ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΗ ΤΕΧΝΗ Η ΑΠΛΑ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ; (του Γιώργου Λιγνού)

Στρατευμένη τέχνη ή απλά τέχνη της ζωής;

Η κρίση χτυπάει την ελληνική κοινωνία. Πολλά λέγονται και γράφονται. Καλέσματα για αγώνα και στράτευση.
Κοιτάζοντας λίγο πίσω τα τραγούδια που τραγουδήθηκαν πριν απο χρόνια έψαξα να βρώ την συνέπεια και την επαναστατική προοπτική.
Πουθενά.

Όλα τα τραγούδια μάλλον προσπαθούν να διαχειριστούν το πρόβλημα της φτώχειας, άλλα με ελπίδα, άλλα προβάλοντας την μόνη βέβαιη ισότητα, αυτήν του θανάτου. Στο ενδιάμεσο ο πόνος απο την διάψευση  της αγάπης και της φιλίας όταν η φτώχεια χτυπήσει την πόρτα μας.
Μερικά είναι πραγματικά ωραία, ενώ άλλα της σειράς.
Είναι όμως πέρα για πέρα αληθινά και έχουν μια θυμόσοφη διάθεση.

Δεν ξέρω τι θα έλεγε κάποιος ιδεολογικός υπεύθυνος, αλλά αρέσουν γιατί σε βοηθάνε να πάρεις μια ανάσα,να δεις τα πράγματα από μια απόσταση,  έστω κι αν δεν υπόσχονται την  λύση του κοινωνικού προβλήματος.
Δεν είναι στρατευμένα αλλά είναι μέσα στη ζωή!
Μα αυτό δεν είναι το ζητούμενο; Η Τέχνη έστω  περαστική και φευγαλέα, όπως είναι ένα τραγουδάκι, να αφήνει πίσω της δυο, τρεις σκέψεις και λογισμούς.