Η ΒΕΝΕΤΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ
.jpg)
Η ιστορία της Βενετίας ανατέλλει τον 6ο αιώνα, όταν οι κάτοικοι της ενδοχώρας καταφεύγουν στην αβαθή λιμνοθάλασσα εξαιτίας των επιδρομών των Λομβαρδών. Έκτοτε αναπτύσσεται ως Βυζαντινή επαρχία, τμήμα του εξαρχάτου της Ραβέννας, που δεν θα παραμείνει για πολύ καιρό ασήμαντη.
Η Βενετία που έζησε μέσα στη σκιά μιας ανεξάντλητης γιορτής, υπήρξε το σταυροδρόμι της βυζαντινής και δυτικής παράδοσης. Η οικονομική της άνθηση αύξησε το γόητρό της στην Ανατολή και η δύναμή της την ταξίδεψε στην Κρήτη, τη Μεθώνη, τα Ιόνια νησιά… Με την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453, εμφανίζεται ως άσυλο των Ελλήνων λογίων.
Λεηλατημένη η Ρώμη καταφεύγει στο λιμάνι, όπου περιμένουν τα αφοπλισμένα πλοία του Μάρκο Πόλο, με τη Βενετία να αναζητά το μεγάλο όνειρο της Δύσης.
Η Βενετία που δεν αποτελεί απλώς ένα πολιτισμό, είναι κάτι περισσότερο από μια πόλη, όπως η Αλεξάνδρεια ή το Βυζάντιο.
Το ότι έζησε περισσότερο από κάθε άλλη μέσα σ’ ένα πανηγύρι και πέθανε φορώντας πάντα τη μάσκα στο πρόσωπο μας κάνει να σταματήσουμε…
Η Βενετία υπήρξε κάτι το μοναδικό, ένας διάκοσμος ονείρου. Η Ανατολή που αντικατοπτρίζεται δεν συναντάται πουθενά αλλού, ούτε καν στη Δαμασκό ή στη Βαγδάτη.
Εκκλησία των Φράρι. Ο Τιτσιάνο ζωγραφίζει την ανάληψη της Παρθένου. Ο λαός της Βενετίας ενθουσιάζεται μπροστά στη λάμψη αυτής της ροδαλής Παρθένου που δεν ανήκει στο Βασίλειο του Θεού, αλλά ούτε και στο Βασίλειο της γης.
Ανήκει σ’ εκείνη την ιδιαίτερη γλώσσα του χρώματος. Το πέρασμα στο χρώμα του ιταλικού κόσμου θα γίνει μέσα από τη Βενετία.
Η Τέχνη μόνη της μπορεί να δημιουργήσει δύο αντίπαλους κόσμους, τον κόσμο του Ιερού και τον κόσμο του Ολύμπου. Μια μυθική αίσθηση γιορτής, και ο ζωγράφος Πιέτρο Λόνγκι σέρνει το χορό των μεταμφιεσμένων κάτω από τους ήχους του Βιβάλντι.
Η Βενετία συμβολίζεται πάντα με τη θάλασσα, που ξεδιπλώνεται μέσα από τα παράθυρα του παλατιού των Δόγηδων.
Είναι οι τελευταίες σκιές μιας ανεξάντλητης γιορτής που τη διαπερνούν μερικές φορές χτυπήματα από ένα ομαδικό παραλήρημα, όπου οι άνθρωποι ξεφεύγουν από το χρόνο και από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Σιωπή. Μόνο σιωπή. Ό,τι πιο αληθινό υπάρχει, ό,τι τελικά διασώζεται, είναι εκείνο που απωλέσθηκε για πάντα.
Ευάγγελος Κοκκόρης