ΦΩΤΟ-ΑΛΜΠΟΥΜ ΚΑΙ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ
ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ ΤΑΡ
"ΤΖΩΡΤΖΙΝΑΚΗΣ, 20 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ"
(5/2/2010 - Νάκας)
Κάντε κλικ στην εικόνα για το φώτο άλμπουμ!
Φωτογραφίες:
Χρύσα Σοφρωνά (συναυλίας), Νίκος Σερβίτης, Κατερίνα Μαριανού, Σπύρος Παπικινός (φωτo-πορτραίτα Τζωρτζινάκη)
Δημιουργία άλμπουμ: Κώστας Γρηγορέας
ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ
1. Κυπραίος Δημήτρης
(Συνεργάτης του ΤaR - Τοπογράφος Μηχανικός Ε.Μ.Π)
Χθες το Tar και το ωδείο "Φίλιππος Νάκας" τίμησαν με τον καλύτερο τρόπο τη μνήμη του Κυριάκου Τζωρτζινάκη. Βρέθηκα στην εκδήλωση όχι σαν συνεργάτης του Tar αλλά για να γνωρίσω μέσα από τα έργα του αλλά και τις μνήμες αυτών που τον γνώρισαν και τον έζησαν, τον άνθρωπο, τον συνθέτη Τζωρτζινάκη.
Οι εισαγωγικές ομιλίες τόσο του Νότη Μαυρουδή όσο και του Κώστα Γρηγορέα περιεκτικές και κατατοπιστικές. Ανέδειξαν και οι δύο ομιλητές μέσα από τα προσωπικά τους βιώματα και την σχέση τους με τον Κυριάκο αυτά που, κάποιοι λίγοι από εμάς στο ακροατήριο, δεν γνωρίζαμε.
Με ιερή κατάνυξη, θα έλεγα, όλοι ακούγαμε τους ήχους της κιθάρας και τις ερμηνείες των έργων του να διαδέχονται η μία την άλλη. Έργα με ζωντάνια, με εξυπνάδα γραμμένα αλλά και με περισσή ευαισθησία ερμηνευμένα από όλους τους άξιους νέους κιθαριστές. Έργα τα οποία καθ' ένα χωριστά σου τραβούσαν μια κλωστή από τη ψυχή και ξετύλιγαν ένα συναίσθημα.
Σεμνοί κιθαριστές που δεν συμμετείχαν για να προβληθούν αλλά για να προβάλλουν και να μεταδώσουν σε εμάς τους ακροατές όλη εκείνη τη φλόγα του συνθέτη Τζωρτζινάκη, ο οποίος άφησε πίσω του, πέρα από τις αναμνήσεις στους φίλους του, και ένα έργο αξιοθαύμαστο σε πλούτο, πρωτοτυπία αλλά και αριθμό, πλουτίζοντας το ρεπερτόριο της κιθάρας με έργα που κάποια στιγμή, είμαι σίγουρος, θα ξεπεράσουν τα όρια της Ελλάδας και θα ακούγονται ερμηνευμένα από κιθαριστές σε όλο τον κόσμο.
Γεμάτη η αίθουσα συναυλιών, στα θεωρεία κατηλημμένα ακόμα και τα σκαλοπάτια από ανθρώπους κάθε ηλικίας που ήρθαν να άκούσουν τα έργα του και να τιμήσουν τη μνήμη του.
Μακάρι, όλα αυτά τα έργα που ακούσθηκαν στην χθεσινή βραδιά τιμής στον Κυριάκο Τζωρτζινάκη να καταγραφούν σε δίσκο ώστε να μην αποτελεί σε λιγο καιρό μια σημαντική και όμορφη ανάμνηση αλλά μια ζωντανή μνήμη για όλους εμάς που δεν έχουμε την ευκαιρία να ακούμε τόσο συχνά και τόσα πολλά από τα έργα του, μαζί, σε ρεσιτάλ κιθάρας.
ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ
2. Θεανώ Πολυζωγοπούλου
(Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια)
"Με αφορμή μια συναυλία"
Στη συναυλία της 5ης /02/10, έζησα την (τολμώ να πω) αποκαλυπτική εμπειρία, να ξαναβλέπω τον Κυριάκο, το δάσκαλο, το "φιλαράκι", να μιλάει, να ξανακούω τη φωνή του, να βλέπω την εικόνα του έτσι όπως τη θυμάμαι από τότε, να τον ξαναβλέπω σ' εκείνη την τόσο γνώριμη στάση με την κιθάρα στα χέρια του, και στον τοίχο η μικρή αφίσσα με τη φιγούρα του Bach....
Σ αυτόν χρωστάω κατά μέγα μέρος τη σχέση μου με τη μουσική....έπεσα τυχαία πάνω του, όταν πήγα να μάθω κλασσική κιθάρα στο Ωδείο της Κηφισιάς....κι έγινα το νεαρότερο, (λίγο παράδοξο) μέλος μιας πολύ κεφάτης παρέας....Ο δάσκαλος, είχε πολλή πλάκα, έλεγε φοβερά ανέκδοτα, μιλούσε ελεύθερα, ήταν ροκάς, και άκουγε με πολύ μεγάλη προσοχή τα εφηβικά (αστεία) ζητήματα που με απασχολούσαν τότε....μας έπαιρνε μαζί του σε ρεσιτάλ, και μετά μπορούσαμε να πάμε για ποτά λέγοντας απίστευτες διασκεδαστικές ιστορίες....και μέσα από αυτή την ατμόσφαιρα, μου έδειξε έναν κόσμο που λες και τον αναζητούσα αλλά δεν τον είχα ακόμα ανακαλύψει!!!!
Γνώρισα και αγάπησα τους "κλασσικούς" συνθέτες...μαγεύτηκα, μπορώ να πω, από τους ήχους.... πονοκεφάλιασα με τη Τζαζ.....υπνωτίστηκα με τις συνθέσεις της στιγμής που "γεννούσε" ο Κυριάκος τις ώρες του "Κιθαριστικού Χαβαλέ", και που στοιχεία τους αναγνωρίζω στη μουσική του...
Δεν τον ξέχασα ποτέ, και μάλιστα πάντα τον ανέφερα ως μια από τις "κομβικές" συναντήσεις της ζωής μου, σύντομες, αλλά που λειτούργησαν καταλυτικά για να ανακαλύψω και να χτίσω σημαντικά δομικά κομμάτια του εαυτού μου ( εννοώ τη σχέση μου με τη μουσική)...
Ως προς αυτό το κομμάτι λοιπόν, ο Κυριάκος ήταν εκείνος που "μου άνοιξε την πόρτα", για έναν κόσμο που από τότε αποτέλεσε ασφαλές καταφύγιο, χώρο χαράς και έκφρασης, αλλά και χώρο "θεραπείας" και "ανάρρωσης"...
Ως έφηβη του τότε, δεν δίσταζα να εκδηλώνω περιχαρής τον ενθουσιασμό μου για την καινούρια "πατρίδα" που με ξεναγούσε και να του το λέω....
Ως "συνομήλικη" του σήμερα, θέλω απλά να πω : "Σ ευχαριστώ Κυριάκο!!!"