Η Ομιλία του Θόδωρου Αντωνίου
στη συναυλία της 14ης Νοεμβρίου 2008
για το μισό αιώνα δημιουργικής προσφοράς της Λίζας Ζώη και του Ευάγγελου Ασημακόπουλου.
Αυτές τις μέρες γιορτάζουμε μισό αιώνα δημιουργικής προσφοράς της Λίζας Ζώη και του Ευάγγελου Ασημακόπουλου.
Γιορτάζοντας την Λίζα και τον Ευάγγελο, γιορτάζουμε και την κιθαριστική τέχνη, γιορτάζουμε τη μουσική. Είναι ακόμα μια γιορτή της μουσικής παιδείας, της μουσικής διδασκαλίας.
Ευχαριστώ τον Νότη Μαυρουδή που μίλησε προχθές διεξοδικά και με πολλή ποίηση για την προσφορά τους. Εγώ θα πω μόνο λίγα λόγια γι’ αυτούς τους δυο μεγάλους καλλιτέχνες.
Σίγουρα είμαστε ευτυχείς που τους έχουμε κοντά μας. Ιδιαίτερα εγώ αισθάνομαι τυχερός που έχω την τιμή να τους γνωρίζω, να τους παρακολουθώ και να συνεργάζομαι μαζί τους σε όλη αυτή την πορεία τους, θαυμάζοντας την τέχνη τους και τη σημαντική προσφορά τους στη μουσική διδασκαλία. Οι δυό τους είναι ένα θαυμαστό, ένα ζωντανό παράδειγμα για την αγάπη, τη γενναιοδωρία και τη σοβαρότητα που έδειξαν από τα πρώτα τους βήματα. Διαπαιδαγωγούσαν γενιές νέων κιθαριστών μεταλαμπαδεύοντας πέρα από την τεχνική, το ήθος και την ιδεολογία. Έδειχναν τους δρόμους σαν μεγάλοι δεξιοτέχνες και εμπνευσμένοι δάσκαλοι, έχοντας τους εαυτούς τους φωτεινό παράδειγμα.
Για μένα ο Ευάγγελος και η Λίζα πληρούν 100% τις προδιαγραφές του ιδανικού μουσικού και δασκάλου.
Αλήθεια τι ευτυχία για το δάσκαλο να βλέπει τα πνευματικά του παιδιά να προκόβουν, να προχωράνε μπροστά και να προετοιμάζουν και αυτοί με τη σειρά τους τις καινούργιες γενιές με τις ίδιες πάντα προδιαγραφές: αγάπη, σοβαρότητα, γνώση, ήθος και ιδεολογία. Η Λίζα και ο Ευάγγελος πρέπει να είναι πολύ ευτυχείς γι’ αυτή τη διαρκή προσφορά τους.
Στα Ωδεία που υπήρξα καλλιτεχνικός διευθυντής, έκανα την πιο έξυπνη κίνηση που θα συμβούλευα να κάνει ο κάθε λειτουργός στις ανάλογες περιπτώσεις. Είχα δίπλα μου στο Άργος τη Λίζα Ζώη και στην Κρήτη τον Βαγγέλη Ασημακόπουλο. Έτσι δεν ασχολήθηκα καθόλου με το θέμα της κιθάρας και πολλές φορές δεν παρευρισκόμουνα ούτε καν στις εξετάσεις, γιατί ήξερα ότι μόνοι τους θα έκαναν μια άψογη εργασία. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Το κυριότερο ήταν ότι κρατούσαν πάντα πολύ υψηλά το επίπεδο, ενώ παράλληλα με τη στάση τους αυτή μου υπαγόρευαν να διατηρώ τις υψηλές προδιαγραφές τους. Έτσι πέρα από την τιμή που μου έκαναν να είναι δίπλα μου, με γέμιζαν περηφάνια
Αλλά και στη δημιουργική μου δουλειά στάθηκαν δίπλα μου. Έγραψα γι’ αυτούς και έπαιξαν τα έργα μου.
Η Λίζα και ο Ευάγγελος, ο Ευάγγελος και η Λίζα είναι μια ζωντανή και θαυμαστή παρουσία της κιθαριστικής τέχνης και μουσικής στον τόπο μας. Μια προσφορά που ανέβασε τον πήχη πολύ ψηλά και έφερε την Ελλάδα σε αξιοσημείωτα επίπεδα διεθνώς.
Τους ευχαριστώ από βάθους ψυχής και τους εύχομαι τον επόμενο μισό αιώνα να συνεχίσουν τη δραστηριότητά τους και να δείχνουν το δρόμο για μια καλύτερη μουσική παιδεία, για μια καλύτερη Ελλάδα.