[music in a room - Συνέντευξη]
Συνέντευξη του Μιχάλη Μοσχούτη
Με αφορμή την παρουσίαση του δίσκου «Days»
στο KNOT GALLERY
Την Παρασκευή στις 21/1/2011 είχα την τύχη να παρακολουθήσω ζωντανά στο ΚΝΟΤ Gallery (Mιχαλακοπούλου 206 & Πύρρου) τον Μιχάλη Μοσχούτη. Και λέω «είχα την τύχη» γιατί η συναυλία που παρακολούθησα ήταν υψηλότατου επιπέδου. Τόσο μουσικά όσο και ηχητικά.
Αντιγράφω από το δελτίο τύπου:
Kerkville είναι το project του Μιχάλη Μοσχούτη. Με βασικό μέσο την κιθάρα (κλασική, ακουστική, ηλεκτρική, lap steel, pedal steel), …παράγει αρμονίες και ηχοχρώματα που παραπέμπουν σε ambient, modern classical και post rock μουσική.
Φεύγοντας από τη συναυλία περπάτησα για λίγο μες στη βροχή και σκεφτόμουν πόσο σημαντικό είναι στις εποχές που ζούμε να υπάρχουν χώροι σαν το ΚΝΟΤ που αντιστέκονται προσφέροντας στέγη σε project που κακώς έχουμε μάθει να χαρακτηρίζουμε «ιδιαίτερα» και που υπάρχουν μουσικοί σαν τον Μιχάλη οι οποίοι επιμένουν με ευαισθησία αλλά και γνώση να φτιάχνουν τη μουσική τους και να την παρουσιάζουν.
Κάτι κινείται στις «παρυφές» της μουσικής κατάστασης της πόλης μας. Κάτι φρέσκο, με προσωπικότητα και συνέπεια, μακριά από «έντεχνες» πελαγοδρομήσεις ή «λαϊκά» / «ποπ» ξεφαντώματα.
Άνθρωποι με μεράκι κι επιμονή εκφράζουν ανησυχίες και παράγουν, παράγουν καλή μουσική…
Η συνάντησή μου με τον Μιχάλη τόσο σε μουσικό όσο και σε ανθρώπινο επίπεδο ήταν η αφορμή της συνέντευξης που ακολουθεί.
Μιχάλη, πες μου δυο λόγια για τη μέχρι τώρα πορεία σου και την σχέση σου με την κιθάρα (σπουδές, συνεργασίες, άλλα projects κλπ).
Παρότι δεν είναι αρκετά εμφανές στην μουσική μου, έχω κάνει εκτενείς σπουδές στην κλασική κιθάρα. Στην Αθήνα ήμουν μαθητής του Δημήτρη Οικονομάκη, μετά σπούδασα τέσσερα χρόνια στο Guildhall School of Music στο Λονδίνο με τον Robert Brightmore και ένα χρόνο στην Βασιλική Ακαδημία της Χάγης με τον Zoran Dukic. Για μια περίοδο είχα ως ιδανικό την σολιστική πορεία στην μουσική και έπαιρνα συχνά μέρος σε σεμινάρια, φεστιβάλ και διαγωνισμούς κιθάρας. Ενώ κατάφερα να κερδίσω κάποιες διακρίσεις, πιο σημαντικά για μένα είναι αυτά που έμαθα και η σχέση που ανέπτυξα με την μουσική μέσα από αυτήν την πορεία έντονης μελέτης της κιθάρας. Πιστεύω ότι ένας καλλιτέχνης για να μπορεί να παράγει, έστω και φαινομενικά απλοϊκό έργο, πρέπει να έχει περάσει από ένα στάδιο σκληρής δουλειάς και ζύμωσης με το αντικείμενο του. Αυτή η δουλειά γίνεται σε πολλά επίπεδα που πολλές φορές ούτε ο ίδιος ο καλλιτέχνης δεν αντιλαμβάνεται. Τελευταία βλέπω ότι ο χρόνος και η δουλειά που αφιέρωσα στην κλασική κιθάρα πριν δέκα χρόνια, αποδίδει μέχρι και σήμερα και με οδηγεί σε μουσικές οι οποίες σε ένα πρώτο επίπεδο δεν έχουν καμία σχέση με την κιθάρα και την κλασική μουσική. Σε αυτήν την πορεία οι συνεργασίες έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο και με βοηθάνε να εξελίσσομαι. Έχω υπάρξει μέλος κάποιων συγκροτημάτων που είχαν σύντομη ζωή και έχω σταθερή συνεργασία με το μουσικό σχήμα "Απόδραση" και τον τραγουδοποιό Lolek. Τα τελευταία χρόνια συμμετέχω στο project ελεύθερου αυτοσχεδιασμού "the future sessions" και είμαι μέλος της ομάδας "little john society", που στην παρούσα φάση της διοργανώνει την σειρά παραστάσεων "early nights at the Harmonium" που γίνονται κάθε Τετάρτη στο Screening Room του Nixon στο Κεραμεικό.
