7. Σκυτάλη
8. Σπασ' τη βιτρίνα
9. Σε χρόνο παρακείμενο
10. Ένα όνειρο
11. Άλλη λαλιά
12. Η αγορά των νικημένων
13. Μπάτης
14. Του έρωτα η μάχη
15. Τα χρόνια που θυμήθηκα
16. Κόκκινο
17. Ένα όνειρο (Χορωδία)
18. Cancion triste (ντούο κιθάρες)
Η ομιλία του Νότη Μαυρουδή στη συνέντευξη Τύπου για την παρουσίαση του καινούργιου του δίσκου με τίτλο:
ΣΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΤΙΣ ΚΑΤΑΠΑΚΤΕΣ,
στον Ιανό, στις 14/10/2011.
Μαζευτήκαμε εδώ, στο φιλόξενο χώρο του Ιανού για να ανακοινώσουμε την έκδοση ενός καινούργιου δίσκου με 18 νέα τραγούδια που και αυτά θα αναζητήσουν χώρο και χρόνο στην ούτως ή άλλως ασθμαίνουσα ελληνική δισκογραφία μας.
Πέρασε πάλι αρκετός καιρός από τον τελευταίο μου δίσκο, όταν με τον αείμνηστο Ηλία Κατσούλη φτιάξαμε το «Carte Postale» το 2006. Βέβαια μεσολάβησε ένας δίσκος με παιδική χορωδία και με τον τίτλο «Κλόουν» το 2009, αλλά οι δίσκοι με παιδικές χορωδίες, περιέργως θαρρείς και δεν λογαριάζονται στις αποσκευές των συνθετών. Έτσι, τώρα που ξανά αποτείνομαι σε …κανονικούς ανθρώπους (αν θεωρήσουμε πως είμαστε κάτι τέτοιο) θέλω να σας πω πως ο δίσκος ΣΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΤΙΣ ΚΑΤΑΠΑΚΤΕΣ έγινε με τρόπο που για πρώτη φορά αντιμετώπισα στη δισκογραφική ζωή μου. Αυτόν της αυτοχρηματοδότησης! Μία καθαρά προσωπική απόφαση υπό το κλίμα της εποχής όταν είναι κοινά ομολογούμενο πως η δισκογραφική δύναμη έχει εξασθενίσει. Με τις παραδοσιακές εταιρίες να έχουν συρρικνωθεί τόσο, ώστε να αδυνατούν να κάνουν παραγωγές. Πλήρης αδυναμία δηλαδή να υποστηρίξουν ένα δίσκο, ένα υλικό για το οποίο συστάθηκαν και επί δεκαετίες έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο στη συλλογική μουσική αισθητική…
Περίεργα πράγματα μα την αλήθεια, όταν συνειδητοποιεί κανείς το σύντομο διάστημα τής πτώσης τής δισκογραφικής αυτοκρατορίας. Ακούω κάποιους που λένε πως η εποχή της κρίσης και η οικονομική κατάπτωση ήταν η αιτία που συρρίκνωσε τις εταιρίες δίσκων και τις κατέστησε αδύναμες πλέον να παίξουν τον ρόλο τους. Μα, είναι έτσι; όχι θα έλεγα… Στην ουσία, η ίδια η δισκογραφική βιομηχανία έβαλε τα δαχτυλάκια να βγάλουν τα ματάκια, υπερπαράγοντας τυφλά, φτιάχνοντας σκουπίδια, απλώνοντάς τα σε ολόκληρο το ελληνικό τοπίο και συμβάλλοντας στο σκοτάδι. Η περασμένη δεκαετία δεν έχει παρά μερικά γκρουπάκια και κάποιους νέους τραγουδοποιούς στο χώρο της ηλεκτροακουστικής που όμως δεν χαίρουν της εμπιστοσύνης των ΜΜΕ. Η οικονομική κρίση ήρθε μετά. Και τώρα οι δισκογραφικές (όσες απομείνανε δηλαδή) καμώνονται πως -τάχατες- το μνημόνιο, η τρόϊκα και η στριμμένη Μέρκελ φταίνε για το χάλι…
Ωστόσο, μέσα σ’ αυτό το τοπίο βρισκόμαστε κι εμείς οι υπόλοιποι, που για να υπάρξουμε θα πρέπει να αποφασίσουμε μια νέα στάση απέναντι στην τόσο προβληματική δισκογραφική μας πραγματικότητα. Επανατοποθετήσεις, ανακατατάξεις, αφυπνίσεις, νέα πλάνα, ανασκούμπωμα, για να δούμε με «άλλο μάτι» αυτό που λέμε «σύγχρονη δισκογραφική παραγωγή».
