Η κιθάρα στο αστικό λαϊκό τραγούδι |
γράφει ο Φραγκίσκος Κουτελιέρης (αναδημοσίευση απο το διαδικτυακό περιοδικό www.klika.gr ) Επίσης πατήστε εδώ για να διαβάσετε για το δίσκο, του οποίου σημείωμα είναι αυτό το άρθρο | |
Παρόλο που η κιθάρα έχει αρχαία ελληνική καταγωγή, με τα χρόνια λησμονήθηκε στην Ελλάδα για να επανεισαχθεί στο στερέωμα της σύγχρονης ελληνικής μουσικής από τη Δύση. Ήδη από το Μεσαίωνα ήταν γνωστές διάφορες παραλλαγές του οργάνου στην Κεντρική Ευρώπη και την Ιβηρική χερσόνησο, έχοντας συνοδευτικό ρόλο στις εκεί ορχήστρες μέχρι περίπου το 17ο αιώνα. Η προσθήκη της πέμπτης χορδής και οι άλλες τεχνικές τροποποιήσεις-εξελίξεις που έγιναν στο όργανο τότε, διεύρυναν τις δυνατότητές του, επιτρέποντας τόσο τη δημιουργία έργων για κιθάρα όσο και τη μεταγραφή-επανεκτέλεση των ήδη υπαρχόντων για λαούτο, το οποίο ήταν πολύ διαδομένο όργανο στη Μεσαιωνική Ευρώπη με πολύ μεγάλο πλήθος συνθέσεων γι’ αυτό. Από το 19ο αιώνα και μετά δόθηκε νέα ώθηση στη χρήση του οργάνου, κυρίως από Ισπανούς μουσικούς, όπως ο Φρανθίσκο Τάρρεγα (1852-1909), ο Αντρές Σεγκόβια (1893-1987) και άλλοι, ενώ η τεχνολογική εξέλιξη του 20ού αιώνα με την εισαγωγή της ηλεκτρικής ενίσχυσης στα μουσικά όργανα μετεξέλιξε την κιθάρα τόσο, ώστε έγινε βασικό όργανο σχεδόν σε όλα τα νέα μουσικά ρεύματα (μπλουζ, τζαζ, ροκ κλπ.), χωρίς όμως να εξαλειφθεί η ακουστική μορφή της ή έστω να περιοριστεί η αντίστοιχη χρήση της. ακούστε: τον Γιώργο Θεολογίτη Κατσαρό στο TaR-radio.com Τα τελευταία χρόνια η λαϊκή κιθάρα έγινε ηλεκτρική τόσο στις πίστες όσο και στα πανηγύρια και περιορίστηκε στη ρυθμική συνοδεία μάλλον αδιάφορων ακουσμάτων. Έτσι ακροατές και μουσικοί όλο και πιο συχνά ανατρέχουμε στις ηχογραφήσεις του παρελθόντος για να ανιχνεύσουμε ήχους και τεχνικές, αλλά κυρίως ήθος και χρώμα που σήμερα σπανίζει. |