[Τo ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ του TaR]
Για το ρεσιτάλ της ΒΙΡΓΙΝΙΑΣ ΑΜΑΡΙΩΤΑΚΗ
στην αίθουσα Φίλιππος Νάκας
Ο λόγος που με οδήγησε την Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου στην αίθουσα συναυλιών του ωδείου «Φ. Νάκας», δεν ήταν τόσο η γνωριμία μου με τις εκλεκτές σολίστ της βραδιάς, Βιργινία Αμαριωτάκη και Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου, όσο η περιέργειά μου ν’ ακούσω τη σύγκριση των δύο οργάνων - της κιθάρας και του πιάνου - στα ίδια έργα.
Έχουμε δυστυχώς αποστασιοποιηθεί σε σημείο που εμείς οι πιανίστες ακούμε μόνο τα ρεσιτάλ πιάνου, οι κιθαρίστες της κιθάρας, οι τσελίστες του τσέλου, κ.λ.π. Έτσι, για μένα, ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να βρεθώ σε ένα ρεσιτάλ κιθάρας και να απολαύσω κομμάτια που ομολογώ πως δεν είχα ξανακούσει.
Το πρώτο μέρος της συναυλίας ξεκίνησε με ένα έργο του Couperin που ερμήνευσε η Β. Αμαριωτάκη για να ακολουθήσει πάνω στο ίδιο έργο η ερμηνεία της Αλ. Παπαστεφάνου, η οποία μιλώντας στο κοινό έκανε μια διεξοδική ανάλυση τόσο του έργου του γάλλου συνθέτη όσο και εκείνου που θα ακολουθούσε – του ιταλού Frescobaldi. Με τη φροντίδα που παρέχει σε κάθε της νότα, την κρυστάλλινη και απαστράπτουσα καθαρότητα του ήχου της, καθώς και το καλοζυγισμένο φραζάρισμά της, η διακεκριμένη πιανίστα ερμήνευσε ιδανικά τα δυο έργα της παλαιάς μουσικής.
Από την άλλη, η Β. Αμαριωτάκη, με όπλο την ποικιλία ηχοχρωμάτων που προσφέρει η κιθάρα κι ακόμη περισσότερο το γεγονός της ηχητικής συγγένειας του οργάνου με το τσέμπαλο (που είναι και το όργανο για το οποίο γράφτηκαν τα έργα), έδωσε από τη μεριά της δείγματα άψογης τεχνικής και παράλληλα λιτής και ανεπιτήδευτης ερμηνείας.
Το πρώτο μέρος της συναυλίας ολοκληρώθηκε με τρία έργα του ισπανού I. Albeniz, που ίσως να αποτελεί και τον δημοφιλέστερο συνθέτη του κιθαριστικού ρεπερτορίου. O ίδιος, πιανίστας, δεν είχε καμία σχέση με την κιθάρα! Δεν είναι πάντως τυχαίο το γεγονός πως οι μεταγραφές των έργων του Αlbeniz στην κιθάρα έχουν αυτή την επιτυχία. Με τις ερμηνείες της Αμαριωτάκη ένoιωθες πως το συγκεκριμένο όργανο πράγματι αποδίδει ακόμα καλύτερα το ύφος της ισπανικής μουσικής απ’ ό,τι το αυθεντικό για το οποίο γράφτηκε.
Στο δεύτερο μέρος του ρεσιτάλ της, η Βιργινία Αμαριωτάκη έπαιξε έργα καθαρά “κιθαριστικά”: οι συνθέτες Barrios και Lauro, νοτιοαμερικανικής καταγωγής, που μου ήταν εντελώς άγνωστοι, έδωσαν την ευκαιρία στην σολίστα να ξεδιπλώσει και πάλι τις δυνατότητες του οργάνου, αλλά και τα δικά της πλούσια τεχνικά και εκφραστικά προσόντα, ενώ στο έργο του Piazzolla υπήρξαν στιγμές που ένοιωθες τη συμμετοχή του ακροατηρίου σε μια μυσταγωγία που σε μεταφέρει στον κόσμο της ευγένειας, της σεμνότητας και της εσωτερικής αναζήτησης.
Κλείνοντας αυτό το σύντομο σημείωμά μου, θα ήθελα να συγχαρώ - μέσα από τις ιστοσελίδες του TAR - τις δυο σολίστ για την πρωτότυπη ιδέα αυτής της συνεργασίας και παράλληλα να τις ευχαριστήσω για την υπέροχη βραδιά που μας χάρισαν.
Και κάτι τελευταίο: η κιθάρα απέκτησε έναν ακόμα οπαδό!
Ελίνα Μπουτιέρη
Πιανίστα, καθηγήτρια στα Ωδεία «Φ. Νάκας» και «Ηχομορφές»
Φεβρουάριος 2012