Μαίρη Νικολάου:
ένα ρεσιτάλ μουσικής στο Athenaeum
Επειδή δε θα ήθελα με κανέναν τρόπο να περνούν απαρατήρητες μερικές συναυλίες που έχουν ένα ειδικό μουσικό βάρος, αποφάσισα να αναφερθώ στο ρεσιτάλ της Μαίρης Νικολάου που παρακολούθησα στο Athenaeum στις 15 Μαΐου του 2007.
Χωρίς να μιλάει μόνο η περηφάνια του δασκάλου, πρέπει να επισημάνω τα βασικά εκείνα προτερήματα της καλλιτέχνιδας αυτής, τα οποία, ενώ με βάση την κοινή λογική θα έπρεπε να είναι δεδομένα για τον καθένα, εντούτοις είναι τελικά αυτά που ορίζουν έναν σημαντικό μουσικό.
Το πρώτο είναι το τραγούδισμα των φράσεων και η διαρκής συναίσθηση της μελωδικής γραμμής. Το δεύτερο είναι η στέρεη και αστραφτερή δεξιοτεχνία που έκανε ό,τι ερμήνευσε να φανεί πάρα πολύ εύκολο, παρά το γεγονός ότι το πρόγραμμά της περιλάμβανε ορισμένα από τα πιο δύσκολα και απαιτητικά έργα του ρεπερτορίου. Σε κανένα σημείο του προγράμματος δεν χαρίστηκε στον εαυτό της και από αυτό το στοίχημα βγήκε κερδισμένη πανηγυρικά τόσο η ίδια όσο και εμείς, το κοινό. Το τρίτο είναι η ποιότητα του ήχου, που δυστυχώς φαίνεται να είναι από πολλούς, ως ζήτημα, το πλέον παρεξηγημένο.
Τι ΔΕΝ άκουσα: Δεν άκουσα σε καμία περίπτωση κάποιον από εκείνους τους κιθαριστές που παραθέτουν τη μια νότα δίπλα στην άλλη (τη μια νότα πολύ κοντά στην άλλη, θα έλεγα) προσπαθώντας με έναν καταιγισμό να κρύψουν την αμηχανία τους. Δεν άκουσα επίσης κανέναν από εκείνους τους κιθαριστές που καμουφλάρουν την όποια τεχνική αδυναμία τους σαν ερμηνευτική πρόταση και που επιλέγουν πώς θα ερμηνεύσουν το έργο ανάλογα με το τι δεν μπορούν να κάνουν. Δεν άκουσα, τέλος κάποιον, από εκείνους τους κιθαριστές που δεν πιστεύουν (κατά δήλωσίν τους) στη σημασία του ωραίου ήχου, σαν να υπονοούν ότι μπορεί κάποιος σπουδαίος τραγουδιστής να είναι πλήρης αρετών... χωρίς όμως ωραία φωνή.
Με χαρά μου σε αυτό το ρεσιτάλ άκουσα όλα αυτά που, όπως προείπα, η κοινή λογική θεωρεί δεδομένα και μάλιστα στον μέγιστο βαθμό, συνδυασμένα με την επιλογή ενός σπουδαίου και εντυπωσιακού προγράμματος από κάθε άποψη, αλλά και με έμπνευση επί σκηνής. Στο ρεσιτάλ της λοιπόν, η Μαίρη Νικολάου είχε ωραία φωνή, τραγουδούσε τις φράσεις και μας μάγεψε, αφού έτσι εύκολα μπορεί και μεταμορφώνει την κιθάρα σε ένα τόσο γοητευτικό και προσωπικό μουσικό όργανο. Ένα αληθινό ρεσιτάλ μουσικής!
Βαγγέλης Μπουντούνης
evangelos@boudounis.com
(Μάιος 2007)
