Το ρεσιτάλ του Patrik Kleemola στο Athenaeum
Χθες το βράδυ (10 /5 /2007), παρακολούθησα το ρεσιτάλ του Φινλανδού κιθαριστή Patrik Kleemola στην αίθουσα La Divina στο Athenaeum. Ήταν από τις φορές που ένιωσα πραγματικά τυχερός για ό,τι άκουσα.
Ο Kleemola είναι μία από εκείνες τις περιπτώσεις μουσικών που εκπλήσσουν μόνο ευχάριστα. Ώριμος και επαγγελματίας παρά το νεαρό της ηλικίας του (είναι γεννημένος το 1981), μ’ ένα άκρως εντυπωσιακό βιογραφικό το οποίο περιλαμβάνει βραβεία σε διεθνείς διαγωνισμούς, συναυλίες σε πολλές χώρες της Ευρώπης και ηχογραφήσεις, έδειξε ένα κιθαριστικό πρόσωπο που δεν συναντά κανείς εύκολα: αυτό του μουσικού με ισχυρή κλασσική παιδεία, αφοσίωση στη στυλιστική υπόσταση των έργων και έμπνευση επί σκηνής.
Μεγάλο θετικό της βραδιάς το πρόγραμμα που επέλεξε να ερμηνεύσει. Το πρώτο μέρος ξεκίνησε με μία εξαιρετική ερμηνεία της Ciaccona από τη 2η Partita για βιολί του J.S.Bach. Ερμηνεία βαθιά και ώριμη, που παρακολουθούσε την ανάπτυξη αυτού του μνημειώδους έργου στην ουσία του, χωρίς μανιερισμούς και κλισέ. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και η μεταγραφή του, η οποία ήταν πολύ κοντά στο πρωτότυπο κείμενο, δίχως όμως να φαίνεται πουθενά φτωχή. Στη συνέχεια, ερμήνευσε δύο από τα πιο γνωστά σετ παραλλαγών του 19ου αιώνα: τις Παραλλαγές του Mauro Giuliani στο θέμα Folies d’ Espagne και τις Παραλλαγές του Fernando Sor στο θέμα του Mozart από την όπερα “Μαγεμένος Αυλός”. Η ερμηνεία του, ενώ ήταν στυλιστικά πολύ προσεγμένη, δεν είχε αγκυλώσεις. Απεναντίας, ανέδειξε το κείμενο με πολύ προσεκτική και εύστοχη επιλογή εντάσεων, ηχοχρωμάτων και άρθρωσης. Ειδικά η ερμηνεία του στις Παραλλαγές του Sor ήταν ίσως η καλύτερη που έχω ακούσει.
O Oscar Ghiglia με τον Patrik Kleemola
Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με την Suite Mistica του Vicente Asencio, ένα έργο εμπνευσμένο από τις τελευταίες στιγμές του Ιησού. Το έργο έχει έναν βαθιά ευλαβικό χαρακτήρα τον οποίον ο Kleemola απέδωσε άψογα επιδεικνύοντας εκείνη την άλλη δεξιοτεχνία που δίνει πνοή σε τόσο ιδιαίτερες μουσικές. Το πρόγραμμα συνέχισε με τον Ισπανικό χορό Νο.7 (“Valenciana”) του Enrique Granados τον οποίον ο καλλιτέχνης απέδωσε δίχως κιθαρισμούς, αλλά ως αυτό που είναι: ένα πιανιστικό ιμπρεσιονιστικό έργο με επιμονή στις λεπτές αποχρώσεις της αρμονίας και στον ευγενή χαρακτήρα του έργου. Η βραδιά έκλεισε με την Sonata του Mario Castelnuovo-Tedesco, ένα από τα εμβληματικότερα έργα του κιθαριστικού ρεπερτορίου. Ο Kleemola προσέφερε μία πολύ ενδιαφέρουσα ερμηνεία του έργου με αποκορύφωμα τη συγκλονιστική απόδοση του 2ου και του 3ου μέρους, όπου επέδειξε πάρα πολύ υψηλή ερμηνευτική κλάση. Μόνη διαφορετική γνώμη ( μάλλον επιθυμία ) του γράφοντος είναι η προτίμηση ενός πιο staccato χαρακτήρα στα δύο ακραία μέρη του έργου. Εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη ήταν και η επιλογή αλλά και η απόδοση του encore που δεν ήταν άλλο από τη σπουδή έργο 29, Νο.13 του Fernando Sor, την πολύ γνωστή σε όλους σπουδή νούμερο 19 από την αρίθμηση του Segovia.
Συμπερασματικά, η βραδιά ήταν εξαιρετική. Για να αποδοθούν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι όμως, πρέπει να σημειωθεί ότι υπήρξαν και κάποια παικτικά ατυχήματα, τα οποία δεν θα με ενοχλούσαν καθόλου αν το επίπεδο του καλλιτέχνη δεν ήταν τόσο υψηλό. Ο Kleemola παίζει μία πολύ σπουδαία κιθάρα και προβάλλει μια ισχυρή μουσική προσωπικότητα αλλά και ένα αξιοσημείωτο ήθος απέναντι στα έργα που επιλέγει να ερμηνεύσει. Ο δρόμος είναι ανοικτός μπροστά του. Συγχαρητήρια!
Αντρέας Καρακατσάνης
andreas@tar.gr
(11/5/07)