Όντως, όταν πληρώνεις εσύ την παραγωγή και όχι η εταιρία, είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Ήμασταν ήσυχοι και ήρεμοι, όταν αυτή αναλάμβανε το όλο κόστος. Ανήσυχοι και εν αγωνία τώρα που τα έξοδα και οι υποχρεώσεις τής παραγωγής σού σκοτεινιάζουν τον ορίζοντα… Όμως, η σημερινή εποχή και οι ανάγκες της, μάς δείχνουν πως η δισκογραφία δεν μπορεί να σταματήσει. Είναι ποτάμι που γνωρίζει μία μόνο κίνηση: Να κυλάει εμπρός… Να παράγει, να προβληματίζεται, να αφουγκράζεται, να εκφράζει, να ακολουθεί και να ανανεώνει τις αισθητικές ανάγκες που ορθώνονται καθημερινά μπροστά μας. Το σίγουρο είναι πως οι δυσκολίες της εποχής επιβάλλουν στη δισκογραφία να παράξει λιγότερα σκουπίδια. (Μήπως αυτή είναι μια υπέρμετρη αισιοδοξία;), πάντως νιώθω πως θα απαλλαχτούμε από αρκετή σκαρταδούρα, εάν ο κόσμος, αηδιασμένος από την αισθητική του life style και από το κιτσάτο δισκογραφικό εμπόρευμα που μας είχε κατακλύσει, νιώσει την ανάγκη για πιο σοβαρά, εμπνευσμένα και δημιουργικά τραγούδια…
Πολλές τέτοιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου ώσπου να αποφασίσω να αναλάβω τα έξοδα τής παραγωγής αυτού του δίσκου. Το σίγουρο είναι πως μια καινούργια εποχή βρίσκεται μπροστά μας και θα πρέπει να την αντιληφθούμε. Να καταλάβουμε δηλαδή πως βρισκόμαστε όλοι σε ένα καζάνι και παρόλο που βράζει, θα πρέπει να υπάρξουμε προς πείσμα των καιρών.
Τώρα που ψυχορραγούν οι εταιρίες, που τα δισκάδικα είναι πλέον μια ανάμνηση παλαιότερης εποχής, που τα συμβόλαια είναι χαρτιά κενά, που τα πνευματικά και συγγενικά δικαιώματα βρίσκονται μεταξύ των απολεσθέντων των καιρών, που τα πρώτα ονόματα τής νυχτερινής πίστας χάνουν την faux λάμψη τους ακολουθώντας κι αυτά τη μοίρα των «πληβείων» τραγουδιστών, τώρα που η δισκογραφική συνείδηση αγγίζει περισσότερο τις νέες γενιές των μουσικών, που καλούνται να φτιάξουν μιαν άλλη δισκογραφική ζωή από εκείνη των παλαιοτέρων… Τώρα θα πρέπει να είμαστε εδώ για να ξαναφτιάξουμε ένα δικό μας διαφορετικό τοπίο! Ανακατατάξεις και αναταράξεις σε ένα σκάφος που ουδείς γνωρίζει πού πετά, πού πατά και πού πηγαίνει. Ένα μέλλον που μας γυρίζει πίσω στο χρόνο και (τηρουμένων των αναλογιών) μάς θυμίζει πως υπήρξαν παλαιότερα ιερά τέρατα, τα οποία σε εποχές στέρησης και ολέθρου έφτιαξαν αριστουργήματα που εμείς οι σύγχρονοι εξακολουθούμε να στεκόμαστε μπροστά τους με θαυμασμό και ευλάβεια! Αττίκ, Χαιρόπουλος, Σακελλαρίδης, Σουγιούλ, Γιαννίδης, Βαμβακάρης, Τσιτσάνης, Καλδάρας, Παπαϊωάννου, Στελλάκης, Γκόγκος, Μητσάκης, και ο κατάλογος τελειωμό δεν έχει… Μήπως ήρθε η δική μας η σειρά τώρα να βιώσουμε μια τέτοια διάσταση δισκογραφικής εμπειρίας που όλα πλέον είναι υπό αίρεση; τώρα που οι πολλοί λένε πως «βιώνουμε έναν άλλο πόλεμο»; μήπως ο χρόνος μάς κάνει πλάκα και μάς προτρέπει να ξαναφτιάξουμε μιαν άλλη ηθική της δισκογραφίας, διορθώνοντας τις παραμορφώσεις, ακυρώνοντας τις αιτίες τού εκμαυλισμού της ;
Σας ομολογώ, μύριες σκέψεις τριγύρισαν στο μυαλό μου. Αποφάσισα και μπήκα στην περιπέτεια με αγωνία και -ω του θαύματος- πέρασα τις πιο ευτυχισμένες στιγμές τής προσωπικής μου δισκογραφίας!
