Για τον Βασίλη Δημητρίου
(12/4/1945 - 28/4/2015)

Ο φίλος μου Βασίλης Δημητρίου είχε την ικανότητα να συνδέεται με όσους αγαπούσε με έναν ιδιόμορφο τρόπο. Ήθελε χώρο για να σου δείχνει μια ιδιάζουσα τρυφερότητα με αυθεντικό τρόπο. Γεμάτη με απίστευτα μπινελίκια, με μία αθυροστομία μεγάλου βεληνεκούς, ανεξάρτητα από τον χώρο και τη στιγμή! Τον «χωροχρόνο» που λέμε πολλές φορές, δίχως να διευκρινίζουμε περισσότερα… Έτσι, αν κάποιος επέλεγε να τον πλησιάσει, θα έπρεπε από πριν να γνωρίζει αυτό του το «χούι», ώστε να μπορέσει να συνυπάρξει εν… ειρήνη. Το είχα επισημάνει από νωρίς και έτσι συνθηκολόγησα με αυτό το σημείο που άλλοι το παρεξηγούσαν και το μπερδεύανε με τη «σωστή αστική-καθώς πρέπει συμπεριφορά», ή με το «άξεστο» του χαρακτήρος κλπ. Αυτοί οι λίγοι δεν μπορούσαν να δουν πως πίσω απ’ αυτό το τείχος κρυβόταν μια τρυφερή ψυχή, ένας λυρικός φίλος, που οι ευαισθησίες του «κρύβονταν» πίσω από έναν τέτοιο μανδύα, σαν τους παλιούς μάγκες που δεν δίσταζαν να ξεστομίσουν τα χειρότερα λόγια, αναμεμιγμένα με τη σκληρή αργκό που τη μάθανε στο περιθώριο και στις παρυφές των κοινωνικών ομάδων του μεροκάματου και της στέρησης, αλλά την ίδια στιγμή είχε μια ιδιαίτερη λεβεντιά και ξεχωριστή μπέσα η ζωή και ο λόγος τους … Δεν θα συναντήσουμε σε καμία περίπτωση (σε αυτή τη κατηγορία) την μπαμπεσιά και την τζάμπα μαγκιά. Αναφέρομαι φυσικά στην παλαιά κουλτούρα του μάγκα. Εκείνου που τα βιώματά του γέννησαν και συγχρόνως κατέγραψαν το ρεμπέτικο τραγούδι και τη λαϊκή μούσα…

Ο φίλος Βασίλης Δημητρίου, όταν συναντιόταν με τον στιχουργό-δημοσιογράφο Λευτέρη Παπαδόπουλο, (τον «Πρόεδρο» όπως τον ονομάζουν) ιδιαίτερα σε επίσημες μαζώξεις, έτριζαν τα τζάμια και τα πατώματα από το πλούσιο λεξιλόγιο της αθυροστομίας και όσοι βρισκόντουσαν στην παρέα αυτή, απολάμβαναν ένα ιδιότυπο λεκτικό ρεσιτάλ με ρεπερτόριο απίστευτης εναλλαγής λέξεων, τις περισσότερες φορές ευρηματικών, που έκαναν την παρέα να μην ξέρει πώς να σταματήσει το ορμητικό ποτάμι γέλιου που τους χάριζε το χαρισματικό αυτό δίδυμο… Τέτοιο λεξιλόγιο μάλλον θα ενδιέφερε τον Πρύτανη των λεξικών Γιώργο Μπαμπινιώτη καθώς και άλλους λεξικογράφους, προκειμένου να καταγράψουν καινούργιες σύνθετες λέξεις ελληνικής αργκό…

Ο Βασίλης έφυγε οριστικά χτες τη νύχτα αφήνοντας τη Νανά και τον Μιχάλη μόνους, μετά από πολύχρονη και πολύπαθη εμπλοκή στην υγεία του, με την απίστευτη δυσκολία της αναπνοής που τον ταλαιπώρησε αφάνταστα! Δεν άντεξε τόση ταλαιπωρία. Και επειδή ήταν αγαπητός στους φίλους του, μας πάγωσε όλους με την οριστική αναχώρηση ενός τέτοιου συντρόφου-φίλου.