Στο live σου μου έκανε πολύ καλή εντύπωση η χρήση των εφέ (πετάλια, loop station κ.α.) αλλά κυρίως ο απόλυτος έλεγχος που φαινόταν να έχεις. Πώς προέκυψε η δουλειά αυτή με τα εφέ;
Ακόμα και όταν έπαιζα μόνο κλασική μουσική το βασικό που με απασχολούσε ήταν πως θα βγάλω τον ήχο που φαντάζομαι. Για αυτό και δεν ήμουν και ποτέ ιδιαίτερα γρήγορος κιθαρίστας. Ήταν σαν να ήθελα να απολαμβάνω κάθε νότα ή συγχορδία που έπαιζα. Με τα εφέ στο live μου κάνω ακριβώς αυτό. Γραφώ στο loop station τις κιθάρες και στην συνέχεια ασχολούμαι με την επεξεργασία του ήχου. Στις συνθήκες του live είναι αδύνατο να φτιάξεις τους ήχους που μπορείς να κάνεις σε ένα στούντιο ή στο σπίτι σου και για αυτόν τον λόγο στα live μου χρησιμοποιώ σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό τα εφέ από ότι στο δίσκο μου. Θα ήθελα στο μέλλον να μπορώ να κάνω και εντελώς ακουστικά live σε πολύ μικρούς χώρους, χωρίς καθόλου ενίσχυση και εφέ.
Τι ρόλο παίζει ο αυτοσχεδιασμός στα live σου; Η φόρμα των κομματιών ή ακόμα και ολόκληρου του live είναι εκ των προτέρων σχεδιασμένη ή αφήνεις κι ένα πεδίο ελευθερίας που το ορίζεις επί τόπου;
Όλο το live είναι στημένο στο loop station οπότε η σειρά των κομματιών, το πώς θα χτίσω τις λούπες και το πώς θα πάω από το ένα κομμάτι στο άλλο χωρίς διακοπή είναι σχετικά προκαθορισμένα. Κάποια μέρη όμως είναι εντελώς αυτοσχεδιαστικά και αφήνω μεγάλο πεδίο ελευθερίας στο πώς θα χειριστώ τα εφέ.
Παρουσίασες κάποια κομμάτια από το “Days” που βγήκε τον Οκτώβριο στην Triple Bath. Πες μου λίγα λόγια για το πώς γράφτηκαν αυτά τα κομμάτια;
Όλα τα κομμάτια γράφτηκαν στο σπίτι μου μέσα σε περίπου μισό χρόνο. Είναι βασισμένα σε ηχογραφήσεις κλασικής, ακουστικής, ηλεκτρικής, lap και pedal steel κιθάρας. Είχα την τύχη να μπορώ να χρησιμοποιήσω πολύ καλά μικρόφωνα και προενισχυτές και το σαλόνι του σπιτιού μου να έχει αρκετά καλή ακουστική. Την μίξη την έκανα στο Zero Gravity με την ανεκτίμητη βοήθεια του Δημήτρη Δημητριάδη. Γενικά είμαι πολύ ικανοποιημένος από το ηχητικό αποτέλεσμα.