Φίλοι που μου συμπαραστάθηκαν και με στήριξαν αποφασιστικά. Μουσικοί συνάδελφοι που με διευκόλυναν και με ενθάρρυναν. Σπουδαία συμπαράσταση τού φίλου Νίκου Οικονόμου, που ανέλαβε το κομμάτι της έκδοσης, της τύπωσης, της διακίνησης, με την μικρή εταιρία του “Protasis”.
Όλα λειτούργησαν λιτά και ταπεινά. Αναζήτησα στίχους από καινούργιες φουρνιές στιχουργών (Χρ. Παπαδόπουλος-Μ. Φασουλάκη-Μ. Βεκρή) μαζί με τους δοκιμασμένους (Λ. Δημοπούλου-Κ. Φασουλά-Γ. Κορδέλλα), έναν από τους τελευταίους στίχους του παλιού μου αείμνηστου φίλου Α. Δασκαλόπουλου, όπως και ένα τού πρόωρα χαμένου Άλ. Χριστοφέλλη, για να καταλήξω να φτιάξω τις «καταπακτές μας». (Τα φυλαγμένα στις νοητές καταπακτές μας, όνειρα, ελπίδες, εμπειρίες, μνήμες, προθέσεις) που πάντα χρειάζονται στην καθημερινότητά μας ως εργαλεία χρήσιμα στις προσωπικές μας στιγμές.
Αναζήτησα να ταυτιστώ και πάλι με ερωτικές μπαλάντες, με βαλς, tangos, χασάπικα και ζεϊμπέκικα σε παλιό ύφος, που τόσο με συγκινεί. Αναζήτησα ένα νέο υλικό τραγουδιστών (με το Τ κεφαλαίο) που δεν έχω ξανά συνεργαστεί μαζί τους (αν εξαιρέσουμε τον Διονύση Τσακνή που είναι πάντα πρόθυμος απέναντί μου). Αναζήτησα ερμηνευτές από ποικίλα μουσικά είδη όπου, οι περισσότεροι από αυτούς, ο καθένας με τον δικό του εκφραστικό τρόπο, απασχολούν και εκφράζουν ένα μεγάλο μέρος του σημερινού ελληνικού κόσμου. (Ασλανίδου-Νέγκα-Πασχαλίδης-Τσέρτος-Χαρούλης). Αναζήτησα νέους τραγουδιστές που σκιαγραφούν τους πρώτους βηματισμούς τους (Κωσταντόπουλος-Μαργιολά-Τάτση). Αναζήτησα τον Γιώργο Τοσικιάν για ένα ντουέτο με κιθάρες. Αναζήτησα τη Χορωδία “Kodaly” τού Μιχάλη Πατσέα, την Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων τής Πάτρας τού Θανάση Τσιπινάκη. Έως και την συνδρομή του κου Σπύρου Λάμπρου, για να μου συστήσει την εξάχρονη Μάγδα Βιτουλαδίτη. Αναζήτησα τα περίτεχνα λαϊκά σεγόντα της Ντένιας Κουρούση, καθώς και τις ικανότητες σπουδαίων μουσικών που ηχογράφησαν με κέφι και γνώση…
Ο δίσκος ΣΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΤΙΣ ΚΑΤΑΠΑΚΤΕΣ ξεκίνησε τις ηχογραφήσεις τον Φεβρουάριο και τέλειωσε τον Σεπτέμβριο του 2011. Μια καινούργια εποχή ορθώνεται μπροστά μου, δίχως να γνωρίζω την έκβαση. Θα επιμείνω να βρίσκομαι κι εγώ σε αυτή τη νέα εποχή, ώστε να επιχειρώ να τη φωτίζω κι εγώ με όποιο μέσον φωτός διαθέτω από το δικό μου οπλοστάσιο…
Νότης Μαυρουδής
(Ιανός, 14/10/2011)
Τεχνική επιμέλεια σελίδας: Κώστας Γρηγορέας