Τον είχα γνωρίσει από τα παλιά εκείνα χρόνια του ονομαζόμενου Νέου Κύματος, όταν έπαιζε πιάνο συνοδεύοντας κάποιους τραγουδιστές της εποχής στις μπουάτ της Πλάκας. Ύστερα ο καθένας μας πήρε τον δρόμο του και έκανε τις δικές του κινήσεις και επιλογές. Δισκογράφησε τραγούδια, έγραψε θεατρική, οργανική και κινηματογραφική μουσική, γνώρισε βαθιά τον κόσμο της θεατρικής σκηνής και συνέδεσε το όνομά του με καλές παραστάσεις γνωστών σκηνοθετών και ηθοποιών. Πολλά από τα τραγούδια του έγιναν δημοφιλή από ξεχωριστά και διάσημα ονόματα ερμηνευτών.

Την καλλιτεχνική ιστορία του θα μπορούσατε να την διαβάσετε στα ΜΜΕ και όχι από μένα. Εγώ, απλώς, θέλω να σταθώ στις κουβέντες που λέγαμε όταν συναντιόμασταν και αρχίζαμε τα παράπονα για την κατάντια της εξέλιξης της ζωής γενικότερα, αλλά και της δισκογραφίας ειδικότερα. Σχολιάζαμε τα πρόσωπα, τις εταιρίες, κάποιους τραγουδιστές που τον «αδειάσανε», όπως μου έλεγε, για τις τρύπες της πνευματικής ιδιοκτησίας που, με την πρώτη κρίση, άρχισαν τα ποσοστά να μη αρκούν για να ζήσει ένας άνθρωπος. Παράπονο όλων, σε μια εποχή όπου έκλεισαν τα δισκάδικα, συγχωνεύτηκαν οι εταιρείες δίσκων, καταχράστηκαν όλοι οι μεσάζοντες τα τραγούδια μας και τα πονήματά μας, μπήκαν στο δισκογραφικό μαντρί οι επιτήδειοι και οι μαφίες κατατρώγοντας το σαρκίο των πνευματικών μας προϊόντων-αγαθών. Τα παράπονα του Βασίλη δεν ήταν μόνο δικά του. Ήταν κοινά! Και αυτές οι δυσκολίες, σκεφτείτε, συνέβαιναν σε έναν άνθρωπο που κατείχε το ένστικτο και το ταλέντο να κάνει τραγούδια επιτυχίες, κερδίζοντας έτσι τη ζωή του άξια και με επαγγελματική ευπρέπεια.

Αυτή η δισκογραφική πτώση της εποχής μας βεβαίως χτύπησε όλους τους δημιουργούς αλύπητα. Η περίπτωση του Βασίλη αντικατοπτρίζει τη μοίρα των συνθετών του ’60 και του ’70, που πλησιάζοντας κοντά στην ολοκλήρωση του κύκλου δράσης και ζωής, γίνονται απόμαχοι με το ζόρι, αποτέλεσμα μιας απόλυτα ανοργάνωτης, κοτζαμπασίδικης και αυταρχικής δισκογραφικής λογικής, που αδιαφορεί για τους ανθρώπους τούς οποίους εκμεταλλεύτηκε άγρια όσο πουλούσαν τα τραγούδια τους. Οι νόμοι της αγοράς, θα μου πείτε.

Αύριο το μεσημέρι, στο Α νεκροταφείο, το χώμα θα σκεπάσει το σώμα. Όσοι συνδέθηκαν μαζί του και με τα τραγούδια του, θα χάσουν έναν συνάδελφο πολύ ξεχωριστό…

Το ξέρω. Ο Βασίλης, φίλος κοντά μισό αιώνα, θα μου λείψει μαζί με το δαιμονικό του χιούμορ, τις σοφές επισημάνσεις του, τις επιμονές πάνω σε πολλά ζητήματα, την ευθύτητά του χαρακτήρα του και θα μου υπογραμμίσει το κενό της απουσίας του, την ώρα που συνεχίζουμε στον δύσκολο και δύσβατο δρόμο της υπόλοιπης πορείας που έχουμε να διανύσουμε…

Αντίο καλέ μου φίλε…

Νότης Μαυρουδής
Απρίλιος 2015
http://mavroudistar.wordpress.com/