Ποιοι μουσικοί ή συγκροτήματα πιστεύεις ότι σε έχουν επηρεάσει και με ποιον τρόπο;
Έχω επηρεαστεί πολύ από την μουσική βορείων χωρών, η οποία έχει την ξεχωριστή ιδιότητα να δημιουργεί χώρο. Είμαι fan της μουσικής σκηνής της Ισλανδίας, από τον Ben Frost, τον Johann Johannsson, τον Nico Muhly μέχρι τους Amiina και τους Sigur Ros. Είναι τρομακτικό πως μια τόσο μικρή χώρα παράγει τόση πολλή και τόσο αυθεντική μουσική. Επίσης, την περίοδο που έγραφα το "Days" άκουγα πάρα πολύ Fennesz και πειραματιζόμουν με την επεξεργασία της κιθάρας στο laptop. Μου αρέσει όμως πάρα πολύ και η απλότητα που έχει η μουσική των Goldmund, Hauschka, Nils Frahm, Peter Broderick, Sylvain Chauveau και άλλων μουσικών του λεγόμενου modern classical ύφους. Οι κιθαρίστες που με έχουν επηρεάσει πιο πολύ από όλους είναι ο Bill Frisell, ο Marc Ribot και Fred Frith.
Πιστεύεις ότι υπάρχει στην Αθήνα μια “underground” μουσική σκηνή κι αν ναι, ξεχωρίζεις κάποιους μουσικούς;
Ναι, πιστεύω ότι υπάρχει έντονη κινητικότητα στην μουσική σκηνή που προτιμάω να αποκαλώ "πειραματική". Ο όρος "underground" έχει κάποιες προεκτάσεις που πιστεύω ότι δεν χαρακτηρίζουν ένα μεγάλο μέρος της συγκεκριμένης μουσικής σκηνής. Πάντως νομίζω ότι όλο και περισσότεροι χώροι στηρίζουν τον πειραματισμό στην μουσική και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα. Στην προσπάθεια αυτή συμβάλλουμε και εμείς ως little john society παρουσιάζοντας μεταξύ άλλων και πειραματική μουσική στο Nixon Screening Room. Από τα live που παρουσιάσαμε στο Screening Room τους τελευταίους δύο μήνες, ξεχώρισα το live του Γιώργου Κατσάνου και αυτό του Γιώργη Σακελλαρίου (Mecha-Orga). Ο Γιώργος Κατσάνος αλλάζει συχνά τα όργανα που χρησιμοποιεί στα live του, αλλά πιστεύω ότι το set-up που είχε στο Nixon θα τον ακολουθήσει για αρκετό καιρό. Έστησε κάποια όργανα-παιχνίδια γύρω από ένα lo-fi sampler που λειτουργεί μόνο με μπαταρίες και κατάφερε με έναν μοναδικό τρόπο να φτιάξει τον δικό του ηχητικό κόσμο. Τον Γιώργη Σακελλαριού τον έχω ακούσει αρκετές φορές ζωντανά και γενικά εκτιμάω πολύ την δουλειά του. Μου αρέσει πάρα πολύ ο τρόπος που χειρίζεται την τετραφωνία και κινείται από την απόλυτη σιωπή στον καταιγιστικό θόρυβο.
Για περισσότερα:
www.myspace.com/kerkville
http://www.triplebath.gr/releases/trb.027_days.html
Βασίλης Οδ. Τζαβάρας
Φεβρουάριος 2011
http://tzavarastar.wordpress.com