«Τί έχει κάνει η Ένωση για μένα;»
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις. Όταν συζητάω με συναδέλφους συνθέτες, πολύ συχνά ακούω την ίδια ερώτηση: «Και τί έχει κάνει η Ένωση των Ελλήνων Μουσουργών για μένα;» Υπάρχει επίσης και κάτι άλλο: Στις συναυλίες που κάνουμε, πάρα πολύ συχνά έρχεται να με βρει ένας συνθέτης που το έργο του παίζεται εκείνο το βράδυ, για να μου πει: «Γιατί δεν έχουν έρθει πιο πολλοί συνάδελφοι;» Αυτό βέβαια που δεν σκέφτεται αυτός που τώρα παραπονιέται, είναι ότι και εκείνος δεν έρχεται στις συναυλίες μας, αν δεν παίζεται έργο του...
Και οι δύο ερωτήσεις αφορούν το ίδιο πρόβλημα: Ότι κάποιους ανάμεσά μας, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο εαυτός τους, και δεν μπορούν να δουν και να σκεφτούν πιο πέρα..
Εγώ συνήθως τους αντιστρέφω την πρώτη ερώτηση: «Αντί να ρωτάς τί έκανε η Ένωση για σένα, γιατί δε ρωτάς τί έκανες εσύ για την Ένωση;»
Λέω κάτι πολύ απλό, που φαίνεται ότι πολλοί δεν μπορούν να καταλάβουν: Η Ένωση Ελλήνων Μουσουργών είναι τα μέλη της. Η παρουσία της και οι δραστηριότητές της εξαρτώνται από το τί όλοι εμείς μαζί και ο καθένας χωριστά, μπορούμε να της προσφέρουμε.
Αρχίζοντας από τα πιο απλά και βασικά, όπως η έγκαιρη καταβολή τής ετήσιας συνδρομής (που εν τέλει είναι και καταστατική υποχρέωση όλων) και η παρακολούθηση των συναυλιών μας (θα πρέπει να γνωρίζουμε τί γράφουν οι συνάδελφοί μας). Θα μπορούσαν ακόμη να στηρίξουν το περιοδικό μας, γράφοντας άρθρα και βρίσκοντας συνδρομητές ή διαφημίσεις. Τέλος, θα μπορούσαν να πάρουν πρωτοβουλίες για ανοίγματα σε καινούργιους χώρους και για διοργάνωση συναυλιών, όπως έκαναν κάποιοι συνάδελφοι τον τελευταίο καιρό.
Όλοι γνωρίζουμε τις δυσκολίες και το πόσο αρνητικό είναι το περιβάλλον της χώρας μας για τη μουσική μας. Το πόσο λίγο καταλαβαίνουν και ενδιαφέρονται, όλοι εκείνοι που παίρνουν τις αποφάσεις στον Πολιτισμό, για το τι κάνουμε. Ωστόσο, όπως φάνηκε και στον απολογισμό της πρόσφατης Γενικής μας Συνέλευσης (την Κυριακή 21 Φεβρουαρίου), παρά τις δυσκολίες, τα τελευταία χρόνια η Ένωση κατάφερε να έχει πολύ περισσότερες δραστηριότητες και πολύ μεγαλύτερη παρουσία.
Καλό θα ήτανε μερικοί από αυτούς που παραπονούνται και κάποτε μου λένε, «Θα σε πάρω τηλέφωνο να τα πούμε» (συνήθως δεν το κάνουν ποτέ...), να είχαν έρθει εκεί. Θα μάθαιναν για τα πάνω από 150 ελληνικά έργα (τα περισσότερα πρώτες εκτελέσεις), που παίξαμε πέρσι, για τα χρήματα πήραμε από τον προηγούμενο Υπουργό Πολιτισμού, για την δωρεά από το Ίδρυμα «Στ. Νιάρχος», με την οποία χρηματοδοτούμε πλέον τις συναυλίες στο Goethe, για τις υποτροφίες της ΑΕΠΙ, για τη χρηματοδότηση των διαγωνισμών «Παπαϊωάννου και «Δραγατάκη» από την εταιρεία «Φιλιππος Νάκας», για τα «Εργαστήρια Νέων Συνθετών» (στα οποία συχνά συμμετέχουν και δικοί τους μαθητές), για τη συνέχεια της συνεργασίας μας με την Ελληνο-Αμερικανική Ένωση και το Hellenic American University, για το «Αετοπούλειο» του Δήμου Χαλανδρίου, για την αναβάθμιση της συνεργασίας μας με το Δήμο Ηλιούπολης, για το πώς χάρη στο περιοδικό μας γνωρίζει την Ένωση περισσότερος κόσμος και για πολλά ακόμα...
Όλα αυτά δεν έγιναν από μόνα τους. Όλα αυτά έγιναν γιατί πολλοί συνάδελφοι, εντός και εκτός Διοικητικaού Συμβουλίου, δούλεψαν υπηρετώντας μία ιδεολογία και ένα κοινό σκοπό.
Όμως, όλα αυτά δεν έγιναν από μόνα τους. Όλα αυτά έγιναν γιατί πολλοί συνάδελφοι, εντός και εκτός Διοικητικού Συμβουλίου, δούλεψαν υπηρετώντας μία ιδεολογία και ένα κοινό σκοπό.
Aντί λοιπόν να καθόμαστε και να παραπονιόμαστε, περιμένοντας κάποιους άλλους να κάνουν κάτι. Είναι καλύτερα να ευαισθητοποιηθούμε και να δουλέψουμε, όλοι μαζί, ενωμένοι. Είναι η μόνη μας ελπίδα.
Θόδωρος Αντωνίου